Ανδρέας Βγενόπουλος, ένας άξιος οπλομάχος του 2012

Μία ζωή με το Τριφύλλι στην καρδιά. Αριστερά ο Ανδρέας Βγενόπουλος σε παιδική ηλικία με φανέλα του Παναθηναϊκού. Στο κέντρο σε αγώνα οπλομαχίας ως αθλητής του Παναθηναϊκού. Αριστερά, παράγοντας πλέον στα καθίσματα επισήμων του Ολίμπικο σε ένα από σπουδαιότερα βράδια της σύγχρονης ιστορίας των «πρασίνων».

Από όλα τα σπορ διάλεξε το πιο ευγενές. Ο Ανδρέας Βγενόπουλος σε ηλικία μόλις 12 ετών έπιασε για πρώτη φορά ξίφος στα χέρια. Οπλομαχία, το «άθλημα των ευγενών» ήταν η επιλογή του μικρού τότε Ανδρέα, παρόλο που καταγόταν από οικογένεια με μακρόχρονη και εξαιρετικά σημαντική προσφορά στο ποδόσφαιρο.

Πέρασαν δεκαετίες από τον τελευταίο αγώνα του Βγενόπουλου, όμως όσοι παρακολουθούν τις κινήσεις του σε όλους τους τομείς, βλέπουν πως ποτέ δεν άφησε το ξίφος από τα χέρια. Ευλυγισία, ταχύτητα, υπομονή, στρατηγική είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της οπλομαχίας. Δεν λείπει κανένα από αυτά στις επιχειρηματικές του κινήσεις, ούτε φυσικά και από τη διοικητική του δράση ως μέτοχος του Παναθηναϊκού.

Την Πέμπτη, 1η Μαρτίου 2012, ο Ανδρέας Βγενόπουλος επιβεβαίωσε πως ακόμα τον χαρακτηρίζει το σημαντικότερο στοιχείο της ξιφομαχίας: η ευγένεια ήθους. Μόνο έτσι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την κίνησή του να ζητήσει τη βράβευση των αδελφών Γιαννακόπουλων, των ανθρώπων που έμμεσα ή άμεσα τον πολέμησαν σκληρά, όσο λίγοι, τα τελευταία δύο χρόνια.

Μπορεί κανείς να υποθέσει πως έχει σκοπό να προσεγγίσει τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, εξαιτίας της θέρμης της οποίας χαίρουν οι δύο παράγοντες της ΚΑΕ. Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο δεν συμβαδίζει με την πολιτική του Βγενόπουλου. Αν ήθελε να είναι αγαπητός στους φίλους του Τριφυλλιού στα λόγια και όχι στις πράξεις θα άνοιγε μία εφημερίδα, τύπου «Η Πράσινη» (ιδιοκτησίας οικογένειας Γιαννακοπούλου). Αν τον ενδιέφερε τόσο η εικόνα του δεν θα τα έβαζε ανοιχτά με το «σάπιο» πολιτικό σύστημα αλλά θα συμπορευόταν μαζί του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Αν δούμε ως αγώνα οπλομαχίας τα διοικητικά – παραγοντικά δρώμενα στον Παναθηναϊκό, τότε υπάρχουν δύο αντίπαλοι: αυτοί που νοιάζονται για το καλό και την πρόοδο του Ομίλου και αυτοί που… δεν νοιάζονται. Το ποιος ανήκει σε ποια αντιμαχόμενη ομάδα θα το κρίνει η Ιστορία (αν και το έχει κρίνει ήδη η μέχρι τώρα πορεία στο χρόνο των πρωταγωνιστών). Όσον αφορά στο νικητή… συνήθως κερδίζει ο καλύτερος. Και καλύτεροι οπλομάχοι από τον Ανδρέα Βγενόπουλο υπήρξαν λίγοι στην Ελλάδα.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.greenzone.gr/2012/03/andreas-bgenopoulos-enas-aksios.html#ixzz1obTi0qMl