Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ

ΑΞΙΩΜΑ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Η ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΜΠΑΣΚΕΤ 2015

Κριτικάρει ο Γιώργος Λιβέρης

Το προ – ολυμπιακό τουρνουά που θα πραγματοποιηθεί τον Ιούλιο του 2016, ελάχιστο χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο την ίδια χρονιά, θα είναι μια δύσκολη υπόθεση για την Εθνική μας Ομάδα.

Για 2 ή 3 ιδιαίτερα σοβαρούς λόγους.

Κατ’ αρχήν θα έχουν αποχωρήσει ή θα έχουν επιβαρυνθεί βιολογικά 3 από τους στυλοβάτες της Εθνικής μας. Οι Βασίλης Σπανούλης (γεν. το 1982), Γιάννης Μπουρούσης (1983) και Νίκος Ζήσης (1983).

Ακολούθως οι νέοι που θα κληθούν να τους αντικαταστήσουν δεν θα έχουν την εμπειρία, το χρόνο και αρκετές (διεθνείς) ευκαιρίες, ώστε να πλησιάσουν το επίπεδό τους. Αυτά άσχετα με το φυσικό τάλαντο που αποδεδειγμένα έχουν αρκετοί από τους εφήβους ή παίκτες της μετεφηβικής ηλικίας. Είναι γνωστό – και φανερό – σε πόσο σκληρό παιχνίδι έχει εξελιχθεί και το Μπάσκετ. Σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνά και το Ποδόσφαιρο, παρά το γεγονός ότι παρουσιάζει λιγότερους τραυματισμούς.

Τέλος τα προ – ολυμπιακά τουρνουά, κατά ένα τρόπο, δεν είναι τόσο του χεριού μας. Η πικρία που μας πρόσφερε αυτό της Βενεζουέλας για τους Ολυμπιακούς του 2012 στο Λονδίνο, ήταν ιδιαίτερα μεγάλη. Παρά το γεγονός ότι είχαμε μια προικισμένη και «ψημένη» ομάδα.

Εάν είχαμε υπερβεί το (μόνιμο) εμπόδιό μας της Ισπανίας, θα διατηρούσαμε ελπίδες να υπερκεράσουμε τη «Λεγεώνα των (μαύρων) Ξένων» της Γαλλίας, λόγω της μεγάλης διαφοράς στο στυλ παιχνιδιού. Άλλωστε αποδείχθηκε ότι με αυτή την Ισπανία – των 5 σοβαρών απουσιών – είμαστε απόλυτα ισοδύναμοι. Εάν χάσαμε, κατά ένα ποσοστό αυτό προέρχεται, καθώς τα ατού μας δεν απέδωσαν το γνωστό τους παιχνίδι. Δεν ήσαν στην ημέρα τους.

Βέβαια προς άρση κάθε παρεξήγησης μια διευκρίνιση είναι απαραίτητη.

Μπροστά στην «κατάλευκη» ομάδα της Ισπανίας η Γαλλία αποτελεί μια επιστράτευση των απανταχού «σκούρων» από πρώην και νυν αποικίες ή γόνους μεταναστών. Είναι δε γνωστό ότι οι μαύροι έχουν από τη φύση τους ιδιαίτερα ισχυρά δρομικά και αλτικά προσόντα. Οι παραδοσιακοί Ευρωπαίοι τα αντισταθμίζουν με προγραμματισμό, τακτική και ταχύτερες ενέργειες.

Όλα αυτά με αυστηρή – ψυχρή κριτική λογική χωρίς ίχνος ρατσισμού. Άλλωστε στη σημερινή πραγματικότητα η μικροψυχία δεν έχει νόημα, ενώ η ακρίβεια των πραγμάτων μεταφέρει την ορθολογισμένη σκέψη.

Π.χ, σε συνέχεια των παραπάνω, θα αποτελούσε «ρατσισμό» εάν σημείωνε ο ουδέτερος παρατηρητής πως στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» η Μπάγιερν βρέθηκε αντιμέτωπη με 10 ξένους παίκτες;

Και επ’ αυτού ο μη ουδέτερος θα ρωτούσε: Πως θα ανανήψει η Εθνική μας ομάδα Ποδοσφαίρου όταν οι Έλληνες δεν μετέχουν στις διεθνείς αναμετρήσεις της μόνιμης Πρωταθλήτριας Ελλάδος;

Αλά ας επανέλθω στο Μπάσκετ αποφεύγοντας να παρασύρομαι από το Ποδόσφαιρο.

Σ’ αυτό το Μπάσκετ, η Μεσόγειος, η Νότια Ευρώπη και κυρίως τα Βαλκάνια ξαναέδειξαν ότι εξωραΐζουν το άθλημα. 9 χώρες από τη Νότια Ευρώπη μετείχαν στους 24 του πρόσφατου «Γιουρομπάσκετ». Οι 6 χώρες από τα Βαλκάνια των 12 (με τη Μολδαβία αλλά χωρίς την Κύπρο) μετείχαν στην οργάνωση. Δηλαδή το 50% των χωρών κατόρθωσε να περάσει στους 24.

Την απόλυτη ορθοδοξία (του Μπάσκετ και όχι της εκκλησίας) έδειξαν για μια ακόμη φορά ότι την κατέχουν, ουσιαστικά και τυπικά, η Σερβία (4^η) και η Ελλάδα (5^η), αφού χωρίς περιφράσεις υποσκέλισαν Κροατία, Σλοβενία, Σκόπια και Τουρκία.

Το βάσιμο της κριτικής απαιτεί και μια ακόμη αλήθεια.

Η ΕΣΣΔ διεκδικούσε τα πρωτεία παγκόσμια στην εποχή της. Όταν απώλεσε τους παίκτες των Βαλτικών χωρών (Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία) αφυδατώθηκε γενικώς. Αντίθετα η Γιουγκοσλαβία όταν κατακερματίσθηκε σε 6 ή 7 κομμάτια (εάν υπολογισθεί και το Κόσσοβο) διατήρησε στο Μπάσκετ το μεγαλείο της σέρβικης σχολής. Όχι πάντως και στο Ποδόσφαιρο.

Πριν κλείσω θα ήθελα να σημειώσω τον κίνδυνο ποδοσφαιροποίησης τον οποία διατρέχει το Ελληνικό Μπάσκετ. Αυτό καθώς, επειδή χάσαμε από τους Πρωταθλητές Ευρώπης 2015 (με ένα καλάθι) πρέπει να αντικατασταθεί ο Προπονητής. Εάν πράγματι ισχύσει αυτό, τότε θα πρέπει οι Λιθουανοί να εκτελέσουν με μπαζούκας τον δικό τους προπονητή, δεδομένου ότι έχασαν από τους Ισπανούς με 8 ½ καλάθια.

Με την ευκαιρία και όσον αφορά τη Λιθουανία υπάρχει αναφορά ότι μετέχει 7 φορές συνέχεια στα τελικά των Ολυμπιακών Αγώνων. Η πραγματικότητα είναι 6 φορές συνέχεια, από το 1992. Αυτό καθώς το 1988 στη Σεούλ αγωνιζόταν ακόμη η ΕΣΣΔ. Βεβαίως βασικοί παίκτες της ομάδας ήσαν Λιθουανοί. Μεταξύ αυτών οι Σαρούνας Μαρτσιουλόνις, Ρίμας Κυρτιναίτης, Βαλντεμάρας Χομίτσιους και Αρβύντας Σαμπόνις που σήμερα είναι Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Μπάσκετ της πατρίδας του.