Συνεύντευξη με τον K. Ζαχαρία Πιτυχούτη
Eκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου, ξεκινήσαμε για την Λεωφόρο Αλεξάνδρας με σκοπό να συναντήσουμε έναν μεγάλο αθλητή του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκoύ και πρωταγωνιστή του ιστορικού αήττητου πρωταθλήματος του 1964, τον κύριο ΖΑΧΑΡΙΑ ΠΙΤΥΧΟΥΤΗ.
Η γυναικεία ομάδα μπάσκετ του Παναθηναικού έδινε, εκείνη τη μέρα, έναν πολύ κρίσιμο αγώνα ενάντια στον Αθηναικό και ο κύριος Πιτυχούτης, σαν γνήσιος Παναθηναικός, δεν θα μπορούσε να λείψει απο τον ιστορικό « Τάφο του Ινδού ».
Μετά το τέλος του αγώνα και την μεγάλη νίκη των κοριτσιών μας, τον συναντήσαμε και καθήσαμε για να αρχίσουμε την . . . « συνέντευξη » .
Το πρώτο πράγμα το οποίο μας ενυπωσίασε, ήταν η λάμψη της χαράς στα μάτια του για τη νίκη του Παναθηναικού. Τα λόγια του γι΄αυτό που μόλις είχε βιώσει στον «Τάφο», για την ατμόσφαιρα και το πάθος που έζησε εκείνο το μεσημέρι, σου έδιναν να καταλάβεις πως μιλάς όχι απλά με έναν τεράστιο παλαίμαχο αθλητή του συλλόγου αλλά ταυτόχρονα με έναν γνήσιο οπαδό της Παναθηναικής ιδέας. Tο εξαιρετικά ιδιαίτερο γνώρισμα αυτού του υπέροχου ανθρώπου είναι ότι το πάθος του για την ομάδα συνδυάζεται με μια πηγαία ευαισθησία και ένα απαράμιλλο ήθος.
Κάπου εκεί, στην αρχή της συνομιλίας μας, καταλάβαμε ότι αυτή η συνέντευξη δεν θα ήταν καθόλου συνηθισμένη . . . Οι ερωτήσεις που είχαμε προειτημάσει θα έμεναν στο περιθώριο, οικειοθελώς και απολύτως φυσιολογικά, και οι απαντήσεις θα είχαν τη μορφή ενός χειμάρρου αγάπης για τον Παναθηναικό και τον κόσμο του.
Στο πέτο του σακακιού του δέσποζε η καρφίτσα του συλλόγου παλαιμάχων αθλητών της ομάδας μας και στον Παναθηναικό, φυσικά, ήταν αφιερωμένα τα πρώτα του λόγια :
"Είναι τιμή μου, που με κάλεσαν στον σύλλογο παλαιμάχων, εκεί βρίσκεται όλος ο Παναθηναικός και οι πρωταγωνιστές του από όλα τα αθλήματα. Όταν ήμουν αθλητής του ποδοσφαίρου, δυστυχώς δεν είχαμε τον χρόνο να πηγαίνουμε να παρακολουθούμε τα άλλα τμήματα, αν και γνωρίζαμε καλά τις επιτυχίες τους, όπως, για παράδειγμα, της προέδρου μας, Μαίρης Λομβάρδου, στην κολύμβηση.
Καμμιά φορά, οι ποδοσφαιριστές νομίζουν πως ο Παναθηναικός είναι μόνο το ποδόσφαιρο ή έστω και το μπάσκετ, αλλά δεν είναι έτσι . . .
Το έμβλημα του Παναθηναικού, το τριφύλλι, έχει στο σχήμα του τρεις καρδιές : Η μια καρδιά είναι οι αθλητές του, η άλλη είναι οι παράγοντες και η τρίτη και σημαντικότερη είναι ο κόσμος του, τα εκατομμύρια των φιλάθλων του, που έχουν δώσει ακόμα και το αίμα τους για τον σύλλογο. Εμείς , οι ποδοσφαιριστές, είμαστε ένα απλό κομμάτι σε αυτό το υπέροχο ψηφιδωτό που λέγεται Παναθηναϊκός . . . "
Σεμνός και ταπεινός, προτιμά να μιλά για τον σύλλογο παρά για τη δική του προσφορά. Παίκτης εξαιρετικού ήθους και ποιότητας, με πληθώρα επαίνων από συμπαίκτες και αντιπάλους, με άρθρα από δημοσιογράφους της εποχής που εάν τα διαβάσει κάποιος αναρωτιέται : Πως είναι δυνατόν να έχουν γραφεί για τον άνθρωπο αυτό τόσο επαινετικά σχόλια και παράλληλα ο ίδιος να μιλά ελάχιστα για τον εαυτό του ;
"Έπαιξα δέκα χρόνια στον Παναθηναικό και ο Παναθηναικός έχει ιστορία 105 χρόνων . . . Νοιώθω οτι προσέφερα το ελάχιστο, σαν αθλητής, σε σχέση με την προσφορά του κόσμου της ομάδας ! Εγώ αγάπησα τον Παναθηναικό κι αυτός αγάπησε εμένα . . . Στα χρόνια που αγωνίστηκα, κρατάω περισσότερο τους επαίνους για την ποδοσφαιρική ποιότητα, το ότι όλοι οι δημοσιογράφοι, χωρίς να είναι φίλοι μου, έγραφαν για ένα παιδί με απαράμιλλο ήθος .Κανείς δεν είχε να πει ποτέ κάτι κακό για εμένα, ποτέ δεν τιμωρήθηκα ούτε με κάρτα . Έκανα τρεις εγχειρήσεις, πολύ σοβαρές. Τότε θεωρούσαν ότι και με μία μόλις εγχείρηση τέτοιας σοβαρότητας, δεν θα ξαναέπαιζα ποδόσφαιρο, και όμως . . . Ξαναέπαιξα! Για τον Παναθηναικό, θα αγωνιζόμουν και με ένα πόδι και θα ήμουν και ο καλύτερος!"
