ΟΙ ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΙ ΤΟΥ «ΠΑΟ»

ΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ

Κείμενο του Γ.Γ 
των Παλαιμάχων Γιώργου Λιβέρη

Η ολισθαίνουσα πορεία του Ελληνικού Αθλητισμού, αλλά και του Συλλόγου μας, ήταν η κύρια αιτία της συσπείρωσης και της σταδιακής ισχυροποίησης των Παλαιμάχων Πρωταθλητών του Παναθηναϊκού.

Οι Παλαίμαχοι δεν στηρίχθηκαν στον συμβολισμό που μεταφέρουν και την συγκρουσιακή ικανότητά τους, αλλά με κάποιον αυτοματισμό προκάλεσαν το συναπάντημά τους ως κύριο συναισθηματικό μέσο συγκράτησης των αρνητικών εξελίξεων.

Οι εμφανίσεις εκείνων που γενικά στον Ελληνικό Αθλητισμό και ειδικά στο Σωματείο ήρθαν, ευαγγελιζόμενοι την οικονομική (κυρίως) αναδιάρθρωση, όχι μόνο δεν ευοδώθηκαν, αλλά αύξησαν τα σημεία ανησυχίας των φιλάθλων.

Μετά τα παραπάνω ο εσωτερικός ισχυρός μηχανισμός αγάπης των Βετεράνων προς το Σωματείο τους λειτούργησε, όχι στη δική τους λογική επιβίωσης, αλλά στη λογική επιβίωσης του πρώτου Συλλόγου της Πρωτεύουσας (ακόμη και σήμερα) και του πρώτου Συλλόγου ιστορικά της Ελλάδος.

Η κατακρήμνιση των αδελφών Αθηναϊκών Σωματείων του Πανελληνίου ΓΣ και του Εθνικού ΓΣ κατατρόμαξε τους Παλαιμάχους του Παναθηναϊκού, αλλά και τους αφύπνισε. Εξαφάνισε κάθε αναστολή τους και προέταξε τις ηθικές αξίες που πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε φίλαθλο και περισσότερο κάθε Αθλητή.

Βεβαίως τίθεται το ερώτημα:

Ωραία και τι έρχονται τώρα να κάνουν οι Παλαίμαχοι;

Τι προσπαθούν να επιτύχουν; Μήπως να ανατρέψουν το ποτάμι της καταστροφής;

Όχι τίποτα από αυτά, που αρμόζουν σε κήρυξη πολέμου.

Απλά, αλλά υποχρεωτικά, έρχονται να παρουσιάσουν τις αξίες του παρελθόντος. Να ταρακουνήσουν αυτούς οι οποίοι ήρθαν να επωφεληθούν και όχι να προσφέρουν. Να γνωρίσουν σε όσους πιστεύουν ακόμη στις αξίες του Αθλητισμού, ότι οι Παλαίμαχοι τους συντρέχουν. Να πληροφορηθούν οι νέες γενιές για τα επιτεύγματα των παλαιών. Να υποκαταστήσουν τις τωρινές Διοικήσεις την υποχρέωσή τους να τηρούν Θεσμούς – Ιστορία – Παραδόσεις. Να υποστηρίζουν τη δυνατότητα συνέχισης της Ιστορίας του Παναθηναϊκού. Να αποτελέσουν ένα από καρδιάς καταφύγιο και ένα ατού στους φιλάθλους τους με απτά παραδείγματα, αλλά και με δυνατότητες θαυμασμού για ότι εμείς έχουμε κάνει που δεν το έχουν κάνει άλλοι.

Από το Γουέμπλεϋ και από το σχεδόν ταυτόσημο χρονικά Παγκόσμιο Ρεκόρ του Χρήστου Παπανικολάου έχουν περάσει 46 (καθώς μπαίνουμε στο 2016) χρόνια.

Υπάρχουν λοιπόν 2 γενιές φιλάθλων μας που δεν τα έχουν ζήσει αυτά και αρχίζει να αναδεικνύεται η τρίτη γενιά στην οποία κανείς δεν θα της τα αναφέρει.

Είναι γνωστό ότι εξαφανίζεται ο Λαός που δεν τιμά και αγνοεί την ιστορία του. Πολύ περισσότερο ισχύει αυτό για κάθε Σύλλογο. Οι καινούργιοι που απερίσκεπτα και χωρίς υποδομές έρχονται να διοικήσουν, με την βεβαιότητα ότι θα επιτύχουν, κατά γενικό κανόνα αποτυγχάνουν. Δεν έχουν όλα τα φόντα να επιτύχουν ως σωστοί διοικητικοί παράγοντες.

Ασφαλώς ούτε και όλοι οι Παλαίμαχοι Πρωταθλητές είναι ικανοί να διοικήσουν. Όμως υπάρχει η αιτιολογία. Η δυναμική εσωστρέφεια ήταν αυτή που τους οδήγησε στους μεγάλους τίτλους. Και αυτή η εγωκεντρική ισχύς δεν είναι δυνατόν από τη μια ημέρα στην άλλη να μετατραπεί σε αλτρουισμό, αλληλεγγύη και αγκάλιασμα των τρίτων.

Όμως σήμερα όλα τα παραπάνω είναι φανερό ότι έχουν ανατραπεί στις καρδιές των Παλαιμάχων Αθλητών του Παναθηναϊκού και με μια μοναδική συνεκτικότητα προσπαθούν να συνετίσουν τους διοικούντες, να συμμαζέψουν τους διασκορπιζόμενους φιλάθλους και να αποτρέψουν το παραπέρα ξέφτισμα.