ΧΡΥΣΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ

ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΣ ΔΙΑΣΗΜΟΙ

του Γιώργου Λιβέρη

Είναι αυτοί οι οποίοι ταυτόχρονα με τη μεγάλη τους επιτυχία, εντυπωσίασαν με τον τρόπο που αγωνίσθηκαν, το σθένος τους, την προσωπικότητά τους αλλά στη συνέχεια και με τον τρόπο που κατόρθωσαν να διατηρηθούν στην Front Line του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.

          Οι 12 πλέον σημαντικοί άνδρες.

         
ΣΠΥΡΟΣ ΛΟΥΗΣ: Χρυσός Ολυμπιονίκης του Α΄ Μαραθωνίου το 1896. Η νίκη του αγρότη από το Μαρούσι  συγκλόνισε όλο τον κόσμο και καθιέρωσε το αγώνισμα και το όνομά του διεθνώς. Οι νικητές των 100μ. εντυπωσιάζουν αλλά ξεχνιούνται. Η αντοχή, η επιμονή και η θέληση κερδίζουν περισσότερη και σε παντοτινή εκτίμηση.

          ΤΖΕΣΣΕ ΟΟΥΕΝΣ: Πρώτα πέτυχε να ανατρέψει τις αμερικάνικες κοινωνικές εκτιμήσεις με τις επιτυχίες του τα έτη 1933 – 35 και ακολούθως να κατακτήσει 4 Χρυσά Μετάλλια το 1936 και τον πρώτο παγκόσμιο θαυμασμό για τους έγχρωμους στο Στίβο. Ακολούθως αγωνιζόταν σκληρά για τα προς το ζειν μέχρι να του ανατεθούν οι δημόσιες σχέσεις των ΗΠΑ για να αποδειχθεί και πάλι ικανός.

          
ΠΥΡΡΟΣ ΔΗΜΑΣ: Είναι ο μοναδικός αρσιβαρίστας με 4 συμμετοχές (1992 – 96 – 2000 – 04) με 3 χρυσά και ένα χάλκινο. Αυτά σε μια εποχή που τα αναβολικά είχαν αρχίσει να οργιάζουν (για τους άλλους), κυρίως στα βαρέα αθλήματα. Γενικώς εκτιμάται ο χαρακτήρας του γιατί κινείται στο εσωτερικό και το εξωτερικό σε χαμηλούς τόνους, ως οικογενειάρχης και ως Βουλευτής Επικρατείας.

          ΚΑΣΙΟΥΣ ΚΛΑΙΥ: Τώρα γνωστός ως Μωχάμεντ Άλι. Νέγρος από το Λούισβιλ του Κεντάκι. 18 χρονών Ολυμπιονίκης Πυγμαχίας στη Ρώμη στα 81 κιλά. Υπερήφανος Αμερικάνος προχώρησε στον επαγγελματισμό με τη βοήθεια  των εκατομμυριούχων του Κεντάκι και αναδείχτηκε 9 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής (1964 – 67) πριν γίνει μουσουλμάνος. Αρνήθηκε να πάει στο Βιετνάμ, τιμωρήθηκε και επανήλθε στους τίτλους το 1974 μέχρι το 1978. Έκτοτε οι ΗΠΑ τον τίμησαν κατ’ επανάληψη ενώ ασθενούσε και ασθενεί σοβαρά.

          ΝΤΙΚ ΦΟΣΜΠΕΡΥ: Το όνομά του καθιερώθηκε με το νέο στυλ τεχνικής στο άλμα εις ύψος που αυτός εφεύρε. Μέχρι το 1968 όλοι επέλεγαν τον τρόπο που θα πηδήσουν (ψαλίδα, όσμπορν, στραντλ κ.λ.π). Από τη νίκη του στο Μέξικο, με ανορθόδοξο άλμα με την πλάτη, όλα τα άλλα στυλ  έσβησαν. Μηχανικός, εγκεφαλικός αθλητής, Πρόεδρος των  Olympians ΗΠΑ, μέχρι πρότινος Πρόεδρος της WOA.

          ΛΑΪΟΝΕΛ ΜΕΣΙ: Το 2008 στο Πεκίνο βοήθησε την Αργεντινή να κατακτήσει το 4^ο μετάλλιό της στο Ποδόσφαιρο (2^ο χρυσό, το πρώτο στην Αθήνα το 2004). Το 2008 παίκτης της Μπαρτσελόνα και  21 ετών ήταν ήδη ένας από τους μεγάλους σκόρερς και με προοπτικές να περάσει στο πάνθεον των διεθνών άσσων όπως οι Πελέ, Μαραντόνα, Ζαμόρα, Μάθιους και άλλοι. Στον τελικό η Αργεντινή κέρδισε τη Νιγηρία (Χρυσή Ολυμπιονίκης το 1996) με 1 – 0 με γκολ του Ντι Μαρία από πάσα του Μέσι. Άλλοι συμπαίκτες του Μέσι ήσαν οι Αγκουέρο, Μασεράνο, Μουζού, Ουστάρι κ.λ.π. Ο Μέσσι εξακολουθεί να μεσουρανεί.

          ΤΖΟΝΥ ΒΑΪΣΜΥΛΛΕΡ: Ο θρυλικός και διαχρονικός Ταρζάν με την Τζέιν (Μωρίν Ο Σούλιβαν) και την μαϊμού Τσίτα. Κέρδισε 5 Χρυσά Μετάλλια στους Ολυμπιακούς  1924 – 1928. Γεννήθηκε το 1904 από Γερμανούς γονείς, στη Φράιντορφ, οι οποίοι μετανάστευσαν το 1908 στις ΗΠΑ. Ο πατέρας του ήταν ανθρακωρύχος που πέθανε από φυματίωση πριν αρχίσει ο Τζόνυ την κολύμβηση. Η μητέρα του ήταν μαγείρισσα σε ξενοδοχείο όπου ο μικρός έβγαζε το χαρτζιλίκι του ως οδηγός του ασανσέρ. Στις 9/6/1922 ο Τζόνυ έγινε ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο με επίδοση κάτω από 1 λεπτό στα 100μ. Στις 17/2/24 σημείωσε 57.4 παγκόσμιο ρεκόρ που έμεινε 10 χρόνια.

ΜΑΪΚ ΦΕΛΠΣ: Έφθασε τα 26 Μετάλλια, από τα οποία 16 στους Αγώνες 2004 – 08. Εξαφάνισε από τον χάρτη τις επιτυχίες του Μαρκ Σπιτς το 1972 στο Μόναχο, όπως και τον Γιαν Θωρπ στους τελευταίους Ολυμπιακούς. Στο διάστημα των διακρίσεών του έκανε και τη νεανική ζωή του ενώ πάντα υπάρχουν οι αιωρούμενες υποψίες για μια επιστημονική, διατροφική κ.λ.π. αγωγή που αποτελεί σήμερα τον απαράβατο κανόνα. Αρκεί να μην συλλαμβάνεσαι.

          ΕΜΙΛ ΖΑΤΟΠΕΚ: Ο αγαθός Τσέχος αξιωματικός, μια ανθρώπινη ατμομηχανή που θριάμβευσε στους δρόμους αντοχής 1952 και 1956. Αναδείχθηκε στους στρατιωτικούς ανωμάλους δρόμους της πατρίδας του για να κερδίσει ακολούθως δόξα, μεγαλεία, βαθμούς και την Ολυμπιονίκη του ακοντισμού συμπατριώτισσα γυναίκα του Ντάνα Ίγκροβα, γνωστή πλέον ως Ζατοπέκοβα. Ο Ζάτοπεκ με τα Χρυσά Μετάλλιά του (5,10, Μαραθώνιο) και τους μορφασμούς του έσβησε σιγά – σιγά από τη μνήμη τον Φινλανδό Πάαβο Νούρμι που από το 1920 μέχρι το 1928 κατέκτησε 12 Ολυμπιακά Μετάλλια, τα 9 Χρυσά.

          ΤΖΙΜ ΘΩΡΠ: Από τα θαύματα της φύσης. Αλλά είχε την ατυχία να γεννηθεί σε λάθος εποχή, λάθος φυλή και λάθος κανονισμούς. Ήταν ερυθρόδερμος που γεννήθηκε στις 28/5/1887 στο Μπέλμοντ της Οκλαχόμα. Ο πατέρας του ήταν μισός Ιρλανδός και μισός της φυλής Φοξ. Η μητέρα του ήταν 1/3 Γαλλίδα, 1/3 της φυλής Ποταβατόμι και 1/3 της φυλής Κικάπο. Πήρε το όνομα Βαθοχάη ή Λαμπερό Μονοπάτι. Οι γονείς του πέθαναν  όταν ήταν 15. Έγινε αθλητής στα 20. Κυριάρχησε απόλυτα στο Ράγκμπυ, το χορό και τον Στίβο. Στη Στοκχόλμη (1912) κέρδισε Χρυσά στο Πένταθλο και το Δέκαθλο. Σημείωσε τέτοιες επιδόσεις που θα διακρίνετο και το 1948. Τον κατηγόρησαν για επαγγελματία. Του αφαίρεσαν τα Μετάλλια. Υπέφερε οικονομικά για πολλά χρόνια. Μετά το θάνατό του επέστρεψαν στους συγγενείς του τα μετάλλιά του και η Ολυμπιακή Επιτροπή των ΗΠΑ, ζήτησε συγνώμη.

          ΚΑΡΟΛ ΤΑΚΑΤΣ: Υπαξιωματικός του Ουγγρικού στρατού, απόδειξη ότι η αναπηρία δεν αποτελεί Ολυμπιακό πρόβλημα και το ταλέντο βρίσκεται στην καρδιά, την ψυχή και το μυαλό. Όχι στα χέρια ή τα πόδια. Το 1938 ήταν μέλος της ομάδας πιστολίου κατά ανδρεικέλων της Ουγγαρίας που κέρδισε το Χρυσό Μετάλλιο   στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Στον πόλεμο έχασε το δεξί χέρι του (που έριχνε) από χειροβομβίδα. Άρχισε να γυμνάζεται με το αριστερό. Το 1948 στο Λονδίνο ο κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ (570) Αργεντινός Αλιέντε τον ρώτησε γιατί πήγε στους Ολυμπιακούς. «Για να μάθω» του απάντησε. Στον αγώνα ο Τάκατς κατέρριψε το παγκόσμιο με 580/600. Στην απονομή ο Αλιέντε του είπε: «Νομίζω έμαθες αρκετά». Το 1952 ο Τάκατς κέρδισε πάλι με 579. Ο Αλιέντε ήταν 4^ος με 577.

          ΤΖΑΚ ΚΕΛΥ: Ήταν ο πατέρας της Πριγκίπισσας του Μονακό Γκρέις Κέλυ. Μέχρι το 1920 είχε κερδίσει 126 κωπηλατικούς αγώνες χωρίς ήττα. Στο Λονδίνο δεν τον δέχθηκαν σε αγώνες στον Τάμεση, διότι υποψιάζοντο πως ήταν επαγγελματίας. Στους Ολυμπιακούς του 1920 ο Κέλυ κέρδισε τον Άγγλο πρωταθλητή Τζακ Μπέρεσφορντ (στο μονό σκιφ) και αυτός δεν του έσφιξε το χέρι από τα νεύρα του. Μετά 30’ ο Κέλυ κέρδισε Χρυσό και στο διπλό ανδρών. Ο υιός του Κέλυ ο Τζον αγωνίσθηκε 4 φορές στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά μεγαλύτερη χαρά στον πατέρα του έφερε όταν κέρδισε τους Άγγλους 2 φορές το 1947 και το 1949 στους Αγώνες του Χένλεϋ στο Λονδίνο.

