Αποκλειστικό!!!
Τέλος ο Ζαβραδινός από τον Παναθηναϊκό.......
Ο Γιάννης Ζαβραδινός μετά από 43 χρόνια, του χρόνου δεν θα βρίσκεται στον Παναθηναϊκό. Σας αναδημοσιεύουμε μία συνέντευξη που είχε δώσει το 2012 στην espresso.
«Θα ήθελα να πεθάνω βλέποντας το γήπεδο του Παναθηναϊκού»
Εχει ταυτίσει τη ζωή του με τον Παναθηναϊκό. Αλλά και ο Παναθηναϊκός έχει ταυτιστεί μαζί του. Ο Γιάννης Ζαβραδινός αποτελεί τον πιο πιστό στρατιώτη της «πράσινης» οικογένειας, έχοντας ζήσει από κοντά όλες τις μεγάλες χαρές αλλά και τις μεγάλες πίκρες της αγαπημένης του ομάδας.
Η «Εspresso της Κυριακής» αποκαλύπτει τη ζωή ενός ανθρώπου που είναι όλα αυτά τα χρόνια μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά ταυτόχρονα τον γνωρίζουν και οι… πέτρες στον ποδοσφαιρικό κόσμο της χώρας μας.
«Ηρθα στην ομάδα το 1971. Υπηρετούσα ως ΛΟΚατζής στη Μοίρα Αλεξιπτωτιστών στον Διόνυσο και με ξεχώρισε ο Μιχάλης Κίτσος, ο οποίος ήταν τότε διοικητής της αλλά και πρόεδρος στον Παναθηναϊκό. Μου είπε “μόλις απολυθείς, σε θέλω να έρθεις κοντά μου” και πράγματι η πρώτη αποστολή μου ήταν ο τελικός του Διηπειρωτικού Κυπέλλου με τη Νασιονάλ Μοντεβιδέο. Η πρώτη δουλειά μου ήταν βοηθός διαχείρισης εισιτηρίων».
Από τότε ο χρόνος κύλησε. Φέτος κλείνει σαράντα ένα χρόνια στον Παναθηναϊκό και συνεχίζει τη δουλειά του με το ίδιο πάθος, τώρα πια ως υπεύθυνος αγώνων. «Αμα αγαπάς τη δουλειά σου, τότε ποτέ δεν έχεις δουλέψεις στη ζωή σου, όπως έλεγε ο Κομφούκιος» υποστηρίζει με καμάρι.
- Εχοντας αφιερώσει τόσα χρόνια κοντά στον Παναθηναϊκό, τι είναι εκείνο για το οποίο έχετε μετανιώσει;Τα σαράντα ένα χρόνια που είμαι στον Παναθηναϊκό είναι μια ολόκληρη ζωή. Κάποιες στιγμές με έχανε η οικογένειά μου, δεν με έβλεπε ούτε τα καλοκαίρια, αλλά ειλικρινά δεν έχω μετανιώσει. Και άμα γύριζα πίσω τον χρόνο, πάλι θα ήθελα να ζήσω τα ίδια.
- Γνωρίσατε από κοντά και τις δύο όψεις του ποδοσφαίρου. Ερασιτεχνικό και επαγγελματικό…Στη δεκαετία του ’70 όλα τα τμήματα ήταν ερασιτεχνικά. Το γήπεδο ποτίζονταν με το λάστιχο, έπλεναν τα ρούχα στο χέρι, κάναμε συναυλίες ή αγώνες κατς για να μαζέψουμε χρήματα. Ηταν τα χρόνια του Κίτσου, του Νικολαΐδη, του Μαντζεβελάκη. Τότε μπήκε στην ομάδα και η οικογένεια Γιαννακόπουλου, το 1973. Εδωσε άτοκο δάνειο 1.000.000 δραχμών και διά βοής τούς κάναμε μέλη της ομάδας.
- Εκείνα τα χρόνια οργίαζε η μαύρη αγορά στα εισιτήρια.Ο Παναθηναϊκός είχε τότε πενήντα συνδέσμους σε όλη την Αττική. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο ήταν να βρεθεί εισιτήριο, επειδή το γήπεδο της Λεωφόρου ήταν μικρό για να καλύψει τις ανάγκες του κόσμου. Κάποιοι έβαζαν μέσο και παπάδες για να πάρουν εισιτήρια.
- Στη δεκαετία του ’70 ποιες προσωπικότητες ξεχωρίσατε;Κατ’ αρχάς, η ομάδα του Γουέμπλεϊ πέτυχε έναν πολύ μεγάλο άθλο. Από όλους τους παίκτες ξεχώριζε φυσικά ο Δομάζος. Δέσποζε η φυσιογνωμία τού «πατριάρχη του Παναθηναϊκού» Απόστολου Νικολαΐδη και εκείνη του γενικού αρχηγού Αντώνη Μαντζεβελάκη που ήταν «αλεπού».
- Το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό το ’80, άλλαξε η κατάσταση στα διοικητικά, αλλά εσείς μείνατε στην ομάδα.Μόλις η ομάδα έγινε ΠΑΕ, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης κράτησε εμένα και τον Δημήτρη Σκιάνη, ο οποίος συνταξιοδοτήθηκε πρόσφατα. Στην αρχή δεν ήθελα, αλλά με παρότρυνε ο Γιάννης Κασιμάτης, ο οποίος είχε τότε τα πετρέλαια ΦΙΝΑ και μου έλεγε «εσύ θα είσαι για πάντα στον Παναθηναϊκό».
- Οι σχέσεις σας με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη;Ηταν και παραμένουν άριστες. Δεν μπορούσες να μην δείχνεις σεβασμό και εκτίμηση σε έναν άνθρωπο που έκανε τόσα πράγματα στον Παναθηναϊκό. Εγώ πρόλαβα και τον Ανδρέα ως ξιφομάχο και, βέβαια, τον Δημήτρη Γόντικα, ο οποίος έκανε καριέρα στην ομάδα βόλεϊ.
- Η σχέση σας με τους οργανωμένους, που ήταν κομμάτι της δουλειάς σας, διαταράχθηκε ποτέ;Προσπάθησαν κάποιοι να προκαλέσουν κατά καιρούς προβλήματα στη σχέση μας. Εγώ πάντα είμαι με τους οργανωμένους, αλλά με εκείνους που δεν προκαλούν θέματα. Χωρίς οργανωμένους δεν υπάρχει καρδιά. Εχω μεγαλώσει μαζί με τη Θύρα 13 και είμαι περήφανος για όλους, εκτός από ελάχιστα άτομα που τους αρέσουν οι ίντριγκες.
- Για πόσα χρόνια ακόμη θα είστε κοντά στον Παναθηναϊκό;Θα ήθελα να πεθάνω βλέποντας τον Παναθηναϊκό σε ένα γήπεδο. Νιώθω χορτάτος και ευτυχισμένος γιατί είχα δίπλα μου μια υπέροχη οικογένεια. Τη γυναίκα μου Τζένη, τον γιο μου Δημήτρη, που προσπάθησε να γίνει ποδοσφαιριστής ή μπασκετμπολίστας, αλλά δεν μπόρεσε λόγω πλατυποδίας και τον κέρδισε το τάε κβον ντο. Και φυσικά την κόρη μου Αντα, την οποία ο αείμνηστος Γιάννης Κωστόπουλος διόρισε στην τράπεζά του.
- Ποιο ταξίδι σάς έχει μείνει αξέχαστο και γιατί;Με την Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νου», όπου χάσαμε την πρόκριση στις καθυστερήσεις όταν ένα σουτ του Βλάοβιτς έφυγε ελάχιστα άουτ. Σε εκείνο το παιχνίδι μια φωτοβολίδα χτύπησε στην πλάτη τον Νικοπολίδη, αλλά εμείς επιμέναμε να συνεχιστεί το παιχνίδι. Από την UEFA μας έλεγαν τότε «δείξατε ότι είστε πολύ μεγάλη ομάδα» και μέσα μου ένιωσα τότε το μεγαλείο του Παναθηναϊκού.
- Σκεφθήκατε ποτέ να τα παρατήσετε γιατί νιώσατε ότι κάποιος σας πολεμούσε;Κάποια στιγμή ένιωσα μεγάλη πίκρα γιατί κάποιος μέσα από την ομάδα μού έκανε άδικο πόλεμο. Εφτασε στο σημείο να ασχοληθεί μάλιστα ο Γιώργος Βαρδινογιάννης λέγοντάς μου να μην ανησυχώ για τίποτε.
«Ενας είναι ο άρχοντας»
Στο δίλημμα «Σισέ ή Ζιλμπέρτο» ο Γιάννης Ζαβραδινός ψηφίζει χωρίς περιστροφές τον Ζιλμπέρτο: «Ο Σισέ ήταν κύριος στα δύο χρόνια που έπαιξε στον Παναθηναϊκό, τον ανέβασε και του έδωσε ώθηση, αλλά όλη η ομάδα δούλευε για εκείνον. Αντίθετα, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα ήταν ένας άρχοντας, μια μεγάλη προσωπικότητα, πιο αριστοκράτης, όντως ο αρχηγός της Εθνικής Βραζιλίας».
Ο Γιάννης Ζαβραδινός θυμάται ακόμη τα εξής:
- «Οταν ο Κώστας Καραμανλής χτύπησε σε μια προπόνηση βουλευτών, ήμουν στη Λεωφόρο και με φώναξαν να βρω πάγο για να του βάλουμε στο πόδι.»
* «Μια φορά με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και μου ζήτησε να κλείσω τη Λεωφόρο, επειδή θα ερχόταν να προσγειωθεί με ελικόπτερο ο υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής την εποχή του πολέμου στη Μέση Ανατολή.»
* «Ο Γιάννης Πάριος ερχόταν στο γήπεδο ακόμη και στις προπονήσεις. Τον ξέρω από την εποχή του Δομάζου. Με τον Δομάζο βγαίναμε τα βράδια για να πάμε να ακούσουμε τη Μοσχολιού.»
- «Οταν ήταν να πάρουμε τον Δεληκάρη από τον Ολυμπιακό, πήγαμε με τον Σκιάνη με μια τσάντα λεφτά στο Πασαλιμάνι, του πήραμε τα χαρτιά και τον πήγαμε σε ξενοδοχείο στο Λυκαβηττό παρέα με αστυνομικούς. Τον πηγαίναμε κρυφά στις προπονήσεις και μετά τον γυρίζαμε πάλι στο ξενοδοχείο.»
- «Ο Πάρης Γεωργακόπουλος ήταν πολύ καλός παίκτης, αλλά και πολύ μορφωμένος. Μια φορά ήρθε και μου είπε “δεν κάνω εγώ για το ποδόσφαιρο” και τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν ο “καπετάνιος” που σταμάτησε τόσο μικρός, αλλά το ήθελε και ο ίδιος.»
Ο Οσιμ, ο Ρότσα και ο… Λούπου
- Ποιος προπονητής από όσους έχουν περάσει αποτέλεσε την αδυναμία σας και γιατί;Ο Ιβιτσα Οσιμ, επειδή ήταν καταπληκτικός στην παρέα. Βγαίναμε έξω και συζητούσαμε πολύ για ποδόσφαιρο, αλλά τον αδίκησαν και τον έλεγαν «μεθύστακα». Ομως όταν είσαι σε μια παρέα και μιλάς τρεις ώρες, είναι φυσιολογικό να πιεις τρία-τέσσερα ποτηράκια.
- Και από τους ποδοσφαιριστές;Ο Ρότσα. Είχαμε μεγάλη φιλία. Κινδύνεψε να γίνει ο πρώτος παίκτης που θα πήγαινε φυλακή για παραδειγματισμό, στην αρχή για πέντε χρόνια, μετά πήρε αναστολή για δεκατέσσερις μήνες και στο τέλος αθωώθηκε. Δεν είχε κανέναν λόγο να κάνει ψεύτικα χαρτιά. Μαζί δέσαμε οικογενειακά και πήγαμε έναν μήνα στην Αργεντινή. Εκεί συναντηθήκαμε με τους Μαραντόνα και Πασαρέλα, οι οποίοι του έδειχναν πολύ μεγάλη εκτίμηση.
- Εκείνος που σας έχει μείνει στη μνήμη ως παράξενος ποιος είναι;Ο Ρουμάνος, ο Λούπου. Ενα περίεργο παιδί, που αποδείχθηκε κλέφτης. Αλλά και ο Ανδρεούτσι, ο οποίος είχε κατεβάσει το σορτσάκι του μπροστά στη Θύρα 13 το 1982 σε ματς με την Καβάλα. Ομως μου έκανε εντύπωση ότι πριν από τρία χρόνια που τον συνάντησα ως μάνατζερ μιλούσε ελληνικά.
ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΛΥΠΕΣ
- Οι μεγαλύτερες χαρές που ζήσατε ποιες είναι;Οι πορείες μας στην Ευρώπη με τον Ρότσα και ως παίκτη και ως προπονητή, όταν φτάσαμε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Τα πρωταθλήματα και τα Κύπελλα που πήραμε και, βέβαια, η πιο μεγάλη χαρά είναι τα δύο παιδιά μου.
- Και από λύπες;Η εποχή με Κυράστα προπονητή, όταν η ομάδα έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο, αλλά δεν την άφησαν να πάρει πρωτάθλημα. Είναι κρίμα που ο Γιάννης έφυγε μικρός από τη ζωή, γιατί τον χρειαζόταν η οικογένειά του και το ελληνικό ποδόσφαιρο
http://www.greenmood.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου