O ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ

ΑΘΛΗΤΩΝ – ΧΩΡΩΝ – ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΩΝ

ΦΕΡΝΕΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ

         του Γιώργου Λιβέρη

 Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου, περισσότερο από κάθε άλλη προηγούμενη διοργάνωση, έντονα παρουσίασαν την ασφυξία που παρατηρείται εσωτερικά στην οργανωτική δομή, αλλά και ευρύτερα στην πόλη τέλεσής τους.

          Η προσεχής ηγεσία της ΔΟΕ, όπως αυτή θέλει προκύψει, θα έχει σοβαρά θέματα να επιλύσει. Όχι βεβαίως για τους Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας το 2016,αλλά ίσως για το 2020 και οπωσδήποτε για το 2024, όπου και εάν πρόκειται να γίνουν αυτοί.

Ήδη για την αποσυμφόρηση των Ολυμπιακών Αγώνων υπάρχουν διάφορες σκέψεις, οι οποίες πριν χαρακτηρισθούν ως προτάσεις πρέπει να διαχωρισθούν ως επιβεβλημένες, λογικές, υπερβολικές ή τέλος ως εξτρεμιστικές λύσεις.

Πριν τις παραθέσω, να θυμηθούμε ότι τόσο η ΔΟΕ, όσο και οι Διεθνείς Ομοσπονδίες τα τελευταία 10 χρόνια έχουν επιφέρει αλλαγές στους κανονισμούς τους σε μια προσπάθεια προσαρμογής των στις σύγχρονες ανάγκες.

Η ποικιλία των νέων προτάσεων:

·         Να μειωθεί ο αριθμός των αθλητών κάθε χώρας κατ’ αγώνισμα. Όπου σήμερα ισχύουν 3 συμμετοχές να γίνουν 2 και όπου 2 να περιορισθούν σε μία.

·         Κάθε αθλητής να έχει δικαίωμα συμμετοχής σε ένα αγώνισμα και ένα σπορ.

·         Κάθε αθλητής να έχει δικαίωμα συμμετοχής σε 2 μόνο Ολυμπιακές διοργανώσεις.

·         Με βάση τον αριθμό των αθλητών κάθε χώρας στους Αγώνες του Πεκίνου ή του Λονδίνου, να υπάρξει μια μείωση 5%.

·         Οι αθλητές να παραμένουν στο Ολυμπιακό Χωριό 2 ημέρες πριν και μια μετά την τέλεση του αγωνίσματός  τους.

·         Οι συνοδοί να μειωθούν ακόμη περισσότερο κατά 10% σε σχέση με ότι ισχύει μέχρι τούδε.

·         Οι προκριματικοί να περιοριστούν ακόμη περισσότερο διά της μείωσης του αρχικού αριθμού των εκκινούντων. Π.χ στο Τένις να μην αρχίζουν 64 αθλητές αλλά 32, με έναν βεβαίως αθλητή από κάθε χώρα για κάθε κατηγορία.  

·         Τα αθλήματα να τελούνται και εκτός της οργανώτριας πόλης.

·         Να μην υπάρχει μόνο ένα Ολυμπιακό Χωριό.

·         Τα ομαδικά αθλήματα να έχουν μικρότερο «πάγκο».

·         Οι χώρες να παρελαύνουν με αντιπροσωπείες ολιγότερων αθλητών, σε αναλογία 30 – 50%.

·         Να προστεθούν αθλήματα ώστε να έχουν την δυνατότητα διάκρισης και οι χώρες που σήμερα αδυνατούν να κατακτήσουν μετάλλιο και ανέρχονται στο 60% του αριθμού των 207 χωρών που δικαιούνται συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Οι παραπάνω είναι μόνο μερικές από τις προτάσεις εκσυγχρονισμού ή απαγκίστρωσης των Αγώνων από αγκυλώσεις αλλά και αποσυμφόρησης από καταπιεστικά δεδομένα. Π.χ δεν χρειάζεται 22 μετάλλια να κατακτήσει ο Φελπς για να μας πείσει για το ταλέντο του. Και με τα 16 σε 2 Ολυμπιακούς Αγώνες το επιβεβαίωνε, γιατί έπρεπε να στερήσει κάποιους άλλους με την τρίτη συμμετοχή του;

Απόψεις.