ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΜΠΑΣΚΕΤ

ΔΙΟΓΚΩΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Γράφει ο Γιώργος Λιβέρης

          Τη στιγμή που οι Βαλκάνιοι αντίπαλοί μας, μαζί με την Μεγάλη Βρετανία θεωρούν (δίκαια) την Εθνική μας Νέων Μπάσκετ ως ευάλωτη να θυμηθούμε τους θριάμβους μας πριν 19 χρόνια.

          Ήταν στις 22 Ιουλίου του 1995 όταν η Εθνική μας Εφήβων κατακτούσε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κερδίζοντας στον τελικό την Αυστραλία με το ευρύ σκορ των 91 – 73. Στον αγώνα αυτόν πολυτιμότερος παίκτης ήταν ο Ευθύμης Ρετζιάς, που έκανε το «triple - double», καθώς κυριάρχησε με 33 πόντους, 21 ριμπάουντ και 10 τάπες. Δηλαδή ήταν ο μέγιστος σε επίθεση και άμυνα. Οι εφηβικές του ικανότητες, εξελισσόμενες στην κατηγορία ανδρών σύντομα θα τον πάνε το 1996 στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου με την Εθνική Ανδρών θα καταταγεί 5^ος, το 1997 στη Μπαρτσελόνα ακολούθως δε στις ΗΠΑ. Σήμερα στα 46 χρόνια του πολιτεύεται στη Θεσσαλία.

          Αλλά δεν πρέπει να ξεχνά κανείς και τα υπόλοιπα παιδιά που το 1995 μας χάρισαν το Χρυσό Μετάλλιο. Ήταν (βασικά) ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Γιώργος Καράγκουτης, ο Νίκος Χατζής, ο Μιχάλης Κακούζης, ο Παναγιώτης Μπαρλάς και ο Βασίλης Σούλης.

          Τώρα στην Κρήτη στο Ευρωμπάσκετ αγωνιστήκαμε σκληρά με τον ομοσπονδιακό προπονητή Κώστα Μίσσα να απαιτεί περισσότερη αυτοσυγκέντρωση και να δηλώνει «….σε αυτές τις ηλικίες υπάρχει ο κίνδυνος ύστερα από μια σημαντική νίκη να νομίσει κάποιος ότι είναι κάτι, χωρίς να είναι. Πολύ σημαντικό να μη χάνεις το μυαλό σου, όπως μας συνέβη πέρυσι στο χιαστί παιχνίδι….». Τελικά τα χάσαμε όλα.

          Αλλά ενώ, να ζητάς να μην χάνουν το μυαλό τους οι Νέοι, είναι λογικό, τι να κάνουμε με τους παίκτες της Εθνικής Ανδρών, όταν ένας – ένας απομακρύνονται από την Εθνική με διάφορες αιτίες ή προφάσεις. Αυτή τη στιγμή όσοι δήλωσαν και βρίσκονται εκτός Εθνικής μπορούν να συγκροτήσουν μια ιδιαίτερα ισχυρή ομάδα, ίσως και την ισχυρότερη. Τώρα πλέον η συγκρότηση και λειτουργία της Εθνικής Ομάδας δεν ορίζεται από τους ίδιους κανόνες τους οποίους μπορούσε κάποιος κανονισμός ή οργανισμός να ελέγχει.

          Σήμερα όποιος θέλει αποχωρεί, όποιος θέλει αρνείται και ακόμη χειρότερα όποιος θέλει φανερά υπονομεύει την Εθνική Ομάδα, χωρίς να μπορεί ούτε η Πολιτεία (sic)  να αισθανθεί την ανάγκη να επέμβει.

          Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος – καλώς ή κακώς -  βρήκε τα χρήματα και πέτυχε η Εθνική μας να πάρει το εισιτήριο για το Παγκόσμιο της Ισπανίας. Ήταν μια θέση που της αξίζει, λόγω της ιστορίας και Μεταλλίων από το 1949 μέχρι σήμερα. Οι αντιτιθέμενοι δεν περιμένουν την αποτυχία του εγχειρήματος για να ξιφουλκήσουν. Αλλά με περισσή συνέπεια κινούνται αρνητικά, υποσκάπτοντας επιστημονικά και παραγοντίστικα τη συγκρότηση και προετοιμασία της. Έτσι απογυμνωμένη από τα ισχυρά στελέχη της και με ψυχολογικά τραύματα εκ του ασφαλούς η Εθνική μας οδηγείται στην αποτυχία.

          Αυτός ο μηχανισμός της εσωτερικής συνομωσίας, είναι ο χειρότερος εχθρός, τον οποίο αντιμετωπίζει η Εθνική μας, γιατί μας στερεί την ομοιογένεια, μας στερεί στελέχη και το χειρότερο μας αφαιρεί την πίστη στην εφαρμογή ενός σχεδιασμού ικανού να μας οδηγήσει στην επιτυχία.

          Είναι άξιοι συγχαρητηρίων όσοι στην προσπάθειά τους να «τραυματίσουν» πρόσωπα, επιδεικνύουν την σατανική ευφυΐα να πολεμούν την Εθνική Μπάσκετ. Ασφαλώς και δεν τους αρκεί η αποτυχία των Νέων.