ΟΙ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΙ ΜΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

 ΜΑΙΚ ΜΠΑΤΙΣΤ – ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΔΗΣ

Του Γιώργου Λιβέρη

Στα όρια του τέλους της πρώτης νιότης της ζωής τους, αφήνουν να μιλήσει περισσότερο η ψυχή τους παρά η επαγγελματική τους πλευρά του Αθλητισμού.

Είναι οι στιγμές που το γνήσιο φίλαθλο πνεύμα, κερδίζει κατά κράτος οτιδήποτε άλλο.

Ο Μάικ Μπατίστ, μετά ένα φεγγάρι στη Τουρκία, ζήτησε-παρακάλεσε να επιστρέψει στην ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Και πρότεινε ο ίδιος, να λαμβάνει μόνο το 1/10 των αλλοτινών απολαβών του. Δηλαδή μόνο τα απαραίτητα για την αξιοπρεπή διαβίωση στην Αθήνα.

Το αίτημα του – με χαρά- έγινε αποδεκτό, παρ’ ότι δημιούργησε προβλήματα. Ήταν η συγκίνηση της πρότασης και όχι η όποια ενίσχυση της ομάδας. Άλλωστε ο νέος παίκτης Κινέζος κάλυπτε το πόστο και οιόποιες ανάγκες υπήρχαν για το δεύτερο πλεϊμέικερ.

Το παράδειγμα του καλιφορνέζου Μάικ, δεν αποτελεί τη μοναδική περίπτωση διακαούς επιστροφής στον έρωτα της ζωής ενός πρωταθλητή.

Ο Θεσσαλονικιός Κώστας Λούδης, είναι η δεύτερη, περισσότερο χαρακτηριστική περίπτωση. Ο πραγματικός Σημαιοφόρος (του Πολεμικού Ναυτικού), μετά από αρκετούς συλλόγους που έχει δραστηριοποιηθεί επέστρεψε για να μοντάρει το Πόλο στον απογυμνωμένο Παναθηναϊκό.

Είναι ένα έργο ιδιαίτερα δύσκολο για τον τετράκις μετάσχοντα στους Ολυμπιακούς Αγώνες (4^η θέση με την Εθνική το 2004) και 4^ο Παγκόσμιο Πρωταθλητή, καθώς δεν αφορά αγωνιστικά ή καθαρά καθήκοντα προπονητή. Ψάχνει να βρει παίκτες για να στελεχώσει ομάδα. Από παλαιούς, νέους ή ελεύθερους. Όπως οι Αφρουδάκης, Παπαδόγγονας, Κουρλιάφτης, Κόχειλας, Κομάντινα κτλ, οι οποίοι πρέπει να αποδεχθούν την περιπέτεια. Διότι κανείς δεν κρύβεται πίσω από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Ερασιτέχνης. Ιδίως τώρα που ανέλαβαν – χωρίς αντίπαλο – τη Διοίκηση οι οπαδοί, με τις πρώτες κινήσεις τους να έχουν πείσει ότι όχι μόνο δεν διαθέτουν εφόδια, αλλά ούτε τη γνώση να ανταπεξέλθουν σε ένα δυσχερέστατο έργο.