Φιλοσοφία διάλυσης και ό,τι κάτσει!
07 Απρ. 2011 | 05:00
Θα ήταν παράλογο και εκτός πραγματικότητας εάν ο Δημήτρης Γόντικας και τα υπόλοιπα μέλη της διοικούσας επιτροπής δεν είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, την επόμενη μέρα στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Κάποια στιγμή, λογικά, θα ξεμπερδέψουμε με το ξεκατίνιασμα των μετόχων(στο οποίο τις τελευταίες μέρες πρωταγωνιστεί η πλευρά Βαρδινογιάννη) και θα πρέπει να υπάρχει ένα πλάνο, πάνω στο οποίο θα χτιστεί ο Παναθηναϊκός του 2011-2012.
Ένα πλάνο, το οποίο ναι μεν βρίσκεται στα σκαριά όπως προέκυψε στην συζήτηση του αντιπροέδρου με τους Βεκρή και Πολέμη αλλά δεν έχει καμία απολύτως ποδοσφαιρική φιλοσοφία ή έστω μια... πινελιά από έναν άνθρωπο που θα βάλει την ταυτότητα του στις συγκεκριμένες επιλογές και προφανώς θα αναλάβει και την ευθύνη... επί χόρτου.
Όπως διαβάσατε, Μάτος, Αμπντούν και Μπλάνκο βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Για τον Βραζιλιάνο αμυντικό μέσο γράφαμε σε προηγούμενο blog ότι πρέπει να περάσει από ιατρικό... κόσκινο και φυσικά πως δεν ψήνεται με τίποτα να γυρίσει. Στο μυαλό των ανθρώπων του «τριφυλλιού» θα είναι ο αντί-Ζιλμπέρτο. Στο μυαλό μόνο γιατί στην πραγματικότητα μιλάμε για δύο κλάσεις τουλάχιστον κάτω. Ο Μπλάνκο πολλοί φοβούνται ότι θα αποκτηθεί για να αντικαταστήσει τον Σισέ(εδώ γελάμε) ενώ ο Αμπντούν θα παίξει σε ρόλο... Λέτο!
Τραγικό σενάριο αλλά με τα υπάρχοντα δεδομένα πιθανό. Σενάριο που σε γυρίζει σε εποχές πριν την πολυμετοχικότητα, όπου εκτός από δυο-τρεις κανείς δεν θέλει να θυμάται. Υπάρχει μια λογική του... ότι κάτσει, ότι φαίνεται καλό στην Ελλάδα και φτηνό να το «χτυπήσουμε». Έτσι δεν χτίζονται ομάδες, έτσι δεν πας πουθενά. Δεν είναι μόνο παικτικό το ζήτημα(χρήσιμος ο Μπλάνκο, ποιοτικός αλλά όποτε θέλει ο Αμπντούν) αλλά και φιλοσοφίας.
Και εδώ ξεκινούν οι απορίες. Ο τεχνικός διευθυντής που είναι; Γιατί έχει εγκαταλειφθεί προς το παρόν η επιλογή ενός ειδικού που θα βάλει τις ποδοσφαιρικές βάσεις για τα επόμενα χρόνια. Ή μήπως θα φέρουμε κάποιον τον Ιούνιο και μέχρι να καταλάβει που είναι θα έχει φύγει, όπως έγινε με τον Κάρλος Φρείτας;
Κάλος χρυσός και άγιος ο Γόντικας, «εργαλείο» ο Βεκρής και... αρρωστάκια ο Νίκας με τον Πολέμη αλλά για αυτές τις δουλειές χρειάζονται άνθρωποι που ξέρουν. Εκτός και αν στο τέλος κάθε χρονιάς θα πρέπει αντί για κούπες να πανηγυρίζουμε θετικούς ισολογισμούς και μηδενικά ανοίγματα.
Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η διοικούσα εμπιστεύεται τον Ζεσουάλδο και προχωρά ανάλογα με τις υποδείξεις του Πορτογάλου. Καλή εκδοχή αλλά μόνο επικοινωνιακά. Επί της ουσίας, ο Πορτογάλος θέλει να βγάλει την ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ, περιμένοντας να ξεδιαλύνει το διοικητικό και όταν τον φωνάξουν να συζητήσει για την επόμενη χρονιά να πει «μένω» ή «φεύγω». Αν ήταν στο χέρι του, θα μιλούσαμε για άλλα ονόματα.
Από τους παραπάνω μόνο για τον Μάτος βάζει το... χέρι του στην φωτιά και τον θεωρεί ικανό να του κάνει την δουλειά. Και κράτηστε κάτι για το τέλος. Τον Ιανουάριο έκανε μια φορά πίσω και προχώρησε με το υλικό που είχε στα χέρια του. Δεύτερη φορά να δουλέψει με ομάδα που δεν έχει συμβάλλει στο χτίσιμο της πολύ απλά δεν... παίζει.
Και όλα αυτά υπό τον φόβο να διαλυθεί ότι χτίστηκε επί μια τριετία εξαιτίας των εγωισμών και να επιστρέψουμε στα... λαχεία και τα δήθεν ταλέντα. Μιλάμε για το πισωγύρισμα του αιώνα. Γιατί όσο και να πονάει κάποιους ο Σισέ δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Μπικόφσκι, τον Νιρέν Ντεμπά και τον Τόργκελε, ο Λέτο θέλει... εκατό Σκάτσελ, Μίτου και «Μπίδηδες» και ο Ζιλμπέρτο καμια χιλιάδα Σαίνιο, Μπόβιο και Κονσεϊσάο. Αυτά και ο «θεός-βοηθός»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου