Κώστας Γουλής

Ορέστη μας έχεις ξεφτιλίσει όλους...

Κι όμως! Στον Παναθηναϊκό, στον εφετινό Παναθηναϊκό που στην πλειοψηφία των αγώνων του δείχνει να μην ξέρει τι ψάχνει και τι ζητάει στον αγωνιστικό χώρο (έχοντας δεχθεί ουκ ολίγα «χαστούκια» σε Ελλάδα και Ευρώπη), υπάρχει κι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ σημείο αναφοράς.

Δεν είναι ο Ζεσουάλδο Φερέιρα, που όπως (σωστά) αποθεώθηκε πέρσι για το ποδόσφαιρο που έπαιξε το «τριφύλλι», άλλο τόσο δικαίως σε μεγάλο βαθμό τα… ακούει φέτος για τον κακό καλοκαιρινό σχεδιασμό και την κακή… εκτέλεση επί χόρτου.

Δεν είναι (ακόμη τουλάχιστον) ο Ιμπραχίμ Σισοκό, μολονότι στις αρχές Αυγούστου δημιούργησε πολλές προσδοκίες έπειτα από τις… παραστάσεις του κόντρα στην Μάδεργουελ. Δεν είναι καν ο Κουίνσι, το σίριαλ του καλοκαιριού, στον οποίο πόνταραν όλοι στον Παναθηναϊκό, για να ανεβάσει φέτος (ελλείψει Λέτο) επίπεδο την ομάδα.

Το πρόσωπο του εφετινού Παναθηναϊκού είναι -μακράν του δευτέρου- ο Ορέστης Καρνέζης κι ανεξαρτήτως της όποιας κατάληξης θα έχει η εφετινή χρονιά για τους «πράσινους», νομίζω ότι του αξίζει ένα πολύ θερμό χειροκρότημα. Όχι μόνο γιατί είναι ο μοναδικός που με τις επεμβάσεις του εξακολουθεί να δίνει φέτος ανάσες… ζωής (και βαθμούς) στον Παναθηναϊκό, αλλά επειδή αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους. Για το πώς ένας άνθρωπος δεν πρέπει να «λυγίζει» ποτέ στη ζωή του, όποια δυσκολία κι αν συναντήσει στο διάβα του.

Το παράδειγμα του «Ορέ», θα πρέπει να διδάσκεται σε κάθε ποδοσφαιρική ακαδημία της χώρας και να αποτελεί «φάρο» για όλα τα νέα παιδιά που ξεκινούν σήμερα τη μπάλα. Και ειλικρινά, το έχω ξαναγράψει, δεν θυμάμαι πολλά χρόνια τώρα τέτοιο ψυχολογικό και αγωνιστικό come back αθλητή από τα… Τάρταρα στην κορυφή. Από την… ειρωνεία, στην καθολική αναγνώριση.

Εκτιμώ πως η περίπτωση του Ορέστη Καρνέζη αποτελεί ένα πολύ καλό μάθημα για όλους εμάς, τους… βιαστικούς, τους «ξερόλες», τους κρίνοντες, που στεκόμαστε και κατακεραυνώνουμε μία (κακή) βραδιά. Και βάζω πρώτα απ' όλους ίδιο μου τον εαυτό.

Μετά το γκολ του Μίτσελ σ' εκείνον τον απίστευτο προημιτελικό με την ΑΕΚ τον Φεβρουάριο του '11, κι έχοντας βάλει στην άκρη του μυαλού μου τα καλά λόγια που μου έλεγαν για την αξία του «Ορέ» άνθρωποι του Παναθηναϊκού που τον ζουν καθημερινά στην Παιανία, έλεγα από μέσα μου «…γι' αυτόν το όνειρο και η καριέρα τελείωσε, πριν καν ξεκινήσει».

Όταν οι συνθήκες (πώληση Τζόρβα, τραυματισμός Κοτσόλη) και η μοίρα, τα έφεραν έτσι ώστε να ξεκινήσει ξανά βασικός λίγους μήνες μετά, στο ματς με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι όπου αποβλήθηκε στο 3ο λεπτό, είπα «…δυστυχώς φίλε εσύ δεν κάνεις». Ο Καρνέζης απέδειξε με τη συνέπειά του και τις επαναλαμβανόμενες εξαιρετικές εμφανίσεις του τον τελευταίο χρόνο, πως όχι μόνο… κάνει, αλλά πως έχει 100 κιλά καρύδια, «ξεφτιλίζοντας» τους πάντες. Κι εγώ (όπως και πολλοί άλλοι) είμαστε βλάκες, πολύ βλάκες που πάντα… προτρέχουμε για να κρίνουμε και να κατακρίνουμε. Είπαμε, αυτός ο παίκτης αποτελεί μάθημα για όλους μας...

Κι επειδή αρκετοί καλοθελητές θα βιαστούν να πουν «…άσε ρε Γουλή, αν το έτρωγε στη φάση του 93', άλλα μπορεί να του έγραφες τώρα…», αυτό που έχω να τους πω απλά είναι πως δεν ήταν μόνο η απόκρουση -επιπέδου Ντασάεφ- στο 93', αλλά και το περσινό one man show στα Γιάννινα, οι επεμβάσεις «φωτιάς» στα περσινά πλέι-οφ, η απολύτως λογική (έστω και με καθυστέρηση μηνών που του στέρησε ένα Euro για να παίξει ο… Χαλκιάς) κλήση του στην εθνική ομάδα και οι άπειρες επεμβάσεις του σε εφετινά ματς του Παναθηναϊκού, που κράτησαν βαθμούς και αποτελέσματα, όταν οι «πράσινοι» παρέπαιαν αγωνιστικά.

Δεν αποκλείω να ξαναφάει στο μέλλον και άλλο γκολ «φάβα». Και ποιος τερματοφύλακας δεν έχει φάει στην ιστορία του ποδοσφαίρου; Ο συγκεκριμένος γκολκίπερ ωστόσο, μου (απ)έδειξε και κυρίως (απ)έδειξε στους ανθρώπους του Παναθηναϊκού, ότι μπορεί να σταθεί ξανά πολύ γρήγορα στα πόδια του και θα δώσει «απαντήσεις». Διότι πολύ απλά έχει προσωπικότητα…

Η αξιοπρέπεια του Τοτσέ

Το δεύτερο πρόσωπο στο οποίο θεωρώ ότι πρέπει να απονείμω τα εύσημα, είναι ο Χοσέ Βερδού Νικολάς ή κατά κόσμον Τοτσέ. Διότι κι ο συγκεκριμένος έχει ακούσει κατά καιρούς τα εξ' αμάξης από δημοσιογράφους και τον κόσμο, για τις εμφανίσεις του, για το αν είναι παίκτης που αξίζει να παίζει στον Παναθηναϊκό κλπ.

Αυτό που έχω να επισημάνω είναι ότι ο Ισπανός είναι αξιοπρεπέστατος. Κι αυτό που μπορεί, θα στο βγάλει και θα στο δώσει μέσα στο γήπεδο. Είναι του «5», του «6»; Μπορεί… Ποτέ δεν είπε ότι θα απαυτώσει τα αντίπαλα σέντερ μπακ (που έλεγε κι ο… Αλέφαντος για τον Μπόρχα) ή ότι θα γίνει Σισέ στη θέση του Σισέ. Ακουσε τουλάχιστον τρεις φορές πέρσι γιούχες από την κερκίδα για τις χαμηλές του πτήσεις, έγινε… ανέκδοτο διότι είναι αργός και «βαρύς», αλλά δεν είπε ποτέ του κουβέντα.

Κάθισε, δούλεψε, έβαλε όσα γκολ μπορούσε να βάλει, έχασε άλλα που ήταν… άχαστα, αλλά ήταν και είναι φορ περιοχής. Και το αποδεικνύει όποτε κι όπου μπορεί, ειδικά εάν πάρει εμπιστοσύνη από το περιβάλλον του και πέντε μπαλιές της προκοπής εντός της περιοχής. Δεν θα γίνει ποτέ του… Φαλκάο, αλλά από την άλλη δεν θα κοροϊδέψει ποτέ.

Κι όσο για το ότι παίρνει 550.000 ευρώ το χρόνο, να με συγχωρείτε, αλλά γι' αυτό δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς. Αυτά τα λεφτά του προσφέρθηκαν το καλοκαίρι του '11, αυτά πήρε. Αυτό που βλέπω ωστόσο (για να το κλείσουμε), είναι πως γι' αυτόν τον Παναθηναϊκό (αυτόν τον Παναθηναϊκό ξαναλέω), ο Τοτσέ είναι σημαντικό κομμάτι. Ισως πιο σημαντικό, απ' ότι θα πίστευαν ορισμένοι…

http://www.sentragoal.gr/