Αναπόφευκτα, το μυαλό μας πηγαίνει στο σύγχρονο, επαγγελματικό ποδόσφαιρο, και τον ρωτάμε την γνώμη του για το σήμερα του αθλήματος στη χώρα και την ομάδα μας.
"Οι παίκτες του Παναθηναικού πρέπει να καταλάβουν οτι στο τέλος της καριέρας τους, θα φύγουν με ένα βιογραφικό : Τι έχουν κάνει, τι έχουν προσφέρει στον σύλλογο και κατ΄επέκτασιν στον εαυτό τους . . . Ο Παναθηναικός δεν είναι 15 – 20 ποδοσφαιριστές, ο Παναθηναικός είναι όλα τα αθλήματα, όπως σήμερα, που ήρθαμε να δούμε το γυναικείο μπάσκετ . . . Ο Παναθηναικός είναι εκατομμύρια φίλαθλοι που στενοχωριούνται και πονάνε όταν δεν πηγαίνει καλά. Είναι η Θύρα 13, αυτά τα παιδιά που τρέχουν παντού και δίνουν και το αίμα τους ακόμη για την ομάδα... Θα σας πώ ένα περιστατικό που έζησα όταν ήμουν παίκτης : Υπάρχει δάκρυ που κυλάει από χαρά, δάκρυ όταν δεν σου δίνουν τη ΡΟΥΛΑ ( την σύντροφό του ), δάκρυ για ένα φίλο που έφυγε και υπάρχει και το δάκρυ του απλού φιλάθλου του Παναθηναικού. . . Σε έναν αγώνα που δεν αγωνιζόμουν λόγω τραυματισμού καθώς, όπως σας είπα, δεν είχα τιμωρηθεί ποτέ με κάρτες, πήγα να δω το παιχνίδι από τη θύρα 13. Και άλλοι παίκτες τότε, πήγαιναν εκεί, όταν δεν αγωνίζονταν, για να ζήσουν τον παλμό της εξέδρας. Στο ημίχρονο, ο Παναθηναικός έχανε 0-1 και πίσω μου καθόταν ένας ηλικιωμένος φίλαθλος, καθώς γύρισα και τον κοίταξα, τα μάτια του ήταν δακρυσμένα . . . Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό το δάκρυ, το δάκρυ του απλού φιλάθλου του Παναθηναικού . . .
Όταν παίζεις στον Παναθηναικό, πρέπει σε κάθε αγώνα να υπογράφεις με το αίμα της καρδιάς σου, για να γυρίσεις μετά και να πεις : « . . . Εγώ έδωσα ότι μπορούσα . . . » Το παιδί που ερχόταν από το Κιάτο, με τη μηχανή και τη σημαία του Παναθηναικού, και το σκότωσε το αυτοκίνητο, έδωσε το αίμα του για την ομάδα . . . "
Πως όμως πρωτοήρθε στην αγκαλιά της Παναθηναικής οικογένειας ;
"Στα 19 μου χρόνια, γνώρισα τις δύο μεγάλες αγάπες της ζωής μου : Τον Παναθηναικό και τη σύζυγό μου, την κυρία Ρούλα ! Έπαιζα στον Ηλυσιακό και τότε ήταν τρομερά δύσκολο να πλησιάσει ένας αθλητής τον Παναθηναϊκό. Αυτό ήταν ένα μεγάλο όνειρο, για πολλούς. Ο Ανδρέας Βγενόπουλος, ο παππούς του Βαλκανικονίκη μας και νυν μετόχου της ΠΑΕ, με έφερε στον Παναθηναϊκό μαζί με τον Γιάννη Λοίζο, τον πρόεδρο του Ηλυσιακού. Οι Ανδριανόπουλοι, είχαν έρθει από το σπίτι μου και είχαν μιλήσει με τον πατέρα μου, για να πάω στον Ολυμπιακό. Εκείνος αρνήθηκε ! Είπε, όχι ! Εμείς είμαστε ΑΘΗΝΑΙΟΙ και ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΙ ! Δεν υπήρχε περίπτωση να πει ναι . . . Το ίδιο βράδυ, ήρθαν απ΄ τον Παναθηναϊκό σπίτι μου και με « έκλεψαν », όπως έκλεψα κι εγώ τη γυναίκα μου, τη Ρούλα . . . Θυμάμαι, πήγαινα στις προπονήσεις με τα πόδια από τα Ιλίσια, αλλά δεν με πείραζε γιατί ήταν εξαιρετική τιμή να αγωνίζεσαι στον Παναθηναικό. Μάλιστα κανόνιζα πάντοτε να είμαι στο γήπεδο μισή ώρα πριν την έναρξη της προπόνησης και αυτό για τον εξής λόγο : Όταν κουρεύουν το χορτάρι, πριν την προπόνηση, η μυρωδιά που βγάζει είναι υπέροχη. Έτσι μου άρεσε να ξαπλώνω για μισή ώρα στο χορτάρι και να ηρεμώ, περμένοντας τους συμπαίκτες μου. Ήρθα στον Παναθηναϊκό, όταν ήταν προπονητής ο Άγγλος Harry Game.Τον επόμενο χρόνο, την χρονιά του αήττητου πρωταθλήματος, ήρθε ο Stjepan Bobek. "
Mιλήστε μας λίγο για αυτόν τον ανεπανάληπτο άθλο, του αήτηττου πρωταθλήματος.Πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο κύριος Τάκης Οικονομόπουλος, θεωρούν την ομάδα εκείνη ως ποιοτικά ανώτερη της ομάδας που έφτασε το 1971 στον τελικό του Wembley. Σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, όπως εκείνο του 1964, η αξία του αήττητου γίνεται ακόμη μεγαλύτερη.Πείτε μας την εμπειρία σας για την τελευταία αγωνιστική, όταν κάνατε μέσα στο κατάμεστο Καραισκάκη, τον γύρο του θριάμβου κρατώντας τη σημαία της Θύρας 13.( Ευτυχώς, διασώζεται η σχετική φωτογραφία, για εμάς τους νεώτερους )
"Έχουν περάσει από τότε 45 χρόνια . . . Ήταν το τελευταίο ματς του πρωταθλήματος και ο Ολυμπιακός, παρόλο που το πρωτάθλημα είχε πια κριθεί, ήθελε, με πάθος, να κερδίσει εκείνο τον αγώνα ώστε να σπάσει το αήττητο σερί μας. Οι παίκτες του Παναθηναϊκoύ και του Ολυμπιακού διέφεραν στον χαρακτήρα. Υπήρχαν και καλά παιδιά στον Ολυμπιακό αλλά το κλίμα ήταν τέτοιο που τους χάλαγανε, τους « πλάθανε » κατά τέτοιο τρόπο ώστε υπήρχε διαφορά, μεγάλη διαφορά από τους Αθηναίους.
Εκείνη τη μέρα ήταν 35.000 κόσμος μέσα στο Καραισκάκη και μόλις λήγει το παιχνίδι ( κερδίσαμε 0-1), κάποιος οπαδός μας πέταξε τη σημαία εκείνη μέσα στο γήπεδο. Η σημαία έγραφε 13η ΘΥΡΑ γιατί η ΘΥΡΑ 13, και πριν ιδρυθεί επίσημα το 1966, υπήρχε από το 1963 – 64. Στην Ομόνοια, όπου βρίσκονταν τα σφαιριστήρια, μαζευόταν , πριν τα παιχνίδια , ο κόσμος του Παναθηναϊκoύ με τις σημαίες και ξεκινούσαν για το γήπεδο. Βλέπω τη σημαία κάτω ! Έχω ρωτήσει πολλά παιδιά, αν έπεφτε η σημαία κάτω, στα πόδια τους, δεν θα την σήκωναν για να κάνουν τον γύρο του θριάμβου ; Δεν με ενδιέφερε αν θα έπεφταν τα μπουκάλια της λεμονάδας, ήταν και γυάλινα τότε . . Δεν έπεσαν όμως ! Με σεβάστηκαν, μιας και δεν είχα ποτέ μου προκαλέσει . . . Ποιός δεν θα έπαιρνε τη σημαία να κάνει τον γύρο του θριάμβου ; Κάποιοι άνθρωποι, ξέρετε, ομορφαίνουν τη ζωή μας. Για μένα είναι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκoύ ! Αυτοί που διοικούν, οι μεγάλοι, που θέλουν την καρέκλα, πότε έδωσαν το παρών ; και κατηγορούν τους οπαδούς . . . Είναι σαν ένας πατέρας να κατηγορεί τα ίδια τα παιδιά του ! Πρέπει να είσαι δίπλα τους, αυτά τα παιδιά είναι ο Παναθηναϊκός ! Υπάρχουν τόσοι σύνδεσμοι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που κρατάνε τη σημαία μας ψηλά και πηγαίνουν παντού, τη σήκωσα εγώ τότε αλλά την κρατάνε ψηλά και οι οπαδοί σήμερα ! "
Θα γράψουμε ένα κείμενο από τη συνομιλία μας, κύριε Πιτυχούτη , μια συνέντευξη, και θα την ανεβάσουμε στο website μας, το www.paoabroad.com. Θα σας στείλουμε βεβαίως το κείμενο αυτό, να το δείτε και εσείς. Eίναι ένα site φιλάθλων του Παναθηναϊκoύ του εξωτερικού που προσπαθούν να βοηθήσουν έμπρακτα τα ερασιτεχνικά μας τμήματα. Είχαμε ετοιμάσει κάποιες ερωτήσεις αλλά είναι, πιστεύουμε, καλύτερα που η συζήτησή μας έξελίσσεται έτσι . . . Μας αρέσει πάρα πολύ, ελπίζουμε το ίδιο και σε εσάς, είναι ιδιαίτερα αυθόρμητη και συγκινητική.
"Όταν μιλάς για έρωτα, μιλάς με τα μάτια. Όταν μιλάμε για Παναθηναϊκό, γιατί αυτός είναι ο έρωτας, μιλάμε με τα μάτια ! Εγώ σας αγαπώ γιατί δίνετε πολλά για τον Παναθηναϊκό. Συγκινούμαι όταν βλέπω νέα παιδιά που μου δείχνουν την αγάπη και τη συμπάθειά τους, χωρίς να γνωριζόμαστε. Χωρίς να σας έχω προσφέρει τίποτα, αφού δεν είδατε το παίξιμό μου, να λέτε, Ναι ! σε αγαπάμε γιατί ήσουν καλός παίκτης . . . "
Ξέρουμε όμως την ιστορία σας, αυτά που έχετε προσφέρει στην ομάδα και ξέρουμε επίσης πόσο φτωχότερος θα ήταν ο σύλλογος αν δεν υπήρχαν άν άνθρωποι που τον υπηρέτησαν με την αγαπη και τη λατρεία που δείχνετε εσείς.
"Να ξέρετε, έχουν γραφτεί για εμένα κριτικές που αν τις διαβάσεις θα πεις οτι τις έγραψε . . . ο πατέρας μου ! Μιλάμε πάντα ποδοσφαιρικά. Θυμάμαι ένα παιχνίδι, παίζαμε με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη. Χτύπησα σε μια διεκδίκηση το κεφάλι μου και έτρεχε αίμα. Ο διαιτητής είχε αποβάλει τον Δομάζο, τον τιμώρησε, και παίζαμε με δέκα παίκτες.Έρχεται ο γιατρός μας, ο κύριος Δέδες και μου λέει : « . . . Πάμε νοσοκομείο ! ». Ο Παναθηναικός έχανε 1-0. Του λέω : « Δέσε μου το κεφάλι ! », « Όχι ! », μου λέει , « Είναι μεγάλο το σκίσιμο, τρέχει πολύ αίμα, πάμε στο νοσοκομείο ! » « Δέσε μου το κεφάλι ! » επέμεινα εγώ . . . Μου το έδεσε τελικά και συνέχισα τον αγώνα. Στο τέλος, μας έλεγαν οτι με αυτά που έκανα μέσα στο γήπεδο, έκλαιγε όλη η εξέδρα. Κερδίσαμε τελικά 1-2 ! Δεν ήταν δυνατόν να φύγω απο τον αγώνα ένώ η ομάδα έχανε . . . Μετά το ματς, πήγα στο νοσοκομείο και μου έκαναν τα ράμματα ενώ έξω από το γήπεδο έγινε πανζουρλισμός από τους φιλάθλους μας. Υπήρχε πάντοτε ένα μεγάλο δέσιμο με τον κόσμο, μια μεγάλη αγάπη την οποία ζώ ακόμα και σήμερα, μετά από 50 χρόνια . . ."
Είναι μεγάλη η χαρά και η συγκίνηση που νοιώθουμε ακούγοντας όλα όσα έχετε την καλοσύνη να μας πείτε . . . .
"Να ξέρετε ότι δεν σας κρύβω τίποτα, ούτε με τα μάτια, ούτε με τις λέξεις. Ίσως δεν βρίσκω τα κατάλληλα λόγια ώστε να περιγράψω αυτά που αισθάνομαι για τον Παναθηναϊκό. Αν ήμουν συγγραφέας και μπορούσα να γράψω, θα ήταν κάτι που κανένας δεν θα πίστευε . . .Όπως λέω και στη γυναίκα μου, την κυρία Ρούλα, για να της εκφράσω την αγάπη μου, αν ήμουν ζωγράφος , θα σου ζωγράφιζα με τέτοιο τρόπο, με τέτοια χρώματα που θα ήταν κάτι ασύλληπτο ! Κάποιοι λένε πως αγαπώ τον Παναθηναϊκό τόσο πολύ, επειδή έπαιξα σε αυτόν. Τι σημαίνει αυτό ; Ο άλλος θα σου πεί : « Όχι ! Εγώ τον αγαπώ περισσότερο, εμένα σκοτώθηκε το παιδί μου για τον Παναθηναϊκό . . . » Κάποιος από τους δημοσιογράφους είπε για εμένα : « Κοίτα ! κάνει παρέα με αυτά τα «πρεζόνια» ( ! ), για να τους κάνει παρέα θα πρέπει ο γιός του να είναι «πρεζόνι» κι αυτός . . . » Γίνεται να λες τα παιδιά μας, « πρεζόνια » ; Αν χρειάζονται βοήθεια τότε να τα βοηθήσεις. Τα παιδιά σου αν τα αγαπάς , τότε τα βοηθάς ! Δεν τα απαξιώνεις . . . Κάποια παιδιά έχουν δώσει και τη ίδια τους τη ζωή για τον Παναθηναϊκό. Έχουν σκοτωθεί παιδιά στο δρόμο, πηγαίνοντας για να δούνε την ομάδα. Θα αναρωτιέστε : Ο κύριος Πιτιχούτης είναι 73 χρονών, πως αισθάνεται αυτός ; Αισθάνομαι ευτυχισμένος που είμαι μέλος αυτης της οικογένειας, που είμαι μαζί σας, με εσάς, τους νέους ! Όταν θα πεθάνω, έχω πει στα παιδιά μου, εκτός από τη σημαία του Παναθηναϊκoύ που θα με σκεπάζει και τον ύμνο της ομάδας μας που θα ακουστεί, να έχουν εκεί και ένα κασσετόφωνο που να παίζει τα συνθήματα και τα τραγούδια της εξέδρας. Αυτά τα συνθήματα, τα φωνάζω από μέσα μου, με την ψυχή μου, τα ΖΩ, τα συνθήματα ! "
Ελπίζουμε, κι εμείς, όταν φτάσουμε στην ηλικία σας, να έχουμε την ίδια ψυχή και το ίδιο αγνό, Παναθηναικό πάθος με εσάς !
"Το σπίτι μου είναι δίπλα στις εγκαταστάσεις του Παναθηναικού, στην Παιανία και εκεί, στην εκκλησία του Αγίου Φανουρίου, μου έκαναν την τιμή να με διαλέξουν ως επίτροπο. Κάποιοι λένε οτι ο Θεός είναι η τελευταία μας ελπίδα, Όχι !, δεν είναι η τελευταία . . . Πάντα ο Θεός είναι η ελπίδα μας ! Θα σας πω κάτι, τώρα : Κάποτε κάποιος είχε πάει στον παράδεισο και λέει στον Θεό : « Δεν θέλω να είμαι στον παράδεισο αλλά στη γη ! », « Γιατί ;», λέει ο Θεός . . . « Γιατί στα δύσκολα με είχες παρατήσει . . .» « Πάμε κάτω στη γη !», λέει ο Θεός . . . Κατεβαίνουν λοιπόν στη γη και περπατάνε σε μια παραλία, κοιτούν πίσω τους και βλέπουν τις πατημασιές που άφηναν πάνω στην άμμο. Ξαφνικά βλέπουν μόνο τα ίχνη ενός αντί δύο . . . « Βλέπεις ;», λέει ο ανθρωπος στο Θεό, « στα δύσκολα, ήμουν μόνος μου . . .» « Όχι, δεν σε παράτησα !», απαντάει ο Θεός, « στα δύσκολα σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και τα ίχνη που βλέπεις δεν είναι τα δικά σου αλλά τα δικά μου . . . !» Έτσι κι εγώ, έχω πολλά παραδείγματα για το πως ο Θεός με κρατούσε στην αγκαλιά του. Κάποτε, σε ένα παιχνίδι , στη Λεωφόρο, έπεσα στην καταπακτή και ολόκληρο το γήπεδο νόμιζε οτι σκοτώθηκα . . . Κι όμως ! Βγήκα χωρίς γρατζουνιά και τρελλάθηκε ο κόσμος ! Πριν από ένα άλλο ματς, πηγαίναμε στο ξενοδοχείο, στο Κεφαλάρι. Είμασταν τέσσερα αυτοκίνητα και, για πλάκα, βάλαμε στοίχημα για το ποιός θα φτάσει πιό γρήγορα . . . Είχα μια Alfa Romeo τότε και μπήκαμε μέσα εγώ, ο Χάρης ο Γραμμός, ο Γονιός και ο Παπαδημητρίου. Είχε χιονίσει και ο δρόμος γλυστρούσε επικίνδυνα . . . Εκεί λοιπόν, στη στροφή, στο Ζηρίνειο, μου έφυγε το αυτοκίνητο και πέσαμε πάνω σε έναν μαντρότοιχο . . . Και πάλι, όμως, βγήκαμε όλοι καλά ! Χωρίς γρατζουνιά !"
Mας μιλάει για την οικογένειά του και φαίνεται ξεκάθαρα η λατρεία του γι΄αυτήν, μέσα από τον καθρέφτη της ψυχής που είναι τα μάτια . . . Για τη γυναίκα, τα παιδιά και τα εγγόνια του, ιδιαίτερα για τον μικρό, τον Μάξιμο, που μεγαλώνει βλέποντας, από το σπίτι τους στην Παιανία, τις σημαίες του Παναθηναικού να ανεμίζουν, για το πως η ενασχόληση με το εγγονάκι του είναι γι΄αυτόν πηγή ζωής.
"Ο μικρός με λατρεύει και η κόρη μου μου λέει : « Μπαμπά ! Πρόσεξε μην πάθεις κάτι, χάθηκα αν κάτι σου συμβεί . . .» « Εγώ όμως, δεν φοβάμαι γιατί πιστεύω οτι εκείνες οι πατημασιές στην άμμο, δεν είναι δικές μου . . . » "
Αντί επιλόγου , ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον αθλητή, Παναθηναικό, αλλά κυρίως ΑΝΘΡΩΠΟ Ζαχαρία Πιτυχούτη που ομορφαίνει με την παρουσία του την Παναθηναική ζωή μας !
Η γυναικεία ομάδα μπάσκετ του Παναθηναικού έδινε, εκείνη τη μέρα, έναν πολύ κρίσιμο αγώνα ενάντια στον Αθηναικό και ο κύριος Πιτυχούτης, σαν γνήσιος Παναθηναικός, δεν θα μπορούσε να λείψει απο τον ιστορικό « Τάφο του Ινδού ».
Μετά το τέλος του αγώνα και την μεγάλη νίκη των κοριτσιών μας, τον συναντήσαμε και καθήσαμε για να αρχίσουμε την . . . « συνέντευξη » .
Το πρώτο πράγμα το οποίο μας ενυπωσίασε, ήταν η λάμψη της χαράς στα μάτια του για τη νίκη του Παναθηναικού. Τα λόγια του γι΄αυτό που μόλις είχε βιώσει στον «Τάφο», για την ατμόσφαιρα και το πάθος που έζησε εκείνο το μεσημέρι, σου έδιναν να καταλάβεις πως μιλάς όχι απλά με έναν τεράστιο παλαίμαχο αθλητή του συλλόγου αλλά ταυτόχρονα με έναν γνήσιο οπαδό της Παναθηναικής ιδέας. Tο εξαιρετικά ιδιαίτερο γνώρισμα αυτού του υπέροχου ανθρώπου είναι ότι το πάθος του για την ομάδα συνδυάζεται με μια πηγαία ευαισθησία και ένα απαράμιλλο ήθος.
Κάπου εκεί, στην αρχή της συνομιλίας μας, καταλάβαμε ότι αυτή η συνέντευξη δεν θα ήταν καθόλου συνηθισμένη . . . Οι ερωτήσεις που είχαμε προειτημάσει θα έμεναν στο περιθώριο, οικειοθελώς και απολύτως φυσιολογικά, και οι απαντήσεις θα είχαν τη μορφή ενός χειμάρρου αγάπης για τον Παναθηναικό και τον κόσμο του.
Στο πέτο του σακακιού του δέσποζε η καρφίτσα του συλλόγου παλαιμάχων αθλητών της ομάδας μας και στον Παναθηναικό, φυσικά, ήταν αφιερωμένα τα πρώτα του λόγια :
Καμμιά φορά, οι ποδοσφαιριστές νομίζουν πως ο Παναθηναικός είναι μόνο το ποδόσφαιρο ή έστω και το μπάσκετ, αλλά δεν είναι έτσι . . .
Το έμβλημα του Παναθηναικού, το τριφύλλι, έχει στο σχήμα του τρεις καρδιές : Η μια καρδιά είναι οι αθλητές του, η άλλη είναι οι παράγοντες και η τρίτη και σημαντικότερη είναι ο κόσμος του, τα εκατομμύρια των φιλάθλων του, που έχουν δώσει ακόμα και το αίμα τους για τον σύλλογο. Εμείς , οι ποδοσφαιριστές, είμαστε ένα απλό κομμάτι σε αυτό το υπέροχο ψηφιδωτό που λέγεται Παναθηναϊκός . . . "
Σεμνός και ταπεινός, προτιμά να μιλά για τον σύλλογο παρά για τη δική του προσφορά. Παίκτης εξαιρετικού ήθους και ποιότητας, με πληθώρα επαίνων από συμπαίκτες και αντιπάλους, με άρθρα από δημοσιογράφους της εποχής που εάν τα διαβάσει κάποιος αναρωτιέται : Πως είναι δυνατόν να έχουν γραφεί για τον άνθρωπο αυτό τόσο επαινετικά σχόλια και παράλληλα ο ίδιος να μιλά ελάχιστα για τον εαυτό του ;
"Έπαιξα δέκα χρόνια στον Παναθηναικό και ο Παναθηναικός έχει ιστορία 105 χρόνων . . . Νοιώθω οτι προσέφερα το ελάχιστο, σαν αθλητής, σε σχέση με την προσφορά του κόσμου της ομάδας ! Εγώ αγάπησα τον Παναθηναικό κι αυτός αγάπησε εμένα . . . Στα χρόνια που αγωνίστηκα, κρατάω περισσότερο τους επαίνους για την ποδοσφαιρική ποιότητα, το ότι όλοι οι δημοσιογράφοι, χωρίς να είναι φίλοι μου, έγραφαν για ένα παιδί με απαράμιλλο ήθος .Κανείς δεν είχε να πει ποτέ κάτι κακό για εμένα, ποτέ δεν τιμωρήθηκα ούτε με κάρτα . Έκανα τρεις εγχειρήσεις, πολύ σοβαρές. Τότε θεωρούσαν ότι και με μία μόλις εγχείρηση τέτοιας σοβαρότητας, δεν θα ξαναέπαιζα ποδόσφαιρο, και όμως . . . Ξαναέπαιξα! Για τον Παναθηναικό, θα αγωνιζόμουν και με ένα πόδι και θα ήμουν και ο καλύτερος!"
Αναπόφευκτα, το μυαλό μας πηγαίνει στο σύγχρονο, επαγγελματικό ποδόσφαιρο, και τον ρωτάμε την γνώμη του για το σήμερα του αθλήματος στη χώρα και την ομάδα μας.
Όταν παίζεις στον Παναθηναικό, πρέπει σε κάθε αγώνα να υπογράφεις με το αίμα της καρδιάς σου, για να γυρίσεις μετά και να πεις : « . . . Εγώ έδωσα ότι μπορούσα . . . » Το παιδί που ερχόταν από το Κιάτο, με τη μηχανή και τη σημαία του Παναθηναικού, και το σκότωσε το αυτοκίνητο, έδωσε το αίμα του για την ομάδα . . . "
Πως όμως πρωτοήρθε στην αγκαλιά της Παναθηναικής οικογένειας ;
Mιλήστε μας λίγο για αυτόν τον ανεπανάληπτο άθλο, του αήτηττου πρωταθλήματος.Πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο κύριος Τάκης Οικονομόπουλος, θεωρούν την ομάδα εκείνη ως ποιοτικά ανώτερη της ομάδας που έφτασε το 1971 στον τελικό του Wembley. Σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, όπως εκείνο του 1964, η αξία του αήττητου γίνεται ακόμη μεγαλύτερη.Πείτε μας την εμπειρία σας για την τελευταία αγωνιστική, όταν κάνατε μέσα στο κατάμεστο Καραισκάκη, τον γύρο του θριάμβου κρατώντας τη σημαία της Θύρας 13.( Ευτυχώς, διασώζεται η σχετική φωτογραφία, για εμάς τους νεώτερους )
"Έχουν περάσει από τότε 45 χρόνια . . . Ήταν το τελευταίο ματς του πρωταθλήματος και ο Ολυμπιακός, παρόλο που το πρωτάθλημα είχε πια κριθεί, ήθελε, με πάθος, να κερδίσει εκείνο τον αγώνα ώστε να σπάσει το αήττητο σερί μας. Οι παίκτες του Παναθηναϊκoύ και του Ολυμπιακού διέφεραν στον χαρακτήρα. Υπήρχαν και καλά παιδιά στον Ολυμπιακό αλλά το κλίμα ήταν τέτοιο που τους χάλαγανε, τους « πλάθανε » κατά τέτοιο τρόπο ώστε υπήρχε διαφορά, μεγάλη διαφορά από τους Αθηναίους.
Εκείνη τη μέρα ήταν 35.000 κόσμος μέσα στο Καραισκάκη και μόλις λήγει το παιχνίδι ( κερδίσαμε 0-1), κάποιος οπαδός μας πέταξε τη σημαία εκείνη μέσα στο γήπεδο. Η σημαία έγραφε 13η ΘΥΡΑ γιατί η ΘΥΡΑ 13, και πριν ιδρυθεί επίσημα το 1966, υπήρχε από το 1963 – 64. Στην Ομόνοια, όπου βρίσκονταν τα σφαιριστήρια, μαζευόταν , πριν τα παιχνίδια , ο κόσμος του Παναθηναϊκoύ με τις σημαίες και ξεκινούσαν για το γήπεδο. Βλέπω τη σημαία κάτω ! Έχω ρωτήσει πολλά παιδιά, αν έπεφτε η σημαία κάτω, στα πόδια τους, δεν θα την σήκωναν για να κάνουν τον γύρο του θριάμβου ; Δεν με ενδιέφερε αν θα έπεφταν τα μπουκάλια της λεμονάδας, ήταν και γυάλινα τότε . . Δεν έπεσαν όμως ! Με σεβάστηκαν, μιας και δεν είχα ποτέ μου προκαλέσει . . . Ποιός δεν θα έπαιρνε τη σημαία να κάνει τον γύρο του θριάμβου ; Κάποιοι άνθρωποι, ξέρετε, ομορφαίνουν τη ζωή μας. Για μένα είναι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκoύ ! Αυτοί που διοικούν, οι μεγάλοι, που θέλουν την καρέκλα, πότε έδωσαν το παρών ; και κατηγορούν τους οπαδούς . . . Είναι σαν ένας πατέρας να κατηγορεί τα ίδια τα παιδιά του ! Πρέπει να είσαι δίπλα τους, αυτά τα παιδιά είναι ο Παναθηναϊκός ! Υπάρχουν τόσοι σύνδεσμοι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που κρατάνε τη σημαία μας ψηλά και πηγαίνουν παντού, τη σήκωσα εγώ τότε αλλά την κρατάνε ψηλά και οι οπαδοί σήμερα ! "
Θα γράψουμε ένα κείμενο από τη συνομιλία μας, κύριε Πιτυχούτη , μια συνέντευξη, και θα την ανεβάσουμε στο website μας, το www.paoabroad.com. Θα σας στείλουμε βεβαίως το κείμενο αυτό, να το δείτε και εσείς. Eίναι ένα site φιλάθλων του Παναθηναϊκoύ του εξωτερικού που προσπαθούν να βοηθήσουν έμπρακτα τα ερασιτεχνικά μας τμήματα. Είχαμε ετοιμάσει κάποιες ερωτήσεις αλλά είναι, πιστεύουμε, καλύτερα που η συζήτησή μας έξελίσσεται έτσι . . . Μας αρέσει πάρα πολύ, ελπίζουμε το ίδιο και σε εσάς, είναι ιδιαίτερα αυθόρμητη και συγκινητική.
"Όταν μιλάς για έρωτα, μιλάς με τα μάτια. Όταν μιλάμε για Παναθηναϊκό, γιατί αυτός είναι ο έρωτας, μιλάμε με τα μάτια ! Εγώ σας αγαπώ γιατί δίνετε πολλά για τον Παναθηναϊκό. Συγκινούμαι όταν βλέπω νέα παιδιά που μου δείχνουν την αγάπη και τη συμπάθειά τους, χωρίς να γνωριζόμαστε. Χωρίς να σας έχω προσφέρει τίποτα, αφού δεν είδατε το παίξιμό μου, να λέτε, Ναι ! σε αγαπάμε γιατί ήσουν καλός παίκτης . . . "
Ξέρουμε όμως την ιστορία σας, αυτά που έχετε προσφέρει στην ομάδα και ξέρουμε επίσης πόσο φτωχότερος θα ήταν ο σύλλογος αν δεν υπήρχαν άν άνθρωποι που τον υπηρέτησαν με την αγαπη και τη λατρεία που δείχνετε εσείς.
"Να ξέρετε, έχουν γραφτεί για εμένα κριτικές που αν τις διαβάσεις θα πεις οτι τις έγραψε . . . ο πατέρας μου ! Μιλάμε πάντα ποδοσφαιρικά. Θυμάμαι ένα παιχνίδι, παίζαμε με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη. Χτύπησα σε μια διεκδίκηση το κεφάλι μου και έτρεχε αίμα. Ο διαιτητής είχε αποβάλει τον Δομάζο, τον τιμώρησε, και παίζαμε με δέκα παίκτες.Έρχεται ο γιατρός μας, ο κύριος Δέδες και μου λέει : « . . . Πάμε νοσοκομείο ! ». Ο Παναθηναικός έχανε 1-0. Του λέω : « Δέσε μου το κεφάλι ! », « Όχι ! », μου λέει , « Είναι μεγάλο το σκίσιμο, τρέχει πολύ αίμα, πάμε στο νοσοκομείο ! » « Δέσε μου το κεφάλι ! » επέμεινα εγώ . . . Μου το έδεσε τελικά και συνέχισα τον αγώνα. Στο τέλος, μας έλεγαν οτι με αυτά που έκανα μέσα στο γήπεδο, έκλαιγε όλη η εξέδρα. Κερδίσαμε τελικά 1-2 ! Δεν ήταν δυνατόν να φύγω απο τον αγώνα ένώ η ομάδα έχανε . . . Μετά το ματς, πήγα στο νοσοκομείο και μου έκαναν τα ράμματα ενώ έξω από το γήπεδο έγινε πανζουρλισμός από τους φιλάθλους μας. Υπήρχε πάντοτε ένα μεγάλο δέσιμο με τον κόσμο, μια μεγάλη αγάπη την οποία ζώ ακόμα και σήμερα, μετά από 50 χρόνια . . ."
Είναι μεγάλη η χαρά και η συγκίνηση που νοιώθουμε ακούγοντας όλα όσα έχετε την καλοσύνη να μας πείτε . . . .
"Να ξέρετε ότι δεν σας κρύβω τίποτα, ούτε με τα μάτια, ούτε με τις λέξεις. Ίσως δεν βρίσκω τα κατάλληλα λόγια ώστε να περιγράψω αυτά που αισθάνομαι για τον Παναθηναϊκό. Αν ήμουν συγγραφέας και μπορούσα να γράψω, θα ήταν κάτι που κανένας δεν θα πίστευε . . .Όπως λέω και στη γυναίκα μου, την κυρία Ρούλα, για να της εκφράσω την αγάπη μου, αν ήμουν ζωγράφος , θα σου ζωγράφιζα με τέτοιο τρόπο, με τέτοια χρώματα που θα ήταν κάτι ασύλληπτο ! Κάποιοι λένε πως αγαπώ τον Παναθηναϊκό τόσο πολύ, επειδή έπαιξα σε αυτόν. Τι σημαίνει αυτό ; Ο άλλος θα σου πεί : « Όχι ! Εγώ τον αγαπώ περισσότερο, εμένα σκοτώθηκε το παιδί μου για τον Παναθηναϊκό . . . » Κάποιος από τους δημοσιογράφους είπε για εμένα : « Κοίτα ! κάνει παρέα με αυτά τα «πρεζόνια» ( ! ), για να τους κάνει παρέα θα πρέπει ο γιός του να είναι «πρεζόνι» κι αυτός . . . » Γίνεται να λες τα παιδιά μας, « πρεζόνια » ; Αν χρειάζονται βοήθεια τότε να τα βοηθήσεις. Τα παιδιά σου αν τα αγαπάς , τότε τα βοηθάς ! Δεν τα απαξιώνεις . . . Κάποια παιδιά έχουν δώσει και τη ίδια τους τη ζωή για τον Παναθηναϊκό. Έχουν σκοτωθεί παιδιά στο δρόμο, πηγαίνοντας για να δούνε την ομάδα. Θα αναρωτιέστε : Ο κύριος Πιτιχούτης είναι 73 χρονών, πως αισθάνεται αυτός ; Αισθάνομαι ευτυχισμένος που είμαι μέλος αυτης της οικογένειας, που είμαι μαζί σας, με εσάς, τους νέους ! Όταν θα πεθάνω, έχω πει στα παιδιά μου, εκτός από τη σημαία του Παναθηναϊκoύ που θα με σκεπάζει και τον ύμνο της ομάδας μας που θα ακουστεί, να έχουν εκεί και ένα κασσετόφωνο που να παίζει τα συνθήματα και τα τραγούδια της εξέδρας. Αυτά τα συνθήματα, τα φωνάζω από μέσα μου, με την ψυχή μου, τα ΖΩ, τα συνθήματα ! "
Ελπίζουμε, κι εμείς, όταν φτάσουμε στην ηλικία σας, να έχουμε την ίδια ψυχή και το ίδιο αγνό, Παναθηναικό πάθος με εσάς !
"Το σπίτι μου είναι δίπλα στις εγκαταστάσεις του Παναθηναικού, στην Παιανία και εκεί, στην εκκλησία του Αγίου Φανουρίου, μου έκαναν την τιμή να με διαλέξουν ως επίτροπο. Κάποιοι λένε οτι ο Θεός είναι η τελευταία μας ελπίδα, Όχι !, δεν είναι η τελευταία . . . Πάντα ο Θεός είναι η ελπίδα μας ! Θα σας πω κάτι, τώρα : Κάποτε κάποιος είχε πάει στον παράδεισο και λέει στον Θεό : « Δεν θέλω να είμαι στον παράδεισο αλλά στη γη ! », « Γιατί ;», λέει ο Θεός . . . « Γιατί στα δύσκολα με είχες παρατήσει . . .» « Πάμε κάτω στη γη !», λέει ο Θεός . . . Κατεβαίνουν λοιπόν στη γη και περπατάνε σε μια παραλία, κοιτούν πίσω τους και βλέπουν τις πατημασιές που άφηναν πάνω στην άμμο. Ξαφνικά βλέπουν μόνο τα ίχνη ενός αντί δύο . . . « Βλέπεις ;», λέει ο ανθρωπος στο Θεό, « στα δύσκολα, ήμουν μόνος μου . . .» « Όχι, δεν σε παράτησα !», απαντάει ο Θεός, « στα δύσκολα σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και τα ίχνη που βλέπεις δεν είναι τα δικά σου αλλά τα δικά μου . . . !» Έτσι κι εγώ, έχω πολλά παραδείγματα για το πως ο Θεός με κρατούσε στην αγκαλιά του. Κάποτε, σε ένα παιχνίδι , στη Λεωφόρο, έπεσα στην καταπακτή και ολόκληρο το γήπεδο νόμιζε οτι σκοτώθηκα . . . Κι όμως ! Βγήκα χωρίς γρατζουνιά και τρελλάθηκε ο κόσμος ! Πριν από ένα άλλο ματς, πηγαίναμε στο ξενοδοχείο, στο Κεφαλάρι. Είμασταν τέσσερα αυτοκίνητα και, για πλάκα, βάλαμε στοίχημα για το ποιός θα φτάσει πιό γρήγορα . . . Είχα μια Alfa Romeo τότε και μπήκαμε μέσα εγώ, ο Χάρης ο Γραμμός, ο Γονιός και ο Παπαδημητρίου. Είχε χιονίσει και ο δρόμος γλυστρούσε επικίνδυνα . . . Εκεί λοιπόν, στη στροφή, στο Ζηρίνειο, μου έφυγε το αυτοκίνητο και πέσαμε πάνω σε έναν μαντρότοιχο . . . Και πάλι, όμως, βγήκαμε όλοι καλά ! Χωρίς γρατζουνιά !"
Mας μιλάει για την οικογένειά του και φαίνεται ξεκάθαρα η λατρεία του γι΄αυτήν, μέσα από τον καθρέφτη της ψυχής που είναι τα μάτια . . . Για τη γυναίκα, τα παιδιά και τα εγγόνια του, ιδιαίτερα για τον μικρό, τον Μάξιμο, που μεγαλώνει βλέποντας, από το σπίτι τους στην Παιανία, τις σημαίες του Παναθηναικού να ανεμίζουν, για το πως η ενασχόληση με το εγγονάκι του είναι γι΄αυτόν πηγή ζωής.
"Ο μικρός με λατρεύει και η κόρη μου μου λέει : « Μπαμπά ! Πρόσεξε μην πάθεις κάτι, χάθηκα αν κάτι σου συμβεί . . .» « Εγώ όμως, δεν φοβάμαι γιατί πιστεύω οτι εκείνες οι πατημασιές στην άμμο, δεν είναι δικές μου . . . » "
Αντί επιλόγου , ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον αθλητή, Παναθηναικό, αλλά κυρίως ΑΝΘΡΩΠΟ Ζαχαρία Πιτυχούτη που ομορφαίνει με την παρουσία του την Παναθηναική ζωή μας !
ΥΓ 1. Ζητούμε ταπεινά συγγνώμη απο τον Κύριο Ζαχαρία Πιτυχούτη για την καθυστέρηση στην ανάρτηση
αυτής της καταπληκτικής συνομιλίας.Η πρόθεσή μας ήταν, αυτονήτα, η άμεση δημοσιοποίηση.
Αποφασίσαμε όμως να κάνουμε υπομονή και να χρησιμοποιήσουμε αυτό το εξαιρετικό ντοκουμέντο πριν
την αρχή της μεγάλης καλοκαιρινής καμπάνιας μας που ξεκινάει σε λίγες μέρες ( 15 Μαίου ), με την ελπίδα
τα λόγια του Κυρίου Ζαχαρία να εμπνεύσουν και να συγκινήσουν τους Παναθηναικούς σε όλο τον κόσμο,
σήμερα που υπάρχει ανάγκη , σήμερα που ο Παναθηναικός μας χρειάζεται περισσότερο από ποτέ !
Για μια ακόμη φορά, ΚΥΡΙΕ Ζαχαρία, να είστε πάντα καλά και πάντοτε δίπλα μας !
ΥΓ 1. Η ζωή είναι να δίνεις και να παίρνεις, με μια μόνο διαφορά :
Αυτός που δίνει, βάζει ΑΠΟ την τσέπη του. Αυτός που παίρνει, βάζει ΣΤΗΝ τσέπη του, όπως λένε . . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου