Μια παλιά φωτογραφία
(ή αλλιώς, συγχαρητήρια υποβιβάσατε το βόλεϊ του Παναθηναϊκού)
Πέρασαν 14,5 μήνες. Με τον πλέον θλιβερό τρόπο κάθε γραμμή εκείνου του άρθρου ήρθε σήμερα να επιβεβαιωθεί. 15 Απριλίου 2013. Όσοι αγαπούν πραγματικά τον Παναθηναϊκό, όσοι τρελοί έχουν μείνει να λατρεύουν το βόλεϊ ως άθλημα, δεν θα ξεχάσουν ποτέ αυτή την ημερομηνία. Για μένα που ανήκω και στις δυο κατηγορίες, η μέρα είναι μαύρη διότι κηλιδώθηκε η ιστορία του σπουδαιότερου τμήματος του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, της μάνας του λόχου που έλεγε και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. Ο υποβιβασμός στην Α2 έμοιαζε αναπόφευκτος εδώ και καιρό. Αλλά πάντα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ε, λοιπόν, κυρίες και κύριοι πέθανε απόψε η ελπίδα. Το καμάρι του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου, του συλλόγου με εκατοντάδες τίτλους στον ελληνικό αθλητισμό στη διαδρομή των δεκαετιών, υποβιβάστηκε.
Είδα πολλούς αγνούς φίλους του Παναθηναϊκού και του βόλεϊ να αναφέρονται τις τελευταίες ώρες με μείγμα οργής και θλίψης στην κατάσταση. Δυστυχώς όλα αυτά φαίνονταν από πέρυσι. Αλλά τότε που τα «φώναξε» αρκετός κόσμος, όσοι λαμβάνουν αποφάσεις και όσοι μπορούν να χρηματοδοτήσουν την κατάσταση, έκλεισαν τα αυτιά τους. Ονόματα και διευθύνσεις γράφτηκαν και προ 15μηνου. Άνθρωποι παντελώς άσχετοι με το βόλεϊ, δίχως στοιχειώδεις γνώσεις του αθλήματος, ανέλαβαν υποτίθεται να βοηθήσουν αλλά τελικά βούλιαξαν ένα τμήμα που βρίσκονταν στην ακμή του.
Δικαιολογία δεν υπάρχει για κανέναν. Κανέναν. Ούτε τους Γιαννακόπουλους, ούτε τον Σταθοκωστόπουλο, ούτε τον Λιακόπουλο, ούτε τον Ακριτίδη. Ούτε καν άλλους λεφτάδες της ΠΑΕ πρώην και νυν, διότι λίγο να βοηθούσαν όταν έπρεπε, τώρα όλα θα ήταν αλλιώς. Βέβαια και η ΠΑΕ οικονομικά βουλιάζει. Οπότε…
Επειδή οι περισσότεροι δεν μπορούν να κατανοήσουν τι συνέβη, ας το εξηγήσω εν συντομία. Υποβιβάστηκε μια ομάδα με 18 πρωταθλήματα, 6 Κύπελλα, 1 Σούπερ Καπ. 50 χρόνια πριν είχε πάρει το πρώτο της πρωτάθλημα. 33 χρόνια πριν έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που έπαιζε σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, έστω και αν ηττήθηκε από την Πανίνι Μόντενα στον τελικό του Κυπελλούχων. Με δεκάδες Έλληνες διεθνείς βολεϊμπολίστες, με κορυφαίους ξένους να έχουν περάσει από τις τάξεις του, με σπουδαίους προπονητές. Να κατάλαβαν άραγε;
Το βόλεϊ ήταν έρωτας από το γυμνάσιο. Το βόλεϊ ήταν το πρώτο μου ρεπορτάζ. Έγραψα τελευταία φορά γι’ αυτό σε εφημερίδα το 2004 σε μια καταπράσινη χρονιά, τη μέρα που ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το πρωτάθλημα ξανά μετά από οκτώ χρόνια (μου το είχε ζητήσει ένας άνθρωπος που -ευτυχώς- δεν μπόρεσα να του αρνηθώ ποτέ τίποτα δημοσιογραφικό). Φεύγοντας από την «Αθλητική Ηχώ» το Δεκέμβριο του 2004 πήρα μαζί μου δυο φωτογραφίες. Χαρτί, όχι Ίντερνετ, από εκείνες που χρησιμοποιούσαμε μέχρι το 2000 και βάλε. Η μία απεικονίζει τον καλό φίλο Άκη Χατζηαντωνίου αγκαλιά με το τρόπαιο του πρωταθλητή από το τόσο μακρινό πια 1996. Την πήρα ξανά στα χέρια μου προ ολίγου για να «κλέψω» λίγο από τη στιγμή. Αυτόν τον βολεϊκό Παναθηναϊκό κρατάω μέσα μου. Αυτόν δεν μπορεί κανείς να μου τον υποβιβάσει….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου