ΟΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΙΕΣ

  ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ

Του Γιώργου Λιβέρη

Το τέλος του καλοκαιριού σηματοδοτεί μια ιδιαίτερα γεμάτη περίοδο, με επιστέγασμα τους Πανευρωπαϊκούς του Μπάσκετ. Η σεζόν άρχισε με επιτυχίες, από τις οποίες πλέον εντυπωσιακή ήταν η κατάκτηση του νταμπλ, αφού ηττήθηκε κατά κράτος ο πρωταθλητής Ευρώπης 2013. Όμως δεν γνωρίζω πόσο καλά θα τελειώσει.

Είναι περίεργο ότι το αρμόδιο τμήμα της FIBA, κατά τα τέλη Ιουλίου, αποφάνθηκε ότι φαβορί για τη κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ, είναι η Ελλάδα. Απρόβλεπτα αισιόδοξες προβλέψεις τρίτων όταν οι Έλληνες φίλαθλοι βλέπουν μπροστά τους ένα βουνό που λέγεται Ισπανία. Εκτός εάν στη FIBA γνωρίζουν περισσότερα.

Βέβαια για να παραμείνω συνακόλουθος με την αρχή ότι ένας δημοσιογράφος πάντα πρέπει να καλλιεργεί την τέχνη της καθαρής σκέψης, πρέπει να πω τα εξής: Στο τομέα του μπασκετικού άμαχου πληθυσμού, δηλαδή στις μικρές κατηγορίες, δεν τα πήγαμε φέτος άσχημα. Ας μην είμεθα πλεονέκτες. Η διεθνής κυριαρχία του Γιώργου Βασιλακόπουλου και της ελληνικής ομπρέλας του τελείωσε. Τώρα στηριζόμαστε αποκλειστικά στις δυνάμεις μας. Έτσι το χάλκινο μετάλλιο που κερδίσαμε και οι νέοι τους οποίους επιτυχώς προωθούμε – σε Ευρώπη και ΗΠΑ – αποτελούν επιτυχίες.

Προσωπικά θα είμαι απόλυτα ικανοποιημένος εάν και στην κατηγορία των ανδρών η Ελλάδα, της μόνιμης κρίσης, κατακτήσει άλλο ένα χάλκινο μετάλλιο. Δεν θα προέρχεται αυτό από τις ικανότητες του Αντρέα Τρινκιέρι, την μετριότητα του Βενσάν Κολέ (προπονητής της Γαλλίας)  ή την γκρίνια του Παναγιώτη Γιαννάκη αλλά από το βάθος της Εθνικής Ομάδας και τη δυνατότητα κάλυψης των κενών. Μιά τρίτη θέση διατηρεί το κύρος μας ανάμεσα στις ιστορικές ομάδες της Ευρώπης, όπως είναι οι Ρωσία, Γαλλία, Σερβία, Ιταλία, η διοργανώτρια Σλοβενία και η φετινή αποκάλυψη το Βέλγιο.

Όμως το πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ έχει και μια άλλη παράμετρο που δεν πρέπει να την παραβλέπουμε. Η εκκολαπτόμενη νέα γενιά παικτών μας, οδηγούμενη και ποδηγετούμενη από την αμέσως προηγούμενη, δεν κατευθύνεται σε καθαρές ατραπούςΕίναι απόλυτα βάσιμοι οι φόβοι πως η λάμψη του χρήματος επιδρά αρνητικά στην αθλητική αγωγή και την κοινωνική παιδεία. Οι γονείς των προικισμένων τέκνων δεν φροντίζουν οι γόνοι τους να αποκτήσουν πρώτα τις απαραίτητες βάσεις, εδώ και στην Αμερική, καθώς η προίκα από τα παχυλά συμβόλαια τους σαγηνεύει. Αποτέλεσμα είναι να χάνεται ο έλεγχος κρίσης, να επέρχεται ο αποπροσανατολισμός, να χάνεται το συναίσθημα, η λογική, η φυσική συνέχεια και να εξαφανίζεται η ιστορία. Τα πάντα θυσία στο βωμό του χρήματος. Από τώρα, από την εφηβεία, πριν καν υπάρξουν υποχρεώσεις. Είναι αυτή η πλέον άσχημη πλευρά του επαγγελματισμού που εισχώρησε στις οικογένειες.

http://palaimaxoipao1908.blogspot.gr/