..

         ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΥΠΟ ΚΡΙΣΗ

ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ-ΜΠΑΣΚΕΤ

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Γράφει ο Γιώργος Λιβέρης

 Συμπληρώθηκαν αισίως 57 χρόνια από την ίδρυση του Συνδέσμου των Ελλήνων Προπονητών Ποδοσφαίρου. Ήταν εκείνα τα πρώτα διστακτικά βήματα των Ελλήνων τεχνικών που όμως συνοδεύτηκαν με ένα σημαντικό γεγονός. Ο προπονητής της Εθνικής Γερμανίας Σεππ Χεμπέργκερ, θριαμβευτής στον τελικό του World Cup στη Βέρνη το 1954, επί της Ουγγαρίας με 3-2, ήρθε στα Γραφεία και τίμησε τον Πρόεδρο του Συνδέσμου Αντώνη Μιγιάκη.

          Τα καθήκοντα και οι υποχρεώσεις όμως των προπονητών, μπορώ να πω ότι οριοθετήθηκαν στις 14 Δεκεμβρίου του 1930, όταν η Γενική Συνέλευση της ΕΠΟ αποφάσισε την διεξαγωγή του Α’ Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου. Η επόμενη καθοριστική ΓΣ της Ομοσπονδίας, που άμεσα επηρέασε τους Έλληνες προπονητές ήταν αυτή του Ιανουαρίου 1959, που αποφάσισε την Εθνική Κατηγορία. Και αμέσως άρχισε η λειτουργία του ΠΡΟ-ΠΟ επί ΓΓΑ Γεωργίου Βήχου. Αυτά έφεραν τα πάντα στον οικονομικό και φυσικά στον επαγγελματικό χώρο.

          Ασφαλώς το επαγγελματικό ποδόσφαιρο άρχισε το 1979, αλλά ήδη οι προπονήσεις των παικτών είχαν αναπτυχθεί σε τέτοιο επίπεδο ώστε οι προπονητές, όχι μόνο ήσαν επαγγελματίες, αλλά διέθεταν και επιτελική ομάδα.

          Η αναζήτηση τεχνικών εξελίξεων, καινοτομιών και σύγχρονων εφαρμογών προετοιμασίας κάθε αγώνα, έφερε πληθώρα ξένων προπονητών, όλοι των οποίων ούτε επιτυχημένοι ήσαν, ούτε πρόσφεραν όσα ζητάγαμε. Κάθε κανόνας βέβαια έχει την εξαίρεσή του και τον Γερμανό του.

Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

          Αντίθετα με τους προπονητές του Μπάσκετ που κυριαρχούν στην Ελλάδα και διακρίνονται στην Ευρώπη, οι του Ποδοσφαίρου δείχνουν να υστερούν σε εκτίμηση έναντι των ξένων. Δεν γνωρίζω εάν αιτία είναι ο «ραγιαδισμός» μας, η ξενομανία, οι παράγοντες, οι παίκτες ή οι φίλαθλοι. Αλλά είναι γεγονός. Συμβαίνει.

          Τα τελευταία 2-3 χρόνια όμως, μια εσωτερική εκτίμηση προς τους Έλληνες προπονητές ποδοσφαίρου αρχίζει να διαφαίνεται κυρίως με τις επιτυχίες των μικρών εθνικών ομάδων στην Ευρώπη και την αύξηση των Ελλήνων προπονητών στα δύο βασικά μας πρωταθλήματα. Κερασάκι στην τούρτα η επιτυχία του Γιάννη Αναστασίου να φτιάξει μια «ποιοτική ορχήστρα» τίτλου από παίκτες που ήσαν σε απόρριψη ή χωρίς “background”.

          Αν σκεφθούμε ότι έχουν περάσει ιστορικά ελληνικά ονόματα τεχνικών από το χώρο των προπονητών, τότε ίσως πρέπει να ξανασκεφθούμε και να δώσουμε και την εθνική μας ομάδα ανδρών σε Έλληνα, εκτός εάν πάμε τόσο καλά στο Ρίο ώστε να κρατήσουμε κι άλλο τον Πορτογάλο.

Σωτήρης Ασπρογέρακας, Κώστας Νεγροπόντης, Θέμος Ασδέρης, Οδυσσέας Τσούτσος, Γιάννης Χέλμης, Κώστας Χούμης, Λάκης Πετρόπουλος, Αλκέτας Παναγούλιας και άλλοι.