Λαϊκή βάση χωρίς λαό,
Συμμαχία χωρίς συμμάχους
Έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε από εδώ. Ευχαριστώ όσους δεν ξεχνούν το matigarrida και ζητώ πάλι συγνώμη -γιατί για κατανόηση είμαι σίγουρος ότι υπάρχει- που δεν έχω τόσο χρόνο για να γράφω με τη συχνότητα που υπήρχε μέχρι το Μάιο. Δύο σοβαρά ζητήματα ενέσκυψαν στον Παναθηναϊκό εν τη απουσία της γωνιάς μας. Το ένα αγωνιστικό το άλλο διοικητικό. Αρχίζω με το διοικητικό.
Με σφραγίδα πλέον η «Παναθηναϊκή Συμμαχία» έχει αποτύχει στον ορισμό της. Σε αυτόν που την περιγράφει ως εταιρία λαϊκής βάσης. Ο Γιάννης Αλαφούζος είχε αναφέρει ότι στις έρευνές του φάνηκε ότι υπάρχουν 1,7 εκατομμύρια φίλων του Παναθηναϊκού ανά την επικράτεια. Εγώ λέω ότι μπορεί να είναι παραπάνω και σίγουρα με αυτούς του εξωτερικού ξεπερνά τον αριθμό των 2 εκατομμυρίων. Από αυτούς συγκινήθηκαν μόλις 8.568 με το πλάνο της «Παναθηναϊκής Συμμαχίας». Και από τους 8.568 περίπου οι 1.000 πήγαν να ψηφίσουν για να εκλέξουν διοικητικό συμβούλιο. Δηλαδή η ΠΑΕ διοικείται από εταιρία λαϊκής βάσης όπου συμμετέχει το 1/8 των μελών της στις διαδικασίες και βέβαια που τα μέλη της αντιστοιχούν σε ένα απειροελάχιστο ποσοστό οπαδών. Σαφώς και παραμένει μεγάλος ο αριθμός εν συγκρίσει με τη μονοκρατορία Βαρδινογιάννη ή την πολυμετοχικότητα των εννέα βασικών μετόχων. Αλλά εδώ το ζητούμενο είναι τι μπορεί να περιμένει ο Παναθηναϊκός από την εταιρία λαϊκής βάσης που κατέχει το 58% των μετοχών της ΠΑΕ.
Αυταπόδεικτα η πλατιά μάζα των φίλων του Παναθηναϊκού δεν πείστηκε να συμμετάσχει. Φαντάζομαι ότι άπαντες κατανοούν δίχως επεξήγηση ότι το θέμα δεν είναι οικονομικό. Γιατί 20 ευρώ για να γίνει κανείς ηλεκτρονικό μέλος τα δίνει αν παραγγείλει δύο πίτσες ή πάρει πέντε πακέτα τσιγάρα ή εφημερίδα επί 15 ημέρες. Σίγουρα με 20 ευρώ δεν θα ψήφιζε αλλά τουλάχιστον δεν θα υπήρχε η εικόνα των 8.500 μελών στον Παναθηναϊκό. Διότι είμαι από όσους υποστηρίζουν ότι δεν μπορείς να βάζεις χαμηλότερη τιμή τακτικού μέλους στα 175 ευρώ αλλά και πάλι μπορώ να αναλύσω γιατί αυτά τα χρήματα δεν θα ήταν εμπόδιο για πάρα πολλούς εάν η «Συμμαχία» έπειθε.
Γιατί λοιπόν δεν έπεισε η «Συμμαχία»; Από τη μία γιατί στην Ελλάδα ο ποδοσφαιρόφιλος δεν έχει τη φιλοσοφία, τη νοοτροπία και την κουλτούρα εάν θέλετε των Γερμανών ή των Ισπανών. Περιμένει πρώτα από τον… λεφτά να βάλει λεφτά και μετά να ζητήσει. Ο Αλαφούζος είναι «βαρύ» όνομα και στο άκουσμά του πολλοί θα σκέφτηκαν ότι θα βάλει αυτός 5-10 εκατ. ευρώ στην αρχή και μετά έχοντας δώσει το παράδειγμα θα ζητήσει τα χρήματα του κοσμάκη.
Σύμφωνα με όσα γνωρίζω ο Αλαφούζος έχει βάλει χρήματα. Αυτό το 1,1 εκατ. ευρώ της αρχής ίσως να είναι καθ’ ολοκληρίαν δικό του. Επίσης έδωσε αρκετές χιλιάδες ευρώ από την τσέπη του για να μην χαλάσει το χατήρι του Φερέιρα ώστε να αγοραστεί ο Φορναρόλι. Όμως οι φίλαθλοι περίμεναν πολλά περισσότερα. Αφήστε δε που για δικούς του λόγους (οι οποίοι σχετίζονται με την εποχή και τις άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητές του) ο Αλαφούζος επέλεξε να μην δημοσιοποιήσει τι έχει δώσει στον Παναθηναϊκό, πέραν από τις πολλές εργατοώρες και τη φθορά του ονόματός του (λόγω και της μάχης -με όποιο τρόπο ο ίδιος κρίνει σωστό- δίνει με το παρασκήνιο). Ας του αναγνωριστεί. Είπαμε, όμως. Ο κοσμάκης έχει μάθει αλλιώς και περίμενε άλλα.Δεν τα είδε και απέχει.
Από την άλλη η «Συμμαχία» δεν έπεισε γιατί δεν κατάφερε να καταδείξει την ανεξαρτησία της. Με απλά ελληνικά αρκετοί είναι αυτοί που ταυτίζουν τον Αλαφούζο με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη ενώ για κάποια περίοδο τον ταύτιζαν με τον Ανδρέα Βγενόπουλο. Φταίει ο Αλαφούζος για την ταύτιση αυτή; Καλό ερώτημα. Πρώτη εύκολη απάντηση είναι ότι σε μια νέα συνταγή δεν χρησιμοποιείς παλιά -ίσως με την ημερομηνία λήξης να έχει παρέλθει- υλικά. Ας πούμε η παρουσία του Δημήτρη Γόντικα τόσο δίπλα στον Αλαφούζο δεν βοήθησε προς αυτή την κατεύθυνση. Κατανοώ ότι σε όλα πρέπει να υπάρχει μια φυσική συνέχεια όταν κρατάς επί μήνες ανθρώπους που αποτέλεσαν επιλογές του Βαρδινογιάννη, τότε διατρέχεις τον κίνδυνο να ταυτιστείς με το προηγούμενο καθεστώς. Μια άλλη απάντηση είναι οι χειρισμοί στο θέμα του γηπέδου. Υπόσχεση ότι το παίρνει πάνω του, δέσμευση ότι ο Τζίγκερ θα πληρώσει την αποζημίωση στον ΑΚΤΩΡΑ, απαλλαγή των ευθυνών Βαρδινογιάννη για ένα πολύ ακριβό και δεδαλώδες πρότζεκτ το οποίο εδώ και χρόνια βαράει διαρκώς έναν τοίχο. Υπάρχουν και άλλα όμως προς το παρόν δεν υφίσταται λόγος να αναφερθούν. Άλλωστε δεν τα συμμερίζομαι κι όλας.
Η «Συμμαχία» δεν τήρησε καν το όνομά της. Δεν έγινε «Συμμαχία». Δεν συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις του Παναθηναϊκού. Φταίει ο Αλαφούζος σε αυτό; Εδώ ας μου επιτρεπεί να ρίξω μεγάλο μέρος των ευθυνών σε άλλους. Σας είχα γράψει πριν μήνες ότι άπαντες οι μέτοχοι -πρώην και νυν- οφείλουν να πουν «ευχαριστώ» στον Αλαφούζο γιατί τους έχει απαλλάξει από ζόρικα πράγματα. Όπως π.χ. να βάζουν χρήματα. Ή να αναλαμβάνουν ευθύνες. Ο Βαρδινογιάννης βρήκε την καλύτερη δικαιολογία (έτσι κι αλλιώς στην τετραετία της πολυμετοχικότητας έβαλε μια φορά χρήματα και αυτά πολύ λιγότερα από το σύνολο όσων έβαλαν -κατά σειρά ποσού- οι Βγενόπουλος, Πατέρας, Γιαννακόπουλος, Ζολώτας). Ο Βγενόπουλος έβαλε χρήματα αλλά πολύ λιγότερα απ’ όσα θα έβαζε σε μέρες πολυμετοχικότητας και βέβαια δεν παρεμβαίνει πουθενά στην καθημερινότητα του Τριφυλλιού. Ο Πατέρας και ο Γιαννακόπουλος απέχουν γενικώς. Μόνο ο Πολέμης υπάρχει και βάζει χρήματα. Πολύ λιγότερα από την οικονομική του επιφάνεια, αλλά όσα πρέπει βάσει ποσοστού στη μετοχική σύνθεση. Σε απλά ελληνικά όλοι έχουν βολευτεί με την παρουσία της εταιρίας λαϊκής βάσης και αφήνουν στον Αλαφούζο να κάνει το κουμάντο όπως νομίζει.
Με την αποτυχία της «Συμμαχίας» δεδομένη, το ζήτημα είναι τι γίνεται στον Παναθηναϊκό. Εάν δεν εμφανιστεί ένας επενδυτής, ο μονόδρομος είναι να συνεχίσει την πορεία του ο Αλαφούζος με ό,τι κρίνει πως είναι το σωστό. Με δάνεια για ρευστότητα, νέο «κούρεμα» στα έξοδα, νέες απομακρύνσεις εργαζομένων (α λα Κατσουράνη), πωλήσεις βασικών παικτών (100% ψάχνεται και ας διαψεύδει τα σχετικά δημοσιεύματα) και ποντάροντας ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορέσει να βγει δεύτερος μήπως και εξασφαλίσει τα ίδια -ή και περισσότερα- με φέτος χρήματα από την UEFA για την επόμενη σεζόν. Θα μου πει κανείς «σε τι διαφέρει ο Παναθηναϊκός από την Ελλάδα;». Το είπε και ο Αλαφούζος ότι το Τριφύλλι είναι λίγο καλύτερα από την Ελλάδα. Δάνεια στα δάνεια, μνημόνια και προσευχές.
Το ερώτημα που μπορεί να μου βάλει εύκολα κάποιος (ακόμα και ο ίδιος ο πρόεδρος της ΠΑΕ εάν διαβάσει το άρθρο) είναι «έχεις κάτι άλλο να προτείνεις;». Όχι πολλά είναι η αλήθεια.
Πρώτον να βάλει περισσότερα χρήματα ο ίδιος ο Αλαφούζος. Γιατί μέχρι στιγμής αρκετοί αντιμετωπίζουν το επιχείρημα «εάν δεν ήταν ο Αλαφούζος θα ήμασταν στο γκρεμό» με το παράδειγμα του διαχειριστή μιας πολυκατοικίας ο οποίος μαζεύει χρήματα από τους λοιπούς ενοίκους για να πληρώσει το πετρέλαιο, ανάβει το καλοριφέρ όταν πιάνουν τα κρύα και γυρίζει σε όλους και λέει: «Αν δεν είχατε εμένα, θα κρυώνατε».
Δεύτερον να μην ξεχάσει ποτέ ότι πρέπει να έχει ειλικρίνεια όταν απευθύνεται στον κόσμο. Την ίδια που έδειξε στην τελευταία συνέντευξη Τύπου.
Τρίτον να κάνει άνοιγμα στους νυν και τέως μετόχους. Όχι για να συνδράμουν οικονομικά ώστε να σώσουν το Τριφύλλι – αυτό το αποκλείω- αλλά για να λειτουργήσουν πραγματικά ως Παναθηναϊκή Συμμαχία αναζητώντας επενδυτές ή άλλες λύσεις.
Τέταρτον να λειτουργήσει πιο λογικά ως προς το ποδοσφαιρικό τμήμα. Αφού ο ίδιος έχει παραδεχθεί ότι δεν γνωρίζει ποδόσφαιρο, ας προσλάβει έναν τεχνικό διευθυντή. Ένας περισσότερος δεν σημαίνει ότι του χαλάει το… βρετανικό μοντέλο (ας μην το αναλύσουμε παραπάνω διότι σε καμια περίπτωση το βρετανικό μοντέλο δεν είναι έτσι όπως περιεγράφη στη συνέντευξη Τύπου).
Πέμπτον από τη στιγμή που αποφασίζει ο Αλαφούζος ας δείξει και λίγη πυγμή παραπάνω. Σαν να εξαντλήθηκε όλη η αποφασιστικότητά του στην περίπτωση Κατσουράνη. Οι διοικήσεις των ομάδων θέλουν λίγο τσαγανό παραπάνω.
Αυτά για τον Παναθηναϊκό. Για τον ίδιο τον Αλαφούζο νομίζω ότι βρίσκεται κοντά στο σημείο να πιστέψει η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου ότι έχει το ρόλο της τρόικας ή του Αντώνη Σαμαρά (για να μην απορείτε για τη φωτογραφία). Όποιο από τα δύο δεν το λες και καλό.
Για τα αγωνιστικά θα τα πούμε αργότερα.
http://matigarrida.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου