Νίκος Γεωργόπουλος, ο μετρ των ρεκόρ και των τίτλων!

Του Γιάννη Μαμουζέλου

Ήταν «αέρινος» στα κουλουάρ και στα 80plus χρόνια «σίφουνας» στο λόγο… Ο λόγος για τον «επαναστάτη του στίβου» Νίκο Γεωργόπουλο, τον πρωταθλητή στα 100, 200μ και 4Χ100μ. (συν τα 400μ. όποτε χρειαζόταν…) στις δεκαετίες του ’50 και ΄60. Τότε που οι αλλαγές στον κόσμο ήταν πιο αργές και οι συνέπειες απ’ τον παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο νωπές… 

Το αθλητικό του ξεκίνημα μοιάζει σενάριο ταινίας του Φασμπίντερ… 

« Συνεπαρμένοι απ’ τους τίτλους των εφημερίδων, βγαίναμε στην Ασκληπιού και κάναμε τους αθλητές… Από πάνω μας «σφύριζαν» σφαίρες και όλμοι, απ’ τα Εξάρχεια των Άγγλων κι απ’ του Γκύζη του ΕΛΑΣ! Οι μανάδες μας ούρλιαζαν, παραδίπλα σκοτώνονταν άνθρωποι από αδέσποτες κι εμείς στον κόσμο μας…

Δεν ξέραμε ούτε πού πέφτουν τα στάδια κι οι  σύλλογοι… Κάποιος περαστικός μού είπε: Βρε παιδί μου εσύ τρέχεις πολύ γρήγορα, γιατί δεν γράφεσαι στον Παναθηναϊκό;

Μονομιάς το τσούρμο  ανηφόρισε στη Λ. Αλεξάνδρας και στα 13 υπέγραψα μόνος μου δελτίο! Στα 16 μου ο Απ. Νικολαϊδης, με ξανάβαλε να υπογράψω ζητώντας και την υπογραφή της μητέρας μου για να ‘ναι έγκυρο το δελτίο…»!

Το 1953, όταν ένας 16χρονος κέρδισε τον τίτλο των ανδρών από τους  Πετράκη και  Τσολάκη, ότι πασιφανές πόσο σπουδαίο ταλέντο ήταν! Για του λόγου το αληθές ζητήσαμε να αποκαλύψει το μυστικό του… 

« Γυμναζόμουν με τον Μιχάλη Μητροφάνη τρείς φορές την εβδομάδα και φυσικά με μεθόδους της εποχής… Μια μέρα, δίπλα στον πασίγνωστο ομοσπονδιακό προπονητή Όττο Σίμιτσεκ, στεκόταν ένα ψηλός, επιβλητικός κύριος, που μού είπε: Παιδί μου εσύ μπορείς να γίνεις μεγάλος αθλητής, δώσε λίγη προσοχή στην προπόνηση… Ήταν ο θρυλικός  Γρηγόρης Λαμπράκης, έγινε ο μέντοράς μου …»

Αν νομίζετε ότι όλα κύλησαν ανέφελα λαθεύετε. Ο συνομιλητής μας θυμάται: 

« Μαθητής της Α΄ Γυμνασίου στην Μέση Εμπορική Σχολή κέρδισα τους σχολικούς αγώνες… Το επόμενο πρωί, με αυστηρό ύφος ο φιλόλογος (αξέχαστος ο Μακρής) είπε στην προσευχή: Έμαθα πως κάποιος Γεωργόπουλος κέρδισε κάποιους αγώνες… Τον προειδοποιώ ότι από μένα έχει μηδέν! Με άλλη ασήμαντη αφορμή με έδιωξε κι απ’ το σχολείο, παρ’ ότι γνώριζε πως είμαστε μια κατεστραμμένη οικογένεια…»

Θα μπορούσε να είχε φοβηθεί, να είχε «φυλακίσει» το ανεξάρτητο πνεύμα του, είχε χαθεί απ’ τον αθλητισμό! Πώς συνέχισε; 

« Η γιαγιά μου μ’ έβαλε να δουλεύω σε αποθήκη υφασμάτων, το μεσημέρι πήγαινα προπόνηση και το βράδυ στο νυχτερινό εμπορικό σχολείο. Οι καθηγητές πλήρωναν τα δίδακτρα, γιατί δεν είχαμε λεφτά…»!

Το 1953 έμοιαζε σαν να βρέθηκε φλέβα χρυσού κάτω απ’ το καρβουνίδι του σταδίου, καθώς ο Γεωργόπουλος κέρδισε  τα πρωταθλήματα παίδων, εφήβων, ανδρών και με την εθνική 4Χ100μ στους Βαλκανικούς! Η εξέλιξή του νομοτελειακή και το 1954 πήγε στους Πανευρωπαϊκούς… 

Τον ρώτησα για πικρές και γλυκές αναμνήσεις από την πολύχρονη πορεία του. Θυμάται σήμερα… 

« Το 1954 στους Βαλκανικούς στο Βελιγράδι ήμουν δυο μέτρα μπροστά, αλλά μπέρδεψα τη γραμμή των 80μ. γυναικών μ’ εκείνη των 100μ και έκανα φινάλε εκεί!
Επίσης το 1958 στους Πανευρωπαϊκούς της Στοκχόλμης ήρθα 4ος στον ημιτελικό, αλλά τα κουλουάρ ήταν 6 τότε…
Ανεκπλήρωτο όνειρο έμεινε μια μεγάλη εξέλιξη στα 400μ., αλλά ο Σίμιτσεκ δεν με άφηνε, επειδή δεν υπήρχε άλλος ισάξιος στα σπριντ… Νομίζω ότι θα είχα πετύχει σπουδαία πράγματα στο αγώνισμα…
Τα ρεκόρ μού έδιναν πάντα την μεγαλύτερη χαρά!»

Συζητώντας  με το Νίκο Γεωργόπουλο είναι αναπόφευκτη  η κριτική στα πράγματα του ελληνικού αθλητισμού. Οπότε το βέλος τρέχει ξανά με άλλο στόχο…

« Διατηρώ σταθερά την άποψη ότι στην Ελλάδα ούτε ο αθλητισμός ούτε ο Πολιτισμός υπήρξαν ποτέ προτεραιότητα και δεν μπήκαν ουσιαστικά στα σχολεία. Επομένως τα περισσότερα που συμβαίνουν γίνονται μάλλον τυχαία, συμπτωματικά. Ανέκαθεν είχαμε σοβαρές ελλείψεις στις αθλητικές υποδομές ή τις αφήναμε να διαλύονται, πολλά σχολεία μεγάλων πόλεων δεν έχουν ακόμη κατάλληλους χώρους ακόμη και για  γυμναστική, η οργανωτική δομή πάσχει και στο Πανεπιστήμιο δεν υπάρχει έδρα Αθλητιατρικής»!

Οι οικογενειακές καταστάσεις είχαν κάνει τον συνομιλητή μας πιο συνειδητοποιημένο ή πολιτικοποιημένο κι αυτό τον ζημίωσε κάποιες φορές… 

« Είχα αρχίσει να σχηματίζω άποψη, αλλά δεν λειτουργούσα πολιτικά. Ήμουν αυθόρμητος και διεκδικητικός, έχοντας δει τι πρόσφεραν άλλες χώρες στον αθλητισμό και στους αθλητές… Έτσι,  πρώτα με έστελναν να περνάω από την Μπουμπουλίνας ( δεν ήταν Υπουργείο Πολιτισμού τότε, λέει με νόημα…) και μετά να πηγαίνω στους Βαλκανικούς! Μίλησα και σε μια εκδήλωση στην αρχαιολογική εταιρία και έγινα κόκκινο πανί… Μετά από χρόνια, έτοιμος να πάω ως προπονητής του Κεφάλα στους Ολυμπιακούς της Μόσχας,  σχεδόν με …κατέβασαν απ’ το αεροπλάνο! Δεν έπαψα ποτέ να πιστεύω ότι η αντιμετώπιση του Αθλητισμού και του Πολιτισμού είναι πολιτικό θέμα, είναι πρόβλημα πολιτικής επιλογής…Άλλο πράγμα ότι δεν πρέπει να ανακατεύουμε τα Κόμματα στον αθλητισμό… ».

Τον επαναφέρω στον αθλητισμό για να μού λύσει την απορία, γιατί ενώ αρκετοί  πρωταθλητές τότε σημείωναν πολύ αξιόλογα ρεκόρ δεν τα επαναλάμβαναν σε μεγάλους αγώνες; 

« Δεν οφειλόταν σε έλλειψη πειθαρχίας, συγκέντρωσης ή προσαρμογής. Η συντριπτική πλειονότητα των ρεκόρ είχε γίνει στο εξωτερικό, αλλά ατυχώς όχι στους κατάλληλους μεγάλους αγώνες… Προπονητής για όλα τα αγωνίσματα ο Σίμιτσεκ, δεν είχε την ικανότητα  να μας φορμάρει όταν έπρεπε! Το 1959 είχα τη δεύτερη επίδοση στην Ευρώπη στα 200μ. και στους Ολυμπιακούς της Ρώμης …περπατούσα! Δεν έφταιγαν εξωγενείς παράγοντες… Γιατί έκανα το πανελλήνιο ρεκόρ στα 100μ. στο Βουκουρέστι με αθληταράδες δίπλα μου; …Όταν με έστειλαν ως προπονητή στη Γαλλία και είδα πώς γινόταν η προετοιμασία εκεί κόντεψα ν’ αυτοκτονήσω!».

 Πάμε σε κάτι που απασχολεί πολλούς, εντός ή εκτός των τειχών… Είδε άραγε τον αθλητισμό ως λύση στο επαγγελματικό-οικονομικό μέλλον του; 

« Όχι ποτέ, αλλά ίσως είμαι μοναδική εξαίρεση! Δυο φορές αρνήθηκα άδεια πρακτορείου ΠΡΟ-ΠΟ, αν και ο πρόεδρος του ΠΑΟ και του ΣΕΓΑΣ , ο περίφημος Απόστολος Νικολαϊδης, ήταν πανίσχυρος. Ο Γεώργιος Ράλλης μού είπε  να με τοποθετήσει όπου επιθυμούσα και είπα μόνο ευχαριστώ. Ευτυχώς ήμουν από τους πέντε πρώτους υπαλλήλους της ΓΓΑ, κι εκεί πήρα σύνταξη, αλλά τώρα –και δεν ντρέπομαι να το πω – δεν θα τα έβγαζα πέρα , αν δεν υπήρχαν τα συσσίτια του Δήμου…»!

Αντί για δικό μου επίλογο, αφήνω τον αειθαλή αθλητή –αγωνιστή, που παιδί τον πρόλαβα να με συναρπάζει στο Παναθηναϊκό στάδιο, να κλείσει με μονόλογο:

« Έχω χαρακτηρίσει την Ελλάδα χώρα των χαμένων ταλέντων, όχι στον αθλητισμό, αλλά και στον πολιτισμό κι αλλού… Είμαστε μια χαρισματική ράτσα, ζούμε στην ωραιότερη χώρα , με εξαιρετικό κλίμα, που μας βοηθά να αναπτύξουμε τα πάντα.. Έχουμε εντυπωσιακά παιδιά στο στίβο, αλλά όχι τις συνθήκες να τα αξιοποιήσουμε, να μην τα χάσουμε… Τώρα με την κρίση χιλιάδες παιδιά δεν γυμνάζονται ή αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας ή διατροφής… Πρέπει να φροντίσουμε να μη στερέψει η λίμνη… Χαίρομαι όμως που ο ΣΕΓΑΣ κάνει σημαντικότατη προσπάθεια σε πολλά… ».
http://www.athleticsmagazine.gr/athletics-veterans/nikos-georgopoulos/?fbclid=IwAR2e6NoZ2p2onP0t-ymGXsvLMU1CujcM7RrbI_ZaqyWzATWW3RLYGishGLs