ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΟΥΕΜΠΛΕΪ

Του Γιώργου Δόγα

25 ΧΡΟΝΙΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ

Πενήντα χρόνια πέρασαν από την ιστορική εκείνη ημέρα της 2ας Ιουνίου, όταν ο Παναθηναϊκός, και μαζί του ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο και ο ελληνικός αθλητισμός, γνώριζαν την μεγάλη δόξα, την μεγάλη επιτυχία, την μεγάλη διάκριση.Ο τελικός του κυπέλου πρωταθλητριών Ευρώπης, στο θρυλικό Γουέμπλεϋ, όπου ο μεγάλος Παναθηναϊκος διεκδίκησε από τον ασυναγώνιστο την εποχή εκείνη ΑΓΙΑΞ τον τίτλο του πρωταθλητή, έχει μείνει βαθειά χαραγμένος στη μνήμη και στις θύμησες των Ελλήνων φιλάθλων, ανεξαρτήτως συλλογικών προτιμήσεων.

Μια τέτοια μεγαλειώδης επιτυχία και μια τόσο μεγάλη στιγμή, δεν ξεθωριάζουν, δεν αδυνατίζουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Θα μένουν πάντα χαραγμένες στη μνήμη όλων των Ελλήνων φιλάθλων και θα αποτελούν πρόκληση για όλες τις ελληνικές ομάδες, με την ευχή, κάποια, κάποτε να γράψει μια τέτοια, παρόμοια επιτυχια,

Ο άθλος του Γουέμπλεϋ…

Ο άθλος του Γουέμπλεϋ, η μεγαλύτερη, αναμφίβολα, επιτυχία του ελληνικού επιπέδου, σε συλλογικό επίπεδο, υπήρξε και ένας μεγάλος σταθμός στην αθλητικογραφική καριέρα μου. Έχοντας παρακολουθήσει όλη τη λαμπρή πορεία του Παναθηναϊκού προς τον μεγάλο τελικό, ένιωσα μεγάλη υπερηφάνεια και πολλή συγκίνηση, καθώς εκείνο το απόγευμα της 2ας Ιουνίου 1971 πατούσα το χόρτο του ιστορικού Γουέμπλεϋ, πλάι στους ποδοσφαιριστές του «τριφυλλιού»… Έχοντας προμηθευτεί κάρτες δημοσιογράφου και φωτογράφου πέτυχα να μπω στον αγωνιστικό χώρο βαδίζοντας πλάι στους παίκτες του Παναθηναϊκού που έμπαιναν στο γήπεδο. Πλάι δηλαδή στον Δομάζο, τον Ελευθεράκη, τον Αντωνιάδη, τον Καμάρα, τον Σούρπη, τον Καψή, το Γραμμό, το Βλάχο, τον Τομαρά, τον Οικονομόπουλο και το Φυλακούρη…

Πολλοί, κυρίως νεότεροι, αναρωτιούνται και θέλουν να μάθουν τι ήταν εκείνο που οδήγησε τον Παναθηναϊκό στο μεγάλο τελικό με τον Άγιαξ. Έχοντας παρακολουθήσει όλη την προετοιμασία της ομάδας όλα εκείνα τα χρόνια, αλλά και την περίοδο 1969-70, μπορώ να εκφέρω τη γνώμη μου. Πιστεύω ότι, όπως συμβαίνει πάντα και παντού, σε μια επιτυχία οδηγούν πολλοί παράγοντες. Έτσι και ο Παναθηναϊκός έφθασε στη μεγαλύτερη διάκριση της ιστορίας του με τη συνδρομή και τη συγκυρία πολλών παραγόντων:

- Ο Παναθηναϊκός είχε την τύχη να διαθέτει εκείνη την εποχή μεγάλους άσσους του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως ο Δομάζος, ο Ελευθεράκης, ο Αντωνιάδης, ο Καψής, ο Γραμμός, ο Καμάρας και όλοι οι άλλοι ικανότατοι ποδοσφαιριστές.

- Οι ποδοσφαιριστές ήταν πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Υπήρχε αλληλοσεβασμός αλλά και αλληλοθαυμασμός. Ο καθένας παίνευε τον άλλο και όλοι μαζί λάτρευαν την ομάδα τους και τιμούσαν τη φανέλα που φορούσαν. Ήταν σαν μια γροθιά δυνατή και σιδερένια.

- Στην ομάδα υπήρχε πάθος και θέληση για διάκριση- τη μεγάλη διάκριση που πάντα όλοι περίμεναν στον Παναθηναϊκό και που δεν ερχόταν…Από τον πρώτο αγώνα με τη Ζενές-Ες στο Λουξεμβούργο, νίκη με 2-1, φάνηκε η αποφασιστικότητα και το πάθος των παικτών για τη μεγάλη επιτυχία.

- Υπήρξε, αναμφισβήτητα, η παρουσία του Φέρεντς Πούσκας στο τιμόνι του Παναθηναϊκού. Ο δημοφιλής Πάντσο κατάφερε, χάρη στην παγκόσμια ποδοσφαιρική του προσωπικότητα και τη φήμη που είχε τότε, να δώσει στην ομάδα αυτοπεποίθηση, υψηλό φρόνημα και ένα επιθετικό πνεύμα, που μαζι με τις άλλες αρετές της ομάδας απετέλεσαν τους παράγοντες και τα στοιχεία της μεγάλης επιτυχίας του Παναθηναϊκού.

- Υπήρχε, ακόμη, και η συγκλονιστική συμπαράσταση του υπέροχου κόσμου του Παναθηναϊκού που με συναρπαστική αυταπάρνηση, με πάθος, με φλόγα, εμψύχωνε τους παίκτες του «τριφυλλιού» στους τιτάνιους αγώνες που έδωσαν στη μεγάλη τους πορεία προς το Γουέμπλεϋ.

- Δεν πρέπει να παραγνωριστεί η δουλειά που είχε κάνει στον Παναθηναϊκό, πριν από τον Πούσκας, ο Λάκης Πετρόπουλος. Η ομάδα είχε μια εντυπωσιακή συνοχή, ένα δέσιμο, που της τα είχε προσφέρει ο παλαιός άσσος του «τριφυλλιού».

- Δεν πρέπει να παραλειφθεί, μεταξύ των συντελεστών της μεγάλης επιτυχίας του Παναθηναϊκού, η συμπαράσταση της τότε Διοίκησης του Συλλόγου, που είχε εξασφαλίσει στην ομάδα ένα πολύ καλό κλίμα αλλά και τις συνθήκες που οδηγούν στην επιτυχία.