                                                                 

                                                              ΓΥΝΑΙΚΕΣ

          

ΦΑΝΥ ΜΠΛΑΚΕΡΣ ΚΟΕΝ: Η Ολλανδή νοικοκυρά και μητέρα που μετά τη θύελλα του παγκοσμίου πολέμου κέρδισε 4 Χρυσά Ολυμπιακά Μετάλλια (από τα 9 γυναικεία αγωνίσματα). Κόρη αγρότη το 1936 κλήθηκε στην Ολυμπιακή Ομάδα της πατρίδας της για το Βερολίνο. Κατετάγη 6^η στο ύψος και 5^η στην 4Χ100. Πήρε αυτόγραφο από τον Τζέσσε Όουενς και βέβαια περίμενε το τέλος του πολέμου. Μετά 12 χρόνια κατείχε 6 παγκόσμια ρεκόρ. Στις 100 υάρδες, τα 80μ. εμπόδια, το ύψος, το μήκος και τις 2 σκυτάλες. Στο μεταξύ είχε παντρευτεί τον προπονητή της Γιαν Μπλάνκερς και είχε 2 παιδιά. Κέρδισε τα 100 με11.9,  τα 80μ. εμπόδια, τα 200μκαι τα 4Χ100. Εάν μετείχε στο μήκος σίγουρα θα το κέρδιζε. Οι γείτονες της χάρισαν ένα ποδήλατο «για να μην τρέχει πολύ».

ΜΠΕΪΜΠΙ ΝΤΙΝΤΡΙΚΣΟΝ ΖΑΚΑΡΙΑΣ: Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1932 προκρίθηκε στην ομάδα των ΗΠΑ και για τα 5 γυναικεία αγωνίσματα, αλλά της επιτράπηκε να αγωνισθεί μόνο στα 3. Κέρδισε το Ακόντιο, τα 80μ. εμπόδια και έθεσε παγκόσμιο ρεκόρ το Ύψος (1.65,7) αλλά κατετάγη 2^η με ισοβαθμία παρ’ όλο ότι κέρδισε στο μπαράζ με 1.69. Οι κριτές αποφάνθηκαν ότι το  κεφάλι της (στον παλμό όσμπορν ή πλαγιαστό) πέρασε πρώτο και αυτό τότε απηγορεύετο διότι θεωρείτο βουτιά. Η Μίλντρεντ Μπέιμπι Ντίτρικσον γεννήθηκε στις 26/6/1911 στο Τέξας. Οι γονείς της ήταν Νορβηγοί. Έπαιζε θαυμάσιο Μπάσκετ και Γκολφ. Παντρεύτηκε τον εύσωμο ελληνικής καταγωγής παλαιστή Γεώργιο   Ζαχαρία και την περίοδο 1946 – 47 έγινε η πρώτη παγκόσμια γκόλφερ. Πέθανε στα 45 της χωρίς ποτέ να έχει περάσει εξετάσεις φύλου.

          

ΝΑΝΤΙΑ ΚΟΜΑΝΕΤΣΙ: Το 1976 ήταν Ρουμάνα, σήμερα πολίτης των ΗΠΑ. Γεννήθηκε στο Ονέστ του Μόλντοβα και άρχισε να γυμνάζεται από την ηλικία των 6. Στο Μόντρεαλ ήταν μικρό φαβορί στα 14 χρόνια της, αλλά υπήρξε η πρώτη αθλήτρια με τέλεια απόδοση (σε Ολυμπιακούς Αγώνες) και βαθμούς 10 στις ασύμμετρες μπάρες και την δοκό. Βέβαια και πριν είχε κερδίσει δεκάρια σε άλλους αγώνες. Η Νάντια Κομανέτσι δεν είχε το έμφυτο χάρισμα της Όλγας Κόρμπουν, αλλά ήταν μια απίστευτου θάρρους αθλήτρια, που εκτελούσε το πρόγραμμά της χωρίς ίχνος φόβου για τους κινδύνους που αυτό περιέκλειε, με αποτέλεσμα να καθηλώνει κριτές και θεατές. Πλέον δυσχερείς ήταν γι’ αυτήν οι υποχρεωτικές συνεντεύξεις καθώς οι δημοσιογράφοι ξεχνούσαν την ηλικία της. Το 1980 στη Μόσχα (κατετάγη 2^η) αλλά παρά τα 18 χρόνια της η ζωή είχε αρχίσει να της φέρεται σκληρά καθώς είχε προβλήματα με τον υιό του δικτάτορα Τσαουσέσκου, ο οποίος είχε τις ανδρικές του απαιτήσεις.

          ΣΤΕΦΙ ΓΚΡΑΦ: Το 1984 η Στεφανία Γκραφ κέρδισε την Ολυμπιακή επίδειξη του Τένις (νέα εισαγωγή στους Αγώνες μετά την διακοπή από το 1924) παρ’ όλο ότι ήταν 15 χρονών και  η μικρότερη από τις συμμετέχουσες. Το 1987 ήταν πρώτη στην παγκόσμια κατάταξη (γυναικών βέβαια)  ενώ το 1988 κέρδισε τα «Γκραν Σλαμ» Αυστραλίας, Γαλλίας (Ρολάν Γκαρός), το Γουίμπλετον και αυτό των ΗΠΑ, μια εβδομάδα πριν από τους Ολυμπιακούς. Πήγε στη Σεούλ με 35 νικηφόρα παιχνίδια σε 5 μήνες. Στον τελικό αντιμετώπισε την φοβερή Γκαμπριέλα Σαμπατίνη, την μόνη που την κέρδισε το 1988, αλλά την κατέβαλε με 6 – 3, 6 – 3. Από τις 17/8/1987 μέχρι τις 10/3/1991 (186 εβδομάδες στη σειρά) η Γκραφ ήταν πρώτη στην παγκόσμια κατάταξη. Όταν το 1999 απεσύρθη είχε 902 νίκες και 115 ήττες. Η αναλογία της 88,7% νικών είναι η δεύτερη καλύτερη όλων των εποχών μετά το 90% της Κρις Έβερτ. Το 2001 παντρεύτηκε τον επίσης μεγάλο τενίστα και Χρυσό Ολυμπιονίκη Αντρέ Αγκάσι.

          ΕΛΕΑΝΟΡ ΧΟΛΜ: Φοβερό κολυμβητικό ταλέντο. Άραγε υπάρχει αντίστοιχη λέξη του «play boy» στις γυναίκες; Ζούσε τη ζωή της με όλους τους τρόπους. Κόρη πυροσβέστη, γεννήθηκε το 1914 στο Μπρούκλιν (της Ν. Υόρκης, που αλλού;) και το 1932 κέρδισε στο Λος Άντζελες τα 100μ. ύπτιο με 1.19,4, ενώ κατείχε ήδη το παγκόσμιο ρεκόρ με 1.18,2. Το Χόλλυγουντ την μάγεψε και στις 2/9/1933 παντρεύτηκε στο Μπέβερλυ Χιλλ τον διευθυντή Ορχήστρας Άρτ Τζάρετ. Τα επόμενα 3 χρόνια η Χολμ είχε μια πολύ έντονη ζωή, ξενυχτούσε, τραγουδούσε στα νάιτ κλαμπ κ.λ.π. Όμως κρατούσε τη φόρμα της. Το 1935 κατέρριψε εκ νέου το παγκόσμιο ρεκόρ στο ύπτιο και το 1936 πέτυχε το ίδιο και στα 200μ. Χωρισμένη, μέλος της Ολυμπιακής Αποστολής των 350 ατόμων για το Βερολίνο το 1936 επιβιβάστηκε για το 9ήμερο ταξίδι στο υπερωκεάνιο «Μανχάταν». Όμως η τρίτη θέση για τους αθλητές στο πλοίο ήταν δυσβάστακτη για την Χολμς, ενώ παράγοντες και Τύπος ήσαν στην πρώτη θέση. Όταν κλήθηκε από τον ιδιοκτήτη του υπερωκεανίου «Μανχάταν» σε ένα πάρτι στην πρώτη θέση, σχεδόν δεν ξανακατέβηκε στην τρίτη, ενώ ξενυχτούσε μέχρι τις 6 το πρωί. Οι προπονητές την αναζητούσαν και οι συναθλήτριές της προσπαθούσαν να την μαζέψουν, αλλά εκείνη ζαλισμένη από τα ποτά έλεγε «Ελεύθερη, λευκή και 22 ετών». Στις 23/7/1936 το πλοίο σταμάτησε στο γαλλικό λιμάνι Σέρμπουργκ και η Χολμ βρήκε την ευκαιρία για γαλλικό πάρτι μέχρι πτώσεως. Σε κακή κατάσταση οι ιατροί του πλοίου και της ομάδας την μετέφεραν σηκωτή στην καμπίνα της με διάγνωση κρίσης αλκοολισμού, στα πρόθυρα κώματος. Ο Αρχηγός της Ομάδας και Πρόεδρος της ΕΟΑ ΗΠΑ Άβερυ Μπράντειτς την απέκλεισε από την Αποστολή, αλλά ήδη είχαν φθάσει στο Αμβούργο. Όμως, και είναι φανταστικό, με την ισχυρή προσωπικότητά της κατόρθωσε να αποκτήσει επαφή με τους κορυφαίους Ναζί. Πρώτα με τον Υπουργό Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς και ακολούθως με τον Αντιπρόεδρο Χέρμαν Γκέριγκ. Η ίδια το 1972 στο «Σπορ Ιλουστρέιτεντ» δήλωσε: «Ήταν μια θαυμάσια περίοδος. Το απήλαυσα. Τα πάρτι, οι αξιωματικοί, οι στολές, οι σημαίες. Ο Γκέρινγκ ήταν θαυμάσιος. Ήταν προσωπικότης. Μου πρόσφερε μια ασημένια σβάστικα (τον αγκυλωτό σταυρό) που την έκανα κολιέ με ένα διαμάντι στη μέση». Η ανίκητη για 7 χρόνια όμως είδε το ύπτιο από τις κερκίδες, έστω των επισήμων.

          ΓΙΟΛΑΝΤΑ ΜΠΑΛΑΣ: Το ψηλόλιγνο ασχημόπαπο της Ρουμανίας που κυριάρχησε στο άλμα εις ύψος από το 1957 μέχρι το 1967, κέρδισε 2 Χρυσά Ολυμπιακά Μετάλλια (1964 – 1968) και κατέρριψε 14 φορές το παγκόσμιο ρεκόρ. Το παρέλαβε στο 1.72 και το έφθασε στο 1.91. Μετά από την 5^η θέση στη Μελβούρνη (1956) με 1.67, κυριάρχησε απόλυτα στο αγώνισμα, όσο κανένας άλλος αθλητής. Κέρδισε αδιάσπαστα 140 νίκες σε 11 ½ χρόνια ενώ ήταν η πρώτη γυναίκα που πέρασε πρώτη το 1.80 και το 1.90. Το 1.80 το πέρασε συνολικά 46 φορές και στις 16/7/1961 πήδησε 1.91, ύψος που παρέμεινε αξεπέραστο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μέχρι τις 4/9/1971. Τότε αυτά είχαν αξία, όχι μόνο διότι η αθλήτρια ήταν σοβαρή (αλλά όχι ωραία) και διότι υπήρχε εκτίμηση για τον Στίβο, καθώς τα αναβολικά δεν είχαν κυριαρχήσει. Βέβαια οι εχθροί της καταλογίζουν ότι τους 19 πόντους προόδου μεθοδευμένα τους πέτυχε με  14 αμειβόμενες καταρρίψεις καθώς η Ρουμανία ηγείτο σε κρατικό αθλητισμό.

          ΒΙΛΜΑ ΡΟΥΝΤΟΛΦ: Όλες οι προηγούμενες διάσημες αθλήτριες των Ολυμπιακών Αγώνων που ανέφερα είναι λευκές. Η πρώτη μαύρη – και αξιολογικά – είναι η 20χρονη Βίλμα που κέρδισε το 1960 στη Ρώμη 3 Χρυσά και τα βλέμματα των ανδρών. Γεννήθηκε στις 23/6/1940 στο Τέννεση και μικρή αρρώστησε από πολιομυελίτιδα και πνευμονία. Ήταν η πλέον ασθενική από τα 21 αδέλφια της (!). Υπέφερε από τα πόδια της και μικρή περπατούσε με «Π» μέχρι αυτά να δέσουν. Στη συνέχεια άρχισε εντατική γυμναστική για να θρέψουν, ενώ φορούσε και ορθοπεδικά παπούτσια. Στα 11 άρχισε να παίζει μπάσκετ με τα αδέλφια της και ξυπόλυτη.  Το 1956 (στα 16) προκρίθηκε στην Ολυμπιακή Αποστολή,  στη Μελβούρνη όπου αποκλείσθηκε στα 200μ. Κέρδισε όμως Χάλκινο Μετάλλιο στην 4Χ100. Το 1960 η αναστήματος 1.80 Ρούντολφ, μητέρα και παίκτρια της πανεπιστημιακής ομάδας του Τέννεσι πήγε στη Ρώμη. Κέρδισε τα 100μ. με 11.0 (ρεκόρ κόσμου) που δεν αναγνωρίσθηκε λόγω ευνοϊκού ανέμου. Κέρδισε επίσης τα 200μ. με 23.0 (Ολυμπιακό Ρεκόρ) και την 4Χ100 με 44.5 (Ισ. Παγκοσμίου).

          ΛΑΡΙΣΑ ΛΑΤΥΝΙΝΑ: Στους Ολυμπιακούς του 1952 στο Ελσίνκι, όπου η πρώτη εμφάνιση της ΕΣΣΔ, οι αθλήτριες της Γυμναστικής ήσαν ακόμη μεγάλες σε ηλικία. Π.χ η καλύτερη γυμνάστρια της εποχής ήταν η Ουγγαρέζα Άγκνες Κέλετι 35 ετών. Η Λαρίσα Λατύνινα, 21 ετών από την ουκρανική πόλη Κχέρσον κέρδισε το πρώτο της Χρυσό Μετάλλιο με 74.933β έναντι 74.633 της Κέλετι. Ήταν η αρχή για το σεμνό κορίτσι με τα κοντά καστανά μαλλιά που μέχρι να εμφανισθεί ο Φελπς είχε κατακτήσει τα περισσότερα Ολυμπιακά  Μετάλλια από κάθε άλλον, άνδρα ή γυναίκα. Κέρδισε 18 Μετάλλια από τα οποία 9 Χρυσά. Τα 14 σε ατομικά αγωνίσματα. Επίσης από τα Χρυσά, 3 σε  διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες (1956 – 60 – 64).

          ΣΤΑΝΙΣΛΑΒΑ ΒΑΛΑΣΙΕΒΙΤΖ: Γεννήθηκε στο Ρύπιν της Πολωνίας στις 3/4/1911, αλλά πολύ μικρή πήγε με τους γονείς της στο Κλήβελαντ (ΗΠΑ), όπου έγινε γνωστή ως Στέλα Γουώλς. Στις 30/5/1930 ήταν η πρώτη γυναίκα στον κόσμο με χρόνο 11.0 στις 100 υάρδες. Η Αμερική πίστευε σ’ αυτήν αλλά το Πολωνικό Προξενείο της πρόσφερε εργασία και το 1932 αγωνίσθηκε  στο Λος Άντζελες με τα Πολωνικά χρώματα. Κέρδισε τα 100μ. με 11.9 (Ισ.  Παγκ. Ρεκόρ) αλλά η ιστορία μόλις τώρα αρχίζει και έχει δυο όψεις. Η μια στηρίζεται στο γεγονός πως καθώς η Γουώλς άφησε την Αμερική που την είχε  άνεργη και πήγε στο Πολωνικό Προξενείο, εκνεύρισε τη νέα πατρίδα της και άρχισαν τα παρατράγουδα: ότι είναι  μακρυπόδης άντρας, ότι ουδεμία σχέση έχει το πρόσωπό της με γυναίκα κ.λ.π. Γεγονός είναι ότι τότε δεν υπήρχε έλεγχος φύλου και τα πάντα ήσαν δυνατά. Στη συνέχεια η Γουώλς εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Πολύ αργότερα δημοσιογράφοι την ανακάλυψαν ως άνδρα με το όνομα  Στανίσλαος Βαλάσιεβιτζ.

