ΠΑΟ σε αδιέξοδο
http://www.citypress.gr/freesunday/
17-11-2012
Πολλά πράγματα ειπώθηκαν από τον Γιάννη Αλαφούζο στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, κανένα καινούργιο δεδομένο δεν προστέθηκε. Αντιθέτως, επιβεβαιώθηκαν τρία πράγματα. Πρώτον, πως ο κ. Αλαφούζος δεν μπήκε στον Παναθηναϊκό ως εφοπλιστής-καναλάρχης που θα επενδύσει, αλλά ως διαχειριστής των υπαρχόντων πόρων, τους οποίους ευελπιστούσε να αυξήσει. Τα κατάφερε μέσω της Παναθηναϊκής Συμμαχίας, σε καμία περίπτωση όμως στο βαθμό που πίστευε, ο οποίος βασιζόταν σε έρευνες που είχαν γίνει: από τα 20 εκατ. ευρώ που στο ξεκίνημα της προσπάθειας θεωρούνταν ένας ρεαλιστικός στόχος, μέχρι στιγμής έχουν συγκεντρωθεί 1,2 εκατ. ευρώ και περίπου άλλα τόσα από τον Γ. Αλαφούζο (κυρίως) και επιφανείς φιλάθλους του Παναθηναϊκού. Επιπλέον, οι έρευνες έδειχναν πως από τα 1,7 εκατομμύρια των ενήλικων φιλάθλων του Παναθηναϊκού οι 150.000 ήταν διατεθειμένοι να στηρίξουν οικονομικά την ομάδα και ένας «σκληρός πυρήνας» 40.000 φιλάθλων ήταν διατεθειμένος να το κάνει σε ετήσια βάση. Όταν έφτασε η ώρα του ταμείου, αποδείχτηκε πως μέλη της Παναθηναϊκής Συμμαχίας έχουν γίνει μέχρι στιγμής 8.567 φίλαθλοι.
Τα στοιχεία που αποδεικνύεται πως θόλωσαν τα αποτελέσματα της έρευνας είναι δύο: Αφενός πως, ιδίως εν μέσω οικονομικής κρίσης, εύκολα βάζεις χρήματα στα λόγια, δύσκολα τα βγάζεις από την τσέπη σου. Αφετέρου πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει η αθλητική κουλτούρα της ενεργού συμμετοχής στα του συλλόγου, όπως υπάρχει στη Γερμανία και στην Ισπανία. Εκείνο που υπάρχει είναι η κουλτούρα του αποτελέσματος. Αν ο Παναθηναϊκός έπαιζε θελκτικό ποδόσφαιρο και ήταν μέσα στους στόχους του, οι εγγραφές στην Παναθηναϊκή Συμμαχία θα ήταν υπερδιπλάσιες. Ο οπαδός πρέπει να δει για να πειστεί να συμμετάσχει. Συνεπώς, η οικονομική επιβίωση είναι απολύτως συνυφασμένη με την αγωνιστική επιτυχία, πόσο μάλλον αν συνυπολογιστούν τα χρήματα που δίνει η UEFA, τα οποία είναι και τα μόνα που μπορούν να εγγυηθούν το «ευ ζην» μιας μεγάλης ελληνικής ομάδας.
Ολοταχώς για… ΑΕΚ
Το δεύτερο που επιβεβαιώθηκε είναι πως ο Παναθηναϊκός οδεύτει ολοταχώς προς το να γίνει η φετινή ΑΕΚ. Δηλαδή μια ομάδα που θα ζει αποκλειστικά από τα έσοδά της. Τα κοινά στοιχεία είναι πολλά: το ύψος των χρεών (κοντά στα 30 εκατ. ευρώ για αμφότερους), το γεγονός πως αμφότεροι διαθέτουν ισχυρούς μετόχους, οι οποίοι όμως δεν ασχολούνται πλέον, το ότι αμφότεροι έχουν διοικήσεις διαχειριστών. Ένα ακόμη κοινό στοιχείο είναι πως, πλην των ποδοσφαιριστών, οι δύο ΠΑΕ δεν έχουν κανένα περιουσιακό στοιχείο, δηλαδή ιδιόκτητο γήπεδο και προπονητικές εγκαταστάσεις.
