Π.Α.Ο

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΥΓΜΑΧΙΑ 

Ο ΧΑΡΗΣ ΣΒΙΝΕΛΗΣ ΕΧΕΙ ΕΤΟΙΜΟ
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ

                                              ΔΕΞΙΑ Ο ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΣΒΗΝΕΛΗΣ

Προσθήκη λεζάντας

    

           
Παρουσίαση του Γιώργου Λιβέρη

Υπάρχουν ουσιαστικές προοπτικές ότι μέχρι το τέλος του έτους ο Χάρης Σβινέλης, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει θα έχει έτοιμο το βιβλίο της πυγμαχικής ιστορίας του. Αυτής που ουσιαστικά είναι δεμένη με το τμήμα Πυγμαχίας του Παναθηναϊκού αλλά και της Πυγμαχικής Ομοσπονδίας. Για περισσότερα από 60 χρόνια ο Χάρης Σβινέλης βρίσκεται σαν Πυγμάχος, Έφορος, Παράγων, Ηγέτης στην καρδιά της Ελληνικής Πυγμαχίας με ένα μοναδικό ρόλο που δύσκολα μπορούμε να τον συναντήσουμε σε άλλο άθλημα.

Επειδή οι τίτλοι και τα στοιχεία είναι αδιάψευστοι μάρτυρες τα παραθέτω:

ΟΙ ΠΟΛΥΝΙΚΕΣ

Οι Πυγμάχοι του Παναθηναϊκού που κατέκτησαν τους 

περισσότερους τίτλους είναι οι εξής:

Ευάγγελος Οικονομάκος: 10 τίτλοι στην κατηγορία των 71 κιλών από το 1964 μέχρι το 1973 και συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1968 (στα 67κ.) και 1972 (στα 71κ.).
Χάρης Σβινέλης: 10 τίτλοι στις κατηγορίες 54 - 57 - 60 από το 1951 μέχρι το 1960.
Άγγελος Θεοτοκάτος: 9 τίτλοι στα 51, 54 και 57 κιλά από το 1959 μέχρι το 1971 και συμμετοχή στους Ολυμπιακούς το 1968 (στα 54κ.) και το 1972 (στα 57κ.).
Μ. Μακρυσιώρης: 9 τίτλοι στα 57κ. από το 1972 μέχρι το 1982.
Χ. Κακούρης: 8 τίτλοι στα 60, 63,5 και 67κ. από το 1973 μέχρι το 1980.
Ι. Χρήστου: 8 τίτλοι στα Βαρέα από το 1973 μέχρι το 1982.
Γ. Ιωαννίδης: 7 τίτλοι στα 75κ. από το 1986 μέχρι το 1994 και συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988.
Σ. Παπαδόπουλος: 7 τίτλοι στα 71 και 75 κιλά από το 1946 μέχρι το 1955.

Η ιστορική πυγμαχική ομάδα του 1950

Οι πρωταθλητές πυγμάχοι κάθε χρόνο του Παναθηναϊκού είναι οι εξής:

1946: Σ. Παπαδόπουλος στα 75κ., Δ. Σουλόπουλος στα 61κ.
1949: Λαμπριανίδης στα 71κ., Ε. Παναγιωτίδης στα 51κ., Ι. Καλούπης στα 54κ., Π. Σιμιτόπουλος στα 75κ., Ανθόπουλος , Γ. Τσαλδάρης.
1950: Σ. Παπαδόπουλος στα 75κ., Ε. Παναγιωτίδης στα 51κ., Ανθόπουλος, Αντωνόπουλος και Γ. Τσαλδάρης.
1951: Σ. Παπαδόπουλος στα 71κ., Τοπαλόπουλος στα 63,5κ., Χωσάκος στα 67κ., Στουραϊτης στα 60κ., Σαράφογλου στα 54κ., Χ. Σβινέλης στα 57κ., Ν. Βαμβακάς στα 67κ. και Γ. Τσαλδάρης.
1952: Σ. Παπαδόπουλος στα 75κ., Στουραϊτης στα 60κ., Χ. Σβινέλης στα 54κ., Σερβετάς στα 51κ., Ι. Καλούπης στα 57κ. και Γ. Τσαλδάρης.
1953: Σ. Παπαδόπουλος στα 71κ., Χωσάκος στα 63,5κ., Χ. Σβινέλης στα 57κ. και Γ. Τσαλδάρης.
1954: Δ. Καραχάλιος στα 51κ., Σ. Παπαδόπουλος στα 75κ., Χ. Σβινέλης στα 60κ., Λαμπριανίδης στα 71κ., Γ. Τσαλδάρης.
1955: Δ. Καραχάλιος στα 51κ., Σ. Παπαδόπουλος στα 75κ., Χ. Σβινέλης στα 54κ., Σερβετάς στα 57κ.
1956: Χ. Σβινέλης στα 60κ., Λαμπριανίδης στα 71κ.
1957: Δ. Μιχαήλ στα 67κ., Τσόκαρης στα 71κ., Δ. Καραχάλιος στα 51κ., Χ. Σβινέλης στα 60κ. (και 5^ος στο ΣΙΣΜ), Σερβετάς στα 54κ., Λαμπριανίδης στα 75κ.
1958: Δ. Μιχαήλ στα 67κ., Ν. Βλασσόπουλος στα 60κ., Τσόκαρης στα 71κ., Δ. Καραχάλιος στα 51κ., Χ. Σβινέλης στα 60κ., Λαμπριανίδης στα 75κ., Βαρθολομαίος.
1959: Δ. Μιχαήλ στα 67κ., Τσόκαρης στα 80κ., Α. Θεοτοκάτος στα 51κ., Δ. Καραχάλιος στα 54κ., Χ. Σβινέλης στα 60κ.
1960: Ζαβορίτης στα 51κ., Δ. Μιχαήλ στα 57κ.(9^ος στους Ολυμπιακούς Αγώνες), Τσόκαρης στα 71κ., Χωσάκος στα 63,5κ. Χ. Σβινέλης στα 60κ. (και 2^ος Βαλκανιονίκης)
1961: Χωσάκος στα 63,5.
1962: Οικονομόπουλος στα 60κ., Χάκης στα 75κ., Δ. Τσιρώνης στα 60κ., Ν. Βλασσόπουλος στα 60κ.
1963: Ν. Βλασσόπουλος στα 60κ., Α. Θεοτοκάτος στα 54κ.
1964: Ε. Οικονομάκος στα 71κ., Δ. Τσιρώνης στα 60κ., Α. Θεοτοκάτος στα 54κ.
1965: Γ. Θεοτοκάτος στα 54κ., Παπαθεοδώρου στα 63,5κ., Ε. Οικονομάκος στα 71κ., Α. Θεοτοκάτος στα 65κ.
1966: Α. Θεοτοκάτος στα 54κ., Ν. Θεοφανάκης στα 81κ., Ε. Οικονομάκος στα 71κ., Α. Θεοτοκάτος στα 57κ.
1967: Ε. Οικονομάκος στα 71κ.(1^ος στους Μεσογειακούς), Δ. Τσιρώνης στα 60κ., Α. Θεοτοκάτος στα 57κ.
1968: Αγγ. Θεοτοκάτος στα 48κ. (9^ος στα 54κ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες), Ε. Οικονομάκος στα 71κ. (και συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες), Δ. Τσιρώνης στα 60κ.
1969: Α. Θεοτοκάτος στα 51κ., Ε. Οικονομάκος στα 71κ. (και 5^ος στο Πανευρωπαϊκό), Δ. Τσιρώνης στα 60κ. (και 5^οςστο Πανευρωπαϊκό), Τσόκαρης στα 71κ.
1970: Ε. Οικονομάκος στα 71κ.
1971: Γ. Αγριμανάκης στα 63,5κ., Ε. Οικονομάκος στα 71κ. (και 9^ος στο Πανευρωπαϊκό)
1972: Μ. Μακρυσιώρης στα 57κ., Γ. Αγριμανάκης στα 63,5κ., Ε. Οικονομάκος στα 71κ. (9^ος στους Ολυμπιακούς Αγώνες). Στους ίδιους Ολυμπιακούς Αγώνες ο Α. Θεοτοκάτος στα 57κ. αναδείχθηκε 9^ος.
1973: Χ. Κακούρης στα 60κ., Ι. Χρήστου στα Βαρέα, Γ. Αγριμανάκης στα 63,5κ., Ε. Οικονομάκος στα 71κ.
1974: Παπαδόπουλος στα 81κ., Χ. Κακούρης στα 60κ., Μ. Μακρυσιώρης στα 57κ., Γ. Αγριμανάκης στα 63,5κ.
1975: Χαρίσης στα 75κ., Χ. Κακούρης στα 63,5κ., Ι. Χρήστου στα Βαρέα.
1976: Κουτσούγερος στα 81κ., Παπαδόπουλος στα 71κ., Χ. Κακούρης στα 60κ., Ι. Χρήστου στα Βαρέα, Μ. Μακρυσιώρης στα 57κ., Γ. Αγριμανάκης στα 63,5κ. (και συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες).
1977: Κουτσούγερος στα 81κ., Παπαδόπουλος στα 75κ., Χ. Κακούρης στα 60κ. (και 9^ος στην Ευρώπη) ,Ι. Χρήστου στα Βαρέα (και 9^ος στο Πανευρωπαϊκό), Μ. Μακρυσιώρης στα 57κ., Γ. Αγριμανάκης στα 63,5κ. (και 9^ος στο Πανευρωπαϊκό).
1978: Μ. Μακρυσιώρης στα 57κ. Ο Χ. Κακούρης 5^ος στο Παγκόσμιο στα 63.5.
1979: Αϊδινιώτης στα 67κ., Παπαδόπουλος στα 91κ., Χ. Κακούρης στα 63,5κ., Ι. Χρήστου στα βαρέα, Μ. Μακρυσιώρης στα 57κ.
1980: Κάζας στα 75κ., Αϊδινιώτης στα 63,5κ., Χ. Κακούρης στα 67κ. (και 2^ος στο Ακρόπολις), Ι. Χρήστου στα Βαρέα, Μ. Μακρυσιώρης στα 57κ.
1981: Χ. Κακούρης στα 63,5κ., Ι. Χρήστου στα Βαρέα, Μ. Μακρυσιώρης στα 57κ. Ο Γ. Τζαβάρας τρίτος στα 91κ. των Πανευρωπαϊκών.
1982: Ντουρζιώτης στα 71κ., Ι. Χρήστου στα Βαρέα, Μ. Μακρυσιώρης στα 57κ.
1983: Κάζας στα 75κ.
1984: Παπανικολόπουλος στα 51κ.
1985: Παπανικολόπουλος στα 51κ.
1986: Γ. Ιωαννίδης στα 75κ. (και 1^ος στο Ακρόπολις), Παπανικολόπουλος στα 51κ., Βασσάλος στα 54κ.
1988: Γ. Ιωαννίδης στα 75κ. (και συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες), Βασσάλος στα 54κ.
1989: Γ. Ιωαννίδης στα 75κ. (και 5^ος στο Ευρωπαϊκό), Ιωαννίδης ΙΙ στα 63,5κ., Βασσάλος στα 54κ.
1990: Γ. Ιωαννίδης στα 75κ., Ιωαννίδης ΙΙ στα 63,5κ.
1991: Βασιλικός στα 81κ., Γ. Ιωαννίδης στα 75κ.
1992: Β. Σμυρλής στα 63,5κ., Ν. Ασκητής στα +91κ. (και 2^ος στο ΣΙΣΜ), Γ. Ιωαννίδης στα 75κ. (και 1^ος στο Ακρόπολις).
1993: Ντανιήλοφ στα 57κ., Ασκητής στα 91κ., Βασιλικός στα 81κ., Ιωαννίδης ΙΙ στα 63,5κ.
1994: Ιωαννίδης στα 75κ.
1996: Ντανιήλοφ στα 60κ., Ασκητής στα 81κ., Βασιλικός στα +91κ.
1997: Ε. Τζαβάρας στα 91κ., Βασιλικός στα +91κ., Θ. Κοτάκος στα 67κ.
1998: Σπ. Κλαδούχας στα 75κ., Θ. Κοτάκος στα 67κ.
1999: Θ. Κοτάκος στα 67κ.
2001: Θ. Κοτάκος στα 71κ.
2002: Σπ. Κλαδούχας στα 91κ.
2003: Σπ. Κλαδούχας στα 91κ. και Θ. Κοτάκος στα 69κ.
2004: Σπ. Κλαδούχας στα 91κ. και συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες
2011: Αν. Μπερδέσης στα 81κ., Θ. Ριζάκης στα 69κ.

ΙΙ

Το αξεπέραστο ρεκόρ του 1982: 49 τίτλοι σε μία χρονιά!

Ούτε 5, ούτε 10 αλλά 49 επίσημους ομαδικούς τίτλους κατέκτησε ο Παναθηναϊκός την περίοδο 1981-82... 

Κοκολάκης, Στεργάκος, Βίδας, Κορωναίος, Κόντος (από δεξιά προς αριστερά)

Το Greenzone ανοίγει τη «δεκατριασφράγιστη» λίστα όλων των καταγεγραμμένων επίσημων ομαδικών τίτλων του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου και αποκαλύπτει ένα ακόμα από τα πολλά ρεκόρ που ανέβασαν τον σύλλογο στην κορυφή της αθλητικής πυραμίδας του τόπου.

Στην παρακάτω λίστα παρουσιάζονται οι τίτλοι που κατέκτησε ο «Σύλλογος μεγάλος» για την αγωνιστική περίοδο 1981-82. Σεβόμενοι την Ιστορία του Ομίλου, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τους τίτλους όλων των ηλικιακών κατηγοριών. Για έναν τίτλο παίδων ή εφήβων, εξάλλου, χύθηκε ο ίδιος ιδρώτας με αυτόν που χύθηκε για έναν τίτλο σε επίπεδο ανδρών ή γυναικών.

Επίσημος ομαδικός τίτλος θεωρείται ο πανελλήνιος, περιφερειακός ή τοπικός τίτλος, ο οποίος προέρχεται από διοργάνωση που διεξήχθη υπό την αιγίδα επίσημης και ουδέτερης διοργανώτριας αρχής και κατακτήθηκε από ομάδα αθλητών και όχι από μονάχα έναν αθλητή.

1982:

Ποδόσφαιρο: Κύπελλο Ελλάδας (Άνδρες)
Μπάσκετ: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Άνδρες)
Μπάσκετ: Κύπελλο Ελλάδας (Άνδρες)
Βόλλευ: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Άνδρες)
Βόλλευ: Κύπελλο Ελλάδας (Άνδρες)
Βόλλευ: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Γυναίκες)
Βόλλευ: Πρωτάθλημα Νοτίου Ελλάδας (Γυναίκες)
Βόλλευ: Πρωτάθλημα Κέντρου (Γυναίκες)
Βόλλευ: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Έφηβοι)
Βόλλευ: Πρωτάθλημα Κέντρου (Έφηβοι)
Στίβος: Εαρινό Περιφερειακό Πρωτάθλημα (Άνδρες)
Στίβος: Διασυλλογικό Πρωτάθλημα Κέντρου (Έφηβοι)
Ανώμαλος Δρόμος: Περιφερειακό Πρωτάθλημα (Άνδρες)
Ανώμαλος Δρόμος: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Έφηβοι)
Ανώμαλος Δρόμος: Περιφερειακό Πρωτάθλημα (Έφηβοι)
Ανώμαλος Δρόμος: Περιφερειακό Πρωτάθλημα (Παίδες)
Ανώμαλος Δρόμος: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Νέοι - Άνδρες Β΄)
Ανώμαλος Δρόμος: Περιφερειακό Πρωτάθλημα (Νέοι - Άνδρες Β΄)
Ανώμαλος Δρόμος: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Νεάνιδες)
Ανώμαλος Δρόμος: Περιφερειακό Πρωτάθλημα (Νεάνιδες)
Βάδην: Περιφερειακό Πρωτάθλημα (Άνδρες)
Βάδην: Περιφερειακό Πρωτάθλημα (Έφηβοι)
Κολύμβηση: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Γενική Μικρών Κατηγοριών)
Κολύμβηση: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Γενική Κοριτσιών)
Κολύμβηση: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Κορασίδες Β΄)
Κολύμβηση: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Κορασίδες Γ΄)
Πυγμαχία: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Άνδρες)
Πυγμαχία: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Πολυνίκης - Β΄ Κατηγορία)
Ελληνορωμαική Πάλη: Πρωτάθλημα Νοτίου Ελλάδας (Άνδρες)
Ελληνορωμαική Πάλη: Πρωτάθλημα Νοτίου Ελλάδας (Γ΄ Κατηγορία)
Πινγκ - Πονγκ: Κύπελλο Πόλεων Αθήνας (Άνδρες)
Ποδηλασία Δρόμου: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Άνδρες)
Ποδηλασία Δρόμου: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Άνδρες - Αντοχή)
Ποδηλασία Δρόμου: Πρωτάθλημα Αττικής (Άνδρες)
Ποδηλασία Δρόμου: Πρωτάθλημα Αττικής (Άνδρες - Αντοχή)
Ποδηλασία Δρόμου: Πρωτάθλημα Αττικής (Έφηβοι)
Ποδηλασία Δρόμου: Πρωτάθλημα Αττικής (Έφηβοι - Αντοχή)
Ενόργανη Γυμναστική: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Παμπαίδες)
Ενόργανη Γυμναστική: Διασυλλογικό Πρωτάθλημα Αθήνας (Παμπαίδες)
Ενόργανη Γυμναστική: Πρωτάθλημα Νοτίου Ελλάδας (Παμπαίδες)
Σκοποβολή: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Γενική Βαθμολογία)
Σκοποβολή: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Πιστόλι Στάνταρντ - Άνδρες)
Σκοποβολή: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Έφηβοι)
Σκοποβολή: Πρωτάθλημα Ελλάδας Αεροβόλων Όπλων (Έφηβοι)
Σκοποβολή: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Αεροβόλο Πιστόλι - Έφηβοι)
Σκοποβολή: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Πιστόλι Ταχύτητας - Έφηβοι)
Σκοποβολή: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Πιστόλι Ακριβείας - Έφηβοι)
Σκοποβολή: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Πιστόλι Στάνταρντ - Έφηβοι)
Σκοποβολή: Πρωτάθλημα Ελλάδας (Καραμπίνα 3Χ20 - Έφηβοι)

Ούτε 5, ούτε 10 αλλά 49 επίσημους ομαδικούς τίτλους κατέκτησε ο Παναθηναϊκός την περίοδο 1981-82. Όσους άλλοι έχουν κατακτήσει σε ολόκληρη την αθλητική ιστορία τους, το Τριφύλλι τους αποθησαύρισε σε μία μόλις περίοδο!

Πρόκειται σίγουρα για πανελλήνιο ρεκόρ. Υπάρχουν κι άλλες περίοδοι που ο ΠΑΟ κινήθηκε πολύ κοντά στο νούμερο αυτό.

Αλλά αυτά θα τα δούμε σύντομα, με αρκετά ακόμα...

Διαβάστε περισσότερα: http://www.greenzone.gr/2012/04/rekor-1982-49-titloi.html#ixzz1wgBU9A95

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ

Μία σύντομη εξιστόρηση της δημιουργίας 

και εξέλιξης των τμημάτων.

ME ΤΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ... 

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ Α.Ο 1908

TA 80 ΧΡΟΝΙΑ

ΣΚΟΠΕΥΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Έγραψε  

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΕΡΗΣ

             

 Το τμήμα Σκοποβολής του ΠΑΟ είχε διεθνείς επιτυχίες, 30 χρόνια πριν από τη δημιουργία της Σκοπευτικής Ομοσπονδίας Ελλάδος, γνωστής και ως ΣΚΟΕ.

          Αυτό συνέβη γιατί ο Αθανάσιος Αραβοσιτάς (1903 – 1971) ήταν ο πρώτος από την παρέα των πολυσυνθέτων αθλητών της δεκαετίας του ’20 και του ΄30 που αποφάσισε να ασχοληθεί συστηματικά με τη Σκοποβολή. Αποτέλεσμα ήταν στη δεκαετία του ’30 να αναδειχθεί πολλές φορές Βαλκανιονίκης στο Τυφέκιο Ακριβείας  από τη στάση του «Πρηνηδόν» και  να μετάσχει 3 φορές στους Ολυμπιακούς Αγώνες (1936 – 1948 – 1952). Ο Αθανάσιος Αραβοσιτάς ήταν αυτός που δημιούργησε στον ΠΑΟ το 1929 το Σκοπευτικό Τμήμα. Συνέπεια αυτού αποτελεί το γεγονός πως όταν το 1959 δημιουργήθηκε και τυπικά η Σκοπευτική Ομοσπονδία Ελλάδος ο ΠΑΟ ήταν ένας από τους 3 Συλλόγους πυλώνες της. Οι άλλοι Σύλλογοι ήσαν η ΠΣΕ και ο ΟΦΚΟ.

          Η Σκοποβολή είχε μια διαφορετική (από τα άλλα αθλήματα) ανάπτυξη στη χώρα μας. Μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους συστάθηκε η Πανελλήνια Σκοπευτική Εταιρία (ΠΣΕ) το 1870 που συγκέντρωσε και καλλιέργησε όλο το δυναμικό των Ελλήνων σκοπευτών. Οι στόχοι της δεν ήσαν αγωνιστικοί αλλά εθνικοί καθώς δημιουργούσε στελέχη για το Μακεδονικό Αγώνα και την αντιμετώπιση των κομιτατζήδων. Αλλά όταν άρχισαν οι καθαρές αγωνιστικές εκδηλώσεις φάνηκαν οι αγωνιστικές αδυναμίες. Δηλαδή η ΠΣΕ είχε δεκάδες σκοπευτές σε κάθε αγώνισμα και τα άλλα Σωματεία έναν ή κανένα.

          Ο Γιώργιος Βήχος (1915 – 1987) ως έφηβος γράφτηκε στην ΠΣΕ όπου ήταν μέλος και ο πατέρας του Ανδρέας Βήχος, ένας εξαίρετος και πολυσύνθετος σκοπευτής. Όμως ασφυκτιούσε εκεί και πήρε μεταγραφή για τον Πανελλήνιο Γ.Σ, λίγο πριν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά παρά την εκεί ύπαρξη του φίλου του Βαγγέλη Χρυσάφη δεν μπόρεσε να έχει με το Σύλλογο την επιθυμητή ψυχική επαφή και αμέσως μετά τον πόλεμο πήρε μεταγραφή για τον ΠΑΟ, όπου συνάντησε – εκτός από τον Αραβοσιτά, τον αρχιτέκτονα – μηχανικό και πρωταθλητή Ευρώπης (1947) στο πιστόλι ταχύτητας Κώστα Μυλωνά, το γιατρό, αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού Γιώργο Δριμπέτη, το ρέκορντμαν του πολεμικού τυφεκίου Νίκο Τζοβλά, τον ανώτερο στρατιωτικό Χαρίλαο Τσεπαπαδάκη με υψηλές επιδόσεις στο Πιστόλι Ακριβείας και το Στρατιωτικό Περίστροφο (ή Μεγάλο Διαμέτρημα) και άλλους.

          Από τους παραπάνω αρχίζει και η χρυσή εποχή όχι μόνο για το σκοπευτικό τμήμα του ΠΑΟ, αλλά για την ελληνική Σκοποβολή. Μια εποχή υψηλών διακρίσεων που κράτησε 25 – 30 χρόνια.

          Κατ’ αρχήν ο Γεώργιος Βήχος, όταν το 1959 έγινε πρώτος Έλληνας Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού απεφάσισε να ανεξαρτητοποιηθεί η ΣΚΟΕ και από μια μικρή επιτροπή του ΣΕΓΑΣ να γίνει αυτοκέφαλη Ομοσπονδία. Παρ’ όλον ότι ήταν δύσκολος χαρακτήρας και δεν τα πήγαινε καλά ούτε με τον ΠΑΟ, υπήρξε ιδιαίτερα δημιουργικός. Το 1959 ανεξαρτητοποίησε τη Σκοποβολή θέτοντας επί κεφαλής το Ναύαρχο Λούνδρα (με λαμπρή ιστορία στη Γυμναστική) το Στρατηγό Παπαρρόδου (με στρατιωτικές περγαμηνές) τον παιδικό φίλο του Βαγγέλη Χρυσάφη και τον τότε έφορο Σκοποβολής του ΠΑΟ δικηγόρο Κώστα Μαρμαρίδη. Κράτησε για τον εαυτό του τη θέση του Αντιπροέδρου, νοίκιασε γραφεία για τη ΣΚΟΕ στο Σύνταγμα, πολύ κοντά στη Γ.Γ.Α και άρχισε η χρυσή εποχή για το άθλημα.

          Βεβαίως στο προσκήνιο ήταν και ο Χαρίλαος Τσεπαπαδάκης, ο οποίος όμως ως εν ενεργεία ανώτερος  στρατιωτικός τότε δεν ήταν εύκολο (ή απλό) να έχει ενεργό συμμετοχή στα σωματειακά. Όμως η προσφορά του ήταν μεγίστη και μοναδική. Μοίρασε από τα στρατιωτικά αποθέματα εκπαιδευτικά όπλα στα Πανεπιστήμια και προκήρυξε φοιτητικά πρωταθλήματα σκοποβολής. Δηλαδή αυτό που παλαιά ήταν καθήκον της ΠΣΕ τώρα αναπτύχθηκε σε όλους τους πανεπιστημιακούς χώρους. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έδειξαν αρχικά το Πολυτεχνείο με τους γυμναστές του Πέτρο Θεοδωρακάκο και Μιχάλη Μιτροφάνη, ακολούθως η ΑΣΟΕΕ με τον Πολύβιο Μπάλτα, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το Πάντειο Πανεπιστήμιο κ.λ.π.

          Ενώ από τον Παναθηναϊκό άρχιζαν σιγά – σιγά να μειώνουν την αγωνιστική παρουσία τους οι Βήχος, Μυλωνάς, Αραβοσιτάς, Τζοβλάς, Δριμπέτης, Τσεπαπαδάκης, Οικονόμου κ.λ.π. νέα ισχυρά ονόματα ήρθαν στο προσκήνιο με πρώτους τους Γιώργο Μαρμαρίδη, Άλκη Παπαγεωργόπουλο, Γιώργο Λιβέρη (Πρωταθλητή Πανεπιστημιακού Πρωταθλήματος 1957), Δημήτρη Λαφαζάνη, Γιώργο Πολίτη κ.λ.π. Αυτοί συνέθεσαν ένα πολύ ισχυρό σύνολο που ποιοτικά κέρδισε την κορυφή σε όλα τα αγωνίσματα. Π.χ το 1959 στους Μεσογειακούς της Βηρυτού 3 σκοπευτές του ΠΑΟ, οι Άλκης Παπαγεωργόπουλος, Γιώργος Μαρμαρίδης και Δημήτρης Λαφαζάνης κέρδισαν 3 μετάλλια στα αγωνίσματα Πιστολιού Ταχύτητας και Τυφεκίου Πρηνηδόν. Τον επόμενο χρόνο στους Ολυμπιακούς της Ρώμης από τους 5 σκοπευτές σταθερού στόχου οι 3 ήσαν του ΠΑΟ, με τη διαφορά ο Γιώργος Λιβέρης να έχει προκριθεί στη θέση του  Δημήτρη Λαφαζάνη, ο οποίος ακολούθως εγκαταστάθηκε στη Γερμανία.

          Από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των σκοπευτών του ΠΑΟ, εκείνα που ξεχωρίζουν είναι δυο. Πρώτον ότι ήσαν απόλυτα ερασιτέχνες και δεύτερον, καθώς ήσαν πραγματικοί Σπόρτσμεν επιδίδοντο με πάθος  σε όλα τα αγωνίσματα – με πρώτο το Γιώργο Μαρμαρίδη – και είχαν πολύ υψηλές επιδόσεις.

          Βέβαια οι εποχές με ταχύτητα άλλαζαν και οι σκοπευτές σε όλο τον κόσμο άρχιζαν να γυμνάζονται 7 – 8 ώρες την ημέρα, ως ημιεπαγγελματίες ή επαγγελματίες. Αυτό δεν μπορούσαν να το ακολουθήσουν φυσικά οι Έλληνες. Ακόμη και οι στρατιωτικοί, όπως ο Άλκης Παπαγεωργόπουλος που υπηρετούσε στη Μακεδονία και με την κανονική του άδεια, οδηγώντας ατελείωτες ώρες ερχόταν στην Αθήνα να αγωνισθεί. Έτσι όμως κατόρθωσε να αναδειχθεί 5^ος πρωταθλητής Ευρώπης το 1973 στο Λίντζ της Αυστρίας.

          Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της ελληνικής πραγματικότητας αποτελεί το εξής: Όταν ο Γ. ΛιβέρηςΛιβέρης διαφημίζετο στην εφημερίδα ως απεσταλμένος της με  απόλυτη άνεση των εργοδοτών. Κανένας σεβασμός στον αθλητή και τη σημασία των αγώνων.

          Η μεταπολεμική περίοδος έφερε διεθνώς, πέρα από τις προπονητικές αλλαγές  και μεγάλες τεχνικές και τεχνολογικές εξελίξεις. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις οι Έλληνες σκοπευτές ακολουθούσαν με μεγάλες καθυστερήσεις. Η διεθνής πρόοδος των ρεκόρ – φυσικό ήταν – ανάγκασε την Παγκόσμια Ομοσπονδία να μικρύνει τους στόχους. Έτσι δημιουργήθηκαν νέα παγκόσμια (και πανελλήνια) ρεκόρ. Η συμμετοχή των σκοπευτών του ΠΑΟ στις νέες δημιουργίες ήταν ευρύτατη, σε όλη τη γκάμα των αγωνισμάτων και επαναλαμβανόμενη. Ιδίως από τους Γιώργο Μαρμαρίδη, Άλκη Παπαγεωργόπουλο και Γιώργο Λιβέρη.

          Την άριστη δεκαετία του ’60 ακολούθησε η εξ ίσου θαυμάσια δεκαετία του ’70 όπου δημιουργήθηκε ένα εξαίρετο εφηβικό γκρουπ μοναδικής δυναμικότητας στηριζόμενο κυρίως στους Διονύση και Αλέξη Λιβέρη, Ιγνάτιο Ψυλλάκη, Νίκο Βλαχόπουλο, Μίλτο Κλειδή, τα 3 αδέλφια Λουκόπουλου κ.λ.π. Για πάρα πολλά χρόνια κυριαρχούσαν απόλυτα σε όλα τα αγωνίσματα και σε όλους τους αγώνες. Μάλιστα καθώς η ανάπτυξη και στο γυναικείο τομέα, με την Ξένια Ευαγγελινού, τις αδελφές Μεζίνη και τις αδελφές Μαντζάκου, ήταν δραστική, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε εκείνη την εποχή ως τη χρυσή σκοπευτική περίοδο του ΠΑΟ.

          Μόνη ενίσχυση της ομάδος, εκ του εξωτερικού, ήταν ή άφιξη της Βούλας Ρούκλη από την Τασκένδη, η οποία ήταν μεγάλη πρωταθλήτρια της ΕΣΣΔ με επιδόσεις παγκόσμιας κλάσης.

          Αλλά εκεί ακριβώς φάνηκε η διαφορά νοοτροπίας και επιπέδου.

          Η Ρούκλη ως γνήσια επαγγελματίας ζήτησε τα όπλα της, τις σφαίρες και το μισθό της, και όλοι πέσαμε ξεροί, με πρώτη την ίδια. Έτσι δεν μπορούσε να υπάρχει επαφή μεταξύ απολύτων επαγγελματιών και απόλυτων ερασιτεχνών. Φυσικά η Ρούκλη  σταμάτησε και έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη της.

          Από τους εφήβους σκοπευτές της δεκαετίας του ’70 μείνανε πιστοί μόνο 2. Ο Ιγνάτιος Ψυλλάκης και ο Διονύσης Λιβέρης. Ο Ιγνάτιος το 1984 στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες κατετάγη 9^ος στο αεροβόλο τουφέκι και μετά από λίγο καιρό χωρίς σταθερό επάγγελμα κ.λ.π. απεσύρθη. Ο Διονύσης Λιβέρης έμεινε και παραμένει πιστός, κυρίως στα Πιστόλια έχοντας επιτύχει τη μεγαλύτερη διάκριση Έλληνα στους Μεσογειακούς Αγώνες. Να κατακτήσει 2 μετάλλια στο Πιστόλι Ακριβείας και το Αεροβόλο Πιστόλι σε 2 διαδοχικούς Μεσογειακούς Αγώνες (1991 και 1993). Στο Πιστόλι Ακριβείας από το 1982 σχεδόν για 30 χρόνια – κρατάει το Πανελλήνιο εφηβικό ρεκόρ με επίδοση 543/600. Στο ίδιο αγώνισμα έφθασε μέχρι την 15^η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, το 1995, με επιδόσεις μέχρι 559/600.

          Στα 80 χρόνια της ιστορίας του Σκοπευτικού Τμήματος του ΠΑΟ ίσως πρέπει να αναφέρουμε στο Τραπ, δηλαδή το Κυνηγετικό όπλο τον Ανδρέα Πλαστουργό, ο οποίος ήταν ένα πολύ μεγάλο φυσικό ταλέντο με απεριόριστες δυνατότητες αλλά καθόλου σταθερό και θετικό χαρακτήρα. Η ανεμελιά και «η ζωή είναι μια τρελή χαρά» αποτελούν το μεγαλύτερο εχθρό στη Σκοποβολή που απαιτεί μαθηματικό μυαλό, σκέψη σκακιστή, χαρακτήρα απόλυτα συγκεντρωμένο, αφοσίωση ιερομόναχου και προσαρμογή ηλεκτρονικού εκπαιδευτή.