ΟΙ ΝΟΤΙΟΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΞΕΧΑΣΑΝ

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΟΜΑΔΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ 

Γράφει

 ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΕΡΗΣ

          Η πρώτη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας έδειξε πως οι εκπρόσωποι των χωρών της Νότιας Ευρώπης, ξέχασαν πως παίζεται το σύγχρονο Ποδόσφαιρο. Αυτό φανερώνει το γεγονός πως από τις 5 ομάδες της Νότιας Ευρώπης, πέρασε μόνο η Ελλάδα. Εκτός εάν οι βαρυφορτωμένες με έπαθλα ομάδες πίστεψαν πως οι φανέλες τους θα ξαναφέρουν. Με τη νοοτροπία αυτή έμειναν «εκτός νυμφώνος» η Ισπανία και η Ιταλία  κυρίως, όπως επίσης η Πορτογαλία και η Κροατία. Χωρίς να υπολογίσουμε ότι δεν είχαν επίσης κατορθώσει να περάσουν για τους αγώνες της Βραζιλίας ομάδες με επιτυχίες στο παρελθόν όπως η Σερβία, η Ρουμανία, η Τουρκία, η Βουλγαρία και άλλες.

          Στις ομάδες της Νότιας Ευρώπης μάλλον δεν θα πρέπει να περιληφθεί η Γαλλία, της οποίας ο μεγαλύτερος γεωγραφικός όγκος μάλλον βρίσκεται στην Κεντρική Ευρώπη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είχε την ίδια υψηλή απόδοση με τις πλέον κεντρικές χώρες της Ευρώπης, όπως είναι η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Γερμανία, η Ελβετία και η Βοσνία.

          Αλλά η κάμψη απόδοσης της Νότιας Ευρώπης φανερώνεται και από ένα άλλο γεγονός. Πως από τις 14 και πλέον χώρες που περικλείουν τη Μεσόγειο, με ισχυρότερες βέβαια αυτές της ευρωπαϊκής πλευράς, είχαν προκριθεί για τη Βραζιλία μόνο 6 συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας. Από αυτές προκρίθηκαν μόνο οι νεοφώτιστες Ελλάδα και Αλγερία και βεβαίως η Γαλλία.

          Η διεξαγωγή των αγώνων στη Βραζιλία φανέρωσε ότι η τεχνική, η τακτική και τα συστήματα έχουν διευρυνθεί τόσο πολύ ώστε έχουν γίνει κτήμα όλων. Παγκόσμια πλέον ακολουθείται το (ίδιο) μονοπάτι που χαράχθηκε στην Ευρώπη. Δεν υπάρχουν πλέον μυστικά. Εξετάζεται τώρα τι είναι αυτό που μπορεί πρακτικά να λειτουργεί με αποτέλεσμα και προς όφελος της ομάδας. Είναι η φυσικά κατάσταση, η αφοσίωση, η μαχητικότητα, η εκμετάλλευση των στιγμών και των ευκαιριών ή η «οικονομία» κάθε ομάδας στη φθορά των κορυφαίων παικτών κάθε  ομάδος.

          Ένα άλλο στοιχείο είναι το παραγωγικό πνεύμα και η σύμπνοια κάθε ομάδας. Αυτό, καθώς διαπιστώθηκαν διαλυτικά στοιχεία, μερικά των οποίων προήρχοντο από προβληματικούς παίκτες και άλλα από συγκρούσεις παικτών με παράγοντες και τις διοικήσεις του. Ήσαν αυτοί λόγοι που οδήγησαν κάποιες ομάδες στη χρεοκοπία της συνεκτικότητάς τους.

 Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΕΛΗΣ

          Η Ελλάδα διακρίθηκε καθώς έκανε μια δύσκολη αλλά καθαρή αρχή, στην οποία διαφάνηκε μια αδυναμία, η οποία ακολούθως κάπως κολάσθηκε. Από τους 23 παίκτες φάνηκε ότι όλοι δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν. Δεν ανταποκρίνοντο στις απαιτήσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Φερνάντος Σάντος, ενόψει της δηλωμένης αποχώρησής του δεν ρίσκαρε με νέα παιδιά. Έμεινε στα καθιερωμένα. Προσπάθησε να μην κατηγορηθεί, σε περίπτωση αποτυχίας για υπερβολική τόλμη. Έτσι προτίμησε την πείρα από τα νιάτα και άφησε εκτός   Καρέλη και Λαγό, ενώ φάνηκε καθαρά ότι θα του ήσαν απαραίτητοι. Άσχετο εάν όλοι γνωρίζουμε ότι θα είναι οι βασικοί της αυριανής Εθνικής όταν θα έχουν αποχωρήσει ο Κατσουράνης, ο Καραγκούνης, ο Σαμαράς ή ο Σαλπιγγίδης.

Ο ΤΑΣΟΣ ΛΑΓΟΣ

          Ένα άλλο θέμα που έντονα φάνηκε, αλλά σε τίποτα δεν φταίει ο Πορτογάλος αλλά η ΕΠΟ, είναι η κραυγαλέα απουσία Ελλήνων Διαιτητών. Όταν η FIFA έχει δημιουργήσει μια παγκόσμια συλλεκτική πανγχρωμία από  Ουζμπεκιστάν μέχρι Ονδούρα και από Τουρκία μέχρι Νέα Ζηλανδία. Απούσης της Ελλάδος. Εκτός εάν η μη πρόσκληση Ελλήνων πιστοποιεί τις εσωτερικές θέσεις ότι στον τομέα αυτόν δεν είμαστε κι οι πλέον αξιόπιστοι.