Άγγελος Μενδρινός

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα άνθρωπος. Αργότερα αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος. Τότε δεν φώναζε ο κόσμος «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», αλλά θυμάμαι τον πατέρα μου να ντρέπεται να πει ότι ήμουν δημοσιογράφος. Ήταν μπροστά από την εποχή του. Παράπονο δεν έχω. Πριν το ΔΝΤ και τη κρίση στον τύπο εργάστηκα σε πολλά μέσα. Σε «Φως των σπορ», (δύο φορές), «Ελεύθερο Τύπο» (τρεις φορές), «24 ώρες», «Η Πρώτη», «Ώρα των σπορ», «Sportime» όπου έφθασα να γίνω και διευθυντής (τρομάρα μου…). Στη τηλεόραση δούλεψα στο ΜΕΓΚΑ για 15 χρόνια, από τη πρώτη μέρα της λειτουργίας του, στην ΕΡΤ άλλα τέσσερα χρόνια και τώρα στο ΟΠΑΠ tv. Κι από τα ερτζιανά δεν έχω παράπονο (ΣΚΑΙ, Flash 9,61, Κανάλι 1, Ράδιο 5, ΕΡΑ ΣΠΟΡ). Τι έμεινε απ’ όλα αυτά. Λίγοι καλοί φίλοι και πολλές ωραίες αναμνήσεις και το βασικότερο: Όρεξη για δουλειά!

http://www.pamesports.gr/

ΑΡΘΡΑ-ΑΠΟΨΕΙΣ

Πέμπτη, 2 Αυγούστου 2012

Ο Καραγκούνης, ο Παναθηναϊκός και το ποδόσφαιρο...

Από τον ΑΓΓΕΛΟ ΜΕΝΔΡΙΝΟ

Δεν μ’ αρέσει να γράφω αναμνήσεις. Δεν το μπορώ. Νοιώθω ότι αυτά τα κάνουν μόνο όσοι έχουν  ολοκληρώσει τον κύκλο τους. «Πουλάνε» τις αναμνήσεις τους επειδή δεν ζουν στο παρόν και δεν θέλουν ή δεν μπορούν να σχεδιάσουν το μέλλον. Δεν νοιώθω ότι έχω κάνει τον κύκλο μου. Αυτό το λέει άλλωστε και το ασφαλιστικό μου ταμείο που θα μου δώσει σε καμιά δεκαριά χρόνια σύνταξη, εάν βέβαια, το θελήσει η «τρόικα» και το ΔΝΤ.

Όμως ειδικά σήμερα επιτρέψτε μου το πρώτο ενικό και τις αναμνήσεις μου. Υποστείτε της ή κάντε κλικ σε ένα άλλο σχόλιο. Δόξα των Θεώ το pamesports έχει απ’ όλα. Η γκάμα του είναι τεράστια. Όρεξη νάχεις να διαβάζεις.

Πιτσιρικάς άρχισα να βλέπω ποδόσφαιρο με το Δομάζο στη «χρυσή εποχή» του. Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’70. Στα παιδιά μου μάτια ο «στρατηγός» γινόταν Superman που έβγαζε νοκ άουτ όλους τους αντιπάλους.

Αργότερα όταν μπήκα στη δουλειά άκουγα τους παλαιότερους να μου λένε ότι ο Δομάζος ζούσε για τη μπάλα. Γεννήθηκε με μια μπάλα και δεν θα μπορούσε να σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή του. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε μπάλα θα την ανακάλυπτε  για να δώσει νόημα στη ζωή του.

Αργότερα γνώρισα τον Δομάζο, τον εκτίμησα και συνεχίζω να τον θαυμάζω. Κάθε τρεις και λίγο μάλιστα έβρισκα μια ευκαιρία για να μιλήσω μαζί του. Πάντα γινόμουν σοφότερος.

Νόμιζα ότι ποδοσφαιριστή στο στιλ του Δομάζου δεν θα γνώριζα. Κι όμως ο Γιώργοςκαραγκούνης συγκέντρωνε τα βασικά χαρακτηριστικά του «στρατηγού». Κι αυτός θα μπορούσε να ανακαλύψει τη μπάλα, εάν δεν είχαν προλάβει άλλοι. Κι αυτός γεννήθηκε με μια μπάλα κι αυτός είχε τη στόφα του μεγάλου ποδοσφαιριστή.

Βέβαια όταν γνώρισα τον Καραγκούνη οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Τα μάτια μου δεν ήταν παιδικά. Είχα πάρει τον επαγγελματικό μου δρόμο κι ήμουν τυχερός που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν πολλές φορές. Παλαιά ως ρεπόρτερ του Απόλλωνα και στη συνέχεια ως ρεπόρτερ της εθνικής. Τον θυμάμαι από τότε που έπαιζε στις ελπίδες. Έκανε παρέα με τον Λάμπρο Χούτο και χαιρόμουν το δίδυμο αυτό μέσα κι έξω από το γήπεδο.

Αργότερα στην εθνική ανδρών ο Καραγκούνης ήταν και πάλι μπροστάρης.

Αποκορύφωνα οι αγώνες του Ευρωπαϊκού του 2004 στη Πορτογαλία. Έζησα από κοντά όλες τις μεγάλες στιγμές της εθνικής και τις αγωνίες του Καραγκούνη που αντιμετώπιζε πρόβλημα τραυματισμού. Ακόμα και στον τελικό στη ζωντανή σύνδεση με το ΜΕΓΚΑ από τα πρώτα που ήθελα να πω στο πρώτο ρεπορτάζ μετά τη κατάκτηση του τροπαίου ήταν η απουσία του Καραγκούνη. Το θεωρούσα χρέος για ένα ποδοσφαιριστή που έδινε τα πάντα σε αυτό που αγαπούσε.

Ως δημοσιογράφος άκουγα πολλούς που γκρίνιαζαν για τον Καραγκούνη. Άλλους τους εκνεύριζε ο θεατρικός τρόπος που κέρδιζε τα φάουλ, άλλους οι διαμαρτυρίες του για το παραμικρό στον διαιτητή. Όλα αυτά όμως  δεν γίνονται εάν δεν ζεις το παιχνίδι, εάν δεν αφιονίζεσαι μπαίνοντας στο γήπεδο.

Ο Καραγκούνης δεν ήταν ποτέ επαγγελματίας ποδοσφαιριστής με την έννοια «κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ». Το αντίθετο. Ήταν – και θα παραμείνει ελπίζω – άρρωστος με το ποδόσφαιρο. Το έχει ανάγκη. Δεν ξέρω το σχεδιάζει να κάνει στο μέλλον, ότι και να κάνει όμως θα είναι άρρηκτα δεμένο να αυτό που ξέρει καλύτερα.

Αν στο πρόσωπο του Δομάζου είδα ένα ποδοσφαιρικό Superman στο πρόσωπο του Καραγκούνη γνώρισα τον τελευταίο ρομαντικό. Τους ποδοσφαιριστές που έπαιζαν ποδόσφαιρο επειδή το είχαν ανάγκη κι όχι για να γίνουν πλούσιοι η διάσημοι. Για αυτό και μόνο του λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Μέσα από την καρδιά μου…