Υπάρχουν βέβαια και διαφορές, όπως το γεγονός πως επικεφαλής της διοίκησης του Παναθηναϊκού είναι κάποιος που, εφόσον το θελήσει (όπως και έχει ήδη κάνει), έχει τη δυνατότητα να βάλει και ο ίδιος χρήματα. Από την άλλη, για την ΑΕΚ φαίνεται πως υπάρχει πλέον ενδιαφερόμενος επενδυτής, σε αντίθεση με τον ΠΑΟ. Επίσης, ακριβώς επειδή ο Γιάννης Αλαφούζος αποφάσισε να ασχοληθεί με τον Παναθηναϊκό, η ομάδα απέφυγε τις καλοκαιρινές περιπέτειες της Ένωσης. Αυτό σημαίνει πως οι «πράσινοι» απέφυγαν την αναγκαστική αποψίλωση του ρόστερ που υπέστη η ΑΕΚ λόγω της μη αδειοδότησης και είχαν τα επιπλέον έσοδα από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τα οποία μπορούν να έχουν και την επόμενη σεζόν, σε αντίθεση με την ΑΕΚ. Ωστόσο, αν ο Γ. Αλαφούζος δεν μπορέσει να εξασφαλίσει το δάνειο στο οποίο ευελπιστεί για να βγει οικονομικά η χρονιά, νομοτελειακά το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να απαλλαγεί και από τα εναπομείναντα «βαριά» συμβόλαιά του.
Τα στοιχεία που αποδεικνύεται πως θόλωσαν τα αποτελέσματα της έρευνας είναι δύο: Αφενός πως, ιδίως εν μέσω οικονομικής κρίσης, εύκολα βάζεις χρήματα στα λόγια, δύσκολα τα βγάζεις από την τσέπη σου. Αφετέρου πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει η αθλητική κουλτούρα της ενεργού συμμετοχής στα του συλλόγου, όπως υπάρχει στη Γερμανία και στην Ισπανία. Εκείνο που υπάρχει είναι η κουλτούρα του αποτελέσματος. Αν ο Παναθηναϊκός έπαιζε θελκτικό ποδόσφαιρο και ήταν μέσα στους στόχους του, οι εγγραφές στην Παναθηναϊκή Συμμαχία θα ήταν υπερδιπλάσιες. Ο οπαδός πρέπει να δει για να πειστεί να συμμετάσχει. Συνεπώς, η οικονομική επιβίωση είναι απολύτως συνυφασμένη με την αγωνιστική επιτυχία, πόσο μάλλον αν συνυπολογιστούν τα χρήματα που δίνει η UEFA, τα οποία είναι και τα μόνα που μπορούν να εγγυηθούν το «ευ ζην» μιας μεγάλης ελληνικής ομάδας.
Ολοταχώς για… ΑΕΚ
Το δεύτερο που επιβεβαιώθηκε είναι πως ο Παναθηναϊκός οδεύτει ολοταχώς προς το να γίνει η φετινή ΑΕΚ. Δηλαδή μια ομάδα που θα ζει αποκλειστικά από τα έσοδά της. Τα κοινά στοιχεία είναι πολλά: το ύψος των χρεών (κοντά στα 30 εκατ. ευρώ για αμφότερους), το γεγονός πως αμφότεροι διαθέτουν ισχυρούς μετόχους, οι οποίοι όμως δεν ασχολούνται πλέον, το ότι αμφότεροι έχουν διοικήσεις διαχειριστών. Ένα ακόμη κοινό στοιχείο είναι πως, πλην των ποδοσφαιριστών, οι δύο ΠΑΕ δεν έχουν κανένα περιουσιακό στοιχείο, δηλαδή ιδιόκτητο γήπεδο και προπονητικές εγκαταστάσεις.
Υπάρχουν βέβαια και διαφορές, όπως το γεγονός πως επικεφαλής της διοίκησης του Παναθηναϊκού είναι κάποιος που, εφόσον το θελήσει (όπως και έχει ήδη κάνει), έχει τη δυνατότητα να βάλει και ο ίδιος χρήματα. Από την άλλη, για την ΑΕΚ φαίνεται πως υπάρχει πλέον ενδιαφερόμενος επενδυτής, σε αντίθεση με τον ΠΑΟ. Επίσης, ακριβώς επειδή ο Γιάννης Αλαφούζος αποφάσισε να ασχοληθεί με τον Παναθηναϊκό, η ομάδα απέφυγε τις καλοκαιρινές περιπέτειες της Ένωσης. Αυτό σημαίνει πως οι «πράσινοι» απέφυγαν την αναγκαστική αποψίλωση του ρόστερ που υπέστη η ΑΕΚ λόγω της μη αδειοδότησης και είχαν τα επιπλέον έσοδα από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τα οποία μπορούν να έχουν και την επόμενη σεζόν, σε αντίθεση με την ΑΕΚ. Ωστόσο, αν ο Γ. Αλαφούζος δεν μπορέσει να εξασφαλίσει το δάνειο στο οποίο ευελπιστεί για να βγει οικονομικά η χρονιά, νομοτελειακά το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να απαλλαγεί και από τα εναπομείναντα «βαριά» συμβόλαιά του.
Ο κρίκος που λείπει…
Το τρίτο που κατέστη σαφές από τη συνέντευξη Τύπου του Γιάννη Αλαφούζου είναι πως ο ίδιος δεν έχει πειστεί ακόμη για την αναγκαιότητα της αποχώρησης του Ζεσουάλδο Φερέιρα και οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση λόγω της πίεσης που δέχτηκε από τους συνεργάτες του και τους οπαδούς. Επιπλέον, στο πλάνο της Παναθηναϊκής Συμμαχίας για την τριετία 2012-2015 ως στρατηγικοί στόχοι για το 2013 αναφέρονται οι εξής: 1) Οικονομική αυτάρκεια. 2) Ανάπτυξη των Ακαδημιών. 3) Αναζήτηση γηπέδου. 4) Ανάπτυξη κοινής «παναθηναϊκής γλώσσας». Η δημιουργία μιας καλής ομάδας δεν αναφέρεται πουθενά στις προτεραιότητες, και οικονομική αυτάρκεια χωρίς καλή ομάδα δεν μπορεί να υπάρξει.
Συνδυάζοντας τα δύο, καθίσταται ξεκάθαρο πως το πρώτο που πρέπει να αναζητήσει ο Γιάννης Αλαφούχος και οι συνεργάτες του είναι ένα διοικητικό στέλεχος που θα γνωρίζει πώς να «στήσει» μια ποδοσφαιρική ομάδα, έναν ποδοσφαιράνθρωπο που δεν θα βασίζεται μόνο στην εμπειρική του γνώση (δηλαδή κάποιον επιφανή παλαίμαχο), αλλά κάποιον που αυτή θα είναι η δουλειά του: όχι μόνο να προτείνει παίκτες αλλά και να κάνει την επιλογή και τις διαπραγματεύσεις. Έναν άνθρωπο που θα επιλέξει τον επόμενο προπονητή, καθώς ο Ρότσα, λόγω χαρακτήρα, σίγουρα θα βελτιώσει την ψυχολογία των παικτών μετά τη λαίλαπα Φερέιρα –που έβλεπε παντού εχθρούς και υποψήφιους «αποδιοπομπαίους τράγους» για να φορτώνει τη δική του ανεπάρκεια, δημιουργώντας κάκιστο κλίμα στην ομάδα–, ωστόσο ουδέποτε είχε την προπονητική εξέλιξη μετά το πρώτο, απολύτως επιτυχημένο πέρασμά του από τον πάγκο του Παναθηναϊκού την πολύ μακρινή πλέον περίοδο 1993-1996.
Στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού μόνο δύο άνθρωποι έπαιξαν με επιτυχία αυτόν το ρόλο: ο Βέλιμιρ Ζάετς και ο Γιάσμινκο Βέλιτς. Το πρόβλημα είναι πως ο Γιάννης Αλαφούζος δεν πιστεύει στο συγκεκριμένο μοντέλο, όπως τόνισε και στη συνέντευξη Τύπου. Οπότε εκείνο που πρέπει να αναζητήσει είναι έναν… one man show προπονητή. Μόνο που οι εν λόγω προπονητές κοστίζουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου