ΦΙΛΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΥΓΜΑΧΙΑΣ ΣΤΟΝ Π.Α.Ο

ΕΝΑΣ ΑΞΙΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ...ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΕΪΜΑΡΑΚΗΣ!!!

ΣΕ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΠΙ ΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΪΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΣΤΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ...ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ Ο ΠΡΕΔΡΟΣ ΤΟΥ Π.Α.Ο ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ!!!

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ 

ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ

Τη Δευτέρα 2 Νοεμβρίου στις 18.30 ο Σύλλογος των Παλαιμάχων Αθλητών και Πρωταθλητών του Παναθηναϊκού εγκαινιάζει τα Γραφεία του με Αγιασμό και εορταστική εκδήλωση. 

Τα Γραφεία βρίσκονται στην οδό Κόνιαρη 68, δρόμο κάθετο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, πολύ κοντά στο Γήπεδο «Απόστολος Νικολαϊδης». 

Στην εκδήλωση κλήθηκαν να παραστούν όχι μόνο τα Μέλη του Συλλόγου, αλλά ακόμη εκπρόσωποι των διοικήσεων του Παναθηναϊκού, παράγοντες ακόμη δε και όσοι φίλοι το επιθυμούν. 

Με την ευκαιρία των εγκαινίων το Δ.Σ των Παλαιμάχων Αθλητών αποφάσισε να τιμήσει τον Πανελλήνια Πρωτοπόρο Σύλλογο των Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών, ο οποίος συμπληρώνει φέτος 27 χρόνια επιτυχούς δράσης και στον οποίο διατέλεσαν Πρόεδροι ιστορικά ονόματα, με πρώτο Πρόεδρο τον Κώστα Λινοξυλάκη και σημερινό τον γιατρό Φραγκίσκο Σούρπη. 

ΤΟ 

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ 

ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΩΝ 

ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΘΛΗΜΑΤΩΝ 

ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΜΑΣ 

ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ 

ΝΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΣΕΙ 

Τη Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015 και ώρα 18.30  

στα εγκαίνια των Γραφείων του Συλλόγου 

που βρίσκονται επί της οδού Κόνιαρη 68 

πλησίον του γηπέδου «Απόστολος Νικολαϊδης»  

στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 

          Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                            Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ 

        ΑΠΟΣΤ. ΚΟΝΤΟΣ                           ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΕΡΗΣ 

Σημ: Μετά το πέρας των εγκαινίων θα ακολουθήσει κοκτέιλ.

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΡΕΚΟΡ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ (24/10/1970)

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΡΕΚΟΡ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ (24/10/1970)

Παγκόσμιος Παπανικολάου – Παγκόσμιος Παναθηναϊκός

Το ημερολόγιο έγραφε 24 Οκτωβρίου 1970, όταν ο Χρήστος Παπανικολάου του Παναθηναϊκού κατέρριπτε το παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα απί κοντώ στο στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης».

 

Κοίταξε το φαληρικό ουρανό και στο νου του ήρθαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1968 στο Μεξικό. Εκείνα τα χρόνια ακόμα και μία όγδοη ολυμπιακή νίκη θεωρείτο για την Ελλάδα τεράστιο κατόρθωμα. Για το 28χρονο παλικάρι από τα Τρίκαλα, όμως, η τέταρτη θέση ήταν αποτυχία…

Σφίγγει με αποφασιστικότητα το μαύρο του κοντάρι, που είχε αγοράσει ένα χρόνο πριν στη Γερμανία. Φυσάει αεράκι. Περιμένει…Οι φίλαθλοι στο στάδιο αγγίζουν τις δέκα χιλιάδες. Δεν ακούγεται τίποτα, όλοι περιμένουν να ξεκινήσει. Όλοι πιστεύουν πως μπορεί. Και πιο πολύ εκείνος.

Το βλέμμα του στράφηκε στο μεγάλο στόχο, τα 547 εκατοστά. «Τώρα είναι η μεγάλη ώρα», σκέφτηκε, και από το μυαλό του πέρασε η στιγμή εκείνη, το 1960, που αποφάσισε να έρθει στην πρωτεύουσα και να γραφτεί στον σύλλογο τον μεγάλο, τον Παναθηναϊκό, παρέα με τον παλιό δεκαθλητή του Τριφυλλιού Γιώργο Κάβουρα και τον προπονητή Μιχάλη Μητροφάνη. Ήταν το μεγάλο βήμα της καριέρας του και μία νέα αρχή για το αμούστακο 18χρονο τότε αγόρι με το περίσσιο ταλέντο. Φοράει σκούρα μπλε φανέλα με το Νο78 και λευκό σορτσάκι. Αυτή τη φορά δεν επέλεξε την πράσινη φανέλα με το μεγάλο λευκό τριφύλλι. Το τριφύλλι όμως το έχει πάντα μέσα του…

Το ρολόι γράφει 5.49. Το αγώνισμα του δίσκου που γινόταν την ίδια στιγμή σταματάει για το Χρήστο. Όλοι θέλουν να τον δουν. Ξεκινάει…Στην αρχή φαίνεται να χάνει το βηματισμό, αλλά στην πορεία όλο και αυξάνει την ταχύτητα του. Βυθίζει το κοντάρι του στην τάφρο και με άψογη τεχνική λυγίζει το σώμα του περνώντας τον πήχυ. Ο πήχυς μένει στη θέση του. Αυτό ήταν. Ήταν πλέον παγκόσμιος ρέκορντμαν! Το Στάδιο Καραϊσκάκη, που με πρόταση του «πατριάρχη» του Παναθηναϊκού και τότε προέδρου της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, Απόστολου Νικολαΐδη, έγινε από αμιγώς ποδοσφαιρικό γήπεδο ένα σύγχρονο στάδιο με χωρητικότητα άνω των 40.000 θεατών, ζούσε τη μία από τις δύο μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία του.

Η δεύτερη θα έρθει δεκατέσσερεις μήνες μετά και θα έχει και αυτή ως κοινό παρονομαστή τον Παναθηναϊκό, το «σύλλογο των Πρωταθλητών», την «πεμπτουσία του ελληνικού αθλητισμού» όπως είχε παραδεχθεί το 1963 ο πρόεδρος και ιστορικός ηγέτης του Ολυμπιακού, Γιώργος Ανδριανόπουλος. Ήταν ο τελικός του Διηπειρωτικού Κυπέλλου μεταξύ του Παναθηναϊκού και της Νάσιοναλ Μοντεβιδέο. H πρώτη και η μοναδική φορά στα χρονικά που ένας ελληνικός ποδοσφαιρικός σύλλογος θα εκπροσωπούσε, όχι μόνο τη χώρα του, αλλά και μία ολόκληρη ήπειρο… Και η δεύτερη συνάμα φορά που το στάδιο θα απολάμβανε μία εθνική πρωτιά παγκοσμίου χαρακτήρα. Από ποιόν άλλον… Ας γυρίσουμε όμως στο μεγάλο ρεκόρ του Παπανικολάου.

«ΤΙΝΑΧΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΣΑΝ ΠΥΡΑΥΛΟΣ», έγραψε η Αθλητική Ηχώ δύο ημέρες μετά, στις 26 Οκτωβρίου 1970. Το τί ακολούθησε δεν περιγράφεται. Οι φίλαθλοι που βρίσκονταν στο στάδιο παραληρούσαν. Ένας από αυτούς θα πλησιάσει τον Παπανικολάου, θα βγάλει το χρυσό δακτυλίδι που φορούσε και θα του το χαρίσει. Ο Τρικαλινός αθλητής ματαίως θα έψαχνε να τον βρει για να του το επιστρέψει… Ξαφνικά, στους φωτεινούς πίνακες που αναγράφονται οι επιδόσεις εμφανίζεται το 5.49. Όλοι νομίζουν πως πρόκειται για τη νέα προσπάθεια του αθλητή. Τελικά έγινε εκ νέου μέτρηση και ο πήχυς μετρήθηκε στα 5.49 και όχι στα 5.47 που ήταν η προσπάθεια. Νέος πανζουρλισμός!

Το 5.46 του μεγάλου αντιπάλου του Παπανικολάου, Ανατολικογερμανού Νόρντβιγκ, είχε συντριβεί πλέον. Τις επόμενες ημέρες όλος ο κόσμος θα μιλάει για το ρεκόρ, ενώ στα γραφεία του Παναθηναϊκού θα φτάνουν σωρηδόν συγχαρητήριες επιστολές για τον αθλητή-καμάρι του συλλόγου. Ο Παπανικολάου προσπάθησε αργότερα και στο 5.54, και οι τρεις του όμως προσπάθειες ήταν αποτυχημένες, αν και η τρίτη ήταν εξαιρετική και για λίγο έριξε τον πήχυ.

Για να καταλάβουμε σήμερα πόσο μεγάλο επίτευγμα ήταν για τα δεδομένα της εποχής το παγκόσμιο ρεκόρ του Παπανικολάου, αξίζει να αναφέρουμε πως ποτέ άλλοτε δεν σημειώθηκε παγκόσμιο ρεκόρ από Έλληνα άνδρα σε επίσημο αγώνισμα του στίβου. Το ρεκόρ του Τρικαλινού άλτη έσπασε στις 8 Απριλίου 1972 ο Σουηδός Κίελ Ίσακσον, με 5.51. Κράτησε δηλαδή σχεδόν 18 μήνες. Στην Ελλάδα, μόλις το 1992 καταρρίφθηκε από έναν άλλο Χρήστο, τον Παλλάκη, επίσης αθλητή του Παναθηναϊκού. Σύμπτωση: ο Παλλάκης είχε ζητήσει τον πήχυ στα 5.50. Τον πέρασε. Το άλμα του αργότερα μετρήθηκε κι αυτό δύο πόντους παραπάνω, στα 5.52! Ο δε Παπανικολάου δεν χρειάστηκε καμία εξωγενή βοήθεια για να πετύχει αυτό το ρεκόρ. Ήταν 100% ερασιτέχνης, χωρίς χορηγούς και χωρίς απαγορευμένες ουσίες. Ντοπαριζόταν μόνο με μέλι και νερό, ίσως και καμιά φορά με την Παναθηναϊκή Ιδέα, την οποία λάτρευε και λατρεύει τόσο, που το 1977, σε ηλικία 36 ετών κι ενώ είχε ήδη αποχωρήσει από τον αθλητισμό, πείστηκε από τον Αντώνη Μαντζεβελάκη να πηδήξει στο πανελλήνιο πρωτάθλημα για να δώσει πολύτιμους βαθμούς στον Παναθηναϊκό.

Αποτέλεσμα: Αγωνίστηκε, κέρδισε σχεδόν απροπόνητος το χρυσό μετάλλιο και χάρις σ’ αυτόν ο Παναθηναϊκός αναδείχθηκε Πρωταθλητής Ελλάδας με μόλις τρεις βαθμούς διαφορά (59 έναντι 56 του Ηρακλή Θεσσαλονίκης). Ο Χρήστος Παπανικολάου θα ήταν και αργυρός Ολυμπιονίκης το 1968 στο Μεξικό, αν ο δεύτερος Σιπρόφσκι και ο τρίτος Νόρντβιγκ, Δυτικογερμανός και Ανατολικογερμανός αντίστοιχα, δε βρίσκονταν να έχουν κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών όπως αποκαλύφθηκε πολλά χρόνια αργότερα στα αρχεία της Στάζι. Δευτεραθλητής Ευρώπης το 1966, χρυσός Μεσογειονίκης το 1967 και το 1971, 8 φορές πρώτος σε Βαλκανικούς Αγώνες και 13 φορές Πρωταθλητής Ελλάδας, 12 στο άλμα επί κοντώ και μία στο δέκαθλο, το 1967. Στο δέκαθλο κατείχε και το πανελλήνιο ρεκόρ. Ανακηρύχθηκε αθλητής της χρονιάς το 1965, το 1966, το 1967, το 1968 και το 1970.
Ο Παναθηναϊκός μας, ο σύλλογος με τους αμέτρητους ομαδικούς τίτλους σε όλα τα σπορ, ο μεγαλύτερος ελληνικός σύλλογος σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, αποτελεί διαχρονική σχολή στο πολύ δύσκολο και τεχνικό άθλημα του επί κοντώ. Κατέχει επίσης ένα ακατάρριπτο ρεκόρ: Οι αθλητές του έχουν κατά καιρούς πετύχει 41 πανελλήνιες νίκες στο αγώνισμα αυτό. Κανένας σύλλογος, σε κανένα αγώνισμα του κλασικού αθλητισμού δεν έχει πετύχει κάτι παρόμοιο…

Η τελευταία παράσταση του «Μητσάρα» (pics & vids) Από Panathinaikoskosmos -

τ

• ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ
 

Η τελευταία παράσταση του «Μητσάρα» 

(pics & vids)

Από Panathinaikoskosmos -

Οκτ 20, 2015

0Ακριβώς πριν 18 χρόνια ο Δημήτρης Σαραβάκος αγωνιζόταν για τελευταία φορά στην καριέρα του.

Και αυτό το έκανε φορώντας την αγαπημένη του πράσινη φανέλα.

Στις 20 Οκτωβρίου του 1997 ο μεγάλος «μικρός» του ελληνικού ποδοσφαίρου κρέμασε τα

ποδοσφαιρικά

του παπούτσια στα 36 του χρόνια. Ήταν για το παιχνίδι πρωταθλήματος απέναντι στον Αθηναϊκό, 

όπου οι πράσινοι επικράτησαν με 4-1.

Ο άνθρωπος με το κίτρινο περιβραχιόνιο

Σχετικα

5 άρθρα
2 ομάδες, 1 πρόσωπο

Ο Σαραβάκος πέρασε στο παιχνίδι στο 78′ και αγωνίστηκε για 15 λεπτά περίπου, έχοντας μάλιστα ένα δοκάρι, μια εκπληκτική εκτέλεση φάουλ, και μία κλασσική ευκαιρία στις καθυστερήσεις για να χρηστεί σκόρερ στην τελευταία του παράσταση στους αγωνιστικούς χώρους.

Δείτε τις στιγμές από την τελευταία του εμφάνιση:

Από τον Πανιώνιο έως τους «4» της Ευρώπης

Η καριέρα ενός εκ των κορυφαίων Ελλήνων ποδοσφαιριστών στην ιστορία, ξεκίνησε από τον Πανιώνιο, όπως και πολλών άλλων. Από τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα όλοι μιλούσαν για τον νέο αστέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και δεν έπεσαν έξω. Το πέρασμα του χρόνου ήρθε μετά από 132 αγώνες, 35 γκολ, μία κατάκτηση Κυπέλλου (1979) και ύστερα από πολύ μαγεία, ουσία και δουλειά, ο Δημήτρης Σαραβάκος πήρε μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 1984 όπου παρέμεινε για 10 χρόνια. Στο διάστημα αυτό «μέτρησε» 252 συμμετοχές και 125 τέρματα.

Αλλά δεν είναι μόνοι οι αριθμοί που μετρούν για τον «Μητσάρα». Είναι οι μαγικές στιγμές που χάριζε στα ντέρμπι με τον «αιώνιο» αντίπαλο Ολυμπιακό. Είναι τα λεγόμενα εύκολα παιχνίδια τα οποία καθάριζε. Είναι τα τεράστιας σημασίας γκολ που σημείωσε στην Ευρώπη, μεγαλώνοντας ακόμη περισσότερο το ευρωπαϊκό πρεστίζ του Τριφυλλιού με τις πορείες που έκανε. Μία εξ αυτών η ξέφρενη πορεία έως τους «4» του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στην πρώτη χρονιά του Σαραβάκο στα πράσινα, όπου ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε από τη Λίβερπουλ.

Αξέχαστο γεγονός, η απόρριψη των βαλιτσών με τα εκατομμύρια δραχμών που του έδινε το 1988 ο Κοσκωτάς. Ο «Μητσάρας» δεν θαμπώθηκε από τα πλούτη, παρέμεινε στην ομάδα της καρδιάς του και σκόραρε στο επόμενο ντέρμπι γνωρίζοντας την αποθέωση από την πράσινη κερκίδα!

Ντύθηκε στα «κιτρινόμαυρα» για δύο χρονιές, επέστρεψε και έγραψε το τέλος

Το καλοκαίρι του 1994 δεν ανανεώθηκε το συμβόλαιό του στον Παναθηναϊκό και η ΑΕΚ έσπευσε να υπογράψει τον 33χρονο τότε Σαραβάκο. Το 1995 αντιμετώπισε την πρώην ομάδα του στον αλήστου μνήμης τελικό του Μπάκα. Σε εκείνο το παιχνίδι είχε κερδίσει πέναλτι, το οποίο εκτέλεσε ο ίδιος στο 12ο λεπτό, το οποίο όμως έστειλε πάνω από τα δοκάρια του Βάντσικ.

Με την Ένωση ο Σαραβάκος αγωνίστηκε σε 47 παιχνίδια, σκόραρε 21 φορές ενώ κατέκτησε το Κύπελλο το 1996.

Κετσπάγια, Τσιάρτας, Μανωλάς και Σαραβάκος!

Η «κιτρινόμαυρη» περιπέτεια του «Μητσάρα» κράτησε 2 χρονιές, για ένα χρόνο έμεινε ανενεργός και έπειτα (1997) επέστρεψε στον Παναθηναϊκό για να κλείσει την καριέρα του.

Οι διακρίσεις του μεγάλου «μικρού»

Ο Σαραβάκος θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Οι τίτλοι της καριέρας του είναι 14 στο σύνολο. Τρία πρωταθλήματα με τον Παναθηναϊκό (1986, 1990, 1991), 8 Κύπελλα (1979-Πανιώνιος, 1986, 1988, 1989, 1991, 1993, 1994-Παναθηναϊκός, 1996-ΑΕΚ) και 3 Σούπερ Καπ με τους «πράσινους» (1988, 1993, 1994).

Είχε επίσης βγει πρώτος σκόρερ στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1988 (6 γκολ) και στην Α” Εθνική το 1991 (23 γκολ).

Θυμηθείτε ορισμένες από τις καλύτερες στιγμές της τεράστιας καριέρας του «Μητσάρα»:

Η ΕΛΛΗΝΟΠΟΙΗΣΗ ΜΑΣ

ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ 

Ανάλυση του Γιώργου Λιβέρη 

Έκπληξη του φετινού πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου αποτελεί, αναμφισβήτητα, ο Πανιώνιος. Με την υψηλή βαθμολογική του θέση έχει προσφέρει μια νότα παρηγοριάς στους τόσο πονεμένους φίλους του, αλλά και στοιχεία αισιοδοξίας ότι θα συνεχίσει τη λαμπρή τριών Αιώνων ιστορία του. 

Για όσους δεν βρίσκονται στο στενό κύκλο των οπαδών του Συλλόγου, ούτε βέβαια είναι «Πάνθηρες» η επιτυχία του Πανιωνίου εστιάζεται στη σύνθεσή του καθώς είναι ο πρώτος Σύλλογος με τέτοια συνάθροιση (ή μάλλον συσπείρωση) Ελλήνων παικτών. 

Στην τελευταία αγωνιστική και την 4η νίκη του σε 7 αγώνες παράταξε 11 Έλληνες παίκτες, ο μόνος Σύλλογος με τόσα δικά μας παιδιά και με διαφορά από τον επόμενο που ήταν ο Ηρακλής. 

Ο «γηραιός» της Θεσσαλονίκης με τους 9 γηγενείς ποδοσφαιριστές είχε και αυτός μια μεγάλη επιτυχία καθώς με την ισοπαλία του διατήρησε για 5η χρονιά το αήττητο από τον ΠΑΟΚ. 

Για τα Σωματεία που αναζητούν Έλληνες, ανιχνεύουν ταλέντα και ενισχύουν τις γραμμές τους με δικά μας παιδιά, αξίζει ένας έπαινος. Μεταξύ αυτών και η ομάδα του Πανόπουλου, η οποία στην τελευταία αγωνιστική αντέταξε 8 Έλληνες, εκτός έδρας στην Τρίπολη και απέσπασε ισοπαλία. 

Αλλά το μεγαλύτερο κέρδος και πλεονέκτημα, που δημιουργούν αυτές οι ομάδες μέσης στάθμης, είναι πως διατηρούν άσβεστη τη φλόγα των νεαρών και εκκολαπτόμενων παιδιών στο να αναδειχθούν και να φθάσουν στο απώτατο σημείο, της πρόσκλησης στην Εθνική Ομάδα. 

Οι αντίθετες κινήσεις εκείνων που προτιμούν την επιλογή φθηνών λεγεωνάριων από τα πέρατα του κόσμου και την επιλογή μόνο ενός ή δυο Ελλήνων παικτών στην ενδεκάδα τους, με την ταυτόχρονη μόνιμη παρουσία μέτριου ξένου τεχνικού, μόνο κακό φέρνει στον τόπο μας. 

Είναι αναγκαίο να τονισθεί για χιλιοστή φορά ότι το Γουέμπλεϋ επιτεύχθηκε από Έλληνες τακτικούς και αναπληρωματικούς όπως ασφαλώς και ο θρίαμβος στην Πορτογαλία το 2004 στο Πανευρωπαϊκό. Και στις  δυο περιπτώσεις υπήρχαν οι (απαραίτητοι) εμπνευσμένοι ηγέτες, ο Φέρεντς Πούσκας και ο Όττο Ρεχάγκελ, των οποίων ματαίως αναζητούμε άξιους συνεχιστές. Ιδίως με τη βιασύνη που ανεγκέφαλα παρουσιάζει η ΕΠΟ. 

Σύλλογοι οι οποίοι αυτή την περίοδο έχουν δώσει λύσεις στο οικονομικό τους θέμα, όπως ο ΠΑΟΚ και ο ΟΣΦΠ, καλλιεργούν ουσιαστικά αντεθνικό κλίμα όταν αγωνίζονται χρησιμοποιούντες 2 ή 3 (Ατρόμητος) ή 4 (ΠΑΟΚ) Έλληνες παίκτες. 

Ασφαλώς επίλεκτοι ποδοσφαιριστές μας αγωνίζονται στο εξωτερικό και διακρίνονται, αλλά το πρόσκαιρο μάζεμά τους για τις εκάστοτε υποχρεώσεις της Εθνικής καθόλου δεν βοηθά τη συνοχή και το ομαδικό παιχνίδι, δεδομένου του χαρακτήρα μας και της απουσίας πνεύματος συνεργασίας που μας διακρίνει. Το αντίθετο αποτελεί το μυστικό της επιτυχίας των Γερμανών. 

Βέβαια αναφορικά με την πληθώρα των ξένων παικτών πάντα υπάρχει η νοσηρή σκέψη ότι οι συναλλαγές με τους αλλοδαπούς ποδοσφαιριστές μέσα από περίεργα κανάλια που παρεμβάλλονται επιτρέπουν περισσότερες ύποπτες διασυνδέσεις. Αντιληπτό και διεθνές το φαινόμενο, αλλά τελικά το πληρώνει η Εθνική μας Ομάδα. Αυτό όμως πλέον αποτελεί ένα κραυγαλέο έγκλημα για το ποδόσφαιρό μας.