ΤΑ ΔΙΑΣΗΜΑ ½ ΑΙΩΝΑ ΣΕ 20 ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΟΥΣ

ΤΑ ΔΙΑΣΗΜΑ ½ ΑΙΩΝΑ

ΣΕ 20 ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΟΥΣ

          Τα ρεκόρ χαρίζουν αίγλη στους Συλλόγους, οι οικονομικές ενισχύσεις των μεγαλοπαραγόντων διατηρούν στη ζωή τα Σωματεία, αλλά αυτοί οι οποίοι για χρόνια παραμένουν αφοσιωμένοι σ’ ένα Σύλλογο, προσφέροντας την ηθική και υλική υποστήριξή τους,  αποτελούν το ουσιαστικό θεμέλιο. Ιδίως εάν κατά την πρώτη νεότητά τους υπήρξαν και αθλητές του Συλλόγου.

          Στον Παναθηναϊκό υπάρχουν αρκετοί, οι οποίοι έχουν δεκαετίες προσφοράς. Με ένα κριτήριο του Μισού Αιώνα (δηλαδή τα 50 χρόνια) θα προσπαθήσουμε να ξεχωρίσουμε τους πρωταγωνιστές.

Σε αλφαβητική σειρά, για να αποφεύγονται πιθανές παρεξηγήσεις παρουσιάζουμε τους 20 επικρατέστερους.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:

Σήμερα όλα δείχνουν πως έχει ολοκληρώσει έναν πολύχρονο και απόλυτα επιτυχημένο ηγετικό ευρωπαϊκό γύρο στο Μπάσκετ. Μια πορεία δεκαετιών που αναβάθμισε το ενδιαφέρον της Ευρώπης για το άθλημα ενώ προσέφερε πολλά περισσότερα στη χώρα μας, υπό την προστατευτική του ομπρέλα. Αυτά τα πέτυχε με δυναμισμό, κυρίαρχες κινήσεις, θαυμάσιες γνώσεις και διοικητική επιβολή. Οι ελληνικές ομάδες: σύλλογοι και εθνικές, όλων των ηλικιών, κινήθηκαν με άνεση σε χώρους δικούς τους και έδειξαν τι πραγματικά αξίζουν. Αλλά ο πανδαμάτωρ χρόνος είναι αδυσώπητος.

To 1961, πριν 50 χρόνια, μόλις έχοντας τελειώσει την εφηβεία αποτελούσε αγωνιστική ελπίδα στον πάγκο της ομάδας Μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Αλλά ο αγαπητός «σωλήνας», της εποχής εκείνης, δεν ήταν από τους ανθρώπους που κάθονται για πολύ στον αγωνιστικό πάγκο, ή τον πάγκο της πολιτικής, ή και στα πίσω διοικητικά έδρανα. Με άλματα πέρασε στην Α’ πεντάδα, στην Εθνική Ομάδα, στην κομματική ισχύ, στην Ολυμπιακή Επιτροπή, αλλά κυρίως στην Ομοσπονδία του Μπάσκετ όπου έγινε ο ένας και μοναδικός.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ:

Σήμερα είναι ο δεύτερος ισχυρότερος μεγαλομέτοχος στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός αλλά και μέλος του Δ.Σ των Ελλήνων Olympians, από τη συμμετοχή του το 1972 στους Ολυμπιακούς του Μονάχου, τόσο στο Ξίφος, Ασκήσεως, όσο και το Ξίφος Μονομαχίας. Το ενδιαφέρον του για τον Σύλλογο είναι μεγάλο και η αγωνία για την πορεία του ανάλογη, αλλά η ενεργοποίησή του είναι μια σύνθετη υπόθεση, η οποία εν πολλοίς εξαρτάται και από άλλες παραμέτρους. Τα ποικίλα και σοβαρά επαγγελματικά του ενδιαφέροντα πάντως δεν τον απομακρύνουν από την προσήλωσή του στην ομάδα.

Το 1961, πριν 50 χρόνια, στο φρέσκο γκαζόν του γηπέδου της Λεωφόρου τον πήγαιναν κρατώντας τον από το χέρι από τη μια ο παππούς του Ανδρέας και από την άλλη ο πατέρας του Βαγγέλης, ενώ ο «έφηβος» Μίμης Δομάζος του έδινε μια μπάλα να την κλωτσήσει στο  φρεσκονοτισμένο χορτάρι. Την άλλη ημέρα το πρωί με περηφάνια έλεγε στους μικρούς συμμαθητές του στο Δημοτικό Σχολείο, πόσο μεγάλες κερκίδες είχε το  γήπεδο και πόσο δυνατά κλωτσούσαν στην προπόνηση οι παίκτες .

ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ:

Πάντα δραστήριος ακόμη και σήμερα, με στυλ «τηνέιτζερ», όπως ακριβώς ήταν και στη βασική νεότητά του. Γεννημένος το 1937 στην Αθήνα ποτέ δεν άφησε τον εαυτό του να βαρύνει διατηρώντας και αυτόν τον ανάλαφρο βηματισμό που είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμά του. Ίσως τον βοηθά το γεγονός ότι κινείται πάντα με «παπάκι» ώστε να προλαβαίνει τα ρεπορτάζ για τον «Ρίζο» και τον «902». Είναι επίσης μέλος των Σωματείων Βετεράνων Αθλητών Στίβου, αλλά και των Παλαιμάχων του Παναθηναϊκού όσο και των Olympians, με την συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1960 στη Ρώμη.

Το 1961, πριν 50 χρόνια κέρδισε και τη χρονιά εκείνη στους Πανελλήνιους Αγώνες Ανδρών, τόσο τα 100μ. (10,8) όσο και τα 200μ. (21,1) και δεν ήταν πρώτη ή τελευταία φορά. Είχε αρχίσει τις μεγάλες του επιτυχίες στο σπριντ από το 1953 και τις κράτησε μέχρι το 1963. Έτσι έφθασε να γίνει ο πρώτος Έλληνας πολυνίκης του Στίβου με 23 πρώτες νίκες σε Πανελλήνιους Αγώνες με τον δεύτερο να ακολουθεί με διαφορά.

ΜΙΜΗΣ ΔΟΜΑΖΟΣ:

Σήμερα ο «Στρατηγός» των γηπέδων που δεν έπαψε ποτέ να λέει τη γνώμη του – καλή, κακή ή περίεργη – και να τοποθετείται ευθαρσώς για να προσπαθεί να κατευθύνει τους διοικητικούς παράγοντες του τώρα που δεν έχουν και πολύ σχέση με τους παράγοντες που γνώρισε ο Μίμης στα χρόνια της αγνότητας. Μέλος της Διοίκησης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός με μεγάλη πείρα της ποδοσφαιρικής (και μη) κοινωνίας μας, διατηρεί την αυθεκτικότητά του, την πίστη του και την απλή λογική, που πολλές φορές απουσιάζει.

Το 1961, πριν 50 χρόνια, μόλις είχε «απογαλακτισθεί» αλλά ήταν ήδη βασικό στέλεχος δυο ενδεκάδων: του Παναθηναϊκού και της Εθνικής Ομάδας και μάλιστα με το δικαιωματικό πόστο του ηγέτη. Η ανακάλυψή του από τα προσφυγικά και τις αλάνες των Αμπελοκήπων αποδείχθηκε ότι ήταν το γεγονός του αιώνα καθώς γύρω του σχηματίσθηκε ο καθαρός ελληνικός ιστός των ικανών παικτών που μας φέρανε στο Γουέμπλεϋ και στο Μοντεβιδέο.

ΡΗΓΑΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ:

Καθώς είναι σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους σε ηλικία παλαιμάχους αθλητές του Παναθηναϊκού (γεννημένος το 1930) και με προβλήματα στη μέση του έχει ελαφρώς αποτραβηχτεί από τις περισσότερες δραστηριότητες. Εν τούτοις παραμένει μέλος τόσο της Ένωσης των Ολύμπιανς, με τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1952, όσο και των Βετεράνων Στίβου. Δυναμικός, ευχάριστός, με πολύ χιούμορ ήταν από τους ιδιαίτερα αγαπητούς στους φίλους του Κλασικού Αθλητισμού και όχι μόνο.

Το 1961, πριν 50 χρόνια, ήταν μαζί με τον Χρήστο Παπανικολάου η ισχυρότερη δυάδα των επικοντιστών καθώς και οι δυο πηδούσαν με κλασσικά κοντάρια και όχι με «Fiberglass», πάνω από 4.20. Μάλιστα ο Ευσταθιάδης είχε ατομικό ρεκόρ 4.30 από το 1959 που το είχε επιτύχει στους Βαλκανικούς Αγώνες στο Βουκουρέστι.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΒΟΥΡΑΣ:

Σήμερα είναι Πρόεδρος του Σωματείου των Βετεράνων Αθλητών Στίβου των Αθηνών. Επίσης είναι μέλος της Ένωσης Παλαιμάχων Αθλητών του Παναθηναϊκού όλων των αθλημάτων. Ακόμη ασχολείται με την συγκέντρωση στοιχείων για την πορεία του Ελληνικού Στίβου από το 1919 μέχρι σήμερα. Αυτό ως συνέχεια της μεστής δραστηριότητάς του στο Στίβο όλες αυτές τις δεκαετίες. Ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής υπήρξε προπονητής Στίβου του Παναθηναϊκού με «πουλαίν» του τον Χρήστο Παπανικολάου στον οποίο δίδαξε τις βασικές αρχές του επί κοντώ, μόλις ο Χρήστος έφθασε στην Αθήνα.

Το 1961, πριν 50 χρόνια, στους Πανελλήνιους Αγώνες της χρονιάς αναδείχθηκε νικητής του Δέκαθλου με 5.651 β. Την επόμενη χρονιά αναδείχθηκε και πάλι πανελληνιονίκης με βελτιωμένη επίδοση 5.970 β. Το 1961 ο Κάβουρας ήταν 23 ετών και μετά το Δέκαθλο, καλύτερό του αγώνισμα ήταν το επί κοντώ με παραδοσιακό κοντάρι και επίδοση 4μ. που την σημείωσε στους Βαλκανικούς του Βελιγραδίου στη διάρκεια του Δέκαθλου.

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΑΜΑΡΑΣ: 

Σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα των παλαιμάχων της Νομικής Επιστήμης, αλλά καθόλου απόμαχος της κοινωνικοαθλητικής προσπάθειας για το Ποδόσφαιρο, τον Παναθηναϊκό και τον Απόλλωνα Σμύρνης. Σε ένα κύκλο ζωής μεστό από αγώνες και προσπάθειες μέσα από εκφραστικά κείμενα, ομιλίες με άριστο χειρισμό, κομψή διπλωματία, άψογες τοποθετήσεις και παράθεση αναμνήσεων από γεγονότα που συναρπάζουν καθώς παρατίθενται με ένα μοναδικά αφηγηματικό τρόπο.

Το 1961, πριν 50 χρόνια ο Άρης δεν ήταν παίκτης του Παναθηναϊκού, αλλά με τον αξέχαστο αδελφό του και μέντορά του Γιώργο, ήταν μέλος της Εθνικής Ομάδας, ως ο κορυφαίος παίκτης της «Ελαφράς Ταξιαρχίας». Τύχη αγαθή τον έφερε στον Παναθηναϊκό, με το τέλος του 1961 και αρχές του 1962, όχι μόνο για να μας χαρίσει γκολ – αυτός ο τέλειος αμυντικός – στους διεθνείς αγώνες, αλλά για να πιστοποιήσει την αξιολογική ανωτερότητα του Παναθηναϊκού.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΙΔΟΚΩΣΤΑΣ:

Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσει κανείς να ξεκαθαρίσει στο μυαλό του: «ποιος Κασιδόκωστας έκανε τι». Τα πράγματα από μόνα τους είναι πολύ απλά: 7 αδέλφια συν ο πατέρας και ένας ξάδελφος επίσης με το όνομα Γιώργος Κασιδόκωστας, όλοι κολυμπούσαν αγωνιστικά. Αλλά εδώ θα αναφερθούμε στο Γιώργο Κασιδόκωστα, αδελφό βεβαίως του Δημάρχου Βουλιαγμένης Γρηγόρη. Είναι (ο Γιώργος) ο μεγαλύτερος αδελφός που χάραξε πρώτος τους αγωνιστικούς δρόμους.

Το 1961, πριν 50 χρόνια, ο Γιώργος Κασιδόκωστας κέρδιζε στους Πανελλήνιους Αγώνες τόσο τα 200μ. πεταλούδας, όσο και τα 400 μικτής κολύμβησης και έδειχνε το δρόμο της επιτυχίας στα αδέλφια του, κυρίως στον όρμο της Βουλιαγμένης όπου τα επόμενα χρόνια ο έτερος Κασιδόκωστας, ο Παντελής κέρδιζε τίτλους Ευρώπης στο θαλάσσιο σκι και ο δάσκαλος του αθλήματος Γρηγόρης το δίδασκε στην εκλεκτή κοινωνία της Αθήνας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΕΡΗΣ:

Σήμερα Γενικός Γραμματέας των Ελλήνων Olympians, μέλος του Δ.Σ της Ομοσπονδίας Βετεράνων Αθλητών Στίβου, επίσης μέλος του Δ.Σ των Παλαιμάχων Αθλητών του Παναθηναϊκού, αλλά περισσότερο μέλος της Διοίκησης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Υπήρξε για δεκαετίες έφορος Σκοποβολής, Μοντέρνου Πένταθλου και Τοξοβολίας στον Παναθηναϊκό μέχρι να τον διαδεχθεί ο Διονύσης, ο μεγαλύτερος από τους 2 πρωταθλητές υιούς του στη Σκοποβολή.

Το 1961, πριν 50 χρόνια, πρωταθλητής Σκοποβολής στα αγωνίσματα Καραμπίνας, με επίδοση 591/600 στο πρηνηδόν και μέλος της Εθνικής Ομάδας από το 1958 μέχρι το 1968. Με 11 παρουσίες σε Ολυμπιακούς Αγώνες εκ των οποίων το 1960 (Ρώμη) ως αθλητής και το 1980 (Λος Άντζελες) ως αρχηγός ομάδας. Σήμερα διατηρεί τον φίλαθλο ενθουσιασμό του φέρνοντας στην επιφάνεια και παραθέτοντας τα αθλητικά επιτεύγματα των συμπατριωτών μας.

ΜΑΙΡΗ ΛΟΜΒΑΡΔΟΥ – ΖΟΥΛΑ:

Σήμερα είναι η Πρόεδρος του Σωματείου των Παλαιμάχων Αθλητών (ή καλύτερα Πρωταθλητών) όλων των Αθλημάτων του Παναθηναϊκού. Μιας πρωτοποριακής συλλογικής προσπάθειας, με ζωή ολίγων ετών που είχε ως πρώτο Πρόεδρο τον Παγκόσμιο Ρέκορντμαν του Στίβου Χρήστο Παπανικολάου, ακολούθως δε τη Μαίρη Λομβάρδου. Το καινοφανές στην περίπτωση δεν είναι πως ηγείται μια παλαιά κολυμβήτρια, αλλά ότι μια γυναίκα έδειξε διάθεση και ανασκουμπώθηκε για να μαζέψει (ή να συμμαζέψει) εκατοντάδες παλαιούς ικανούς αλλά και σκληροτράχηλους αθλητές.

Το 1961, πριν 50 χρόνια, ένα μικρό κοριτσάκι, μαθήτρια του Δημοτικού Σχολείου είχε τέτοια κινητικότητα και δυναμισμό που εκτόνωνε στο σαλόνι του σπιτιού με αυτοσχέδια ακροβατικά και κολοτούμπες που έφερναν σε κίνδυνο τα έπιπλα και την σωματική της ακεραιότητα. Στην απελπισία των γονέων της «τι να κάνουμε μ’ αυτό το θηρίο» μια θεία και παλαιά κολυμβήτρια στο Παλαιό Φάληρο είχε την ιδέα. «Να την πάμε στην πισίνα, να την βάλουμε να κάνει απλωτές και το δροσερό νερό μαζί με το μέτρημα στα πλακάκια ασφαλώς θα τις κάνουν καλό».Έτσι ησύχασαν οι γονείς της και εμείς αποκτήσαμε μια μεγάλη κολυμβήτρια που πολύ αργότερα αποδείχθηκε ότι είχε και διοικητικά προσόντα.

ΤΑΚΗΣ ΛΟΥΚΑΝΙΔΗΣ:

Ο πολυτάλαντος δραμινός παίκτης δεν κάνει την εμφάνισή του τόσο δυναμικά και τακτικά στους αγωνιστικούς χώρους συνάθροισης όπως π.χ ο Μίμης Δομάζος, ο Αντώνης Αντωνιάδης, ο Βασίλης Κωνσταντίνου ή ο Αριστείδης Καμάρας. Όμως όταν του ζητούν τη γνώμη του θα την καταθέσει απλά, ξεκάθαρα και με ένα εντυπωσιακό θάρρος γιατί δεν έχει υποχρέωση σε κάποιον τρίτο και δεν φοβάται να αντικρύσει την αλήθεια.

Το 1961, πριν 50 χρόνια, ήταν μέλος της Εθνικής Ομάδας, από το 1958, ως παίκτης της Δόξας Δράμας αλλά όχι του Παναθηναϊκού. Είχε αρχίσει όμως η διαδικασία απόκτησης του από τον μέτρ των μεταγραφών Αντώνη Μαντζαβελάκη, ο οποίος τον «απήγαγε», τον πήγε σε μια ξένη χώρα (τέλος πάντων την Κύπρο), για να τηρηθούν οι κανονισμοί, και το 1962 τον έφερε στη Λεωφόρο. Ο Τάκης Λουκανίδης είναι γνωστό ότι υπήρξε ο πλέον πολυσύνθετος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του αθλήματος. Έχει παίξει και τις 11 θέσεις με τρομακτική επιτυχία. Αγωνίσθηκε στην Εθνική Ομάδα με φοβερά αποτελέσματα, μέχρι το 1967, παρά το γεγονός πως δεν του άρεσε να πέφτει στο κρεβάτι νωρίς για ύπνο.

ΝΙΚΟΣ ΜΗΛΑΣ:   

Σήμερα είναι ένας παλαίμαχος μα τόσο επιτυχημένος προπονητής του Μπάσκετ. Μια σταδιοδρομία που την άρχισε το 1960 όταν σταμάτησε να αγωνίζεται στην ομάδα του Παναθηναϊκού μετά μια πορεία 15 ετών (1945 – 1960) ως βασικός παίκτης της πεντάδας μαζί με τους Γιάννη Λάμπρου, Μίσα Πανταζόπουλο, Αλέκο Καράλη, Παναγιώτη Κουκόπουλο, Στέλιο Αρβανίτη και Φαίδωνα Ματθαίου. Είναι βέβαια μέλος της Ένωσης των Μετασχόντων στους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τη συμμετοχή του στους Αγώνες του Ελσίνκι το 1952.

Το 1961, πριν 50 χρόνια μόλις είχε αποχωρήσει της ενεργού δράσης και είχε ασχοληθεί με τον ρόλο του προπονητή. Βεβαίως υπήρξε και προπονητής του Παναθηναϊκού αλλά η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν αυτή του 1968 όταν ως προπονητής της ΑΕΚ την ανέδειξε πρωταθλήτρια Ευρώπης με τον τελικό αγώνα να γίνεται στο ανοικτό γήπεδο που είχε δημιουργηθεί στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τότε είχαν συγκεντρωθεί 70.000 φίλαθλοι.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΝΑΚΗΣ:

Μέχρι σήμερα και πριν από ελάχιστο διάστημα ήταν Πρόεδρος των Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού, όταν τον αντικατέστησε ο Βασίλης Κωνσταντίνου. Αθόρυβα, ίσως και με κάποια εσωστρέφεια διοικούσε τους Παλαιμάχους παίκτες, ως ένα κλειστό κλαμπ, δραστηριοποιούμενο κυρίως σε αγώνες με αντίστοιχους παίκτες άλλων Συλλόγων. Μια δράση με ενδιαφέρον, παροχή άσκησης και ζωντάνιας σε όσους θέλουν να διατηρούνται και συχνά με οικονομική απόδοση – προσφορά σε κάποιους φορείς που έπρεπε να τύχουν βοήθειας.

Το 1961, πριν 50 χρόνια, ήταν ο απόλυτα πετυχημένος στιβαρός επιθετικός παίκτης του Παναθηναϊκού που ως παιδί – θαύμα ανακαλύφθηκε το 1951 στην Καλογρέζα. Από τότε μέχρι το 1965 μετείχε τακτικά στην 11άδα όπως και στην Εθνική Ομάδα. Λιγομίλητος, απλός αλλά ουσιαστικός άφησε το δικό του στίγμα στη νεότερη ιστορία του Συλλόγου.

ΑΛΚΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ:   

Εντελώς πρόσφατα αποφάσισε να αφήσει την Αθήνα όπου έζησε όλη του τη ζωή και να εγκατασταθεί σε ένα θαυμάσιο πορτοκαλεώνα στο Ναύπλιο. Όμως αυτό δεν είναι απαγορευτικό της συμμετοχής του στη διοίκηση των Ελλήνων Olympians ή της παραμονής του ως μέλος του πολυάνθρωπου Σωματείου των Παλαιμάχων Αθλητών όλων των αθλημάτων του Παναθηναϊκού, τον οποίο υπηρέτησε και υπηρετεί επί δεκαετίες ως πρωταθλητής Σκοποβολής στα αγωνίσματα πιστολίου ταχύτητας και περιστρόφου.

Το 1961, πριν 50 χρόνια, νεαρός ανθυπολοχαγός, αποφοιτήσας πρώτος από την τάξη του της Σχολής Ευελπίδων, υπηρετούσε στη Μακεδονία και με ολονύκτια ταξίδια ερχόταν στην Αθήνα να αγωνισθεί και να κερδίσει. Μέλος της Εθνικής Ομάδας από το 1958, διατηρήθηκε σ’ αυτήν για δεκαετίες και κατέκτησε τίτλο στους Πανευρωπαϊκούς της Αυστρίας στο αεροβόλο πιστόλι. Αργότερα έγινε διεθνής κριτής Σκοποβολής με καθήκοντα στους Ολυμπιακούς της Μόσχας το 1980 ενώ οι αγωνιστικές συμμετοχές του στους αγώνες αυτούς είχαν αρχίσει από το 1960.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ:

Σήμερα είναι Διευθυντής στο Γυμναστήριο του Δήμου Παλαιού Φαλήρου όπου αθλούνται πολλά παιδιά. Βρίσκεται εκεί πλέον, σε ηλικία 70 ετών μετά μια έντονη ζωή και αγωνιστική δράση που τον έφεραν από τα ουράνια και το Παγκόσμιο Ρεκόρ (5,49 – 1970) στην πεζή πραγματικότητα. Καθηγητής Φυσικής Αγωγής υπήρξε ο πρώτος Πρόεδρος της Ένωσης των Παλαιμάχων Αθλητών του Παναθηναϊκού, αλλά δεν παρέμεινε για μεγάλο διάστημα.

Το 1961, πριν 50 χρόνια, ήταν η χρονιά στην οποία σε ηλικία 20 ετών μετεγράφη από τον Γ.Σ Τρικάλων στον Παναθηναϊκό. Ήρθε στο νέο Σύλλογό του με 3.80 και μέχρι το τέλος του 1961 είχε φθάσει τα 4.28, χάρη στη μεγάλη σχολή επί κοντώ του ΠΑΟ. Ακολούθησε μια ξέφρενη πορεία ανόδου – με την βοήθεια και των σπουδών του στις ΗΠΑ – που τον έφερε στην κορυφή του κόσμου, μοναδικό σύγχρονο Έλληνα σε τέτοια διάκριση. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στο Μέξικο κατετάγη 4^ος με 5.35 ενώ συνολικά πήδησε 11φορές πάνω από τα 5μ.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΙΤΥΧΟΥΤΗΣ:

Σήμερα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου των Παλαιμάχων Αθλητών του Παναθηναϊκού, δεν αναγνωρίζεται τόσο από αυτό όσο από την σχηματοποιημένη εικόνα στη συνείδηση όλων μας του αιώνιου έφηβου που τρέχει μπροστάρης σε ένα όμιλο παιδιών κρατώντας ψηλά το κοντάρι με τη σημαία – λάβαρο του Συλλόγου. Αυτό όχι μόνο στη Λεωφόρο ή το Αεροδρόμιο αλλά και μέσα στο Καραϊσκάκη. Ο καθάριος, αγνός, γνήσιος παίκτης – οπαδός, εκφραστής του αυθόρμητου ενθουσιασμού ενός απλού οπαδού – παίκτη.

Το 1961, πριν 50 χρόνια, πήρε μεταγραφή από τον παρακείμενο σύλλογο του Ηλυσιακού και έπαιξε για 10 χρόνια στον Παναθηναϊκό και φυσικά την Εθνική Ομάδα. Θα έπαιζε για χρόνια ακόμα στην Α’  ομάδα του Παναθηναϊκού εάν δυνάμεις ανώτερες από τις δικές του και εκτός συλλόγου, δυνάμεις συμβατές με την κοινωνικοστρατιωτική κατάσταση της εποχής δεν τον ανάγκαζαν το 1969 – 70 να μετακινηθεί στην Παναχαϊκή.

ΝΙΚΟΣ ΡΕΓΚΟΥΚΟΣ:

Σήμερα ακλόνητα επιμένει στις επιδιώξεις του να συνεφέρει τον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό. Το προσπαθεί από την εποχή που δεν υπέφερε τόσο ο σύλλογος όσο σήμερα. Ίσως διέβλεπε από την σταδιακή οικονομική αφυδάτωση του Παναθηναϊκού, που κυρίως άρχισε το 1979, πως μια μέρα θα έφθανε στο σημερινό επίπεδο. Επί δεκαετίες πάσχιζε να αφυπνίσει υπεύθυνους και ανεύθυνους. Με συγκρότηση επιτροπών μάχης, με ισχυρές ρητορικές εξαγγελίες, με καυτές ανακοινώσεις και για δεκαετίες ο Κηφησιώτης μαχητής προσπαθούσε χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα ίσως είναι και λίγο κουρασμένος, περνάνε άλλωστε τα χρόνια.

Το 1961, πριν 50 χρόνια τον βλέπουμε ως νέο αίμα στους Βαλκανικούς του Βελιγραδίου να έρχεται και να ενισχύει την Εθνική Ομάδα 4Χ400 που την αποτελούσαν δρομείς του Παναθηναϊκού (Κόρμαλης, Ρεγκούκος, Μυλωνόπουλος και ο Σύλλης βέβαια) και να κατακτούν τη β’  θέση με 3.15,2. Έτσι σε όλη τη δεκαετία του ’60 με τον Γεωργόπουλο να αντικαθιστά τον Σύλλη, ο Ρεγκούκος στα 400 απλά και εμπόδια, με χρόνους που και σήμερα στέκονται, αλώνιζε τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο.

ΧΑΡΗΣ ΣΒΙΝΕΛΗΣ:

Η πυγμαχία ήταν το Α και το Ω της ζωής του. Το αποκλειστικό χόμπυ που συγκέντρωνε όλα τα ενδιαφέροντά του. Ακόμη και σήμερα, ως Αντιπρόεδρος της Πυγμαχικής Ομοσπονδίας της Ελλάδας και έφορος της Πυγμαχίας στον Παναθηναϊκό δεν απομακρύνεται ούτε γραμμή από εκεί όπου τον οδήγησε η εφηβική του αγάπη. Μέλος βεβαίως της Ένωσης των Παλαιμάχων Αθλητών του Παναθηναϊκού προσπαθεί να προάγει και να ισχυροποιήσει το Μποξ στη χώρα μας.

Το 1961, πριν 50 χρόνια είχε ήδη κατακτήσει  10 Πανελλήνιους τίτλους, με τα χρώματα του Παναθηναϊκού. Στις κατηγορίες 54, 57 και 60 κιλών όπου αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες. Είχε ήδη ξεπεράσει σε επιτυχίες κάθε άλλο πυγμάχο του Παναθηναϊκού και είχε τοποθετήσει το όνομά του πλάι σ’ αυτά των Λεωνίδα Ηλιόπουλου, Γιάννη Παπαδόπουλου, Νίκου Αντωνόπουλου κ.λ.π Αρκετά χρόνια αργότερα 10 τίτλους κατέκτησε και ο Βαγγέλης Οικονομάκος.

ΣΥΜΕΩΝ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ:

Σήμερα είναι Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ελλήνων Βετεράνων Αθλητών Στίβου την οποία έχει οργανώσει κατά θαυμάσιο τρόπο και με Γραφεία στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού Σταδίου, τα οποία του παραχώρησε η ΕΟΕ. Τα Γραφεία αποτελούν ταυτόχρονα και θαυμάσια έκθεση φωτογραφιών, επάθλων, κυπέλλων, μεταλλίων κ.λ.π. σε σημείο να συνθέτουν ένα Μουσείο του Στίβου. Με ενθουσιασμό και άκαμπτη εργατικότητα ο Συμεωνίδης συντονίζει την αγωνιστική δραστηριότητα όλων των Σωματείων Βετεράνων της χώρας μας όπως και τις συμμετοχές των Ελλήνων Βετεράνων στους αγώνες του εξωτερικού.

Το 1961, πριν 50 χρόνια ο Συμεωνίδης σε ηλικία 26 ετών ήταν πρωταθλητής του επί κοντώ του Παναθηναϊκού μετά τον Χρήστο Παπανικολάου και τον Ρήγα Ευσταθιάδη. Αργότερα, το 1964 ο Συμεωνίδης πήδηξε 4.30 με κλασικό κοντάρι. Σήμερα αγωνίζεται στους Βετεράνους της κατηγορίας του και στους Βαλκανικούς 2011 στη Λουμπλιάνα κέρδισε δυο πρώτες νίκες στο επί κοντώ και τα εμπόδια.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΣ:

Σήμερα παρά τα 72 χρόνια του έχει πάντα μεσογειακό νεανικό ενθουσιασμό και αγγλικό φλεγματικό χιούμορ καθώς αντιμετωπίζει τα πράγματα με ήρεμη αυτοσυγκέντρωση. Ο ενθουσιασμός για τον Σύλλογο προήλθε γονιδιακά. Το χιούμορ αποκτήθηκε στο Λονδίνο από τις εκεί πολύχρονες σπουδές του. Όπως εκεί αποκτήθηκε και το αρειμάνιο μουστάκι του που  είναι περισσότερο σκωτσέζικο και ελάχιστα ελληνικό. Με τα προσόντα αυτά αναδεικνύεται σε πρότυπο μέλος της Διοίκησης του Σωματείου των Παλαιμάχων Αθλητών του Παναθηναϊκού.

Το 1961, πριν 50 χρόνια, ήταν ήδη πρωταθλητής παίδων κολύμβησης με βασικό στυλ το ελεύθερο. Από τους πλέον παλαιούς κολυμβητές του Παναθηναϊκού μαζί με τον Γρηγόρη Φόρτη ή τον Γιούρι Σιδόρωφ. Το 1960 έχασε την ευκαιρία των Ολυμπιακών γιατί επελέγη (μόνος κολυμβητής) ο κατά ένα χρόνο μικρότερος συναθλητής του Δημήτρης Κολοβός στο ύπτιο. Αλλά δεν πτοήθηκε και πεισματικά συνέχισε να «πέφτει» σε όλες τις αποστάσεις του «κρόουλ» από τα 100 μέχρι τα 1500μ. κάτι που τότε δεν ήταν ιδιαίτερα σύνηθες. Μόνο η αναχώρηση στο εξωτερικό ανέκοψε την πορεία του. Στα τωρινά όνειρά του προσδοκά να επανέλθει ο σύλλογος στους επαναλαμβανόμενους κολυμβητικούς  τίτλους των δεκαετιών ’50 και ’60.  
@palaimaxoipao 1908