.Ο Μίμης Δομάζος ανήμερα των εβδομηκοστών ένατων γενεθλίων του ξετυλίγει το κουβάρι της καριέρας του και της ζωής του που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τον Παναθηναϊκό μέσα από το SDNA και στέλνει το δικό του μήνυμα στα νέα παιδιά του τριφυλλιού ώστε να μην... χαθούν.
Η συνέντευξη :
Πως ξεκινήσατε την καριέρα σας;
«Ξεκίνησα από την Άμυνα Αμπελοκήπων. Ήμασταν απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Απέναντι από τη Θύρα 11 ήταν τα σπίτια μας. Ξεκίνησα από μία αλάνα, καθώς εκεί έκανε προπόνηση η Άμυνα Αμπελοκήπων. Στο δρόμο ουσιαστικά κάναμε, καθώς δεν υπήρχαν γήπεδα για ομάδες αυτών των κατηγοριών».
Εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολα;
«Να σου πω την αλήθεια εκείνα τα χρόνια ήταν πάρα πολύ ωραία, δεν ήταν δύσκολα. Τώρα είναι δύσκολα. Περνάγαμε ωραία. Στην Άμυνα Αμπελοκήπων ήμασταν όλοι από μία συνοικία. Δεν παίρναμε παίκτες από άλλη συνοικία τότε. Ήμασταν 15 παιδιά και κάναμε μια μεγάλη πορεία τότε, καθώς φτάσαμε μέχρι την Γ΄ Εθνική. Είχαμε μία πολύ καλή ομάδα τότε. Σίγουρα για να παίξεις ποδόσφαιρο ήταν δύσκολο, καθώς δεν υπήρχαν οι εγκαταστάσεις που υπάρχουν τώρα. Ήταν ξερά τα γήπεδα και δεν υπήρχαν πολλά μάλιστα. Σκεφτείτε ότι για να πάμε να παίξουμε ένα παιχνίδι με την Άμυνα Αμπελοκήπων έπρεπε να σηκωθούμε από τις 7 η ώρα το πρωί για να πάμε να παίξουμε στις 9. Φυσικά οι μετακινήσεις μας γινόντουσαν με τα πόδια να φανταστείς, δεν υπήρχαν λεωφορεία τότε. Παίρναμε το βαλιτσάκι μας, πλέναμε τα ρούχα σπίτι μας και την Κυριακή παίζαμε μπάλα».
Πως ήρθατε στον Παναθηναϊκό τότε;
«Εγώ πήγαινα στη Σεβαστοπούλειο σχολή. Είχε ένα προπονητή Γιουγκοσλάβο ο Παναθηναϊκός εκείνη την περίοδο. Αυτός έμενε λίγο πιο κάτω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Μόλις σχολάγαμε εμείς, βάζαμε τις τσάντες για δοκάρια και παίζαμε. Αυτός λοιπόν αν είχε προπόνηση ο Παναθηναϊκός στις τρεις, ήξερε και ερχόταν από τις μία και μισή και μας έβλεπε. Έτσι με είδε και πήγα στον Παναθηναϊκό. Θυμάμαι τότε ότι η ομάδα μου πήρε μία εμφάνιση και εγώ μία πορτοκαλάδα.(σ.σ. γέλια)».
Ποια στιγμή από αυτές που έχετε ζήσει στον Παναθηναϊκό θα θυμάστε για πάντα και ποια θα θέλατε να ξεχάσετε;
«Δεν υπάρχει στιγμή που να θέλω να ξεχάσω, καθώς όλα ήταν πάρα πολύ όμορφα. Αυτό που θα θυμάμαι για πάντα όμως είναι ένα φιλικό τουρνουά που έπαιζαν τότε το λεγόμενο ΠΟΚ. Το Κύπελλο των Χριστουγέννων. Σταματούσε το πρωτάθλημα και παίζανε ποιος θα πάρει το Κύπελλο Χριστουγέννων. Τότε εγώ ήμουν με υποσχετική στον Παναθηναϊκό και μάλιστα εκείνο το πρωί αγωνιζόμουν με την Άμυνα Αμπελοκήπων. Το 1958 σου λέω τώρα. Όλο το συμβούλιο της Άμυνας Αμπελοκήπων δούλευε σε μπαρ του Παναθηναϊκού. Μόλις τελείωναν τα παιχνίδια πήγαιναν και δούλευαν εκεί για να πάρουν ένα μεροκάματο. Εγώ πολλές φορές καθόμουν στο μπαρ και έβλεπα τους παίκτες του Παναθηναϊκού να περνούν.
Εκείνη την ημέρα έπαιζε Παναθηναϊκός – ΑΕΚ για το Κύπελλο Χριστουγέννων. Τότε ήταν πρώτος προπονητής ο Μηγιάκης και δεύτερος ο Σίμος και τρίτος ο Σούτσος. Ο τελευταίος που πέρασε από το μπαρ ήταν ο Σίμος και του λέει ο πρόεδρος μας (σ.σ. ο πρόεδρος της Άμυνας Αμπελοκήπων) τότε: «Δεν βάζετε και τον πιτσιρίκο να παίξει σήμερα». Ο Σίμος του απάντησε ότι θα το μεταφέρει αυτό στον Μηγιάκη. Πήγε μέσα και μετά από λίγο ο Μηγιάκης με φώναξε και μου είπε: «’Επαιξες σήμερα;». Εγώ το απάντησα «Όχι», αν και είχα παίξει όλο το παιχνίδι με την Άμυνα Αμπέλοκήπων. Μάλιστα του είπα ψέματα ότι έφαγα και μία κλωτσιά και βγήκα εκτός αγώνα στο πρώτο δεκάλεπτο.
Αυτά του τα είπα γιατί ήθελα να παίξω. Αυτό το παιχνίδι μου έχει μείνει χαραγμένο, καθώς ήταν το πρώτο μου με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Θυμάμαι πως μπήκα στο δεύτερο ημίχρονο με το σκορ να είναι στο 1-1. Το γήπεδο ήταν λάσπη. Σε κάποια στιγμή λοιπόν πήγα να κάνω σέντρα, με την μπάλα τελικά να μπαίνει γκολ. Ήταν πιο μπροστά ο Σεραφίδης ο γκολκίπερ της ΑΕΚ και έτσι μπήκε γκολ. Μετά έκανα άλλη μία σέντρα, που και πάλι πήγαινε για γκολ, αλλά βρήκε την μπάλα ο Αγγελόπουλος και έκανε το 3-1. Εκείνη η μέρα θα μου μείνει χαραγμένη για πάντα. Φυσικά βέβαια δεν θα ξεχάσω ποτέ την μεγάλη πορεία στο Γουέμπλεϊ».
Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την τεράστια αυτή επιτυχία. Τι θυμάστε από τότε;
«Τότε είχαμε ένα μεγάλο προπονητή, τον Φέρεντς Πούσκας, ο οποίος μας έλεγε χαρακτηριστικά: «Έντεκα παίζουν αυτοί, έντεκα παίζετε εσείς. Αν χάσετε δεν θα σας ακούσει και κανείς». Πραγματικά δεν ήξερε κανείς τότε αν υπήρχε ελληνικό ποδόσφαιρο και ελληνικό πρωτάθλημα. Έτσι λοιπόν προχωράγαμε. Ήμασταν 20 ελληνόπουλα και ο μόνος ξένος που είχαμε ήταν ο προπονητής μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίναμε τότε τι καταφέρναμε. Το κλίμα ήταν τρομερό. Κάναμε πλάκα και γελούσαμε. Τώρα αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε μετά από τόσα χρόνια το μέγεθος της επιτυχίας. Ακόμα και ο τελικός που χάσαμε για εμάς ήταν σαν να πήραμε το Κύπελλο, καθώς εμείς δεν ήμασταν επαγγελματίες. Δεν μας ήξερε κανείς.
Κάναμε δεύτερη δουλειά για να ζήσουμε. Παίζαμε για την αξιοπρέπεια μας, παίζαμε για τη φανέλα και παίζαμε για τον κόσμο. Δεν είχαμε κάποιο παχυλό μισθό. Στον τελικό πήραμε κάποια χρήματα και μας έκαναν διάφορα δώρα. Ο Ωνάσης ήρθε αλλά και ο πρόεδρος του Ολυμπιακού ο Γουλανδρής. Μάλιστα μου έδωσε στο κέντρο του γηπέδου μια επιταγή για την ομάδα, την οποία όμως δεν θέλαμε να πάρουμε. Συγκεκριμένα του είπα τότε: « Σας ευχαριστούμε πολύ αλλά δεν θα την πάρουμε».
Παρόλο λοιπόν που ήμασταν φτωχόπαιδα, δεν θέλαμε να γυρίσει κανείς και να πει αν στραβώσει κανένα ματς με τον Ολυμπιακό, ότι εμείς χρηματιστήκαμε. Έτσι δεν την πήραμε ποτέ. Έχουν περάσει τόσα χρόνια και τώρα καταλαβαίνουμε το μέγεθος της επιτυχίας που κάναμε. Το επίσης σημαντικό είναι ότι μέχρι σήμερα αυτό το ρεκόρ δεν μας το έχει σπάσει άλλη ελληνική ομάδα. Έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Εγώ στο κέντρο το γηπέδου που αγωνιζόμουν στη Λεωφόρο δεν είχε ποτέ χόρτο, ήταν όλο χώμα, καθώς πατούσαν πολλοί ποδοσφαιριστές και αμέσως έφευγε».
Στη συνέχεια πήγατε στην ΑΕΚ και γυρίσατε για να κλείσετε την καριέρα σας στον Παναθηναϊκό;
«Ναι, η αλήθεια είναι ότι με έδιωξαν δε έφυγα, καθώς για να φύγεις να παίξεις σε άλλη ομάδα έπρεπε να σε διώξει το σωματείο. Απαγορευόντουσαν οι μεταγραφές τότε. Εμένα με ζήτησαν και αρκετές ομάδες από το εξωτερικό, αλλά δεν με άφησε ο Παναθηναϊκός. Τότε πήγα στην ΑΕΚ. Είχα φτάσει 36 ετών και ο Παναθηναϊκός θεώρησε ότι δεν είχα άλλα να προσφέρω. Ο Αντωνιάδης πήγε στον Ολυμπιακό. Εγώ πήρα πρωτάθλημα με την ΑΕΚ και χάσαμε στον τελικό του Κυπέλλου. Στη συνέχεια γύρισα στον Παναθηναϊκό και έπαιξα ένα χρόνο. Τότε διεκδικήσαμε το πρωτάθλημα αλλά τελικά το χάσαμε».
Μετά την ολοκλήρωση της καριέρας σας μείνατε κοντά στον Παναθηναϊκό. Σωστά;
«Δεν έφυγα από τον Παναθηναϊκό. Όταν ήταν πρόεδρος ο Βαρδινογιάννης με φώναξε και κάναμε μία μεγάλη ομάδα τότε. Θυμάμαι ότι είχαμε δει μαζί ένα ματς της Γιουβέντους με το Αμβούργο στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου η Γιουβέντους είχε χάσει με 1-0. Μου είπε τότε ο Βαρδινογιάννης: «Βλέπεις τι έκαναν τα παιδάκια στις φίρμες;». Του απαντάω: «Τι θες να πεις;». Στη συνέχεια μου εξέφρασε την επιθυμία του να κάνει έτσι τον Παναθηναϊκό. Τότε του είπα να μου στέλνει κάθε Τετάρτη παιδιά να δοκιμάζω παίκτες. Δοκιμάσαμε περίπου 1000 παιδιά και από αυτά κράτησα τα 8. Έβγαλα τον Καραβίδα, τον Κάβουρα και πολλά άλλα παιδιά. Αυτούς τους προπονούσα εγώ. Μάλιστα πήγα έξω και έφερα τον Ζάετς . Θυμάμαι έβγαζε τον Γαλάκο ο προπονητής, έβαζε τον Καραβίδα και… ξελάσπωνε την ομάδα. Έβγαλα τα παιδιά που πήραν και πρωτάθλημα και κύπελλο»
Τι θεωρείτε εσείς ότι φταίει και δεν έχει την εικόνα που είχε ο Παναθηναϊκός;
«Η αλήθεια είναι ότι μπαίνουν λεφτά στον Παναθηναϊκό και παίρνουν παίκτες. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούν να πάρουν δύο παίκτες από το πάνω ράφι. Δεν είναι ανάγκη να κάνεις 50 μεταγραφές, αλλά να πάρεις κάποιους λίγους πολύ καλούς παίκτες. Όταν πήγαμε εμείς στο Γουέμπλεϊ ήμασταν 3-4 παιδιά που ήμασταν πολύ καλοί και ήταν ο κορμός. Δίπλα μας είχαμε νέους ποδοσφαιριστές και κάναμε μία μεγάλη ομάδα. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού σήμερα είναι ότι δεν έχει πρόγραμμα. Αυτοί οι άνθρωποι που είναι δίπλα στον πρόεδρο έπρεπε να τον βοηθούν. Μην κρυβόμαστε ο Αλαφούζος έχει βάλει λεφτά, αλλά δεν έχει δίπλα του ανθρώπους να τον βοηθήσουν. Γι΄ αυτό φτάνει εκεί που φτάνει ο Παναθηναϊκός».
Πως μπορεί να αλλάξει αυτό;
«Αυτό δεν αλλάζει ποτέ. Όταν ο ιδιοκτήτης δεν παίρνει τους ανθρώπους που πρέπει να πάρει δεν θα αλλάξει ποτέ. Τα λεφτά τα βάζει. Όταν έχεις βάλει τόσα λεφτά και δεν μπορείς να πάρεις ένα πρωτάθλημα ή δεν μπορείς να φέρεις δύο μεγάλους παίκτες, οι οποίοι θα βοηθήσουν τα μικρά παιδιά που παίζουν, είναι πρόβλημα».
Πόσο μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό η δημιουργία του γηπέδου; Θα αλλάξει επίπεδο;
«Θα αλλάξει επίπεδο ο σύλλογος. Όταν είσαι ένα τόσο μεγάλο σωματείο θα πρέπει να έχεις και το ανάλογο γήπεδο. Βλέπεις η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή θα κάνει ένα μεγάλο γήπεδο και τα έσοδα και τα έξοδα θα βγαίνουν από εκεί. Θα μπορεί να συντηρηθεί από αυτό. Βλέπεις η Μπαρτσελόνα έχει 100.000 μέλη. Κανένας να μην μπει μέσα στο γήπεδο έχει 100.000 εισιτήρια. Το νέο γήπεδο είναι μεγάλη υπόθεση και πιστεύω ότι θα γίνει. Και η κόρη μου είναι μαζί σε αυτή την προσπάθεια με τον κ. Μπακογιάννη».
Μπορείτε να μου κάνετε ένα σχόλιο για τα νέα παιδιά που παίζουν στον Παναθηναϊκό;
«Εγώ αν ήμουν στον Παναθηναϊκό θα τους έδινα μια συμβουλή: «Κοιτάξτε. Εχετε κερδίσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Κοιτάξτε να μην τον χάσετε». Αυτή θα ήταν η συμβουλή μου. Έχουν χαθεί πολλά ταλέντα γιατί δεν είχαν το μυαλό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Νίνης, που ήταν ένα πολύ μεγάλο ταλέντο, αλλά δεν είχε το ταλέντο στο μυαλό αλλά μόνο στα πόδια. Γι΄ αυτό δεν έκανε την καριέρα που θα έπρεπε να κάνει. Βέβαια υπάρχουν κι άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις. Πρέπει και τα νέα παιδιά να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που τους δίνετε. Αν πιάσουν από τα μαλλιά την πρώτη ευκαιρία, τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου