Ο ΖΟΤΣ ΔΙΔΑΞΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

Ή ΕΓΙΝΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ;

     του

 ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΙΒΕΡΗ

 «Εν αρχή ήν ο γραπτός λόγος». Είναι αυτά τα κείμενα που 8 χρόνια τώρα μας ενημερώνουν ότι ο Ομπράντοτβις δίδαξε τον Παναθηναϊκό. Ο Ζέλικο ανέβασε τους Πράσινους στα ουράνια. Ο Ζοτς είναι δημιουργός του ονείρου.

      Αυτά και άλλα ηχηρά είχαν φέρει όλους σ’ ένα σημείο μεγίστης αμφιβολίας για όσα αυτός ο Σύλλογος προσφέρει στο ελληνικό μπάσκετ, από κορυφαίο πόστο εδώ και πάνω από 70 χρόνια.

      Χρειάσθηκε να φύγει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, να αλλάξει η διοικητική ηγεσία του Παναθηναϊκού , να αποκτήσει ο Σύλλογος ένα νέο τεχνικό για ν’ αποδειχθεί εν μέσω οικονομικής κρίσης ότι ο Σύλλογος, μετά από μια άνευ σημασίας ανάπαυλα, επανήλθε.

      Κατ’ αρχήν ούτε για μια στιγμή δεν απωλέσθηκε η ζεστή προσωπική (θα έλεγα) επαφή την οποία έχουν οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού με το Μπάσκετ. Είναι αυτοί οι μόνοι φίλαθλοι στην Ελλάδα που ξέρουν να διαχωρίζουν τα Σπορ και να φέρονται διαφορετικά σε κάθε ένα από αυτά. Ο λαός το διατυπώνει ως εξής «Ξέρουν από Μπάσκετ, αγαπούν κυρίως το Μπάσκετ, φέρονται με τη συμπεριφορά που απαιτεί το Μπάσκετ».

Αυτό σχετικά με την ποιότητα, γιατί κι όσον αφορά την ποσότητα, καμιά άλλη ομάδα δεν έχει να επιδείξει έναν όγκο φιλάθλων τόσο συμπαγή που ν’ ακολουθεί ως ένας άνθρωπος την Ομάδα σε όλες τις καταστάσεις. Ίσως για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, υπάρχουν και οι οπαδοί του Άρη Θεσσαλονίκης που γνωρίζουν και έχουν τη δική τους μικρή κοινωνία των μπασκετικών. Βεβαίως δημιουργήθηκαν στο φεγγάρι εκείνο των μεγάλων επιτυχιών του Άρη.

      Αντίθετα με άλλους συλλόγους οι κάποιες επιτυχίες εκείνων δεν πρόσφεραν τη συσπείρωση που λογικά αναμενόταν ούτε την «τεχνική προσήλωση» παρά μόνο ένα ευκαιριακό ενθουσιασμό από ένα ασταθές μείγμα. Παράδειγμα : Δεν τους ενδιαφέρει η τιμωρία της ομάδας τους παρά μόνο η ντροπή της ήττας. Ή μετράνε τις νίκες ως να είναι χάντρες κομπολογιού και όχι με αξιολόγηση. Λες και η αριθμητική διατύπωση έχει το δικό της Κύπελλο.

      Τι είναι λοιπόν αυτό που κρατά την επαφή της ομάδας με το ευρύ φίλαθλο κοινό και στις δύσκολες σιωπηλές ώρες;

      Τι είναι αυτό που σε κάνει να πατάς πάντα σε κάτι συγκεκριμένο –αλλά ακαθόριστο- όμως χειροπιαστό, ώστε να επανέρχεσαι;

      Τι συμβάλλει στη βαθύτερη ενότητα φιλάθλων-διοίκησης-παικτών που γρήγορα, σχεδόν αυτόματα, σε ξαναφέρνει στην επιφάνεια;

      Η απάντηση βέβαια δεν μπορεί να δοθεί ερήμην της λογικής και της ορθότητας της σκέψης και της κρίσης. Καθώς η πνευματικότητα που χαρακτηρίζει και επομένως κατευθύνει το Σύλλογο, προσφέρει ανοχή, αντοχή και λύσεις για την επάνοδο στην κορυφή. Όχι μόνο της Ελλάδος αλλά της Ευρώπης.

      Οι απαιτήσεις του Μπάσκετ είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές του ποδοσφαίρου. Στην ταχύτητα πνεύματος και σώματος, στο ομαδικό πνεύμα και τη στρατηγική δεν μπορεί ο κάθε απαίδευτος ν’ ακολουθήσει. Στο ποδόσφαιρο τα λάθη δεν πληρώνονται πάντα. Στο Μπάσκετ απαγορεύονται. Αυτό για να γίνει κατανοητό χρειάζεται παιδεία. Η οποία απαιτεί να υπάρχουν ιστορικά στοιχεία και πολιτισμός για την πρακτική αξιοποίηση.

http://palaimaxoipao1908.blogspot.gr/