Ο άντρας, ο σωστός, ο πρόστυχος
16/2/2011 5:53:06 μμ. Αυτό το άρθρο διαβάστηκε 6031 φορές.
Του Κώστα Βαϊμάκη
Αν η φούστα του Σισέ μάς δίνει αφορμή για να κάνουμε πλακίτσα και να πειράζει ο ένας τον άλλον, Ο.Κ. Αν, όμως, είναι λόγος για να τον βαθμολογήσουμε στο «σερνικόμετρο», τότε προφανώς το βαθύ σκοτάδι του Μεσαίωνα δεν είναι και τόσο παρελθόν.
Στην Ελλάδα για να φορέσει ένας άντρας φούστα πρέπει να είναι ή τσολιάς ή Ρουβάς. Ή να είναι Απόκριες. Διαφορετικά, του κολλάμε την ταμπέλα του «ντιντή», διότι ο άντρας ο σωστός ο παντελονάτος πρέπει να φοράει παντελόνια και να τα τιμά, να ξύνει ανέμελα τα αχαμνά του, να φτύνει αρχοντικά, να πέρδεται μεγαλοπρεπώς και να πλακώνει και στις γρήγορες την κυρά του, για να δείχνει ποιος είναι ο σερνικός. Αν, μάλιστα, μιλάμε για μπάλα, το απόλυτο πρότυπο είναι ένας άντρακλας σαν τον Γκατούζο: τσαμπουκάς, αξύριστος, με ατημέλητο μαλλί, που δεν λογαριάζει ούτε Θεό ούτε δαίμονα κι έχει πάντα το ζωνάρι του λυμένο για καβγά, ακόμα κι αν η υψομετρική διαφορά του με τον αντίπαλο είναι μεγαλύτερη κι απ' αυτή του Ρόκι Μπαλμπόα με τον Ιβάν Ντράγκο. Αλλωστε, στο τέλος ο Ρόκι έμεινε όρθιος. Δαρμένος, αλλά νικητής.
Στην Ελλάδα οι καλές ανακοινώσεις ομάδων και παραγόντων πρέπει να χτυπάνε κάτω απ' τη ζώνη, να προσβάλλουν, να βρίζουν και να ειρωνεύονται. Τα οπαδικά πρωτοσέλιδα και οι τηλεοπτικές εκπομπές, επίσης. Οι δηλώσεις παραγόντων που έχουν περάσει στην ιστορία με χρυσά γράμματα είναι αυτές που έχουν σεξουαλικού τύπου προτροπές («μπιπ τον μπιπ τον τάδε») ή μιλάνε για «κότες», «πελάτες», «λαγούς», «μαουνιέρηδες» και «λιμανίσιους». Τα «ελπίζουμε να γίνει ένα καλό παιχνίδι που θα απολαύσει όλη η φίλαθλη Ελλάδα» είναι τόσο σοφτ και φλώρικα, που έχουν ξεχαστεί προτού καλά καλά τελειώσει η φράση. Στην Ελλάδα της ευγενούς άμιλλας έχουν κάνει καριέρα τα διάφορα κρασιά μάρκας «Da Pipa», «Οι Γάλλοι Εραστές», η φωτογραφία του Αντζα να κάθεται πάνω στο πρόσωπο του Κυργιάκου, ο Λούα Λούα να καβαλάει ένα σημαιάκι του κόρνερ, ο Σισέ να φοράει μόνο το άρωμά του και το εσώρουχό του, ο Μήτρογλου να κατεβάζει ηδυπαθώς το σορτσάκι του, αυτοί που κάνουν μεσαίο δάχτυλο στην αντίπαλη εξέδρα ή δείχνουν τον εσωτερικό κόσμο της βουβωνικής τους χώρας, οι νταήδες που πιάνουν από τον λαιμό αντιπάλους κι αυτοί που επιστρέφουν παπούτσια στην εξέδρα: αυτοί είναι οι μικροί ή μεγάλοι αγαπημένοι ήρωες. Διότι, σε τελική ανάλυση, «το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα για άντρες», οπότε και να πέσει μια κλοτσιά παραπάνω ή κανένα μπινελίκι, δεν τρέχει και τίποτα. Κι αυτά τα φλώρικα, «πώς θα φέρουμε τα παιδιά μας στο γήπεδο και τη γυναίκα μας», να τα κόψετε. Το γήπεδο δεν είναι για γυναικόπαιδα, όπως ακριβώς και ο πόλεμος, κατά τον οποίο οι άντρες πολεμάνε και οι γυναίκες πλέκουν κάλτσες.
Σ' αυτό το άθλημα για άντρες έχει θέση ο Σισέ; Πέρα από πρωτοσέλιδα που τον κοροϊδεύουν για τη φούστα ή τον αποθεώνουν διότι αποφάσισε «να αερίσει τα φρύδια του», ο Σισέ δεν έχει να αποδείξει ούτε τον ανδρισμό του ούτε τη μαγκιά του μέσα από στυλιστικές επιλογές. Οι οποίες μπορούν να μας φαίνονται εξτρίμ, να συμφωνούμε, να διαφωνούμε, να μην το κάναμε ποτέ εμείς ή να μας κάνουν να χαμογελάμε, αλλά είναι δικές του, ολοδικές του και δεν θ' απολογηθεί σε κανέναν. Για τη φούστα, για τα σακάκια του, τα γυαλιά του, τα παπούτσια του, τα τατουάζ του, τα κουρέματά του, τα αυτοκίνητά του, γι' αυτό που είναι δεν οφείλει καμία εξήγηση. Δεν νιώθει πρότυπο ούτε έχει καμία πρόθεση να προσηλυτίσει τα μικρά βαζελάκια στην «Τζιμπρίλεια Αίρεση» με έμβλημα την κλαρωτή φούστα.
Αν ο Σισέ φόρεσε τη φούστα διότι έτσι κάνουν στο «χωριό του» στην Ακτή Ελεφαντοστού, διότι ήταν φόρος τιμής στον Αλεξάντερ Μακουίν που αυτοκτόνησε πέρυσι τέτοιες μέρες, διότι ήθελε να προκαλέσει ή να ξεχωρίσει, να ξεσηκώσει σχόλια ή να δείξει ότι δεν «μασάει», είναι δικό του θέμα. Οσοι θέλουν, πάντως, να τον κουρδίσουν με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, φωτογραφίες και ατάκες, ας θυμηθούν πόσο τον τσίτωσαν οι αντίστοιχες φωτοσοπιές πριν από το ματς του πρώτου γύρου και ποια ήταν η κατάληξη εκείνης της βραδιάς. Αν επίσης τα κουρέματα, οι στυλιστικές επιλογές και η εξωτερική εμφάνιση είναι αυτά που καθορίζουν τον βαθμό που παίρνει στο «μπαλαδόμετρο» ο κάθε παίκτης, ας συμφωνήσουμε ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι ένας «πουθενάς», ο Μπέκαμ υπήρξε ένας μέτριος παίκτης, ο Ρονάλντο το «Φαινόμενο» ήταν ένας χοντρούλης που έκανε 2-3 ωραίες κινήσεις στην καριέρα του και ο Μαραντόνα υπήρξε ένας κοκάκιας βαψομαλλιάς, που βρόμισε τον αγνό χώρο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Κι ας πέσουμε ανακουφισμένοι για ύπνο, αφού πρώτα την αμολήσουμε μεγαλοπρεπώς, διότι «έτσι κάνουν οι άντρες».
Αν η φούστα του Σισέ μάς δίνει αφορμή για να κάνουμε πλακίτσα και να πειράζει ο ένας τον άλλον, Ο.Κ. Αν, όμως, είναι λόγος για να τον βαθμολογήσουμε στο «σερνικόμετρο», τότε προφανώς το βαθύ σκοτάδι του Μεσαίωνα δεν είναι και τόσο παρελθόν.
Στην Ελλάδα για να φορέσει ένας άντρας φούστα πρέπει να είναι ή τσολιάς ή Ρουβάς. Ή να είναι Απόκριες. Διαφορετικά, του κολλάμε την ταμπέλα του «ντιντή», διότι ο άντρας ο σωστός ο παντελονάτος πρέπει να φοράει παντελόνια και να τα τιμά, να ξύνει ανέμελα τα αχαμνά του, να φτύνει αρχοντικά, να πέρδεται μεγαλοπρεπώς και να πλακώνει και στις γρήγορες την κυρά του, για να δείχνει ποιος είναι ο σερνικός. Αν, μάλιστα, μιλάμε για μπάλα, το απόλυτο πρότυπο είναι ένας άντρακλας σαν τον Γκατούζο: τσαμπουκάς, αξύριστος, με ατημέλητο μαλλί, που δεν λογαριάζει ούτε Θεό ούτε δαίμονα κι έχει πάντα το ζωνάρι του λυμένο για καβγά, ακόμα κι αν η υψομετρική διαφορά του με τον αντίπαλο είναι μεγαλύτερη κι απ' αυτή του Ρόκι Μπαλμπόα με τον Ιβάν Ντράγκο. Αλλωστε, στο τέλος ο Ρόκι έμεινε όρθιος. Δαρμένος, αλλά νικητής.
Στην Ελλάδα οι καλές ανακοινώσεις ομάδων και παραγόντων πρέπει να χτυπάνε κάτω απ' τη ζώνη, να προσβάλλουν, να βρίζουν και να ειρωνεύονται. Τα οπαδικά πρωτοσέλιδα και οι τηλεοπτικές εκπομπές, επίσης. Οι δηλώσεις παραγόντων που έχουν περάσει στην ιστορία με χρυσά γράμματα είναι αυτές που έχουν σεξουαλικού τύπου προτροπές («μπιπ τον μπιπ τον τάδε») ή μιλάνε για «κότες», «πελάτες», «λαγούς», «μαουνιέρηδες» και «λιμανίσιους». Τα «ελπίζουμε να γίνει ένα καλό παιχνίδι που θα απολαύσει όλη η φίλαθλη Ελλάδα» είναι τόσο σοφτ και φλώρικα, που έχουν ξεχαστεί προτού καλά καλά τελειώσει η φράση. Στην Ελλάδα της ευγενούς άμιλλας έχουν κάνει καριέρα τα διάφορα κρασιά μάρκας «Da Pipa», «Οι Γάλλοι Εραστές», η φωτογραφία του Αντζα να κάθεται πάνω στο πρόσωπο του Κυργιάκου, ο Λούα Λούα να καβαλάει ένα σημαιάκι του κόρνερ, ο Σισέ να φοράει μόνο το άρωμά του και το εσώρουχό του, ο Μήτρογλου να κατεβάζει ηδυπαθώς το σορτσάκι του, αυτοί που κάνουν μεσαίο δάχτυλο στην αντίπαλη εξέδρα ή δείχνουν τον εσωτερικό κόσμο της βουβωνικής τους χώρας, οι νταήδες που πιάνουν από τον λαιμό αντιπάλους κι αυτοί που επιστρέφουν παπούτσια στην εξέδρα: αυτοί είναι οι μικροί ή μεγάλοι αγαπημένοι ήρωες. Διότι, σε τελική ανάλυση, «το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα για άντρες», οπότε και να πέσει μια κλοτσιά παραπάνω ή κανένα μπινελίκι, δεν τρέχει και τίποτα. Κι αυτά τα φλώρικα, «πώς θα φέρουμε τα παιδιά μας στο γήπεδο και τη γυναίκα μας», να τα κόψετε. Το γήπεδο δεν είναι για γυναικόπαιδα, όπως ακριβώς και ο πόλεμος, κατά τον οποίο οι άντρες πολεμάνε και οι γυναίκες πλέκουν κάλτσες.
Σ' αυτό το άθλημα για άντρες έχει θέση ο Σισέ; Πέρα από πρωτοσέλιδα που τον κοροϊδεύουν για τη φούστα ή τον αποθεώνουν διότι αποφάσισε «να αερίσει τα φρύδια του», ο Σισέ δεν έχει να αποδείξει ούτε τον ανδρισμό του ούτε τη μαγκιά του μέσα από στυλιστικές επιλογές. Οι οποίες μπορούν να μας φαίνονται εξτρίμ, να συμφωνούμε, να διαφωνούμε, να μην το κάναμε ποτέ εμείς ή να μας κάνουν να χαμογελάμε, αλλά είναι δικές του, ολοδικές του και δεν θ' απολογηθεί σε κανέναν. Για τη φούστα, για τα σακάκια του, τα γυαλιά του, τα παπούτσια του, τα τατουάζ του, τα κουρέματά του, τα αυτοκίνητά του, γι' αυτό που είναι δεν οφείλει καμία εξήγηση. Δεν νιώθει πρότυπο ούτε έχει καμία πρόθεση να προσηλυτίσει τα μικρά βαζελάκια στην «Τζιμπρίλεια Αίρεση» με έμβλημα την κλαρωτή φούστα.
Αν ο Σισέ φόρεσε τη φούστα διότι έτσι κάνουν στο «χωριό του» στην Ακτή Ελεφαντοστού, διότι ήταν φόρος τιμής στον Αλεξάντερ Μακουίν που αυτοκτόνησε πέρυσι τέτοιες μέρες, διότι ήθελε να προκαλέσει ή να ξεχωρίσει, να ξεσηκώσει σχόλια ή να δείξει ότι δεν «μασάει», είναι δικό του θέμα. Οσοι θέλουν, πάντως, να τον κουρδίσουν με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, φωτογραφίες και ατάκες, ας θυμηθούν πόσο τον τσίτωσαν οι αντίστοιχες φωτοσοπιές πριν από το ματς του πρώτου γύρου και ποια ήταν η κατάληξη εκείνης της βραδιάς. Αν επίσης τα κουρέματα, οι στυλιστικές επιλογές και η εξωτερική εμφάνιση είναι αυτά που καθορίζουν τον βαθμό που παίρνει στο «μπαλαδόμετρο» ο κάθε παίκτης, ας συμφωνήσουμε ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι ένας «πουθενάς», ο Μπέκαμ υπήρξε ένας μέτριος παίκτης, ο Ρονάλντο το «Φαινόμενο» ήταν ένας χοντρούλης που έκανε 2-3 ωραίες κινήσεις στην καριέρα του και ο Μαραντόνα υπήρξε ένας κοκάκιας βαψομαλλιάς, που βρόμισε τον αγνό χώρο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Κι ας πέσουμε ανακουφισμένοι για ύπνο, αφού πρώτα την αμολήσουμε μεγαλοπρεπώς, διότι «έτσι κάνουν οι άντρες».
ΠΗΓΗ://www.sday.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου