.

Η   ΤΡΙΤΗ   ΔΙΑΣΤΑΣΗ

ΕΝΟΣ   ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΥ

Του Γιώργου Λιβέρη

          

Οι δικαστικές αποφάσεις δεν κρίνονται. Ουδόλως απαγορεύεται όμως η σκιαγραφία των προσώπων που πρωταγωνιστούν. Οι δικαστικές αποφάσεις αναφέρονται στις πράξεις. Η προσωπικότητα των υποδίκων αφορά τους ειδήμονες.

          Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος είναι ένας πολλά προικισμένος, που ως άνδρας γαλουχήθηκε στη δική μας κοινωνία.

          Η φύση του χάρισε ανοιχτόκαρδα αυτό το ταλέντο που τον έκανε να ξεχωρίζει από τους πολλούς. Γνωρίζουμε καλά όλοι μας πως οι ευνοημένοι από τη ζωή, αυτοί που ξεχωρίζουν, στηρίζονται σ’ αυτά τα χαρίσματα. Να αναφέρω απτά παραδείγματα, όπως του Χρήστου Παπανικολάου, του Γιώργου Κολοκυθά, του Μίμη Δομάζου ή του Τάκη Λουκανίδη.

          Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, ως ευνοημένο τέκνο είχε μια ζωή γεμάτη που ακολουθούσε τα προσόντα του με αποτέλεσμα να έχει διαφορετικές αλλά συνδεδεμένες μεταξύ τους  περιόδους ή καταστάσεις.Θα προσπαθήσω να τις οριοθετήσω.

          

          Πρωταρχική η ΧΡΥΣΗ Διάσταση από το 1969 όταν σε ηλικία 22 χρόνων κέρδισε τον  Πανελλήνιο τίτλο με 10.7 στα 100μ. Ήταν το πρώτο από τα χαρίσματά του που ήρθε στην επιφάνεια και του πρόσφερε τίτλους, μετάλλια, όνομα, δόξα, αλλά και την απαραίτητη σιγουριά. Συγχρόνως η πλάση δεν τσιγκουνεύτηκε να του προσφέρει ομορφιά, ανδρική εμφάνιση και αρχοντικό στυλ. Ήταν ο Σάκης Ρουβάς της εποχής του. Αποτέλεσμα να ενισχυθεί η σιγουριά του και να τον κάνει να νοιώθει υπερασφάλεια για τη ζωή του, χωρίς όμως να στηρίζεται μόνο στη μοίρα του. Στην πράξη αποδείχθηκε εργατικός και μυαλωμένος. Με μια σπάνια ωριμότητα, αφού αποφάσισε να σπουδάσει και να γίνει επιστήμονας. Κάτι όχι τόσο σύνηθες στον κόσμο των πρωταθλητών.

          Και αμέσως μετά αρχίζει η ΓΑΛΑΖΙΑ Διάσταση. Ήταν φυσικό επακόλουθο της δημοφιλίας του, της κοινωνικής του αναγνώρισης, της εκτίμησης, αλλά και της προσωπικής αγάπης ενός ευρύτατου κύκλου. 11 φορές ζήτησε την ψήφο των συμπολιτών του και 11 φορές την έλαβε με ενθουσιασμό. «Δαγκωτό», το έλεγαν παλαιά. Οι ψηφοφόροι τον τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους και τον έκαναν να πιστεύει:

          «Ποτέ δεν θα με απαρνηθούν».

          Το «complex superiority» θεμελιώθηκε μέσα του. Ήταν φυσικό. Στη χώρα μας το αποκτούν ακόμη και οι ατάλαντοι.

          Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Στην Ελλάδα οι πολιτικοί δεν είναι υπηρέτες του Λαού. Στην Ελλάδα οι πολιτικοί μόλις εκλεγούν πιστεύουν ότι τα κρατικά Ταμεία τους ανήκουν. Τουλάχιστον το πίστευαν μέχρι σήμερα.

          Μεγαλωμένος ο Βασίλης σ’ αυτό τον κόσμο και με τον περίγυρό του να τον θαυμάζει, δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει, ποιοι ήσαν αληθινοί και ποιοι ψεύτικοι.

          Από εδώ αρχίζει η τρίτη και ΜΑΥΡΗ Διάσταση. Νόμιζε ότι όλοι τον αγαπούν, τον σέβονται και βρίσκονται πλάι του για να τον εξυπηρετούν. Δεν διανοήθηκε να κάνει έλεγχο στους αγαπημένους του παρατρεχάμενους. Δεν αντιλήφθηκε ότι οι ευθύνες του μεγάλωσαν.  Ότι οι κίνδυνοι της Πολιτικής είναι μεγαλύτεροι των επαγγελματικών ή αθλητικών κινδύνων. Πίστευε ότι το χρήμα φυσικό είναι να ρέει προς τους αγαπημένους του Λαού.

          

Ασφαλώς ο Παπαγεωργόπουλος ήταν θαυμάσιος πρωταθλητής, λαμπρός κοινωνικός άνδρας, εξαίρετος επιστήμονας, αλλά αποδείχθηκε κακός Δημόσιος Λειτουργός. Η ζωή δεν τον είχε εφοδιάσει με την απαραίτητη δικλείδα αμφιβολίας, για να προβληματίζεται. Ζούσε στον Νιρβάνα ενός Παραδείσου.

          Εκεί ακριβώς άρχισε η ΜΑΥΡΗ Διάσταση. Είναι άγνωστο εάν θα κρατήσει 15 – 20 χρόνια, όσο κάθε μια από τις άλλες 2 προηγούμενες και ευτυχισμένες.

http://palaimaxoipao1908.blogspot.gr