ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ

        ΟΤΑΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Του Γιώργου Λιβέρη

Τον Ιούλιο του 1958 ο Γιώργος Ρουμπάνης σε διεθνείς αγώνες στο Μόναχο, νίκησε με 4.60 στο Επί Κοντώ. Η επίδοση του αποτελούσε Πανευρωπαϊκό Ρεκόρ. Φυσικά ήταν και Πανελλήνιο. Έχασε την τελευταία αυτή επίδοση (δηλαδή το Ελληνικό ρεκόρ) από τον Παπανικολάου, όταν για πρώτη φορά ο Χρήστος έγινε Πανελλήνιος ρέκορντμαν το 1964. Το ρεκόρ Ευρώπης είχε χαθεί προγενέστερα.

Θα αντιπαρέλθω το γεγονός ότι ο Γιώργος Ρουμπάνης (Χάλκινος Ολυμπιονίκης το 1956 με επίδοση 4.50) άρχισε την καριέρα του στον Παναθηναϊκό, πριν μεταπηδήσει στον ΠΓΣ, όπου βρισκόταν όλη η οικογένεια του, καθώς το θέμα μου δεν είναι αυτό…

Το 1952, μία χούφτα Αθλητικών Συντακτών, ίσα –ίσα όσοι ήσαν απαραίτητοι για να καλύψουν το γράμμα του Αστικού Κώδικα, που απαιτεί 21 άτομα, δημιούργησαν τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου. Πρωτεργάτες ήσαν οι ελάχιστοι γνωστοί ειδικοί Δημοσιογράφοι, Αθανάσιος Σέμπος, Πάνος Μακρίδης, Χρήστος Σβολόπουλος, Τάκης Σακελλαρίου, Κώστας Σισμάνης, Ηλίας Σπορίδης, Δημ. Παπαπαναγιώτου, Βαγγ. Φουντουκίδης, Γ. Παντούρης και ίσως ένας ή δύο ακόμη που μου διαφεύγουν.

Από τις πρώτες καλές εμπνεύσεις και αποφάσεις της Διοίκησης του ΠΣΑΤ, ήταν η ανάδειξη και κατά το δυνατόν καθιέρωση, του καλύτερου Αθλητή της Χρονιάς, κατά τα διεθνή πρότυπα, που είχαν ήδη αρχίσει να επικρατούν.

Η βράβευση άρχισε το 1954 και το πρώτο πρόσωπο που τιμήθηκε ήταν ο πρωταθλητής του Στίβου Βασίλης Σύλλης (ΑΕ Παγκρατίου), όχι μόνο για τις 6 καταρρίψεις της Ελληνικής επίδοσης στα 400 μ. και τις 2 Βαλκανικές χρυσές νίκες του (1953-1954) αλλά και για την αφοσίωση του σε ότι πρέσβευε.

Ακολούθως ο Πρώτος Αθλητής του Παναθηναϊκού που τιμήθηκε, το 1963, ήταν ο Νίκος Ρεγκούκος (που ζει σήμερα στην Κηφισιά) δρομέας των 400 μ. και 400 με εμπόδια, που είχε διακριθεί στους Βαλκανικούς της Άγκυρας της ίδιας χρονιάς που ήταν επίσης ένας απόλυτα πιστός ερασιτέχνης Αθλητής και ταυτόχρονα ένας συνειδητοποιημένος πολίτης.

Ο επόμενος Αθλητής του Παναθηναϊκού που τιμήθηκε ήταν ο Χρήστος Παπανικολάου. Όχι όμως το 1964 που κατέρριψε το ρεκόρ του στιβαρού Ρουμπάνη, γιατί αυτό θα εθεωρείτο ιεροσυλία, απέναντι στον μοναδικό και θαυμαζόμενο τότε Ολυμπιονίκη του Στίβου. Τιμήθηκε το 1965 όταν πλέον επιβεβαίωσε την αξία του και έπεισε και τους πλέον δύσπιστους πως η πρόοδος και το ταλέντο του θα τον οδηγούσαν πολύ ψηλά.

Και τι έγινε μετά;

Η συνέχεια είναι άκρως ενδιαφέρουσα καθώς ο Χρήστος Παπανικολάου, «υποχρέωσε» τους Αθλητικούς Συντάκτες όλων των Σπορ και όλων των αποχρώσεων (πάντα υπάρχουν) να τον εκλέγουν συνεχώς και αδιάσπαστα πρώτον! Δηλαδή: 1965-1966-1967-1968-1969 και 1970. Μάλιστα την τελευταία χρονιά με τον υπερ-τίτλο: ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

Δεν θα μπορούσε να διατυπωθεί διαφορετικά ή καλύτερα, καθώς τη χρονιά εκείνη, στις 24 Οκτωβρίου, ο Χρήστος Παπανικολάου στο Στάδιο (τότε) «Γεώργιος Καραϊσκάκης» του Ν. Φαλήρου, κατέρριψε το Παγκόσμιο Ρεκόρ με 5.49.

Με τις 6 ετήσιες τιμητικές διακρίσεις του, έγινε έτσι ο Χρήστος Παπανικολάου, ο πλέον τιμηθείς Αθλητής μας από τους Έλληνες Αθλητικούς Συντάκτες.

Είναι σωστό να σημειωθεί ότι σε αριθμό διακρίσεων ακολουθεί ο Χρήστος Ιακώβου, Αθλητής της Άρσης Βαρών με 3 αναδείξεις τις χρονιές 1971-1972-1975. Προπονητής έγινε πολύ αργότερα όταν έκλεισε το εστιατόριο στην Ατλάντα των ΗΠΑ.

Να διευκρινισθεί ότι οι επιλογές ήταν αποτέλεσμα ψηφοφορίας, μεταξύ των Αθλητικών Συντακτών της εποχής, που είχαν ένα περιορισμένο εύρος και δεν κυριαρχούντο από το Ποδόσφαιρο και το Στοίχημα. Έκτοτε τα πράγματα έλαβαν άλλη τροπή. Τα ενδιαφέροντα ακολούθησαν την πρόοδο (;) οι Συντάκτες υπερ-πολλαπλασιάσθηκαν και παράλληλα οι τιμητικές διακρίσεις έλαβαν τέτοια έκταση και τόση διεύρυνση που κάθε κλάδος-τομέας ή ιδιότητα θεωρείται ορθόν να επιδοκιμάζεται, με αποτέλεσμα, μόνο με ανιχνεύσεις να ανακαλύπτει κάποιος τον πραγματικά κορυφαίο.

Η παραπάνω αναδρομή ή ιστορική ανάπτυξη φανερώνει γιατί φέτος το επί κοντώ είναι με διαφορά το πρώτο Αγώνισμα της χώρας και μάς τιμά παγκόσμια με τις επιδόσεις και τις διακρίσεις σε όλο τον κόσμο του Κώστα Φιλιππίδη, της Νικόλ Κυριακοπούλου και της Αικατερίνης Στεφανίδη.

Για να φτάσουμε εδώ υπάρχει μία διαδρομή 119 ετών (από τους Ολυμπιακούς του 1896 με τον Ευάγγελο Δαμάσκο) και στην οποία έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο μεγάλα ονόματα του Αγωνίσματος όπως οι Αργύρης Καραγιάννης, Πέτρος Χλέντζος, Ρήγας Ευσταθιάδης, Δημήτρης Κυτέας, Χρήστος Παλλάκης, Μάριος Ευαγγέλου και άλλοι.