          ΝΤΩΝ ΦΡΕΙΖΕΡ: Ήταν η μικρότερη από τα 8 παιδιά μιας οικογένειας εργατών στο Μπαλμαίν, προάστιο του Σίδνεϋ. Στις 21/2/1956 έσπασε το 20 ετών παγκόσμιο ρεκόρ και κέρδισε το πρωτάθλημα Αυστραλίας στα 100 ελεύθερο με 1.04,5. Τότε δήλωσε στον Τύπο ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης και πράγματι μέσα σε 8 μήνες το ρεκόρ στα 100 ελεύθερο γυναικών βελτιώθηκε 5 φορές. Στους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης η μάχη έγινε μεταξύ Φρέιζερ και Κραπ. Άρχισε από τα προκριματικά με 1.03,4 συνεχίστηκε με1.02,4 για να φθάσουμε στον τελικό 1.02,0 για την Φρέιζερ. Μετά 4 χρόνια στη Ρώμη η βελτίωση συνεχίστηκε στον τελικό με 1.01,2 (Ολυμπιακό ρεκόρ) ενώ ήδη η Φρέιζερ είχε φθάσει το παγκόσμιο στο 1.00,2. Στις 27/10/1962 η Φρέιζερ έγινε η ταχύτερη κολυμβήτρια του κόσμου με 59.9 για να φθάσει στις 29/2/1964 στο 58.9. Αλλά τον Μάρτιο ενώ οδηγούσε είχε τροχαίο όπου έχασε τη μητέρα της, τραυματίσθηκε η αδελφή της και η ίδια έμεινε 6 εβδομάδες με κολάρο στο λαιμό. 7 μήνες αργότερα σε ηλικία 27 ετών κερδίζει στο Τόκιο τα 100μ. με 59.5.

          ΓΙΕΛΕΝΑ ΙΣΙΜΠΑΓΙΕΒΑ: Το άλμα επί κοντώ επισημοποιήθηκε στην κατηγορία γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2000 στο Σίδνεϋ, αποτέλεσμα της πληθωρικής αύξησης των γυναικείων αγωνισμάτων. Εάν δεν είχε προστεθεί στη λίστα του Στίβου η Γιελένα θα ήταν μια γυμνάστρια, μετρίου επιπέδου διότι για το άθλημα είχε μεγάλο ύψος και βάρος. Στους Ολυμπιακούς της Αθήνας η Ισιμπάγιεβα εντυπωσίασε διπλά. Τόσο με την εμφάνισή της όσο και με τις επιδόσεις της. Πήδησε 4.91 και πέρα από το Χρυσό Μετάλλιο κατέρριψε και το δικό της παγκόσμιο ρεκόρ που ήταν 4..90. Το 2005 ήταν η πρώτη γυναίκα που πέρασε τα 5μ. και συνέχισε να κυριαρχεί απόλυτα στο αγώνισμά της (στο Πεκίνο το 2008 κυριάρχησε με 5.05) μέχρι το Λονδίνο (2012) όπου για πρώτη φορά ήρθαν τα μαύρα σύννεφα της κάμψης.

          ΛΙΣ ΧΑΡΤΕΛ: Στο διάστημα 1948 – 1952 στο ιππικό ντρεσσάζ σημειώθηκαν μεγάλες αλλαγές. Μια από αυτές ήταν η κοινή (ή ελεύθερη) συμμετοχή ανδρών – γυναικών στο ίδιο αγώνισμα. Μια από τις πρώτες γυναίκες ήταν η Δανέζα Λις Χάρτελ, η οποία το 1944 σε ηλικία 23 ετών ήταν κορυφαία ιππέας. Τότε αιφνίδια άρχισαν ενδείξεις παράλυσης και στη συνέχεια η αρχή πολιομυελίτιδας, σε όλο το σώμα. Η Λις Χάρτελ όμως ήταν πεισματάρα. Άρχισε με το αριστερό της χέρι να μαθαίνει νέες κινήσεις. Ακολούθως γέννησε την κόρη της και έμαθε να περπατά με συμπαράσταση. Τρία χρόνια μετά μπορούσε να ιππεύει με βοήθεια και να μετέχει σε αγώνες. Το 1952 στους Ολυμπιακούς του Ελσίνκι κατετάγη 2^η και ήταν συγκινητική η στιγμή που ο Σουηδός νικητής Χένρι Σαιν Συρ τη βοήθησε να ανέβει στο βάθρο των νικητών. Το 1956 στους Ολυμπιακούς κέρδισε και πάλι το Αργυρό Μετάλλιο.