Θολό τοπίο στη διοίκηση,
καθίζηση στο τερέν
καθίζηση στο τερέν
22-04-2011
Μετά από μία έκλαμψη που κράτησε περίπου ενάμιση μήνα και ολοκληρώθηκε στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, η αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού έγινε και πάλι ασορτί με την εικόνα που βγάζουν οι μέτοχοι της ΠΑΕ για την επόμενη μέρα της: υπό διάλυση. Αποδείχθηκε στην πορεία πως, περισσότερο από την όποια επιρροή του Ζεσουάλντο Φερέιρα, την αγωνιστική ανάκαμψη είχε φέρει το πάθος, το κίνητρο και το πείσμα των παικτών όταν έβλεπαν μπροστά τους έναν άθλο προς επίτευξη: την πλήρη ανατροπή της κατάστασης στο πρωτάθλημα. Όταν ο στόχος σταμάτησε να υπάρχει, πόσo μάλλον με τον τρόπο που αυτό συνέβη, επήλθε η κατάρρευση. Σε μία προσπάθεια να βρεθεί κάποιο κίνητρο ο Παναθηναϊκός έφτασε να αναγάγει σε νέο «μεγάλο» του αντίπαλο τον –κάθε άλλο παρά ίδιου διαμετρήματος– Αχιλλέα Μπέο, και ουσιαστικά να δώσει χαρακτήρα τελικού στο ματς κόντρα στον Ολυμπιακό Βόλου, με στόχο να του φράξει την είσοδο στα πλέι οφ. Και δεν κατάφερε ούτε καν αυτό, καθώς ο Ολυμπιακός Βόλου κέρδισε δίκαια και όντας σαφώς ανώτερος στα 70 από τα 90 λεπτά του αγώνα, ενώ ο διαιτητής Μάνταλος έδειξε ξεκάθαρα ποιον θεωρεί πιο υπολογίσιμο εκ των δύο αντιπάλων, δίνοντας δύο πέναλτι στους Βολιώτες, αποβάλοντας δύο παίκτες του Παναθηναϊκού και αδιαφορώντας για την παρωδία με την εξαφάνιση των ball boys και τη… βροχή από μπάλες στις καθυστερήσεις.
Τα παραπάνω αποτυπώνουν κυρίως τη διοικητική κατάντια του ΠΑΟ. Πλέον, οι «πράσινοι» καλούνται να αφήσουν πίσω τους όσα προηγήθηκαν και να κυνηγήσουν τον τελευταίο στόχο που τους απέμεινε φέτος, την κατάκτηση της πρώτης θέσης των πλέι οφ και το δικαίωμα διεκδίκησης μέσω των προκριματικών μιας θέσης στους ομίλους του Champions League. Tο μεγάλο ερώτημα είναι αν μπορούν. Για το αντίθετο συνηγορεί το γεγονός πως οι ομάδες δεν αποτελούνται από… ρομπότ, στα οποία μπορεί κάποιος να πατήσει το «on» και να θέσει σε λειτουργία το μηχανισμό. Τρανό παράδειγμα ο περσινός Ολυμπιακός: όπως σερνόταν στο δεύτερο μισό της σεζόν, έτσι συνέχισε και στα πλέι οφ, με συνέπεια να τερματίσει (από δεύτερος) πέμπτος. Παράλληλα, η παράδοση που έχει δημιουργηθεί ορίζει πως ο δεύτερος της κανονικής περιόδου ποτέ δεν διατηρεί τη θέση του στα πλέι οφ, κυρίως λόγω της απογοήτευσης για την απώλεια του πρωταθλήματος, η οποία τα κάνει να φαίνονται… παρακατιανά. Το καλό για τον ΠΑΟ είναι πως με τη συγκεκριμένη απογοήτευση συμβιώνει εδώ και καιρό.
Βελτίωση και… αποχώρηση
Φυσικά, πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να παρουσιαστεί στα πλέι οφ ένας μεταμορφωμένος Παναθηναϊκός, που θα τερματίσει με πειστικές εμφανίσεις στην πρώτη θέση. Παραδόξως, αν ευοδωθεί το συγκεκριμένο σενάριο θα είναι και ο σημαντικότερος λόγος να… μη συνεχιστεί η συνεργασία με τον Ζεσουάλντο Φερέιρα, καθώς τότε θα έχει αποδειχθεί πως δεν έχει απολύτως καμία επίδραση στους παίκτες του και πως τα πάντα εξαρτώνται από τις διαθέσεις τους: αν έχουν κίνητρο παίζουν καλά, αν θεωρούν πως δεν είναι απαραίτητο να τα δώσουν όλα γίνονται έρμαιο στις ορέξεις της κάθε Λάρισας, Πανσερραϊκού και Ολυμπιακού Βόλου.
Για να μη μηδενίζουμε τα πάντα, στο διάστημα της ανάκαμψης του Παναθηναϊκού ήταν σαφής η επίδραση του Φερέιρα. Για παράδειγμα, ο τρόπος που ο ΠΑΟ άρχισε να «σπάει» κατ’ επανάληψη το πρέσινγκ του Ολυμπιακού στο ντέρμπι του Καραϊσκάκη ήταν εμφανώς δουλεμένος στην προπόνηση, όπως και η τεράστια βελτίωση στην αποτελεσματικότητα από στημένες φάσεις επί Φερέιρα. Ωστόσο, εξίσου σημαντικό με τη δουλειά που γίνεται στις προπονήσεις είναι και το να εμφανίζονται τα αποτελέσματά της στους αγώνες, κάτι στο οποίο ο Φερέιρα έχει αποτύχει πλήρως μετά το ντέρμπι του Καραϊσκάκη. Ο Σισέ σταμάτησε να βγαίνει στις πτέρυγες και να έχει συμμετοχή στο παιχνίδι της ομάδας, οι Λέτο, Νίνης και Χριστοδουλόπουλος άρχισαν και πάλι τις επιδείξεις ατομισμού, οι αμυντικοί συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον σε λάθη, ο Κατσουράνης σταμάτησε και πάλι να… ιδρώνει. Είναι πιθανό να περιμένουν τα πλέι οφ για να λειτουργήσουν και πάλι ως επαγγελματίες, ωστόσο είναι ξεκάθαρο πως μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για τον Παναθηναϊκό της επόμενης περιόδου: ο προπονητής πρέπει να εμπνέει τους παίκτες του σε κάθε περίπτωση και όχι να εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.
Λόγια του αέρα
Πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτή την κατάσταση διαδραματίζει προφανώς και η αβεβαιότητα των ποδοσφαιριστών για το μέλλον τους. Δύσκολα μπορεί να μείνει κανείς συγκεντρωμένος στο καθήκον του όταν ακούει γύρω του για πτωχεύσεις, περικοπές και πωλήσεις. Ακόμη περισσότερο όταν όλα αυτά είναι περισσότερο λόγια του αέρα παρά προοπτικές που συγκεντρώνουν ιδιαίτερες πιθανότητες να εξελιχθούν σε γεγονότα. Ό,τι και να έχει προηγηθεί, όσο δυσαρεστημένος και να νιώθει ο Γιάννης Βαρδινογιάννης από τον Ανδρέα Βγενόπουλο, τον Νικόλα Πατέρα ή τους οπαδούς που έκαναν το συλλαλητήριο για να αποχωρήσει, φαντάζει εκτός λογικής το να αφήσει να πτωχεύσει ή να απαξιωθεί πλήρως μια επιχείρηση της οποίας εξακολουθεί να κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών. Ιδίως όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό. Συνεπώς, είναι σχεδόν νομοτελειακό ότι σε κάποια φάση ο Τζίγκερ θα αποκαλύψει το πλάνο που έχει εκπονήσει για το άμεσο μέλλον της ΠΑΕ.
Όσον αφορά τις πωλήσεις, κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι πως θα γίνουν. Ιδίως εκείνη του Σισέ, που είναι και η μοναδική που μπορεί να φέρει σοβαρά λεφτά στα ταμεία, ήτοι 5-7 εκατ. ευρώ από την πώληση συν τα πάνω από 3,5 εκατ. ευρώ που στοιχίζει ετησίως στην ΠΑΕ (καθαρές απολαβές και εφορία). Ωστόσο, αφενός ο Σισέ δεν μπορεί να βρει σε ομάδα καλού πρωταθλήματος ανάλογα λεφτά και αφετέρου ο Παναθηναϊκός δεν σκοπεύει (εκτός αν έρθει πρόταση από εκείνες που δεν μπορείς να αρνηθείς) να πουλήσει τον κορυφαίο του παίκτη και αγαπημένο των φιλάθλων. Πολύ περισσότερο όταν η παραμονή του είναι το καλύτερο δυνατό μήνυμα προς τους οπαδούς πως η ομάδα και οι μέτοχοί της εξακολουθούν να έχουν φιλοδοξίες και όραμα. Το πόσο δύσκολο είναι να ληφθεί η απόφαση να πουληθεί ο Σισέ ή άλλος πρωτοκλασάτος φάνηκε στο τελευταίο Δ.Σ., όπου ενώ εκπρόσωποι της οικογένειας Βαρδινογιάννη ψήφισαν υπέρ των πωλήσεων, ο Τζίγκερ ψήφισε «λευκό».
Λόγια του αέρα είναι και τα σενάρια περικοπών. Στην πλειονότητά τους τα συμβόλαια των παικτών έχουν υπογραφεί στις δύο πρώτες χρονιές της πολυμετοχικότητας (γι’ αυτό και 17 εξ αυτών λήγουν μαζικά το επόμενο καλοκαίρι, οπότε θα έρθουν και τα μεγάλα ζόρια), όταν ακόμη ο φορολογικός συντελεστής ήταν στο 21%. Από τον Ιανουάριο του 2010, όμως, ο φορολογικός συντελεστής έχει πάει στο 45%. Δεδομένου ότι στην Ελλάδα την εφορία την πληρώνουν οι ομάδες, για να μειωθούν τα λεφτά που πληρώνει η ΠΑΕ θα πρέπει τα νέα συμβόλαια να προβλέπουν περικοπές άνω του 50% στις ετήσιες αμοιβές των παικτών. Ανέφικτα πράγματα δηλαδή.
Μείωση που να συμφέρει την ΠΑΕ μπορεί να γίνει μόνο στους παίκτες που αποκτήθηκαν το περσινό καλοκαίρι, ήτοι στους…. φευγάτους Λουίς Γκαρσία και Πλεσί, στον χαμηλόμισθο Ιωαννίδη, στον Γκοβού (το συμβόλαιο του οποίου θα στοιχίσει συνολικά 2,9 εκατ. ευρώ τη νέα σεζόν, καθώς η μείωση που δέχτηκε αφορά μόνο στη φετινή σεζόν, ωστόσο ο ΠΑΟ μπορεί να τον αφήσει ελεύθερο καταβάλλοντάς του 200.000 ευρώ) και στον Μπουμσόνγκ, ο οποίος επίσης ψάχνεται να φύγει. Συνεπώς, είναι μάλλον απίθανο το ενδεχόμενο μεγάλης διαφοροποίησης του ρόστερ. Κάτι τέτοιο θα έπρεπε να χρηματοδοτηθεί από τα λεφτά που θα συγκεντρωθούν μέσω της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου, τη σχεδόν βέβαιη πλέον πώληση του Λέτο και όποια άλλη ακολουθήσει (του Μπουμσόνγκ, του Σιμάο ή του Τζόρβα για παράδειγμα, οι οποίοι θα αντικατασταθούν από την αγορά των ελεύθερων παικτών) και τα περισσότερα από έξι εκατ. ευρώ που θα εξοικονομηθούν από τις αποχωρήσεις των Ζιλμπέρτο Σίλβα, Λουίς Γκαρσία, Μάντζιου, Σεϊταρίδη, Πλεσί, Μελίσση, Μουν και Γκάμπριελ.
Τα παραπάνω αποτυπώνουν κυρίως τη διοικητική κατάντια του ΠΑΟ. Πλέον, οι «πράσινοι» καλούνται να αφήσουν πίσω τους όσα προηγήθηκαν και να κυνηγήσουν τον τελευταίο στόχο που τους απέμεινε φέτος, την κατάκτηση της πρώτης θέσης των πλέι οφ και το δικαίωμα διεκδίκησης μέσω των προκριματικών μιας θέσης στους ομίλους του Champions League. Tο μεγάλο ερώτημα είναι αν μπορούν. Για το αντίθετο συνηγορεί το γεγονός πως οι ομάδες δεν αποτελούνται από… ρομπότ, στα οποία μπορεί κάποιος να πατήσει το «on» και να θέσει σε λειτουργία το μηχανισμό. Τρανό παράδειγμα ο περσινός Ολυμπιακός: όπως σερνόταν στο δεύτερο μισό της σεζόν, έτσι συνέχισε και στα πλέι οφ, με συνέπεια να τερματίσει (από δεύτερος) πέμπτος. Παράλληλα, η παράδοση που έχει δημιουργηθεί ορίζει πως ο δεύτερος της κανονικής περιόδου ποτέ δεν διατηρεί τη θέση του στα πλέι οφ, κυρίως λόγω της απογοήτευσης για την απώλεια του πρωταθλήματος, η οποία τα κάνει να φαίνονται… παρακατιανά. Το καλό για τον ΠΑΟ είναι πως με τη συγκεκριμένη απογοήτευση συμβιώνει εδώ και καιρό.
Βελτίωση και… αποχώρηση
Φυσικά, πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να παρουσιαστεί στα πλέι οφ ένας μεταμορφωμένος Παναθηναϊκός, που θα τερματίσει με πειστικές εμφανίσεις στην πρώτη θέση. Παραδόξως, αν ευοδωθεί το συγκεκριμένο σενάριο θα είναι και ο σημαντικότερος λόγος να… μη συνεχιστεί η συνεργασία με τον Ζεσουάλντο Φερέιρα, καθώς τότε θα έχει αποδειχθεί πως δεν έχει απολύτως καμία επίδραση στους παίκτες του και πως τα πάντα εξαρτώνται από τις διαθέσεις τους: αν έχουν κίνητρο παίζουν καλά, αν θεωρούν πως δεν είναι απαραίτητο να τα δώσουν όλα γίνονται έρμαιο στις ορέξεις της κάθε Λάρισας, Πανσερραϊκού και Ολυμπιακού Βόλου.
Για να μη μηδενίζουμε τα πάντα, στο διάστημα της ανάκαμψης του Παναθηναϊκού ήταν σαφής η επίδραση του Φερέιρα. Για παράδειγμα, ο τρόπος που ο ΠΑΟ άρχισε να «σπάει» κατ’ επανάληψη το πρέσινγκ του Ολυμπιακού στο ντέρμπι του Καραϊσκάκη ήταν εμφανώς δουλεμένος στην προπόνηση, όπως και η τεράστια βελτίωση στην αποτελεσματικότητα από στημένες φάσεις επί Φερέιρα. Ωστόσο, εξίσου σημαντικό με τη δουλειά που γίνεται στις προπονήσεις είναι και το να εμφανίζονται τα αποτελέσματά της στους αγώνες, κάτι στο οποίο ο Φερέιρα έχει αποτύχει πλήρως μετά το ντέρμπι του Καραϊσκάκη. Ο Σισέ σταμάτησε να βγαίνει στις πτέρυγες και να έχει συμμετοχή στο παιχνίδι της ομάδας, οι Λέτο, Νίνης και Χριστοδουλόπουλος άρχισαν και πάλι τις επιδείξεις ατομισμού, οι αμυντικοί συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον σε λάθη, ο Κατσουράνης σταμάτησε και πάλι να… ιδρώνει. Είναι πιθανό να περιμένουν τα πλέι οφ για να λειτουργήσουν και πάλι ως επαγγελματίες, ωστόσο είναι ξεκάθαρο πως μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για τον Παναθηναϊκό της επόμενης περιόδου: ο προπονητής πρέπει να εμπνέει τους παίκτες του σε κάθε περίπτωση και όχι να εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.
Λόγια του αέρα
Πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτή την κατάσταση διαδραματίζει προφανώς και η αβεβαιότητα των ποδοσφαιριστών για το μέλλον τους. Δύσκολα μπορεί να μείνει κανείς συγκεντρωμένος στο καθήκον του όταν ακούει γύρω του για πτωχεύσεις, περικοπές και πωλήσεις. Ακόμη περισσότερο όταν όλα αυτά είναι περισσότερο λόγια του αέρα παρά προοπτικές που συγκεντρώνουν ιδιαίτερες πιθανότητες να εξελιχθούν σε γεγονότα. Ό,τι και να έχει προηγηθεί, όσο δυσαρεστημένος και να νιώθει ο Γιάννης Βαρδινογιάννης από τον Ανδρέα Βγενόπουλο, τον Νικόλα Πατέρα ή τους οπαδούς που έκαναν το συλλαλητήριο για να αποχωρήσει, φαντάζει εκτός λογικής το να αφήσει να πτωχεύσει ή να απαξιωθεί πλήρως μια επιχείρηση της οποίας εξακολουθεί να κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών. Ιδίως όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό. Συνεπώς, είναι σχεδόν νομοτελειακό ότι σε κάποια φάση ο Τζίγκερ θα αποκαλύψει το πλάνο που έχει εκπονήσει για το άμεσο μέλλον της ΠΑΕ.
Όσον αφορά τις πωλήσεις, κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι πως θα γίνουν. Ιδίως εκείνη του Σισέ, που είναι και η μοναδική που μπορεί να φέρει σοβαρά λεφτά στα ταμεία, ήτοι 5-7 εκατ. ευρώ από την πώληση συν τα πάνω από 3,5 εκατ. ευρώ που στοιχίζει ετησίως στην ΠΑΕ (καθαρές απολαβές και εφορία). Ωστόσο, αφενός ο Σισέ δεν μπορεί να βρει σε ομάδα καλού πρωταθλήματος ανάλογα λεφτά και αφετέρου ο Παναθηναϊκός δεν σκοπεύει (εκτός αν έρθει πρόταση από εκείνες που δεν μπορείς να αρνηθείς) να πουλήσει τον κορυφαίο του παίκτη και αγαπημένο των φιλάθλων. Πολύ περισσότερο όταν η παραμονή του είναι το καλύτερο δυνατό μήνυμα προς τους οπαδούς πως η ομάδα και οι μέτοχοί της εξακολουθούν να έχουν φιλοδοξίες και όραμα. Το πόσο δύσκολο είναι να ληφθεί η απόφαση να πουληθεί ο Σισέ ή άλλος πρωτοκλασάτος φάνηκε στο τελευταίο Δ.Σ., όπου ενώ εκπρόσωποι της οικογένειας Βαρδινογιάννη ψήφισαν υπέρ των πωλήσεων, ο Τζίγκερ ψήφισε «λευκό».
Λόγια του αέρα είναι και τα σενάρια περικοπών. Στην πλειονότητά τους τα συμβόλαια των παικτών έχουν υπογραφεί στις δύο πρώτες χρονιές της πολυμετοχικότητας (γι’ αυτό και 17 εξ αυτών λήγουν μαζικά το επόμενο καλοκαίρι, οπότε θα έρθουν και τα μεγάλα ζόρια), όταν ακόμη ο φορολογικός συντελεστής ήταν στο 21%. Από τον Ιανουάριο του 2010, όμως, ο φορολογικός συντελεστής έχει πάει στο 45%. Δεδομένου ότι στην Ελλάδα την εφορία την πληρώνουν οι ομάδες, για να μειωθούν τα λεφτά που πληρώνει η ΠΑΕ θα πρέπει τα νέα συμβόλαια να προβλέπουν περικοπές άνω του 50% στις ετήσιες αμοιβές των παικτών. Ανέφικτα πράγματα δηλαδή.
Μείωση που να συμφέρει την ΠΑΕ μπορεί να γίνει μόνο στους παίκτες που αποκτήθηκαν το περσινό καλοκαίρι, ήτοι στους…. φευγάτους Λουίς Γκαρσία και Πλεσί, στον χαμηλόμισθο Ιωαννίδη, στον Γκοβού (το συμβόλαιο του οποίου θα στοιχίσει συνολικά 2,9 εκατ. ευρώ τη νέα σεζόν, καθώς η μείωση που δέχτηκε αφορά μόνο στη φετινή σεζόν, ωστόσο ο ΠΑΟ μπορεί να τον αφήσει ελεύθερο καταβάλλοντάς του 200.000 ευρώ) και στον Μπουμσόνγκ, ο οποίος επίσης ψάχνεται να φύγει. Συνεπώς, είναι μάλλον απίθανο το ενδεχόμενο μεγάλης διαφοροποίησης του ρόστερ. Κάτι τέτοιο θα έπρεπε να χρηματοδοτηθεί από τα λεφτά που θα συγκεντρωθούν μέσω της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου, τη σχεδόν βέβαιη πλέον πώληση του Λέτο και όποια άλλη ακολουθήσει (του Μπουμσόνγκ, του Σιμάο ή του Τζόρβα για παράδειγμα, οι οποίοι θα αντικατασταθούν από την αγορά των ελεύθερων παικτών) και τα περισσότερα από έξι εκατ. ευρώ που θα εξοικονομηθούν από τις αποχωρήσεις των Ζιλμπέρτο Σίλβα, Λουίς Γκαρσία, Μάντζιου, Σεϊταρίδη, Πλεσί, Μελίσση, Μουν και Γκάμπριελ.
πηγη:citypress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου