ΣΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

ΟΙ Κορυφαίοι Σπριντερς της 10 ετιας 1950\
Γεωργόπουλος-Τσολάκης-Μητρόπουλος-Πετράκης (φωτό), το 1954 κατέρριψαν με την εθνική ομάδα σκυταλοδρομίας 4Χ100μ, ένα προπολεμικό ρεκόρ που κρατούσε για δεκαεπτά χρόνια. 

Ο Νίκος Γεωργόπουλος
θυμάται τις παλιές εποχές του αθλητισμού…

Ένα μήνα μετά τους Βαλκανικούς Αγώνες του Βελιγραδίου, δηλαδή στις 25 Αυγούστου 1954 ξεκίνησαν στη Βέρνη της Ελβετίας οι Ευρωπαϊκοί Αγώνες. «Στις 21 Αυγούστου αναχώρησαν αεροπορικώς για την Ελβετία οι οκτώ πρωταθλητές μας, Γιάννης Καμπαδέλης, Γιώργος Ρουμπάνης, Κώστας Γιαταγάνας, Βασίλης Σίλης, Νίκος Γεωργόπουλος, Δημήτρης Κωσταντινίδης, Βαγγέλης Δεπάστας, Γιώργος Τσακανίκας και η Φανή Αργυρίου. Ο Αντώνης Κουνάδης αναχώρησε σιδηροδρομικώς. ( σ.σ. δεν πέταγε τότε με αεροπλάνο )». Αυτά είχαν γράψει, σχετικά με την αποστολή οι εφημερίδες.

Την παραμονή της αναχώρησης, ο προπονητής, μας, Ότο Σίμιτσεκ, μας ενημέρωσε ότι πρέπει να ντυθούμε με χειμωνιάτικα ρούχα, γιατί η θερμοκρασία θα είναι χαμηλή. Την άλλη μέρα, όλοι παρουσιαστήκαμε στο αεροδρόμιο, παρά την μεγάλη ζέστη, χειμωνιάτικοι, εκτός από τον Κώστα Γιαταγάνα, ο οποίος ήρθε με πέδιλα και κοντομάνικο πουκάμισο, κάνοντας μας ¨πλάκα¨ που ιδροκοπούσαμε. Ο Σίμιτσεκ, το μόνο που του είπε, ήταν «Καλά Κωστάκη, θα τα πούμε..».

 Όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο η θερμοκρασία ήταν κάτω από τους 10 βαθμούς και η βροχή συνεχόμενη, ο Κωστάκης έτρεμε από το κρύο, τα δε πειράγματα και το γέλιο ¨δίνανε και παίρνανε¨. Η μεγάλη έκπληξη όμως ήταν, όταν «το αιώνιο παιδί», ο μεγάλος μαχητής, ο Βασίλης Σίλης, άνοιξε την τσάντα», και έβγαλε Από μέσα ένα μακρύ μάλλινο ¨σώβρακο¨ αμέσως κάναμε ένα κύκλο γύρω του, και το έβαλε . Θυμήθηκα ότι και εγώ είχα πάρει μαζί μου ένα παλιό μάλλινο παντελόνι του παππού μου, στο οποίο η μητέρα μου είχε βάλει λάστιχα κάτω και στη μέση, για να το φοράω μέσα από τη φόρμα, για να διατηρούμαι ζεστός, μετά την προθέρμανση.

Μέσα από αυτά τα μισοαστεία, μισοσοβαρά, μικρά γεγονότα, θέλω να περιγράψω τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες προσπαθούσαμε να κάνουμε αθλητισμό, σε μια χώρα κατεστραμμένη, με εξαθλιωμένους κατοίκους , με τις φυλακές, και τα ξερονήσια γεμάτα, από αυτούς που πολέμησαν τους φασίστες κατακτητές και τους Ταγματασφαλίτες , συνεργάτες των Γερμανών, να κυβερνάνε…
Αυτό ήταν το κλίμα, μέσα στο οποίο προσπαθούσαμε να «κάνουμε» τους αθλητές. Ο Αντώνης Κουνάδης και εγώ ήμασταν οι μικρότεροι σε ηλικία (17 ετών) των Ευρωπαϊκών Αγώνων. Το σημειώνω, γιατί είχε ασχοληθεί ο τοπικός τύπος.

Τότε είχα την αφέλεια να πιστεύω, ότι αφού πριν από ένα μήνα, στους Βαλκανικούς, ήμουνα σε θέση, να τρέξω, τα 100μ. σε χρόνο γύρω στο 10,6, γιατί να μην το κάνω και στους Ευρωπαϊκούς.
Δυστυχώς, εκείνη την εποχή, δεν ήμουνα σε θέση να καταλάβω πόσο σοβαρή υπόθεση ήταν ο αθλητισμός και με πόση σοβαρότητα τον αντιμετώπιζαν οι χώρες της Ευρώπης . Όλα αυτά τα κατάλαβα πολύ αργότερα, όταν έζησα από κοντά, τι θα πει αθλητισμός και τι είχαν στη διάθεση τους οι αθλητές στη Δυτική αλλά κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη, στις τότε Σοσιαλιστικές Χώρες, τους οποίους όμως, δυστυχώς, καλούμασταν, να συναγωνιστούμε.

Ομολογώ ότι η προσγείωση μου ήταν πολύ σκληρή γιατί αμέσως συνειδητοποίησα ότι, η γενιά η δική μου, παρά το γεγονός ότι ήμασταν σπουδαία ταλέντα, δεν είχαμε καμιά ελπίδα ανάδειξης. Ήμασταν καταδικασμένοι στη μετριότητα, μόνο ο Γιώργος Ρουμπάνης « σώθηκε» γιατί πήγε για Σπουδές στην Αμερική.
Κατά τη διάρκεια των Πανευρωπαϊκών, όλοι πέσαμε από τις επιδόσεις μας, και ήταν λογικό, αφού δεν είχε γίνει καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία.

Διαβάζω σήμερα, τις εφημερίδες εκείνης της εποχής και χαμογελάω με αυτά που έγραφαν έμπειροι δημοσιογράφοι όπως, π. χ., ¨ Πότε θα έρθει, η μεγάλη στιγμή για την Ελλάδα; Πότε οι αθλητές μας, θα πάψουν επιτέλους, να παίζουν τον ρόλο του απλού κομπάρσου; Ποια κατάρα άραγε μας δέρνει και παίζουμε ολοένα το ρόλο του κομπάρσου; Είμαστε πολύ , πάρα πολύ πίσω από τα άλλα Κράτη».
Αυτά και άλλα πολλά, γράφονταν εκείνες τις ημέρες και ομολογώ ότι μου έκανε εντύπωση πως δεν έβλεπαν το χάος που υπήρχε γύρω τους;

Οι ίδιοι δημοσιογράφοι, που έγραφαν όλα αυτά για μας, έγραφαν ύμνους για τις Σοσιαλιστικές Χώρες και κυρίως για τη Ρωσία, για τα αθλητικά τους επιτεύγματα και δεν έκαναν τον κόπο να ρωτήσουν τους εαυτούς τους: «Έχουμε εμείς αυτά που έχουν, σε όλη την Ευρώπη οι αθλητές; Έχουμε εμείς ειδικευμένους προπονητές κατά αγώνισμα; Έχουμε κλειστά γυμναστήρια; Έχουμε κλειστούς στίβους; Έχουμε Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Τι ζητάμε λοιπόν από αυτά τα παιδιά;».

Αυτά έπρεπε να επισημάνουν τότε, οι φίλοι μας οι δημοσιογράφοι και η κριτική τους να είναι προς την Πολιτεία. Ο Στίβος, από τη δεκαετία του 30 και πιο παλιά, είχε έναν γυμναστή- προπονητή, που τον είχανε φέρει από την Ουγγαρία για να κάνει γυμναστική στους¨ Βασιλιάδες¨, τον Ότο Σίμιτσεκ. Αυτόν είχαμε προπονητή και για τα 26 αγωνίσματα του Στίβου!

Θυμάμαι, στεκότανε στη μέση του Σταδίου εκεί που ήταν οι βαλβίδες της σφαίρας και του δίσκου. Εκεί ήταν ο Τσακανίκας, εγώ ήμουνα 50μ πιο κάτω, στην αφετηρία των 100μ. έκανα εκκινήσεις, ο Παπαβασιλείου 50μ πιο πάνω στον τερματισμό των 100μ., από εκεί ξεκίναγε τα τετρακοσάρια ο Καμπαδέλης και ο Μαρσέλος είχε βάλει τα εμπόδια στην ευθεία των 100μ…. Και βέβαια δεν ήμασταν μόνο εμείς. Ποιόν λοιπόν να πρωτοκοιτάξει ο προπονητής; Και όλα αυτά, σε ένα Στίβο γεμάτο λακκούβες.
Με ποιες λοιπόν, προϋποθέσεις θα συναγωνιζόμασταν τους Ευρωπαίους συναθλητές μας;

Και κάτι, για να γελάσουμε και λίγο. Στις 3 Οκτωβρίου 1954 οι εφημερίδες της εποχής, περιχαρείς, μας ανήγγειλαν ότι «ξεκινάει η ανέγερση του Ολυμπιακού Σταδίου της Ελλάδος, χωρητικότητος 100 χιλιάδων καθήμενων θεατών, θα είναι το τελειότερον Στάδιον της Ευρώπης. Ως, ανακοίνωσεν ο Γ.Γ. της ΕΟΑ κ. Λεοντόπουλος, ελπίζει, ότι, συντόμως, χάρις εις την επιδειχθείσαν κατανόησιν, εκ μέρους όλων των αρμοδίων παραγόντων της Πολιτείας, θα αρχίσει το μέγα και ιστορικόν έργον». Αυτά, από το ρεπορτάζ της εποχής.

«Τυχερός είσαι, θα τρέξεις και στο Ολυμπιακό Στάδιο», μου έλεγαν τότε. Λογικό ήταν, αφού ήμουνα 17 ετών. Το Στάδιο εγκαινιάσθηκε έπειτα από… 31 χρόνια, το 1982, με το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, όταν εγώ ήμουνα 45 ετών, παντρεμένος με δύο παιδιά…

Τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά γίνονται οι δουλειές στη χώρα μας . Και κάτι ακόμα, μιας και κουβεντιάζουμε για το Ολυμπιακό Στάδιο. Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει καμιά σοβαρή συντήρηση στις αθλητικές εγκαταστάσεις του ΟΑΚΑ, και αυτό βεβαίως εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους. Όσο για τα υπόλοιπα Ολυμπιακά έργα, ας μην κουβεντιάζουμε καλύτερα.

Αυτός ήταν τότε ο Αθλητισμός. Από το Φθινόπωρο του 1977 όταν και πάρθηκε η απόφαση επαγγελματοποίησης του Δημοφιλέστερου Παγκοσμίως Αθλήματος από ανθρώπους εντελώς χωρίς Αθλητικές Γνώσεις, αλλά και μια Αθλητική Ηγεσία χωρίς Προσωπικότητα, Θάρρος, και Σεβασμό προς τον ίδιο της τον εαυτό, αφού δεν τόλμησε να πεί σε αυτούς τους Δήθεν Κυρίους κάτι πολύ απλό (Που θα στήσετε το επαγγελματικό σας Ποδόσφαιρο ;;;; Σε ποια ΓΗΠΕΔΑ ;;; 

Αφού ήταν γνωστό, ότι δεν είχαμε, ουτε ένα ¨σοβαρό γήπεδο¨ κάτι που ισχύει μέχρι ΣΗΜΕΡΑ) Για να βάλεις όμως τέτοια Ζητήματα πρέπει να έχεις ο ίδιος Γνώσεις, και ΝΕΦΡΑ….. 

Είχαμε ποτέ καμιά τέτοια Αθλητική Ηγεσία και δεν το ΗΞΕΡΑ ;;;;;;;;;