…….ΑΛΛΑ ΗΡΘΕ
Χρειάσθηκε να περάσουν 100 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΟ και η έμπνευση ενός βετεράνου της δημοσιογραφίας, του Γιώργου Δόγα, για να γεννηθεί ο Σύλλογος των Παλαιμάχων Αθλητών του Παναθηναϊκού. Ακόμη χρειάσθηκε η επιμονή του ίδιου, το τρέξιμο επί 6 μήνες και η πειθώ του για να πάρει τελικά η ιδέα «Σάρκα και Οστά».
Βεβαίως προϋπήρχε ο Σύλλογος Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών του ΠΑΟ, αλλά με μια διαφορά, ότι η συγκρότησή του ήταν καθαρά αγωνιστική και η δημιουργία του σε κοινή πορεία με άλλες αντίστοιχες συλλογικές συγκροτήσεις.
Αγωνιστικός επίσης είναι και ο στόχος των Παλαιμάχων Αθλητών της ΟΕΒΑΣ όπου Πρόεδρος είναι ο Συμεών Συμεωνίδης, ή της τοπικής Οργάνωσης των Αθηνών όπου Πρόεδρος είναι ο Γιώργος Κάβουρας. Αμφοτέρων Σύλλογος της πρώτης νεότητάς τους ήταν ο Παναθηναϊκός, με τον οποίο διακρίθηκαν με πανελλήνιες νίκες.
Ο νέος όμως Σύλλογος των παλαιών αθλητών (όλων των αθλημάτων) του Παναθηναϊκού φαίνεται να έχει διαφορετικούς προσδιορισμούς καθώς επιθυμεί να καλύψει κενά στον συλλογικό αθλητικό ιστό της χώρας μας.
Τα παραπάνω δεν φάνηκαν από τον πρώτο χρόνο, υπό την Προεδρία του παγκόσμιου πρωταθλητή στο επί κοντώ Χρήστου Παπανικολάου. Άρχισαν να διαφαίνονται στην επόμενη θητεία του νεόκοπου Σωματείου, όταν ανέλαβε τα ηνία η παλαιά πρωταθλήτρια της κολύμβησης Μαίρη Λομβάρδου.
Μια γυναίκα – διοικητικός ηγέτης στον ανδροκρατούμενο χώρο των ελληνικών Σπορ δεν είναι κάτι καινοφανές, αλλά οπωσδήποτε αρκετά τολμηρό μέχρι επαναστατικό. Βέβαια οι καιροί πλέον το αποδέχονται και η Μαίρη Λομβάρδου μπορεί να υλοποιεί τώρα και ως παράγοντας το δυναμισμό που παρήγαγε παιδιόθεν!
Στην πρωτοποριακή κίνηση των παλαιμάχων πρωταθλητών (και της σύνθεσης του Δ.Σ) υπάρχει άλλωστε μια παράδοση καθώς ο ΠΑΟ, απαρχής χάραζε δρόμους, στην προσπάθεια αθλητικής ανύψωσης της χώρας μας.
Στους ιδεαλιστές των Ζάππειων Ολυμπιάδων, των πρώτων απελεύθερων δεκαετιών μετά την Επανάσταση, που έβλεπαν τα Σπορ με ένα πνεύμα συναινετικής αποδοχής και αντιγραφής των Δυτικο – Ευρωπαίων, οπωσδήποτε δε της υποχρέωσης ταύτισης με την ιστορία μας, ήρθαν οι ιδρυτές του ΠΑΟ με εφαρμοζόμενες πρακτικές να θεμελιώσουν αρχικά το Σπορ το 1908, ακόλουθα δε με συθέμελες αλλαγές (1919 – 1920) να φέρουν όλα τα Σπορ σε ευρωπαϊκή κλίμακα στους Ολυμπιακούς της Αμβέρσας.
Οι πιονέροι του ΠΑΟ δημιούργησαν το πρώτο (διεθνών προδιαγραφών) γήπεδο Ποδοσφαίρου στη χώρα, έκτισαν τις πρώτες σκεπαστές κερκίδες, τοποθέτησαν τους πρώτους πυλώνες για προβολείς, φύτεψαν τον πρώτο χλοοτάπητα (ο αείμνηστος Κ. Παπαναστασίου όταν υπηρετούσε το Σύλλογο) έστειλαν πρώτοι την εθνική ποδοσφαιρική ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δημιούργησαν το πρώτο ανοικτό γήπεδο Μπάσκετ (με φώτα) στη λεωφόρο Κηφισίας, και πρωτοποριακό συλλογικό κολυμβητήριο, φορμάρισαν πρώτη ομάδα στίβου σε σύγχρονα πρότυπα, απέκτησαν πρώτοι Έλληνα Πρόεδρο Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, ενώ και ο πρώτος Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού υπήρξε αθλητής του ΠΑΟ. Αυτοί είναι μόνο κάποιοι ακρογωνιαίοι λίθοι που έρχονται στο νου.
Αλλά ας φθάσουμε στο παρόν.
Στ’ αλήθεια που σκοπεύει ο πρώτος Σύλλογος Παλαιμάχων Αθλητών με Πρόεδρο αθλήτρια; Μήπως σε μια «Fast track» διάσωση από την κατρακύλα του ελληνικού αθλητισμού ή στην αποτροπή της σημερινής κρατικής αδιαφορίας;
Νομίζω σε τίποτα από τα δυο. Οι πρόσφατα συσπειρωθέντες παλαίμαχοι αθλητές έρχονται να καλύψουν ένα κενό, μια έλλειψη που δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν οι διοικήσεις των Σωματείων, η τωρινή (άψυχη) θέση της Πολιτείας, ούτε ακόμη οι προπονητές των Συλλόγων και οι γυμναστές των σχολείων.
Αντικείμενό τους είναι ότι δεν αποτελεί υλικό μελέτης των παραπάνω και αφορά την προσφορά ιστορίας, πνεύματος κι αθλητικής διανόησης προς τους νεοεισερχόμενους στον κόσμο του αθλητισμού και της έντονης άσκησης.
Όταν γνωρίσει το παιδί τη δυναμική που αναδύει ο αθλητισμός, πρέπει παράλληλα να αποκτά ψήγματα ιστορίας και σωστής φίλαθλης φιλοσοφίας για να μην εκτραπεί, για να μην παραστρατήσει. Πρέπει ταυτόχρονα να έχει και ένα πνευματικό μπόλιασμα που θα συνταιριάξει με τη σωματική του δυναμική άσκηση.
Οι μη φίλαθλοι πιστεύουν ότι το πνεύμα και η διανόηση δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Ίσως γι’ αυτό φθάσαμε στις σημερινές βιαιότητες. Αντίθετα είναι απαραίτητη η διανοητική λειτουργία για τον κοινωνικό ορθολογισμό. Άλλωστε διανόηση είναι, (Μπαμπινιώτης) η πνευματική λειτουργία της σύνδεσης εννοιών με κρίσεις, επί πλέον δε διανοητικότητα είναι η ιδιότητα του σκεπτομένου ανθρώπου.
Εάν θέλουμε αθλητές και φιλάθλους χωρίς σκέψη καταλήγουμε στον χουλιγκανισμό. Εάν θέλουμε να δημιουργούμε πραγματικές αθλητικές συνειδήσεις, με κοινωνικό συλλογικό υπόβαθρο, προχωράμε στο δύσκολο δρόμο της αθλητικής παιδείας.
Συμπέρασμα: Η νέα πρωτοβουλία των αθλητών του ΠΑΟ στόχο έχει κυρίως την αθλητική παιδαγωγική, την οποία τόσο ανάγκη έχει ο τόπος μας για να αναδεικνύονται οι πραγματικές αξίες του αθλητισμού και όχι οι ψευδεπίγραφες.
ΕΝΑΣ ΑΚΡΑΙΦΝΗΣ ΦΙΛΑΘΛΟΣ
.jpg)
