Η ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ Η «ΘΥΡΑ 13»

ΧΑΣΑΝΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥΣ

                                                   

Ο συγγραφέας Κωστής Παπαγιώργης

έφυγε από τη ζωή στα 67 χρόνια του

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΕΡΗΣ

          Πριν από ελάχιστες μέρες μας αποχαιρέτισε για πάντα ο Κωστής Παπαγιώργης. Η Ελλάδα, ο πνευματικός κόσμος και η «Θύρα 13» έχασαν ένα επίλεκτο μέλος τους.

          Ο Κωστής Παπαγιώργης, που γεννήθηκε το 1947 στο Νεοχώρι Υπάτης, σπούδασε Νομικά στη Θεσσαλονίκη και Φιλοσοφία στο Παρίσι. Υπήρξε ένας βαθύς μελετητής των αρχαίων φιλοσόφων, στοχαστής, διανοητής και συγγραφέας πληθώρας κριτικών βιβλίων. Ταυτόχρονα ήταν λάτρης του Ποδοσφαίρου. Συνήθιζε με πάθος να παρακολουθεί τον αγαπημένο του Παναθηναϊκό μαζί με τους οπαδούς της «Θύρας 13». Δεν του άρεσαν τα επίσημα δημοσιογραφικά καθίσματα. Σπάνια επίσης κατέθετε τις ποδοσφαιρικές σκέψεις του. Όταν όμως αποφάσιζε να γράψει, θαύμαζες – αυτός ο θεωρητικός του πνεύματος – πόσο βαθιά γνώριζε την τεχνική και πρακτική του Ποδοσφαίρου, με μοναδική δε, δεινότητα την αποτύπωνε στο χαρτί.

          Οι αγάπες του ακολουθούσαν πάντα ακραίες καταστάσεις και θέσεις. Από τον Νίτσε και τον Χέγκελ, στη φωνή του Στράτου Διονυσίου και τους στίχους του Άκη Πάνου. Ακόμη από την εφηβική λατρεία του στον Παναθηναϊκό , στον Ντοστογιέφσκι, αλλά και τη νυχτερινή ζωή.

          Εντάξει, ήταν δικός μας, καταδικός μας και με γοήτευε. Ας δούμε λοιπόν, τι έγραψαν για τον Παπαγιώργη οι τρίτοι, οι μη φίλαθλοι και ποδοσφαιρικά αδιάφοροι :

          Ο Δημήτρης Μανιάτης στα «ΝΕΑ» αναφέρει :

          «… Ο Κωστής Παπαγιώργης υπήρξε ένας λοξός διανοούμενος, ένας πρωτότυπος στοχαστής που αφήνει ένα μεγάλο κενό στη μεταπολιτευτική και σύγχρονη δοκιμιογραφία γιατί ακριβώς ακόνιζε το εκφραστικό του μαχαίρι εκ νέου και καταδυόταν στο κάθε φορά θέμα του με λοξή σκέψη, εξαντλητική μελέτη, πυκνή γλώσσα και ζηλευτό μεράκι.»

          Η Τίνα Μανδηλάρα, στο «Πρώτο Θέμα» σημείωσε μεταξύ των άλλων :

          «… Ο Παπαγιώργης έφυγε πριν από λίγες μέρες στα 67 του, αφήνοντας πίσω του βιβλία για σπουδαία ονόματα όπως Χέγκελ, Ντοστογιέφσκι, Πλάτωνα, Σιοράν, Πασκάλ, Φουκό, Κιρκέγκορ, και Καντ, καθώς και μελέτες για την Ελληνική Ιστορία, την έννοια της μεταφοράς και της μνήμης. Έγραφε χαρακτηριστικά στο αυτοβιογραφικό του κείμενο Curriculum Vitae : «Προσωπικά είμαι περήφανος που σπούδασα τον Πλάτωνα, τον Καντ και τον Χέγκελ – αλλά είμαι απείρως πιο περήφανος που πέρασα χρόνια στα ταβερνεία, στα σκυλάδικα, στα κωλάδικα, στα γήπεδα και στα μπαρ.» Και προφανώς το εννοούσε. Ποτέ δεν καυχήθηκε για τις γνώσεις του που ισοπέδωναν οποιονδήποτε καθηγητή πανεπιστημίου…»

          Ο Μιχάλης Τσιτσίνης στην «Καθημερινή» τόνισε :

          «… Δεν ήταν δάσκαλος. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να φτιάξει ποίμνιο μαθητών. Κι ωστόσο είχε συνειδητά πάρει το ρίσκο να απευθύνει τα κείμενά του στο νεανικό κοινό μέσα από τα free press και τους οδηγούς πόλης.

          Δεν ήταν ιστορικός, αλλά είχε με σχολαστική προσήλωση βυθιστεί στις πηγές για να ανασύρει το αντικείμενό του από τα μπάζα των εθνικών μύθων.

          Δεν ήταν λογοτέχνης, αλλά έγραφε μαγικά – σε μια γλώσσα που χώνευε τον Όμηρο και τον Πλάτωνα με τη δημώδη των καφενείων και την αργκό του σκυλάδικου. Σε μια πρόζα όπου πάντα καραδοκούσε απροσδόκητη, σαν πρωτοειπομένη, η επόμενη φράση.»

          Ίσως δεν ήταν ούτε δημοσιογράφος αλλά τα κείμενα του ήταν ποιοτικά και μοναδικά. Ίσως δεν παθιαζόταν ούτε στο γράψιμο. Αλλά αδυνατούσε ν’ αρνηθεί το αλκοόλ, όπως άλλωστε ο Τένεσυ Γουίλλιαμς, ο Ερνστ Χέμινγουεϊ και άλλοι διεθνείς συγγραφείς, που λάτρεψαν το ποτό και του χάρισαν τη ζωή τους.

http://palaimaxoipao1908.blogspot.gr/2014/04/13-67.html?spref=fb