ΕΠΕΤΕΙΟΣ 100 ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ

Ή 50 ΧΡΟΝΙΑ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗΣ;

  O Κώστας Φιλιππίδης

        Αναλύει

o Γιώργος Λιβέρης

Τελέσθηκαν φέτος οι υπ’ αριθμ. 100 Πανελλήνιοι Αγώνες Στίβου Ανδρών. Άρχισαν πριν 118 χρόνια (το 1896, στα πλαίσια της προετοιμασίας για τους Α’ Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας) αλλά είχαν δυστυχώς κενά με τους 2 Παγκόσμιους Πολέμους, του 1913 και του 1939.

Κάθε χρόνο στις διοργανώσεις αυτές οι Έλληνες φίλαθλοι περιμένουν να θαυμάσουν ότι εκλεκτό έχει να παρουσιάσει ο Ελληνικός Αθλητισμός. Δυστυχώς φέτος ελάχιστοι ήταν οι θεατές στις κερκίδες του ΟΑΚΑ, αυτοί που περίμεναν κάτι καλό να χειροκροτήσουν. Και σχεδόν είδαν την επιθυμία τους να μην εκπληρώνεται.

Το ίδιο ελάχιστοι βρέθηκαν και στις κερκίδες, στην Κρήτη, στο Πανευρωπαϊκό του Μπάσκετ κάτω των 20 ετών. Εκεί όπου η Τουρκία ήρθε πρώτη και η Ελλάδα μετά κόπου μόλις 6^η.

Οι φίλαθλοι συρρικνώνονται και τα καλά αποτελέσματα ακόμη περισσότερο.

Αλλά ας επανέλθω στον Αθλητισμό Στίβου.

Η απογοήτευση που προήλθε από τις επιδόσεις των αθλητών μας ήταν ιδιαίτερη μεγάλη. Εκτός από μία ή δύο εξαιρέσεις, οι νικητές πέτυχαν επιδόσεις ανάλογες και αντίστοιχες με αυτές τις οποίες επιτύγχαναν οι Πανελληνιονίκες της δεκαετίας του ’60. Τα τότε μεγάλα ονόματα όπως ο Γιώργος Μαρσέλλος, ο Νίκος Γεωργόπουλος, ο Γιώργος Παπαβασιλείου, ο Γιώργος Τσακανίκας, ο Στάθης Καλαμπάκος, ο Δήμος Μπαγκλάρας, ο Αντώνης Κουνάδης και άλλοι, οι οποίοι  θαυμάσια θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν και σήμερα.

Η πτώση του Ελληνικού Αθλητισμού είναι κατακόρυφη και αποκλειστική αιτία δεν αποτελεί η μείωση του κρατικού ενδιαφέροντος. Οπωσδήποτε δεν είναι υπαίτια η Πολιτεία όταν αδυνατούν να μετάσχουν των Πανελληνίων Αγώνων οι Πρωταθλητές: Δημήτρης Χονδροκούκης, Κώστας Μπανιώτης, Μιχάλης Σταματόγιαννης, Θεόπιστος Μαυρίδης, και η σπρίντερ Γρηγορία-Εμμανουέλα Κεραμιδά όλοι λόγω χρήσης απαγορευμένων ουσιών.

Πάντως υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι Πρωταθλητές οι οποίοι κατορθώνουν μαζί με τα ρεκόρ και τις διεθνείς διακρίσεις τους να έχουν ήδη στα χέρια τους και Πανεπιστημιακά Διπλώματα. Όπως είναι ο Κώστας Φιλιππίδης που γεννήθηκε το 1986 και η ακόμη μικρότερη Κατερίνα Στεφανίδη, αφού γεννήθηκε το 1990. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι αμφότεροι ασχολούνται με το επί κοντώ. Τα δύο αυτά παιδιά αποδεικνύουν ότι ο άνθρωπος ότι θέλει το επιτυγχάνει.

Αλλά από τους φετινούς Πανελλήνιους Αγώνες μπορούν να εξαχθούν και άλλα συμπεράσματα.

Η ΑΕΚ ως Σωματείο, με μία ευρύτερη έννοια, έχει μία συσπείρωση και μία δραστηριότητα εντυπωσιακή. Αυτό παρά το γεγονός ότι από οικονομική άποψη βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από τον Παναθηναϊκό Α.Ο.. Παρ’ όλον ότι δεν έχει δικό της αγωνιστικό χώρο κατόρθωσε να κερδίσει στην βαθμολογία στην κατηγορία Γυναικών.

Στα 80 περίπου χρόνια της Ιστορίας του Ελληνικού Γυναικείου Αθλητισμού, η ΑΕΚ δεν είχε τόσο μεγάλη συμβολή στην πορεία του όσο π.χ. ο Πανιώνιος (πρώτος από όλους) ο Παναθηναϊκός, ο Πανελλήνιος, το Παλαιό Φάληρο και ο Άρης Θεσσαλονίκης. Είναι ασφαλώς οξύμωρο ότι οι φετινοί υποβαθμισμένοι Πανελλήνιοι Αγώνες ήσαν αφιερωμένοι στην μνήμη του Ηλία Μισαηλίδη, του πρωτεργάτη στο Στίβο (μετά τον Δημήτρη Καραμπάτης ) του Πανιωνίου ΓΣΣ, που σήμερα είναι εξαφανισμένος όπως ακριβώς ο Παναθηναϊκός, ο Πανελλήνιος, ο Άρης και το Παλαιό Φάληρο.

Αλλά η ΑΕΚ έχει ένα Γιώργο Παπαβασιλείου που παρά τα περασμένα 80 τόσα χρόνια του ακούραστα εργάζεται για το Σωματείο του. Είναι ακριβώς αυτός ο ίδιος αδάμαστος Γιώργος Παπαβασιλείου που την δεκαετία του ’60 αναδείχθηκε 7 σερί φορές Βαλκανιονίκης στο 3000μ φυσικά Εμπόδια όπου σημείωνε χρόνους στην αντοχή ίδιους και καλύτερους με των σημερινών πρωταθλητών.

Ο Γιώργος Παπαβασιλείου ήταν πρωταθλητής της ΑΕΚ (προερχόμενος από τον Άρη) αφοσιωμένος σ’ αυτήν και παραμένει πάντα πιστός. Δεν γνωρίζω που βρίσκονται οι δεκάδες πρωταθλητές του Παναθηναϊκού που την εποχή εκείνη, κάτω από την ομπρέλα του Συλλόγου, κυριαρχούσαν.

Δυστυχώς τώρα περί άλλα τυρβάζουν.