ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟ

ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΜΑΣ

ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟ

του Γιώργου Λιβέρη

          150 ξένοι σε 40 χρόνια (σε γενικά νούμερα) έχουν συμμετοχή στο Πρωτάθλημα και τους διεθνείς αγώνες του Παναθηναϊκού. Από αυτούς  μετρημένοι οι επιτυχημένοι ενώ ελάχιστοι μείνανε μόνιμα κοντά μας.

Αλλά στο γενικό όρο «ξένοι», ποιους περιλαμβάνουμε; Διότι καθώς το παγκόσμιο ποδόσφαιρο έχει σχεδόν ενοποιηθεί πολλές έννοιες και διαφοροποιήσεις. Κατ’ αρχήν η ιθαγένεια, το αίμα, η γλώσσα, η θρησκεία, το όνομα και βεβαίως η καταγωγή αποτελούν ουσιαστικό διαβατήριο για την απόκτηση και του τυπικού. Ακολουθεί η διάθεση. Από εκεί και πέρα τα «emigre» και «Naturalise» είναι ορολογίες που μεταφέρθηκαν και στον αθλητισμό από εκείνους που (ίσως αναγκαστικά) θεωρούν τους κατοίκους των πρώην αποικιών ως κανονικούς πολίτες της χώρας τους και τους άλλους ως ξένους.

          Στους δικούς μας ισχυρισμούς εκείνοι μας προσάπτουν την περίπτωση των Αλβανών. Αλλά 4 χιλιάδες χρόνια μίσους, συνεργασίας και επαφών έχουν δημιουργήσει τέτοιες προσμίξεις που οι Αλβανοί πρώτοι πλησιάζουν – εάν έχουν τα προσόντα – προβάλλοντας τις ικανότητες και τα ελληνικά τους που όλοι γνωρίζουν.

          Αλλά ας δούμε από τους 150 (περίπου) ξένους που έχουν έρθει στην Ελλάδα για τον ΠΑΟ, ποιοι πέτυχαν περισσότερο, ανεξάρτητα από το μέγεθος του ονόματος που έφεραν.

          ΚΡΙΣΤΟΦ ΒΑΖΕΧΑ: 

Εξελληνισμένη παράφραση, από τα πολωνικά καθώς ήταν αδύνατον σε μας να  προφέρουμε τον γεμάτο σύμφωνα χαμηλής ηχηρότητας φθόγγο του ονόματός του. Ο πλέον επιτυχημένος ξένος παίκτης, ενώ ήταν  άγνωστος και στην πατρίδα του. Έπαιξε 15 χρόνια (17/12/1989 – 2005) έγινε Έλληνας, εξαγόρασε το στρατιωτικό, αγωνίσθηκε σε 390 παιχνίδια και πέτυχε 244 γκολ. Κύριο χαρακτηριστικό του η αστραπιαία εκτέλεση του σουτ και η μεγάλη αρχική ταχύτητα που έδινε στη μπάλα (112 χλμ). Δεν έπαιξε στην Εθνική Ελλάδος, αλλά μένει στην Ελλάδα, λειτουργεί σχολή Ποδοσφαίρου και συνεργάζεται με τον Παναθηναϊκό.

          ΖΙΜΠΡΙΛ ΣΙΣΕ:

                               

Με υποκειμενικά κριτήρια το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό όνομα που ήρθε στην Ελλάδα. Μπορεί και να μην ισχύει αυτό, πάντως πληρώθηκε ανοικτόχερα. Τα απέδωσε σε γκολ που μετατραπήκανε σε Πρωτάθλημα. Ήρθε στην μικρή περίοδο της ευτυχισμένης πολυμετοχικότητας και αναγκαστικά έφυγε στην περίοδο της κοινωνικής μιζέριας. Έγινε «Λατσιάλι» αλλά ιδιαίτερα αποτυχημένος αφού στην ομάδα της Ρώμης παίζει ο επίσης σκόρερ Κλόουζε. Περισσότερο από την Εθνική Γαλλία θα επιθυμούσε να επαναληφθεί η θητεία του στην Ελλάδα.

          ΖΙΛΜΠΕΡΤΟ ΣΙΛΒΑ: 

Κυρίαρχο όνομα στο παγκόσμιο χώρο του ποδοσφαίρου. Όχι γιατί είναι βραζιλιάνος διεθνής, αλλά κυρίως διότι αγωνίσθηκε σε 2 παγκόσμια πρωταθλήματα (στην Κορέα 2002 και Γερμανία 2006) και είχε 4 συμμετοχές. Το 2009 ήρθε στη χώρα μας (την εποχή της ευτυχίας και της πολυμετοχικότητας) και έδειξε ένα θαυμάσιο χαρακτήρα, μια ποιότητα και μια αξιοπρέπεια μοναδική. Αλλά μέχρι εκεί. Ακολούθως οι απόψεις διίστανται. Υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι διαπίστωναν ένα παιχνίδι ποιότητας και μοναδικής απόδοσης. Υπάρχουν και εκείνοι – πολύ ισχυροί δε – που επιμένουν ότι πήγαν χαμένα τα εκατομμύρια των μετόχων.

          ΧΟΥΑΝ ΡΑΜΟΝ ΡΟΤΣΑ: 

Ο καλλιτέχνης που διεκδικεί, από τον Βαζέχα, την καρδιά των φιλάθλων. Ο μουσικός της ποδοσφαιρικής τεχνικής που ήρθε στην Ελλάδα το 1980 και από τότε πηγαίνει στο Μπουένος Άυρες κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα. Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό (1988) έπαιξε μέχρι το 1989 με αποτελεσματικό τρόπο στο κέντρο της ενδεκάδας 226 φορές και όποτε του ζήτησε ο Σύλλογος να βοηθήσει την ομάδα από τη θέση του προπονητή το έκανε με μεγάλη επιτυχία. Νίκησε ακόμη και τον Ζοσέ Μουρίνιο. Έχει σχολή ποδοσφαίρου ενώ βοηθά και στη Παιανία.

          ΖΟΖΕΦ ΒΑΝΤΣΙΚ: Ο δεύτερος Πολωνός και ιδιαίτερα επιτυχημένος στη χώρα μας. Βέβαια να μην ξεχνάμε και τους εξαίρετους συμπατριώτες του προπονητές Καζιμίρ Γκόρσκι και Γιάτσεκ Γκμοχ. Ίσως οι Πολωνοί μας πάνε. Ο γίγας Βάντσικ (το «Βουνό») έπαιξε 8 χρόνια (από το 1991) με εξαιρετική απόδοση όχι μόνο στο ψηλό ή δυναμικό παιχνίδι αλλά απέδιδε θαυμάσια και στα «plongeon» καθώς είχε εξαιρετικά αντανακλαστικά. Αγωνίσθηκε συνολικά σε 249 παιχνίδια, αριθμός που τον φέρνει μεταξύ των κυριοτέρων τερματοφυλάκων στην ιστορία του Συλλόγου. Όταν το 2000 έμεινε ελεύθερος δεν έφυγε από την Ελλάδα. Είναι «μουντιαλικός» παίκτης καθώς το 1986 συμμετείχε στα τελικά του Μέξικο.

          ΡΕΝΕ ΧΕΝΡΙΚΣΕΝ:

Από τους πλέον επιτυχημένους ξένους παίκτες στην Ελλάδα. Αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους φιλάθλους μας για το αποτελεσματικό παιχνίδι του στην άμυνα. Στον Παναθηναϊκό έπαιξε για 5 χρόνια από το 2000, με 136 συνολικά συμμετοχές και η εμπειρία του από τις συμμετοχές του αυτές αποδείχθηκε στην Κορέα. Το 2002 στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν από τους καλύτερους παίκτες της Δανίας στις νίκες της επί της Ουρουγουάης με 2 – 1 και επί της Γαλλίας με 2 – 0. Για τη σχετική σύγκριση να σημειώσω ότι το 1998 στα τελικά του Μουντιάλ στη Γαλλία δεν χρησιμοποιήθηκε.

          ΒΕΛΙΜΙΡ ΖΑΕΤΣ: Υπάρχει η άποψη ότι είναι ο υψηλότερα ιστάμενος διεθνής παίκτης που ήρθε στην Ελλάδα (1985 – 88) με 66 συμμετοχές. Βεβαίως έπαιξε στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1982 στην Ισπανία, σε 3 παιχνίδια αλλά στην Ελλάδα, ούτε με την απόδοσή του στο κέντρο του γηπέδου, ούτε με τα 10 γκολ που σημείωσε απέδωσε τα αναμενόμενα. Βέβαια ποιοτικά έδειχνε την ανώτερη τεχνική, του (τότε) Γιουγκοσλαβικού ποδοσφαίρου. Ακολούθως κινήθηκε και λειτούργησε στη χώρα μας επίσης ως τεχνικός, ως προπονητής ή μάνατζερ κ.λ.π αλλά δεν «φτούρησε» όπως λέει ο λαός.

          ΕΜΑΝΟΥΕΛ ΟΛΙΖΑΝΤΕΜΠΕ:

 Ο συμπαθέστατος νεγράκος με το πολωνικό διαβατήριο, υπήρξε από τους πλέον επιτυχημένους ξένους παίκτες και λατρεύτηκε από τους φιλάθλους ακόμη και πριν από εκείνο το παιχνίδι στη γήπεδο του Πύργου Ηλείας. Μουντιαλικός παίκτης με την Πολωνία το 2002 στη Νότια Κορέα έπαιξε 5 χρόνια στον Παναθηναϊκό. Από το 2001 μέχρι το 2006 και σημείωσε 24 γκολ στο Πρωτάθλημα. Εάν τον υπολογίσουμε τυπικά σαν Πολωνό βλέπουμε την άριστη πορεία τους στην Ελλάδα.

          ΑΝΤΡΕΑ ΙΒΑΝΣΙΤΣ:

 Μέσος της πάλαι ποτέ κρατεάς αυστριακής σχολής είχε μια πολύ επιτυχημένη διετία στον Παναθηναϊκό με 53 συμμετοχές και 9 γκολ. Κακή χρησιμοποίηση (περισσότερο αμυντικά) και κατηγορίες για την αγάπη του στο αλκοόλ τον έστειλαν άδικα και γρήγορα στη Γερμανία όπου μεγαλούργησε. Εκεί έπαιξε στην αγαπημένη του αριστερή επιθετική πλευρά. Παρά την ολιγόχρονη παραμονή του στην Ελλάδα το πέρασμά του ήταν φωτεινό και σε μας τους παλαιότερους θύμισε τη λαμπρή εποχή των συμπατριωτών του Μέλχιορ, Ζίντελαρ, Ότσβιρκ, Αουρέτνικ κ.λ.π.

          ΧΟΥΑΝ ΧΟΣΕ ΜΠΟΡΕΛΙ: 

Ο μικρός Αργεντινός (της χώρας με τις περισσότερες παρουσίες) αγαπήθηκε ιδιαίτερα αλλά και αγάπησε τον Παναθηναϊκό. Έμεινε 5 χρόνια, από το 1992 και ουσιαστικά πρόσφερε την καλύτερη περίοδο της καριέρας του. Έπαιξε σε 93 παιχνίδια και παρ’ όλο ότι ήταν δημιουργικός παίκτης, στο μέσο του γηπέδου, σημείωσε και 25 τέρματα.

          Στους επιτυχημένους παίκτες μπορούν να συμπεριληφθούν επίσης οι Χουάν Ραμόν Βερόν (Αργεντινή), Μπλέναρ Κόλα (Αλβανία), Έρικ Μίκλαντ (Νορβηγία), Μαρσέλο Μάτος (Βραζιλία), Μάρκους Μύνχ (Γερμανία) και βεβαίως ο Όσκαρ Αλβαρέζ (Αργεντινή) με τα 55 τέρματά του.

          Αντίθετα σ’ εκείνους που δεν ευτύχησαν, ανεξάρτητα με την προηγούμενη θητεία στην πατρίδα τους είναι ο λύκος Ντάνου Λούπου (Ρουμανία) ο συμπατριώτης του Λουτσιάν Σανμαρτεάν, ο νευρωτικός Εζεκιήλ Γκονζάλες, ο διάσημος Κροάτης Γκόραν Βλάοβιτς και άλλοι.

          Από τους εν ενεργεία με ενδιαφέρον περιμένουμε τη συνέχεια του Σεμπάστιαν Λέτο, του Σιμάο Μάτε Τζούνιορ (που παίζει σε μας από 20 χρονών) του Ζαν Άλεν Μπουμσόνγκ (εάν υπάρξει συνέχεια) και του Ισπανού Γιόσου Σαριέγκι.
'palaimaxoipao1908'