Γιατί ρε Στρατηγέ, γιατί…
05 Jan. 2013 | 15:39
Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Απλά δεν μπορεί. Δεν γίνεται να έχει φύγει ο Δημήτρης Μούρτος και από την μία στιγμή στην άλλη αυτός ο άνθρωπος να μην είναι πάλι ανάμεσά μας, να μην τον παίρνω και να μιλάμε για ώρες για τον Ερασιτέχνη που τόσο πολύ λάτρεψε. Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ώρες από τον χαμό του Νίκου Σαμαρά και η μοίρα χτύπησε και πάλι. Δεν έχεις προλάβει να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου για τον μεγάλο… αετό του βόλεϊ και μαθαίνεις πως ένας δικός σου άνθρωπος δεν είναι ποια εδώ. Γιατί η αλήθεια είναι πως τον Μητσάρα τον θεωρούσα δικό μου άνθρωπο, όχι μόνο εγώ, αλλά πολλοί που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε. Πολλοί που καθόμασταν δίπλα στα τσιμέντα του αγαπημένου του «Τάφου» και μιλάγαμε για τον Παναθηναϊκό μας. Μιλάγαμε και μαθαίναμε από τον ίδιο πως είναι να αγαπάς παθολογικά αυτόν τον σύλλογο και κυρίως τα ερασιτεχνικά αθλήματα.
Αλλά η μοίρα είναι άτιμη για να μην πω κάτι πολύ χειρότερο και αυτή την φορά χτύπησε αλύπητα τον Ερασιτέχνη και όχι μόνο Παναθηναϊκό, ο Στρατηγός όπως μας άρεσε να τον φωνάζουμε, δεν είναι μαζί μας, άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο του Ρίου βυθίζοντας σε θλίψη τους πάντες. Την τελευταία βδομάδα περνούσε δύσκολα, αλλά όλοι περιμέναμε πως θα τα κατάφερνε να ξεπεράσει την περιπέτειά του. Ήταν άλλωστε παλικάρι και το είχε αποδείξει πολλές φορές και όλοι περιμέναμε πως θα το έκανε ακόμα μία.
Ακόμα περισσότερες φορές είχε αποδείξει την λατρεία του για το ΤΡΙΦΥΛΛΙ. Προσωπικά τον θυμάμαι στον «Τάφο του Ινδού» σε αγώνες του γυναικείου μπάσκετ και βόλεϊ να μιλάμε για το μέλλον του Ερασιτέχνη. Όταν τον είχα πρωτογνωρίσει είχα καταλάβει με τι άνθρωπο είχα να κάνω και δεν έπεσε έξω στο παραμικρό. Έναν άνθρωπο που αγαπάει πραγματικά τον Παναθηναϊκό και ειδικά τα ερασιτεχνικά τμήματα, που ζει για τον σύλλογο, που έκανε τα δύο παιδιά του να πάρουν την τρέλα του που όλος ο ελεύθερος χρόνος είχε να κάνει με το τριφύλλι.
Αυτά πριν μπει στα διοικητικά του Ερασιτέχνη, καθώς μετά τα πάντα που τον αφορούσαν είχαν να κάνουν με την… μάνα του λόχου. Έχοντας ασχοληθεί μέσω του «Συλλόγου Φίλων Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού - Γεώργιος Καλαφάτης» με τον Α.Ο θυμάμαι τις αναστολές που είχε να μπει στο ΔΣ. Αναστολές γιατί φοβόταν πως δεν θα μπορούσε να βοηθήσει όσο θα ήθελε και όταν μιλάγαμε για το θέμα αυτό μου έλεγε «ρε Φώτη μήπως είναι καλύτερα να μην ασχοληθώ» με την απάντηση να είναι πάντα η ίδια «αν δεν ασχοληθείς εσύ ρε στρατηγέ, ποιος θα ασχοληθεί; Θα με τρελάνεις»;
Και έτσι μπήκε στα κοινά και έτρεξε και με το παραπάνω. Αρχικά στο βόλεϊ γυναικών, με τα κορίτσια να λένε πως είχαν να κάνουν με έναν ΚΥΡΙΟ με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Στην συνέχεια και βλέποντας όλοι πως ο Παναθηναϊκός είναι η ζωή του θέλησαν να του προτείνουν την θέση του Γενικού Αρχηγού, μια άκρως τιμητική θέση αλλά με πολλές ευθύνες. Και πάλι τότε είχε τους ενδοιασμούς του και πάλι μιλάγαμε στα τηλέφωνα και του έλεγα να μην μασάει πως θα τα πάει καλά.
Και τα πήγε πολύ καλά και εκεί. Τηρουμένων των συνθηκών και παρά τα πολλά και σημαντικά προβλήματα το πάλεψε και με το παραπάνω, αλλά επειδή είχε μάθει στην ζωή του και ως στρατιωτικός να είναι περήφανος δεν του αρκούσε. Σε μια από τις επικοινωνίες μας μου είπε ότι θα παραιτηθεί μόνο και μόνο επειδή δεν μπόρεσε να κάνει αυτά που θα ήθελε. Σε έναν Ερασιτέχνη που όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι, οι περισσότεροι αν όχι όλοι, νοιάζονται για την καρέκλα τους, ο στρατηγός την άφησε και έφυγε από ευθιξία όπως έλεγε. Μια λέξη άγνωστη για πολλούς αλλά σημαντική για τον ίδιο.
Αυτός ήταν ο Δημήτρης Μούρτος, ένας πραγματικός μάγκας, ένας αγνός Παναθηναϊκός, ένα σχολείο για όλους μας. Λένε πως ο άνθρωπος πεθαίνει πραγματικά όταν ξεχαστεί και είναι δεδομένο πως ο μεγάλος στρατηγός θα ζει για πάντα… Συλλυπητήρια στην οικογένεια του που χάνει έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο και εύχομαι τόσο στην κόρη του όσο και στον γιο του να του μοιάσουν έστω και λίγο και να αγαπήσουν την ζωή και τον Παναθηναϊκό όπως ο πατέρας τους. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει…
ΥΓ: Ένα καλό νέο να γράψω και τι στον κόσμο ρε γαμώτο μου, ένα καλό νέο ζητάω, δεν ζητάω πολλά…
ΥΓ1: Όταν βγαίνει η οικογένειά του και λέει πως αντί για στεφάνια θέλει τα χρήματα να κατατεθούν στον Ερασιτέχνη, καταλαβαίνει κανείς για το πόσο αγάπαγε ο εκλιπών τον Παναθηναϊκό και πως όλο αυτό το πέρασε στους δικούς του ανθρώπους.
ΥΓ2: Άτιμος μήνας ο Ιανουάριος για το τριφύλλι μας. Πριν δύο χρόνια και συγκεκριμένα στις 19 έφυγε από την ζωή ο Νίκος Καρακώστας. Σήμερα έφυγε ο Μούρτος. Είναι σίγουρο πως οι δυο τους θα τα λένε από τον ουρανό για τον αγαπημένο τους Παναθηναϊκό, θα κλαίνε στις λύπες, θα γελάνε στις χαρές και ευχή όλων μας είναι να τους κάνει ο σύλλογος να γελάνε περισσότερο…
http://www.leoforos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου