Τρία ζητήματα διαχείρισης για τον Φερέιρα

Τρία ζητήματα

 διαχείρισης για τον Φερέιρα

Δεν διαφωνώ, ήταν μεγάλη κι απρόσμενη η «σφαλιάρα» που δέχθηκε το βράδυ του Σαββάτου (4/2) ο Παναθηναϊκός στη Λιβαδειά, αλλά από την άλλη δεν ήρθε και η... συντέλεια του κόσμου.

Και βεβαίως δεν αλλάζει σε τίποτα το ότι οι «πράσινοι» παραμένουν στην κορυφή της βαθμολογίας, μπαίνοντας στο τρίτο και πιο κρίσιμο κομμάτι της σεζόν, από θέση ισχύος. Όπως έγραφα και πριν από δύο μήνες, ένα 24ωρο μετά την ήττα του «τριφυλλιού» από τον Άρη στο «Κλ. Βικελίδης», το ζητούμενο της επόμενης ημέρας είναι η «αντίδραση» και το «διάβασμα» ενός κακού αποτελέσματος. Κι αν μη τι άλλο ο Ζεσουάλδο Φερέιρα έχει να διαχειριστεί πολλές καταστάσεις σ' αυτό το δίμηνο που ακολουθεί, που θα κρίνει εν πολλοίς και τη μάχη του τίτλου.

Το πρώτο που διαπίστωσα στη Λιβαδειά ήταν ότι οι «πράσινοι» μετά από καιρό εμφανίστηκαν πολλά «κλικ» πιο κάτω από πλευράς διάθεσης. Παρουσίασαν σημάδια υπερβολικής «χαλαρότητας» σε ορισμένα σημεία του αγώνα. Λες και είχαν ρίξει ταχύτητα σε σχέση με τον μήνα της «φωτιάς» που προηγήθηκε και συνοδεύτηκε από εξαιρετικά αποτελέσματα.

Κι αρκετοί έδειχναν να αγωνίζονται έχοντας στην άκρη του μυαλού τους τη λογική του «αφού το κάναμε με τα Γιάννινα, τον Ατρόμητο, τη Δόξα, ε, θα το κάνουμε κι εδώ...». Όσο όμως κι αν έχουν σφυριλατήσει φέτος τον χαρακτήρα τους οι «πράσινοι» μ' αυτές τις νίκες που σημείωσαν στα τελευταία λεπτά, είναι δεδομένο πως αν δεν «καθαρίσεις» ένα ματς από νωρίς, όταν έχεις την ευκαιρία, κάποια στιγμή θα την πατήσεις. Πρώτο ζητούμενο λοιπόν είναι η επιστροφή της «φλόγας» και του τσαμπουκά που απουσίαζε από το παιχνίδι των «πρασίνων» στη Λιβαδειά.

Το δεύτερο και πολύ σημαντικό ζητούμενο είναι η διαχείριση του ρόστερ από τούδε και στο εξής. Ναι, το έχουμε ξαναπεί. Με τους Λάζαρο και Νίνη από τις αρχές της σεζόν «off», ο Παναθηναϊκός βασίστηκε σε έναν κορμό 14-15 παικτών, οι οποίοι τράβηξαν όλο το κουπί, συν κάποιες προσθαφαιρέσεις κατά τη διάρκεια των αγώνων.

Ελα όμως που οι τραυματισμοί και οι τιμωρίες «τσάκισαν» το δυναμικό των «πρασίνων» στο χειρότερο δυνατό σημείο και οι πονοκέφαλοι για τον Φερέιρα θα είναι πολύ περισσότεροι, όσο πλησιάζει η χρονιά προς το φινάλε. Γι' αυτό και οι κινήσεις του Πορτογάλου από εδώ και πέρα θα πρέπει να είναι ακόμη πιο μελετημένες και μετρημένες ακόμη και στο... λεπτό.

Αν δηλαδή για παράδειγμα ο Παναθηναϊκός δείχνει πως έχει «καθαρίσει» ένα ματς στο ΟΑΚΑ (όπως για παράδειγμα με τον Αστέρα Τρίπολης ή με τον Λεβαδειακό), δεν χρειάζεται να παραμένει ο -επιβαρυμένος απ' όλα τα παιχνίδια- Λέτο σ' όλο το 90λεπτο εντός γηπέδου. Κι ας θέλει ο «Σέμπα» λόγω... τρέλας να μην χάνει ούτε δευτερόλεπτο. Για δική του προστασία θα είναι αυτό, από τη στιγμή που οι ενοχλήσεις στο γόνατο δεν τον έχουν εγκαταλείψει ακόμη.

Το ίδιο ισχύει για τον Ζέκα ή τον εξίσου ταλαιπωρημένο και «σκασμένο» από τα συνεχόμενα ματς Κλέιτον. Ειδικά τώρα, που αρχίζουν σιγά-σιγά να επιστρέφουν και οι τραυματίες όπως π.χ. ο Λάζαρος ή ο Μπουμσόνγκ που γυρνάει σε 3 εβδομάδες (καλά για τον Ρούντολφ έχω πάψει πλέον να ελπίζω...).
Το τρίτο ζητούμενο, το έθιξε ο Φερέιρα στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς με τον Λεβαδειακό.

Τα «πεταμένα» ημίχρονα. Και έχει απόλυτο δίκιο. Βάλτε τα κάτω με αριθμούς. Όταν ο Παναθηναϊκός έπαιρνε «κεφάλι» στο πρώτο 45λεπτο πάντα (με εξαίρεση το φαληρικό ντέρμπι) έβαζε στο φινάλε τη νίκη στο τσεπάκι του. Από τη στιγμή που έπαψε να συμβαίνει αυτό, τα «τρίποντα» άρχισαν να έρχονται πλέον με... αίμα και με πολύ περισσότερο κόπο και ιδρώτα, επιβαρύνοντας έτσι την κατάσταση της ομάδας.

Κι αυτό όμως, εκτιμώ ότι είναι θέμα συγκέντρωσης και της «φλόγας» που ανέφερα πιο πάνω. Μπαίνεις δυνατά, σκοράρεις, καθαρίζεις. Δεν το κάνεις; Σου βγαίνει η ψυχή! Και τώρα πλέον τα περιθώρια λάθους είναι μηδαμινά...

Υ.Γ.: Να ξεκαθαρίσουμε ένα-δυο πραγματάκια. «Καλόπαιδα» και «ταραξίες» υπάρχουν στις κερκίδες όλων των ομάδων. Από τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ, μέχρι τον... ΑΟ Καρκανούλας. Το θέμα λοιπόν είναι πως τους απομονώνεις και τι κάνεις ως σύλλογος για να προφυλάξεις την ηρεμία της κερκίδας σου. Υπάρχουν ωστόσο κι ορισμένα πράγματα που δεν μπορείς να μην τα θίγεις και να μην εξοργίζεσαι, ειδικά όταν τα έχεις δει με τα ίδια του τα μάτια...

Στο 23ο λεπτό του αγώνα στη Λιβαδειά, τα ΜΑΤ με... άνωθεν εντολή αποφασίζουν ξαφνικά να χωρίσουν σε δύο τμήματα τους οπαδούς του Παναθηναϊκού που βρίσκονταν στη Θύρα 5 του δημοτικού σταδίου. Αρχίζουν λοιπόν οι ΜΑΤατζήδες και σπρώχνουν με τις ασπίδες τον κόσμο που εκείνη την ώρα είχε αφοσιωθεί στο ματς και η αλήθεια είναι ότι δεν είχε δώσει «δικαιώματα», πέραν του ότι στις συγκεκριμένες θύρες είχαν μπει υπεράριθμοι οπαδοί.

Στο... φιλειρηνικό «πίσω ρε μο.....α» των ανδρών των ΜΑΤ προς τους οπαδούς, ακολουθεί μία φωνή διαμαρτυρίας οπαδού του Παναθηναϊκού «ρε πάτε καλά, γιατί μας σπρώχνετε;» και η απάντηση των αστυνομικών είναι... γκλομπιά. Ετσι, γιατί... γούσταρε ο συγκεκριμένος «μάγκας» (ας μην γράψω τίποτα πιο βαρύ). Έτσι, γιατί του την έδινε η... φάτσα του «διαμαρτυρόμενου».

Στη δεύτερη γκλομπιά, ακολούθησε «στιλό» (τύπος μικρής φωτοβολίδας) και η Θύρα 5 μέσα σε λίγα λεπτά μετατράπηκε σε... ροντέο, με άνδρα των ΜΑΤ να ρίχνει δακρυγόνο και τον διαιτητή να διακόπτει το παιχνίδι για 2-3 λεπτά. Την ίδια ώρα δε, ένας «γαλονάς» της αστυνομίας (με συγχωρεί ο κύριος που τον... προσβάλλω και δεν αναφέρω τον βαθμό του) μιλούσε λίγο πιο κει στον ασύρματό του και γελούσε!

Συγχαρητήρια! Αν μου τα έλεγαν όλα αυτά, μπορεί να ήμουν κι εγώ αρκετά δύσπιστος. Τα είδα όμως φίλοι μου με τα μάτια μου χθες βράδυ (σε σημείο που να... παρατήσω τη μετάδοση στον Sentra 103,3) σε απόσταση 2-3 μέτρων κάτω από το μπουθ και σταυροκοπιόμουν...

Α, και για να προλάβω κάθε «μαγκάκο» που θα θελήσει να μου την πει, εννοείται ότι καταδικάζω όλα τα επεισόδια που έγιναν μετά, εκτός γηπέδου αλλά και μέσα στην πόλη, από ορισμένους κλασικούς ηλίθιους. Βία στη βία ίσον μ....α!

sentragoal.gr