Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ανάλυση του Γιώργου Λιβέρη
«Έκανε και η Ελευσίνα Στάρι».
Ύστερα από 23 μήνες η Εθνική μας Ποδοσφαίρου πέτυχε νικητήριο τέρμα.
Μετά από 12 αγώνες χωρίς νίκη κερδίσαμε στον 13ο αγώνα.
Η παρηγοριά είναι μικρή καθώς η νίκη δεν μας απομάκρυνε από την τελευταία θέση.
Οι αποτυχημένες προσπάθειές μας βαραίνουν κατά 50% τους αγωνιζόμενους και κατά το υπόλοιπο τη διοίκηση.
Πριν 11 χρόνια είμαστε τόσο εμείς όσο και ο Όττο Ρεχάγκελ ιδιαίτερα τυχεροί, αφού αμφότεροι σημειώσαμε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ιστορίας μας.
Τώρα η ΕΠΟ αναζητά οπωσδήποτε ξένο προπονητή μέχρι τις 15 Νοεμβρίου. Ως η ανόητη βιασύνη να λύσει με επιτυχία το πρόβλημα. Σαν να μην υπάρχουν Έλληνες προπονητές στο Ποδόσφαιρο, παρά μόνο στο Μπάσκετ.
Ασφαλώς να μην φθάσουμε στην εποχή του Κώστα Πολυχρονίου, αλλά οι μετά – Ρεχάγκελ ξένοι δεν μας πείσανε απόλυτα για τις ικανότητές τους.
Επί πλέον δεν υπάρχει τώρα η οικονομική άνεση για έναν καλό ξένο προπονητή.
Όμως υπάρχει κάτι ακόμη. Οι περισσότεροι εκλεκτοί παίκτες μας αγωνίζονται στο εξωτερικό. Η συνάθροισή τους απαιτεί γνώση της πραγματικότητας για να επιτευχθεί μια ομοιογένεια. Πάντοτε η έλλειψη συνοχής ήταν η αδυναμία μας.
Με τις ελληνικές ομάδες που πρωταγωνιστούν στο Πρωτάθλημα να έχουν μόνο 2 – 3 Έλληνες παίκτες κάθε μια, στις βασικές τους ενδεκάδες, είναι πολύ δύσκολο μια από αυτές να αποτελέσει τον κορμό. Άρα κάποιος γνώστης των ελληνικών πραγμάτων πρέπει να βάζει σε τάξη τους Λεγεωνάριους (με την καλή έννοια των πραγμάτων).
Η βιασύνη δεν είναι ότι προέχει σήμερα. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα και από αυτήν την Ουγγαρία που κερδίσαμε.
Τη δεκαετία του ’50 η ομάδα του Πούσκας ήταν με διαφορά η καλύτερη στον κόσμο. Ήταν αυτή που κέρδισε στο Λονδίνο – για πρώτη φορά στην ιστορία του Ποδοσφαίρου – την Εθνική Μ. Βρετανίας. Μάλιστα με 6 – 3. Μετά διαλύθηκε. Πέρασαν 30 χρόνια μιζέριας για να φθάσει η Ουγγαρία στην Εθνική του Ντέταρη. Χρειάσθηκαν άλλα 30 χρόνια για να ξαναορθοποδήσει, χωρίς πάντως αυτό να είναι σίγουρο, αφού έχασε από την ομάδα μας.
Η Εθνική μας Ποδοσφαίρου έχει μια ιστορία 95 ετών. Μια από τις μεγαλύτερες παγκόσμια. Συγκροτήθηκε για πρώτη φορά το 1920 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας. Τότε που δεν υπήρχε Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ιδρύθηκε το 1926). Την αποτελούσαν παίκτες του Παναθηναϊκού, του Απόλλωνα, του Πανιωνίου και του Πειραϊκού.
Ο Παναθηναϊκός στα 95 αυτά χρόνια, συνεχιστής εκείνης της πρωτοβουλίας του, προσφέρει, χωρίς ούτε ένα κενό, παίκτες στην Εθνική Ομάδα. Περισσότεροι από τον αριθμό των 150 έχουν, σε όλο αυτό το διάστημα, ενεργή συμμετοχή στους αγώνες της Εθνικής μας Ομάδας.
Αυτονόητο ότι δεν κρίνεται, ούτε χρειάζεται πειστικό συμπέρασμα για την μονοδιάστατη υπεροχή του Παναθηναϊκού. Ίσως τιμής ένεκεν θα έπρεπε να αναφερθούν τα ονόματα αυτών των εκλεκτών που πρωταγωνίστησαν για δεκαετίες. Αλλά μια αξιολόγηση θα ήταν άδικη. Διότι άλλη ήταν η συχνότητα των αγώνων την εποχή του Απόστολου Νικολαϊδη και του Γιώργου Καλαφάτη και άλλη του Γιώργου Καραγκούνη και του Στράτου Αποστολάκη. Όμως πάλι δεν είναι δυνατόν κανείς να αιωρείται αδιάφορος μπροστά στις ατελείωτες συμμετοχές π.χ του Άγγελου Μπασινά και του Δημήτρη Σαραβάκου.
Στην αμήχανη προσπάθεια επιβεβαίωσης των πρώτων μεταξύ των καλυτέρων σωστό είναι να μνημονευθούν οι 30 επικρατέστεροι, με μια επιδίωξη λογικής προτεραιότητας. Ως εξής:
Γιώργος Καραγκούνης, Στράτος Αποστολάκης, Άγγελος Μπασινάς, Δημήτρης Σαραβάκος, Γιάννης Καλιτζάκης, Νίκος Λυμπερόπουλος, Γιούρκας Σεϊταρίδης, Τάκης Φύσσας, Μίμης Δομάζος, Μαρίνος Ουζουνίδης, Σωτήρης Κυργιάκος, Γιάννης Γκούμας, Νίκος Νιόπλιας, Κώστας Κωνσταντινίδης, Κώστας Φραντζέσκος, Άνθιμος Καψής, Κώστας Ελευθεράκης, Κώστας Αντωνίου, Φάνης Γκέκας, Νίκος Καρούλιας, Αριστείδης Καμάρας, Κώστας Λινοξυλάκης, Βασίλης Κωνσταντίνου, Σπύρος Λιβαθυνός, Σπύρος Μαραγκός, Τάκης Οικονομόπουλος, Γιώργος Δώνης, Τάκης Λουκανίδης, Αντώνης Αντωνιάδης, Λουκάς Βύντρα, Αντώνης Μηγιάκης κ.λ.π. κ.λ.π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου