create your own banner at mybannermaker.com!

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Σιγά το πρωτοσέλιδο...


Ροζ φύλλο αγώνος
Σιγά το πρωτοσέλιδο...
Πήγε στο αεροδρόμιο να υποδεχτεί τους πρωταθλητές Ευρώπης με εφηβική χαρά. Μαζί του και το κορίτσι εκείνο που τα τελευταία χρόνια ξυπνάει δίπλα του. Γνώριζε πως θα ήταν αρκετή ταλαιπωρία, αλλά έτσι ένιωθε, και οι στιγμές τούς αντάμειψαν. Τα συνθήματα για τον «αιώνιο» δεν έλειπαν. Δεν ήταν απλώς μέρος του εθιμοτυπικού, αλλά και πρόλογος για τους μεταξύ τους τελικούς. 


Και μετά, μες στη σιωπή της χαράς, ακούστηκε σε ένα από τα πολυάριθμα πηγαδάκια που έμειναν πίσω καθώς το πούλμαν του Ολυμπιακού απομακρυνόταν: «Σιγά μην το δικό τους πούλμαν φτάσει ποτέ στον Πειραιά». 


Τρεις μέρες μετά η «προφητεία» επιβεβαιώθηκε. Η ενέδρα στήθηκε στο γνωστό σημείο. Εκεί, στο Μοσχάτο. Δεν ήταν η πρώτη φορά, δεν ήταν κανένα καλά κρυμμένο μυστικό. Όπως μυστικό δεν ήταν πως στις 18 Μαρτίου, στο ποδοσφαιρικό ντέρμπι στο ΟΑΚΑ, το πλάνο ήταν να διακοπεί ο αγώνας. Το γνώριζαν ακόμα και οι πέτρες.


Eίναι πλέον φανερό πως η πολιτεία και η αστυνομία όχι δεν μπορούν να εγγυηθούν παιχνίδια υψηλού κινδύνου, αλλά δεν θέλουν. Τα τηλεοπτικά κλισέ για μια χώρα που παλινωδεί και δεν μπορεί να διοργανώσει ένα ντέρμπι με ασφάλεια προκαλούν τουλάχιστον γέλιο.


Όσοι ζουν εδώ θυμούνται πως ακόμα και στα χρόνια της ευδαιμονίας αυτά γίνονταν. Για έναν ημιτελικό χάντμπολ διαλύθηκε μια πόλη, σε αναμέτρηση βόλεϊ γυναικών είχαμε νεκρό, τα αεροβόλα και οι κροτίδες μπαινόβγαιναν στα γήπεδα με την ευκολία του πασατέμπου… Η βία σε αυτό το σημείο των Βαλκανίων είναι mainstream, οτιδήποτε διαφορετικό είναι το παραβατικό. 


Ήταν αθλητικά ορθή η αναβολή της αναμέτρησης, εφόσον ο Παναθηναϊκός, ακόμα και μετά την παράκαμψη στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, επιθυμούσε να πατήσει το παρκέ; Για λόγους σοβαρότητας η ερώτηση παραμένει ρητορική. Το ορθό και το στραβό έχουν πάντα πολλές ερμηνείες. 
Η βία ευδοκιμεί όπου της επιτρέπεται. Στην Αγια-Σοφιά, στο Τελ-Αβίβ, στη Λαυρίου, όχι στο Βερολίνο, το Λονδίνο και τη Μόσχα.


 Εκτός κι αν νομίζει κανείς πως οι φίλαθλοι της Γιουνάιτεντ και της Τσέλσι που είχαν συστεγαστεί στη Μόσχα είναι λιγότερο θερμόαιμοι από μας, εκτός κι αν κάποιοι πιστεύουν πως στο Βερολίνο είχαν πάει ο Σύνδεσμος Καλογερικής του Παναθηναϊκού και η 5η Δημοτικού Καμινίων. Η βία ευδοκιμεί εκεί που της επιτρέπεται. 


ΥΓ.: Όταν ο Τζος Τσίλντρες είχε έρθει στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό, η μεταγραφή του είχε απασχολήσει όλο τον μπασκετικό κόσμο. Ο ίδιος, με εκείνη την παιδικότητα που είχε όταν μιλούσε –ένας από τους λόγους που είχε γίνει αγαπητός σε όλους τους φιλάθλους ανεξαρτήτως χρώματος–, περιέγραφε τη ζωή στην Ελλάδα με φωτεινά χρώματα. Μέχρι που ήρθε το πρώτο ντέρμπι, τα πλέι οφ και μία ακόμη άγρια νύχτα. Λίγες μέρες μετά σε νεοϋορκέζικη εφημερίδα περιέγραφε τη βαθιά έκπληξή του για τα βίαια επεισόδια, κυρίως τον τρόμο του.


 Για μας τους βαρύμαγκες, βεβαίως, ο Τζος ήταν ένα αφελές χαζοαμερικανάκι που δεν μπορούσε να καταλάβει πως τα θέματα τιμής λύνονται με μπουνιές.
http://www.citypress.gr 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου